Ik snap je dilemma, want het voelt als verraden. Maar: als zij in staat is deze hulp op te pakken en over een jaar of 2 de boel op de rit heeft en wel een stabiel en gelukkig gezinsleven heeft, zal ze je ontzettend dankbaar zijn! Het is uiteindelijk het meest liefdevolle wat je kunt doen. Echte liefde is vaak juist niet zo gemakkelijk om een ander te geven, juist omdat echte liefde ook vaak confronteert met de waarheid en niet om de feiten heen draait.... Ik werk in de hulpverlening en kom regelmatig in aanraking met clienten die op de een of andere manier door hun omgeving voor het blok zijn gezet. Dat vinden ze in het begin nooit leuk, maar als ze werkelijk hun problemen aan gaan pakken, komen ze er meestal achter dat degene door wie ze voor het blok gezet zijn, gelijk had en zijn ze dankbaar!
Echt meid, neem contact op. Het zal voor haar misschien een klap zijn, maar in mijn ogen maakt jullie bezorgdheid (en alles wat je al doet), jullie juist een goede vriendin. Want als jullie haar die hulp in het huishouden emm financieel niet geven, wat dan? Zij zal het zelf niet oppakken...
Mora27, Wat een verhaal meis, kan mij goed voorstellen dat je je zorgen maakt. Maar wat ook andere meiden zeggen, ik denk dat jij niet tot haar door gaat dringen. Mijn schoonvader (heel ander verhaal hoor maar komt op hetzelfde neer) heeft al jaren een zwakke gezondheid, maar daar is nu Alzheimer bij gekomen. Mijn schoonmoeder heeft zich werkelijk haar benen uit haar lijf gerend om voor hem dingen te doen/over te nemen. Ze kwam niet meer aan zichzelf toe. Haar gezondheid ging ook achteruit, viel vaak heel ongelukkig, gekneusde ribben/ slechte knie etc) Wij (de kinderen/schoonkinderen) maakten ons op een gegeven moment zo veel zorgen om hun maar konden niet doordringen tot mijn schoonvader/schoonmoeder. Mijn man en z'n broers hebben toen hulp ingeroepen van de huisarts en van de diabetesverpleegkundige. Die hebben ingegrepen en hebben mijn schoonvader voor het dillema gesteld: of je gaat 2 dagen naar de dagopvang of jullie kunnen hier niet meer blijven wonen. Gelukkig heeft mijn schoonvader toen wel geaccepteerd dat hij naar de dagopvang moest gaan. Nu heeft mijn schoonmoeder weer wat ruimte voor haar alleen en is er hulp in het huishouden gekomen. Waar het op neerkomt, hier is het verhaal natuurlijk nog heftiger omdat er 2 kindjes bij betrokken zijn, vreemde ogen dwingen meer dan de familie/ vrienden die er nauw bij betrokken zijn. Ik heb ook in een depressie gezeten en denk, wanneer zij weer "uit de put" is gaat inzien waarom jullie dit voor haar hebben gedaan. (bijvoorbeeld melding bij het AMK / inschakelen van hulp). Er moet is veranderen, ook voor haar man en kinderen. Ik wens je alle sterkte meid, het valt niet mee om aan te zien (achteraf zie ik dat ook in, na de diepe put waar ik ook in heb gezeten) Groetjes, trotsemamavan1
Eevie ik denk niet aan autisme hoor. Ik las alweer ergens in dit topic dat het woord autisme bij de vriendin maar autisme is toch wel ff iets anders dan een depressie of iets in die context. Vind dat het hokje en de stempel autist erg makkelijk word gebruikt.
Ah zo Kimmeding. Ik snapte het al niet; ik zie er nl ook geen autisme in maar juist depressie! Autisme is echt zó ontzettend iets anders. Maar autisme is wel iets on(be)grijpbaars, dus daar wordt dan idd te gauw aan gedacht.
Maar autisme kan wel leiden tot depressie, omdat je je anders voelt en vaak ook zo word behandeld door de omgeving. Daarbij hebben sommige autisten ook moeite om zich tot bepaalde dingen (zoals het huishouden) te zetten. Maargoed, dan kan dat net zo goed door andere stoornissen komen, denk aan borderline of ptss.
