Je legt t duidelijk uit meis, t is ook een moeilijke beslissing maar als t niet gaat gaat t niet, met jou en de baby komt t ook wel weer goed hoor, en idd denk ik dat ie als t zover is echt wel een papa wilt zijn voor t kindje.. Sterkte, want t gaat toch een moeilijke tijd worden..
Ik ken juliie achtergrond verder niet, waren jullie bv. lang samen, hebben jullie lang over het zwanger worden gedaan etc? Het is wel waar dat het voor een man anders is, het 'zwanger' zijn, zeker in het begin. Mijn man had er toen nig niet zoveel mee, dat kwam pas echt toen hij ook kon zien en voelen dat er een kind in zat. Daarvoor was het voor hem abstract. Maar als je ex nu al aangeeft dat hij het helemaal niet ziet zitten, dan is het wellicht verstandig om in ieder geval voor een tijd afstand te nemen. Misschien gaat die knop bij hem nog wel om, maar het is dat maar de vraag of hij dan nog een kans verdient. Sterkte meid, ik hoop dat je een aantal mensen in je omgeving hebt die je wel steunen!
Hoe rot het ook klinkt maar ik vind het toch vreemd dat er een maand terug geen vuiltje aan de lucht is en jullie samen voor een kindje gaan. En nu (een maand later) bepalen dat het niet meer gaat en het over is... Dan zouden wij al eeuwen uit elkaar moeten zijn want wij hebben hier ook ups en downs. Zo 2/3 weken gaat het heerlijk en soms zo 2 weken alleen maar gehakketak. Maar goed ieder moet omgaan met dingen zoals hij/zij dat wilt.
Ja, ik begrijp het ook niet zo goed. Als een maand lang en 3 maal ruzie verder de norm zou zijn, dan zou ik echt al jaaaaaaaaaren geleden gescheiden zijn. Maar goed, ik denk dat TS niet het hele verhaal verteld, en dat het ongetwijfeld al langer in de lucht heeft gehangen en dat het eigenlijk wel goed is zo wat TS betreft (en die slappe zak van een vent ook overigens).
Tja... Wat Tara overkomen is is mij ook min of meer overkomen.. In maart dit jaar waren we nog gelukkig (natuurlijk wel ruzies enzo maar ja niet ernstig) toen hield hij nog zo van me enzo... Een maand later in april na mijn zwangerschapstest Positief verandert hij en is hij niet meer degene die hij was in maart... Dus ja... Mannen zijn vreemde wezens... En de ene man is beter dan de ander maar ze blijven allemaal raar... Misschien zag de vriend van Tara het eerst nog wel zitten maar nu niet meer... of beide zeg maar.
Idd... Relatie was niet perfect maar ging goed. Ex dacht dat hij kinderen wilde, dat hij daar weer aan toe was. Nu ben ik zwanger en komt hij min of meer tot de conclusie dat het toch niet is wat hij wilt... Daar komt het gewoon op neer, en dat veroorzaakte ruzies maar vooral ook veel spanningen tussen ons en stress. Vooral omdat hij er eerst niet eerlijk over was maar wel duidelijk was dat er iets mis was, pas 2/3 dagen terug kwam de aap uit de mouw... Uit elkaar gaan was voor ons de beste optie in dit geval, want hier komen we niet meer uit. Hij wilt het kindje niet en ik wel... Wilt niet zeggen dat ik er niet kapot van ben, want ik zit er onwijs mee en vraag mezelf steeds af of ik het niet eerder had moeten zien aankomen...maar dat is achteraf en ik moet nu aan mezelf en mijn kleintje denken...
