Je schrijft dat je vriendin zich als het ware afsluit voor zorgen en jullie advies om hulp te zoeken niet volgt, omdat ze bang is haar kindjes kwijt te raken. Ik snap die angst! Zoals jij het beschrijft houdt ze ontzettend veel van haar kindjes en natuurlijk wil ze hun niet verliezen. Het breekt je hart als zoiets gebeurt. Toch betekent het feit dat ze bang is, dat ze blijkbaar zelf toch ook inziet dat het nietgoed gaat. Als ze dacht dat ze het allemaal fantastisch deed, dan zou ze niet bang hoeven te zijn voor instanties. Dus ergens (met een omweg) is het wel bemoedigend dat ze dit zo voelt, want ze weet dus wel dat het niet goed is en dat er iets moet veranderen. Ik heb nog twee tips: Jullie hebben zelf al aangegeven bij haar dat instanties hier toch achter gaan komen. Haar vriend heeft al melding gedaan. Wie weet wat buren of andere betrokkenen nog gaan doen. Als zij niet meewerkt, is de kans groter dat ze haar kinderen kwijtraakt. Wanneer ze zelf (eventueel samen met jullie) actief op zoek gaat naar hulp, laat ze zien dat ze bereid is om te knokken en de situatie te veranderen. Ze zal dan op veel meer 'sympatie' een steun van instanties kunnen rekenen. Als ze hun adviezen ook echt opvolgt (en dat zal met kleine, haalbare stjes gebeuren) heeft ze alle kans dat de kinderen gewoon bij haar kunnen blijven. Verder zou ik voorzichtig zijn met het geven van eten / spullen en dingen voor haar doen. Zoals je al schrijft, 's ochtends gepoetst, 's avonds weer een bende. Mijn oude baas zijn in dit soort situaties altijd: "Je moet mensen die steeds opnieuwe honger hebben geen vis geven. Je moet ze een hengel geven en ze leren vissen!" Alles wat jullie voor haar doen, moet 'klein' zijn. Kleine steuntjes in de rug, samen met haa poetsen, regelmatig vragen (controleren) hoe het gaat. Eventueel een poetsschema opstellen. Of dagen afspreken dat ze boodschappen doet en gezond eten geeft en haar hieraan herinneren, kijken of het is gelukt. Als je iets voor haar doet, spreek dan af dat het eenmalig is. Of voor een periode van maximaal zes weken, waarin zij (samen met jullie of met andere hulp) ervoor zorgt dat ze een en ander op een rijtje krijgt zodat ze het weer over kan nemen. Alle hulp die je geeft, moet erop gericht zijn dat ze het zo snel mogelijk weer zelf kan doen. Te veel intensieve hulp maakt afhankelijk en zorgt er juis voor dat ze straks nog minder zelf kan.
Ik ben het wel met Tupp eens ... je moet haar in kleine dingen helpen, ondersteunen en er zijn als vriendin. Maar haar problemen oplossen zal toch via professionele kanalen moeten gebeuren. Je moet voorkomen dat jullie de rol van hulpverlener gaan krijgen ipv vriendin. Hartstikke lief hoor, en met de beste bedoelingen, maar je gaat een relatie krijgen waardoor jullie niet meer op hetzelfde niveau met elkaar staan, en waardoor je later wellicht ook niet meer als vriendinnen met elkaar om kunnen gaan. Ik vind de instanties inschakelen gewoon een must. Ook juist OMDAT er kinderen in het geding zijn. Ook omdat ze dan met de neus op de feiten wordt gedrukt. Zolang jullie maar doorgaan met praten en er zijn vervolgens geen consequenties aan verbonden, dan gaat er gewoon helemaal niets veranderen Hard?? Ongetwijfeld, maar wel de enige manier om iemand wakker te schudden. Zie het als iemand die verslaafd is ... Je kunt 100 keer zeggen dat die iemand een probleem heeft, voordat die persoon "rock bottom" heeft gehaald zal er echt nooit iets veranderen. Succes!
Ik denk echt dat jullie je schuldgevoel tegenover haar opzij moeten zetten en korte metten met haar moeten maken. Dus samen hulp zoeken door haar in de eerste instantie mee te nemen naar de huisarts. Wil ze dit niet, dan vertellen dat jullie dit niet meer zo door kunnen laten gaan en voor de veiligheid kiezen voor haar kinderen door instanties in te schakelen.. Ze moet ook beseffen dat haar vriend de kinderbescherming al heeft ingeschakeld. Als zij zien dat ze hulp voor haarzelf heeft ingeschakeld, zullen ze wss proberen de kinderen bij haar te laten. Doet ze helemaal niets aan de situatie, dan kan het wel eens anders aflopen.. Hopelijk hebben jullie de moed om haar voor die keuze te stellen en zal ze jullie er ooit dankbaar voor zijn. Ze zal eerst uit die neerwaardse spiraal moeten komen, wil de situatie veranderen..