Dat klopt, dat kan. En autisten hebben ook moeite met het aangaan van relaties enz. Maar het kán, het hoeft niet. Het is wat Kim zegt; er wordt snel gedacht aan autisme, terwijl het ook kan zijn wat jij aangeeft (borderline, ptss of een pnd). Wij kunnen natuurlijk miet beoordelen wat het is. (Zou wel handig zijn; konden we meteen een goed advies geven... ) Maar goed, kindjes op de eerste plaats! Lijkt me erg moeilijk om een gezin waar je geeft zo te zien.
ik zie vooral daantje heel vaak in veel topics mensen als autist bestempelen, ik weet dat ze het zelf is, maar las het ook al in dit topic, ik vind het te ver gaan om dat maar zo te roepen zonder iemand echt te kennen, de enige die echt uitsluitsel kan geven is een arts. en het begin zal de huisarts moeten zijn. kan je die niet inschakelen mora om een afspraak samen met de huisarts te maken, weet niet hoe een huisarts daar in staat om dat te doen hoor, jullie doen al veel voor der, zit zelf op het randje van depresseie, tis heel zwaar, zit zelf ook in de schuldsanering, dus ken der wel een beetje snappen, alleen zal ik nooit maar dan ook nooit mijn kind verwaarlosen, dat betekend dat ze of al veel verder heen is, ze zit in een spiraal en daar komt ze niet uit. ik denk dat je voor de kids moet kiezen nu, die mogen niet de dupe worden hiervan, maar bij een geweldadige vader lijkt mij ook geen optie, moeilijk dit, snap je dilemma. en wil je er veel sterkte mee wensen.
het spijt me voor mijn harde oordeel maar ik kan zo boos worden als het om verwaarlozing of mishandeling van kinderen gaat Wat ontzettend jammer dat je denkt dat jullie haar iets ergs aandoen mochten haar kinderen ''afgepakt'' worden, je doet nu de kinderen iets heel ergs aan door niks te doen, ze worden ondervoed en niet verzorgt dat vind ik zoveel erger dan dat die''zieke'' vriendin haar kinderen niet verder mag mishandelen, Tuurlijk ziet ze nu niet in wat het beste voor haar kinderen is op dit moment, maar mocht ze er weer bovenop komen zal ze jullie dankbaar zijn, voel je niet schuldig naar haar toe maar naar haar kinderen..
Dat komt toch op het zelfde neer als mensen die roepen dat ze waarschijnlijk depressief is. Wij zijn toch ook geen psychologen. Het is toch alleen maar goed dat alle opties nagegaan worden. Ik had nooit van mijn leven kunnen bedenken dat ik ADD had. Totdat ik depressief en met nog meer klachten bij een psycholoog zat. En wat een opluchting was dat zeg, als ik dat eerder had geweten dan had ik veel dingen vast heel anders gedaan en gezien. Ik zeg niet dat die vrouw het heeft waar deze topic over gaat, maar het kan wel een eye opener zijn voor mensen die hun hele leven tegen dingen aan lopen. Deze hele topic bestaat uit goed bedoelde ideeën van mensen die helemaal los staan van het AMK en jeugdzorg. Allemaal mensen die op professioneel gebied geen ervaring hebben met deze situaties
Sorry maar hoe kan je in je stukje zeggen dat ze een superlieve en goede mama is??? Als ze zo met haar kinderen omgaat?
omdat zij diep in haarzelf een lief mens is die ondanks alles altijd ook voor ons er is! en ze echt van haar kindjes houd! ze kan het niet meer aan en ziet niet in waar ze in beland is! ik snap dat jij zo denkt, maar jij kent haar ziel niet... doet me ook zeer om te lezen hoe je over haar schrijft... uurlijk vind ik dit ook verschrikkelijk omdat ze zo met haar kinderen omgaat kwa verzorging en voeding! we steunen haar waar we kunnen.. stimuleren haar om te koken... ze is geen slecht mens! ze heeft teveel meegemaakt en kan het niet verwerken... heeft verder niemand die zoveel van haar houd dat ze haar bijstaan.. dat is super zwaar!!!!
Je geeft zelf eigenlijk het antwoord al...ze kan het niet verwerken! Ze heeft dus professionele hulp nodig en ik vind het je plicht als vriendin om daar voor te zorgen. Je doet echt het beste wat je kunt doen als je daarvoor zorgt.