Exact wat mij dus ook overkomen is... Alleen 1 verschil was dat mijn ex geen kinderwens had... Maar ik had het ook niet zien aankomen dat hij mij zou verlaten in zo een vroeg stadium... begin van mijn zwangerschap omdat hij eerst juist wel ging informeren op de de hoge school in Eindhoven of ik daar kon studeren etc... Zodat ik bij hem kon intrekken. En dan ineens uit het niets is hij compleet anders gaan denken. dus... Hij wilde het kindje ook niet en ik wel.. en ben tot vandaag de dag blij dat ik mijn kindje heb gehouden.. alleen nog wel verdrietig om het verlies van mijn grote liefde maar... Zo gaan dingen. Helaas....
Mijn ex had dus wel een kinderwens, en ik heb daar ook nooit over getwijfeld, had ik geen reden toe...
Dan heeft het al eerder niet goed gezeten. Of je ex heeft gelogen om jou een plezier te doen, of jij hebt niet gezien of niet willen zien dat er wat anders aan de hand was. In ieder geval is er mijns inziens geen eerlijkheid in de relatie geweest. En dat bedoel ik echt niet lullig, maar ik zie aan mijn man precies wanneer hij eerlijk is tegen mij of niet, en of hij wat doet alleen om mij te plezieren of niet. Mannen kunnen namelijk niet goed toneel spelen, what you see is what you get. Vrouwen zijn daar veel beter in Maar goed, het is zo, en blijkbaar bekijk ik dit soort dingen wellicht wat anders. Je doet er helemaal niets meer aan en jullie hebben al een beslissing genomen. Hoewel ik vurig voor je hoop dat hij er zal zijn voor je kind, denk ik niet dat je heel veel moet verwachten. Hij wil dit kind nu al niet, en straks waarschijnlijk ook niet (anders waren jullie niet uit elkaar gegaan denk ik).
dit verhaal had ook de mijne kunnen zijn 2 jaar geleden. in janurai 2008 hadden we besloten voor een kindje te gaan. vervolgens zei die eind maart opeens dat het toch niet was wat hij wou en liever nog langer wou wachten. ik was hier echt kappot van maar accepteerde het natuurlijk wel want een kindje krijgen moet een keuze van 2 mensen zijn (tenzij het perongelijk gebeurt) ik moest wachten tot ik ongesteld zou worden voordat ik weer met de pil kon beginnen en ik moest 4 april ongesteld worden. maar op een 1 of andere manier klopte er iets niet voor mijn gevoel en dee op 1 april een test en die was knal positief. op het moment dat me ex zei nog geen kinderen te willen was het al gebeurt. toen ik hem het nieuws vertelde reageerde die heel onverwachts best blij.. het eerste wat hij zei was dat die het best leuk vond om papa te worden. maar achteraf was het te mooi om waar te zijn.. de dag erna kwam hij met het nieuws het niet te willen en dat ik het weg moest laten halen.. hij liet mij de keuze hem of het kindje. uiteindelijk heb ik hem nog kunnen overtuigen om het toch nog samen te proberen en op zich ging het niet eens zo heel slecht totdat we eind april op vakantie waren op gran canaria.. hij wou elke avond stappen tot laat in de nacht en ik trok dat niet vanwege de vermoeidheid en hij kon dat niet verkroppen en toen ik op 1 van de laatste dagen een grapje maakte over dat hij benen aan het kaalplukken was sprong hij uit ze vel en toen kwam alles eruit.. ik en het kind moeten oprotten en hij wou niets meer met ons te maken hebben.. ik was er echt kappot van en niemand in de buurt waar in terecht kon want ik zat honderden kilometers verderop. uiteindelijk heb ik hem 3 dagen gegeven om eens goed na te denken over wat hij nou wou omdat hij de dag na de ruzie alweer met sorry aan kwam zetten maar er bij bleef dat hij het liefst had dat ik het kindje liet weghalen.. ik was ondertussen 7 weken zwanger. toen we terug waren in nederland