Hai dames, Een beetje een rare titel en ik weet ook niet zeker of ik m hier goed plaats, maargoed. Bij mijn eerste twee kindjes ben ik beide overtijd gegaan en met bijna 41 weken bevallen.. ik was toen echt psychisch helemaal klaar voor de bevalling en de geboorte. Dit keer had ik me weer ingesteld op ongeveer 41 weken zwangerschap maar dit keer werd er met 37,5 weken ineens een groeiachterstand ontdekt en ontdekt dat de baby (te)weinig zuurstof en voeding via de navelstreng binnenkreeg. Er werd dus besloten dat ik zo snel mogelijk ingeleid werd. Ik ben dezelfde dag van dat besluit opgenomen en ingeleid en mijn man heeft snel nog alle spullen thuis opgehaald.. De volgende dag ben ik bevallen van een klein meisje maar mochten we gelijk (lees; na een uur) naar huis. Fijn natuurlijk, maar daar zit je dan ineens met een baby terwijl je dacht nog drie weken zwanger rond te lopen. Nu is ze een week oud en merk ik dat ik het allemaal niet goed kan bevatten dat ze er al is en alweer een week(!!) oud is.. het lijkt net gister dat ik het nieuws kreeg ingeleid te worden. Soms (als ik half slaap) heb ik het idee dat ik haar nog voel in mijn buik en heb ik het idee dat ik helemaal niet genoeg heb genoten van deze zwangerschap, de hele zwangerschap is zo snel gegaan dat ik het idee heb niet eens zwanger geweest te zijn.. geen tijd gehad/genomen om gewoon heerlijk te genieten van alle schopjes en bewegingen.. en nu kan ik me na een week al niet eens meer voorstellen hoe dat precies voelde. Het voelt ook als een soort schuldgevoel naar mn baby toe dat ik geen tijd heb genomen optimaalvan haar te hebben genoten in mijn buik en ook nu de kraamweek voorbij is het idee dat ik niet genoeg heb genoten deze week.. het gaat zo snel!! Nu heb ik op dit moment sowieso last van emoties en de kraamtanen zijn weer om de hoek komen kijken.. Ik ben het in ieder geval kwijt nu.. is het herkenbaar voor jullie?
Hahaha hormonen! Op de eerste dag van min verlof braken totaal onverwacht mijn vliezen en is onze kleine man geboren. Had het totaal niet verwacht, wilde alles tijdens mn verlof voorbereiden thuis! Adressen verzamelen, kaartje uitzoeken. Ik zou nog ECHT dik worden en gaan waggelen. Allemaal niet gebeurd, was in shock. Maar wat doe je eraan? Nu kan ik er alleen maar om lachen en worden er vaak grappen over gemaakt. Gewoon lekker alles over je heen laten komen, over een tijdje doet het er allemaal niet meer toe. Kun je alles relativeren en hadden die 3 weken niet meer uitgemaakt. Geniet van deze tijd!
Heel herkenbaar! Bij mijn oudste had ik met 37+1 een controle bij de vk, ze vroeg of ik al aan het aftellen was nu we die grens van 37wkn over waren; neee, ik was nog volop aan het genieten juist! Was echt nog niet aan het aftellen, het mocht van mij nog wel lekker een paar weken dueen. Je voelt 'm al aankomen... die nacht braken mijn vliezen en de volgende dag had ik een baby Voor mijn gevoel toen de zwangerschap niet echt afgesloten. Bij de tweede stelde ik me in op mogelijk weer met 37wkn bevallen, maar ik kreeg zwangerschapscholestase. Het plan was met 38wkn inleiden, echter bleek de zw-cholestase zo ernstig dat ik met 36+4 werd ingeleid en een dag later ben bevallen. Dus weer geen echt afscheid kunnen nemen van de zwangerschap...
Bedankt voor je reactie! Haha, zo, dat is helemaal onverwachts inderdaad! Ik heb vandaag inderdaad enorme last van hormonen, kraamtranen en de hele rataplan, heel fijn Hopelijk vanaf nu gewoon genieten en er straks om kunnen lachen.
Hoe jij het beschrijft, zo voelt het inderdaad! Niet af hebben kunnen sluiten.. er psychisch nog totaal niet mee bezig zijn geweest.. Tjah, zwanger zijn is eenmaal niet iets wat je vaak zal meemaken en de zwangerschap en het toeleven naar de bevalling is ook gewoon iets magisch! Maar dat magische zoals bij de eerste twee was dit keer gewoon anders. Achja, ik mag niet klagen, maar zoals eerder gezegd; hormonen!!!
Het hectische van ineens ingeleid worden, heb ik niet meegemaakt. Maar het 'huh nu al' gevoel herken ik ook wel, ook al werd mijn tweede met bijna 41 weken geboren. De eerste kwam met bijna 42 weken en daar ging ik nu ook vanuit. Toen ie er ineens was (bevallen in 1,5 uur), besefte ik ook dat ik die schopjes nooit meer zou gaan voelen... Afsluiten van een periode...