Sorry maar jullie hulp is niet genoeg. Ook al bedoelen jullie het goed. Ze heeft hulp nodig van een specialist, daarnaast hebben die kinderen een moeder nodig die er voor ze is, een bord warm eten voor ze kookt en ze op fatsoenlijke tijden naar bed brengt. Als iemand dat om wat voor reden dan ook niet kan, is er dringende hulp nodig en als dat betekend dat die kinderen uit huis worden geplaatst is dat heel triest maar wel in het belang van de kinderen. Fijn hoor, opgroeien met zo'n moeder en een agressieve vader. Arme schaapjes.
Ik begrijp dit stukje echt... En ik moet zeggen dat ik het geweldig vind dat ze zulke goede vriendinnen heeft. Als je je hele leven zoveel sores hebt gehad ga je je eigen wereldje creeen en een muur om je heen bouwen, vooral als je geen familie hebt die je steunt. Op een gegeven moment zie je de dingen niet meer die echt belangrijk zijn, zoals in haar geval het huishouden en de verzorging van de kinderen. Ik vind het moeilijk om advies te geven maar ik zou zeggen: probeer tot haar door te dringen, telkens weer.Ik denk dat ze op een gegeven moment hulp accepteerd als het kwartje valt. Dit kan natuurlijk niet te lang blijven duren omdat de kinderen er ook onder lijden. Misschien maatschappelijk werk inschakelen? Dat is misschien niet zo drastisch als het AMK oid en die kunnen haar misschien beter helpen om het weer zelf goed te gaan doen met evt gesprekken, gepaste therapie, gezinsbegeleiding of weet ik veel wat. Laat haar niet vallen, ze heeft jullie veels te hard nodig, alleen weet ze het zelf nog niet. Veel sterkte en succes!
In de eerste plaats moet iemand zich bekommeren om de kinderen. Die worden nu verwaarloosd, en dat hebben zij helemaal nergens aan verdiend. Het AMK vind ik helemaal geen gekke ingang. Je hoeft niet meteen te zeggen om wie het gaat, je kunt ook eerst om advies vragen bij deze situatie. Maatschappelijk werk moet ook iets kunnen betekenen. En vervolgens moet iemand voor moeder zorgen. Daar zal ze professionele hulp bij nodig hebben, en als haar schaamte niet te groot is kan ze ook de hulp van vriendinnen goed gebruiken. Maar let op dat je in je rol blijft: je bent een vriendin, geen hulpverlener. Geef je grenzen aan en steun haar waar ze je nodig heeft. Misschien door eens schoon te maken, boodschappen te doen, goed eten klaar te maken. Of door met haar buiten te gaan wandelen. Of ze hulp voor zichzelf aanvaardt is aan haar, dat kun je niet afdwingen. Maar hulp voor de kinderen moet er komen, ongeacht wat zij daarvan vindt. Vind ik dan, op basis van de informatie uit dit topic.
Ik wil daarbij zeggen dat ik het een heel droevig verhaal vind. En zij moet boffen met zulke vriendinnen als jullie die het beste met haar voor hebben.. Het doet me wel pijn als ik aan de kindjes denk... Ik hoop dat ze gauw hulp zoekt en dat ze over een tijdje weer is staat is om voor haar kindjes te zorgen... Sterkte.
Allereerst wil ik even zeggen dat ze boft met zulke vriendinnen. Ik snap je tweestrijd heel goed. Maar kinderen worden niet zomaar afgenomen. Als moeder krijg je echt een kans te bewijzen dat je het anders kunt. Als ze uiteindelijk uit huis geplaatst zouden worden, dan is dat omdat het echt niet anders kan. Zelfs dan heeft ze kans om haar leven op orde te krijgen en de kinderen terug te krijgen. Hoe moeilijk ook, zonder goede rden worden de kinderen niet uit huis geplaatst en de kinderen moeten nu echt op de eerste plaats staan. Pas dan kun je je vriendin helpen haar leven op de rit te krijgen. De kinderen kunnen niet voor zichzelf zorgen. Je vriendin zou dat wel moeten kunnen, en daarom vind ik dat er eerst naar de kinderen gekeken moet worden. Je vriendin heeft duidelijk hulp nodig, maar in mijn ogen is dat voor latere zorg.