begon de ellende weer omdat zijn ouders heel erg zaten te stoken en zei dat hij het beter nu uit kon maken zodat hij nog een normaal leven zou kunnen hebben enzo. (was echt een ouders kindje dat alles bij ze voor elkaar kreeg, hij was op dat moment 23) uiteindelijk werd het erger en erger en begon hij me zwart te maken. nam me niet meer serieus en niets interesseerde hem nog.. toen heeft hij de relatie verbroken met ruim 8 weken zwangerschap en wou niets meer met mij te maken hebben of het kindje.. me zoontje is ondertussen bijna 2 en hij heeft alleen een kaartje gestuurd met gefeliciteerd met JE zoon na de geboorte. hiermee wil ik je zeggen dat je echt de goede keuze hebt gemaakt en ik snap wel wat sommige hier zeggen dat je het zou moeten proberen voor je kindje maar echt ik weet zelf dat dat echt niet op zal schieten.. iemand kan na een lange relatie periode opeens zo veranderen.. soms zijn mensen erg goed zich anders voor te doen dan ze werkelijk zijn en opeens kan de aap uit de mauw komen terwijl je dacht iemand na zo lange tijd wel te kennen maar hij blijkt opeens totaal iemand anders te zijn dan dat jij hebt gezien al die jaren en dat komt echt niet door de schrik van het onbekende zoals een zwangerschap. als iemand overtuigt is dat wat hij doet goed is dan zal daar ook niets aan veranderen. misschien voor even maar je kan iemand niet veranderen.. het enige wat je ermee bereikt zijn frustraties en je geniet totaal niet van je zwangerschap terwijl dat zo speciaal iets is.. ik hoop wel van harte dat jullie nog contact kunnen houden zodat jullie kindje straks ook zijn/haar vader zal leren kennen. ik vind dat je het echt heel goed doet en wat op dit moment het aller belangrijkste is, is dat jij nu kiest wat het beste voor jou en de kleine is en als jij een flesje met 8 weken wil kopen moet je dat lekker doen meid.. als je maar 1 inkomen hebt van jezelf dan is het vaak niet mogelijk alles in 1 grote aankoop te doen dus verspreid het lekker over de 9 maanden die je hebt zo kan je elke keer weer een goed excus gebruiken om te gaan shoppen ik weet zeker dat je kleintje straks een geweldige mama zal krijgen en niets tekort zal komen.. en ooit komt jou prins op het witte paard voorbij. heel veel succes en probeer ondanks alles toch van je zwangerschap te genieten want voor je het weet is je kleintje er en denk je ben ik ooit zwanger geweest.
Dank je Marijee Ik zit gewoon met tranen in m'n ogen jouw reactie te lezen.. En het doet me toch wel goed om te horen dat zoiets vaker voorkomt, dat een man ineens van gedachten kan veranderen. Ook de heftigheid waarmee die woorden worden gezegd ben ik erg van geschrokken, en de reacties van jouw ex klinken ook al zo heftig... Ik weet dat dit de juiste keuze is, ik en mijn kindje redden ons wel
Mooi geschreven inderdaad... wel heel treffend... Redelijk herkenbaar.... Alleen schold mijn ex me niet uit (nooit gedaan) en nooit slecht behandeld... altijd heel lief juist en zelden boos op mij... Dan komt dit extra hard aan natuurlijk... Omdat je van zo een lief persoon niet verwacht dat hij plotseling kan veranderen in iemand die geen emoties meer heeft... En heel koud en niets uitmakend kan zeggen dat hij zijn kind wil erkennen en alimentatie wil betalen, of dat hij zijn kind wel in huis wil nemen zodat ik mijn studie rustig kan afronden.. of iets anders in die richting... Maar totaal geen "wij" woord... Terwijl hij een aantal maanden geleden nog zo lief kon zeggen dat hij van me hield en een toekomst met me zag... Hoe kun je dan zo veranderen... en steeds als ik eraan denk blijft het een diepe indruk op me maken maar ja... wat kan ik eraan doen? En dan is hij nu 39 jaar... en dan zo... het is gewoon heel triest.. maar als dat is wat hij wil.. is dat heel jammer... En moet ik ermee leven tot ik eroverheen ben. Veel liefs, Damiana
Ik begrijp dat het verhaal van Tara niet echt duidelijk overkomt. maar toch zijn er mannen die om welk reden dan ook zo zijn. Ik heb een vriendin die gewoon vergelijkbaar iets heeft meegemaakt alleen bij haar niet goed afgelopen. Zij en haar vriend waren 5 jaar samen toe HIJ begon over kindjes krijgen ect ect. Uiteindelijk zijn ze er samen voor gegaan en was ze redelijk snel zwanger. Toen ze het vertelde was hij eerst heel blij enzo, maar toen hij merkte dat het echt was werd hij 180 graden anders!! Hij dwong haar en pushte haar om een abortus te doen terwijl zij graag dat kindje wilde houden. EN liet haar een keus maken tussen hem en dat kindje. Toen mijn vriendin voor dat kindje koos heeft hij haar helemaal in elkaar geslagen. MOest haar uit het ziekenhuis ophalen... Dat kindje is er niet meer. Toen hij dat hoorde wilde hij haar weer en uiteindelijk na een halfjaar hebben ze het weer geprobeerd. Weer wilde hij een kind en voila zij weer zwanger. Weer het gezeik opnieuw. Zij is toen bij hem weggegaan. Hij heeft haar jaren gestalkt! Hij heeft 1x dat kindje gezien en heeft toen ook naar hem uitgehaald! Natuurlijk is jou verhaal niet zo heftig Tara, maar wat ik wil duidelijk maken is dat mannen echt wel ja in 1 maand en wel een paar dagen zo kunnen omslaan. En als het dus goed voelt om niet meer bij hem te zijn moet je het zo laten. Want wat heeft een kind aan een ideaalbeeld en eigenlijk in een rot situatie te moeten leven. Dan zeg ik doe het in je eentje en geef je kleine zoveel mogelijke liefde. Een vader zijn is 1 maar een papa zijn vergt veel meer! En ja je kan zeggen waarom over flesjes ruzie maken, maar Tara is toch niet degene die daarover ruzie begon te maken? En vrouw ondergaat al zoveel veranderingen in het begin. Dan moet een man juist daar rekening mee houden. En JUIST moet HIJ niet gaan zeiken over flesjes
@tara.. ik weet indd hoe fijn het is verhalen te lezen van andere die dit ook zijn overkomen ik had daar ook heel veel aan in het begin vandaar dat ik mijn verhaal erbij had gezet. helaas bestaan er indd zulke K*********N(vul zelf maar in ) die van de liefste jongen op de wereld kunnen draaien naar de meeste gevoelloze en ijskoude man die er bestaat. mijn ex was altijd al iemand dat als die boos was heel hard uit de hoek kon komen met schelden en kwetsende dingen kon zeggen dus dat was niet nieuw voor mij dat hij zo kon zijn maar toen een vriendin van ons een jaar evoor hetzelfde had meegemaakt en in de steek was gelaten met 37 weken zwangerschap heeft hij altijd geroepen dat hij zoiets nooit zou doen en die kerel het ziekenhuis in zou slaan als die hem tegen zou komen nou je snapt wel dat ik dit dus niet had niet aankomen en dat hij op zijn minst de verantwoordelijkheid had genomen maar tegenwoordig geloof ik niet zomaar iemand meer op ze woord. eerst zien dan geloven is mijn nieuwe motto geworden @damiana.. zoals ik tegen tara ook al zei de liefst mannen kunnen opeens veranderen in monsters. wil de vader van jou kindje wel zijn kindje straks leren kennen? omdat hij wel zegt het te willen erkennen en alimitatie te willen betalen. en helaas zegt een leeftijd niets over iemand en zeker niet over een man. die kunnen van een heel volwassen zich opeens weer heel kinderachtig gedragen als hun het uitkomt. @appelsappie.. jeetje wat een heftig verhaal. zulke manne horen in een 4kant hokje met tralies ervoor!!
Inderdaad ik ben het met Marije eens dat zo een man (verhaal van appelsappie) gewoon dik in de gevangenis hoort... Pff als zij haar kindje kwijt is doordat ze in elkaar is geslagen... pfff.. en dan hem nog een kans geven? pffff... dan hou je meer van hem van jezelf en van je kind die hij uiteindelijk van zijn leventje heeft beroofd. Hoe kunnen mannen zo zijn... (niet alle mannen) heel triest. Ik lees veel verhalen van mannen die hun vriendin in de steek laten maar dat er ook sprake was van mishandeling/ agressie... Mijn ex is heel beschaafd... Heeft een hekel aan mensen die schelden en agressief zijn... Hij kan zelden boos worden op iemand... (meestal was ik degene die boos werd om iets) je weet toch vrouwen .. hij kon er totaal niet tegen ook al was het terecht... Soms denk ik wel dat het mijn schuld is dat het over is hoor... Omdat ik me snel ergerde aan dingen... waar mannen niet echt tegen kunnen... Ja mijn ex wil wel zijn kind erkennen ja... Maar ook hij laat gewoon niets van zich horen... dus ja... Wel leuk en aardig maar totaal geen interesse in mijn zwangerschap... Alhoewel hij wel naar de 20 weken echo gaat... Dat is tenminste iets. Hoe gaat het nu met jou Tara? Is er verandering ondertussen of nog steeds hetzelfde? Hoop in ieder geval dat de situatie beter is... Veel liefs, Damiana
Ik ben het hiermee eens... Ik kan me niet voorstellen dat jullie een liefdevolle, harmonieuze relatie hadden, waarin goed gecommuniceerd werd. Als dat zo zou zijn, zou je ex namelijk nu goed met jou praten over hoe en waarom hij zich zo voelt, en zouden jullie samen gaan zoeken naar een oplossing. Ik ben stiefmoeder, en heb dus dagelijks te maken met kindjes die een 'gebroken' gezin hebben. En hoe veel ik ook van mijn stiefkindjes houd en er eerlijk gezegd zelfs van overtuigd ben dat ik een prima 'mama' voor ze ben, moet ik toch eerlijk toegeven dat ook al doen wij alles aan de situatie om die voor de kinderen zo ideaal mogelijk te maken, niets kan compenseren dat hun papa en mama niet in één huis wonen...
En daar wil ik nog wat aan toevoegen, want mijn voorstaande reactie is erg ongenuanceerd, en ik wil je ABSOLUUT niet kwetsen. Want jullie relatie is nu over, en daar zal je ongetwijfeld veel verdriet over hebben. Je zei zelf al dat je het liefste je kind wil opvoeden in een gezin met papa en mama, en het zal voor jou een teleurstelling zijn als dat niet kan. Wat ik je dan vanuit mijn ervaring in ieder geval wil meegeven, is om zoveel mogelijk positief te blijven naar je ex toe. Dat zal nu nog heel moeilijk zijn, maar tegen dat je kindje er is, zijn de ergste emoties misschien gezakt. Jullie moeten als ouders van jullie kindje je hele leven samen verder, en dat gaat het makkelijkste als jullie respect voor elkaar hebben en goed communiceren. Ik merk aan mijn stiefkinderen dat zij het fijn vinden dat ze ongegeneerd over hun mama kunnen vertellen aan ons, en andersom tegen hun mama over ons. Daarnaast is het fijn om makkelijk afspraken te kunnen maken over allerlei verschillende dingen, die in het begin heel beperkt zijn, maar met het jaar ingrijpender worden... Ik wens je heel veel sterkte in de komende periode, het komt vast allemaal goed! Liefs, Mrs Hair