Om met de deur in huis te vallen. Tijdens de zwangerschap van mijn zoontje is de vader vreemd gegaan en naar de bevalling ook. Kwam hier toen achter en ben voor de kleine bij hem gebleven. Want hij moest opgroeien in een gezin. Maar hij bleef haar opzoeken constant weg en alles viel op mij huishouden, zorg van D en werken. Na 4 maanden trok ik het niet meer en ben ik gegaan, kort erna zat zij al bij hem in. Ik daarin tegen zat bij m'n moeder en het was niet de ideale situatie m'n moeder en ik op 1 kamer. D had z'n eigen kamertje en m'n broertje ook. Heb lang moeten vechten voor een huisje. En uit eindelijk kwam die ook. Een vriend van mij hielp me met schilderen en meubels in mekaar zetten, spullen ophangen. En toen kwamen er gevoelens opspelen waarvan ik zelf niet wou dat ze kwamen. Heb er lang tegen gevochten want ik vond niet dat ik het kon maken tegenover familie en D. Maar naar lang er tegen te vechten er toch maar aan toe te geven. En dat was het beste moment want het voelt goed. Hij is gek op D en D op hem. Wonen nog niet samen en dat respecteert hij. Dat word straks de eerste stap. Maar nu word D ouder en hadden we het laatst over kinderen. Ik zou ooit graag een tweede willen maar niet nu. Hij is gek op kinderen en wilt er zelf ook graag een als het gegund word. Aangezien we beide ouder worden en we niemand kennen in deze situatie vroeg ik me af wat normaal is om te beginnen aan een kindje samen. Voorlopig ben ik er niet klaar voor maar was benieuwd naar jullie ervaringen.
Ik heb met mijn ex 2 kinderen, een maand of 4 nadat we gescheiden zijn heb ik mijn man ontmoet, dit voelde voor ons heel goed en volgens mij na een maand of 2 heb ik hem aan mijn kinderen voorgesteld. Iets minder als een jaar na onze eerste ontmoeting hebben we samen een nieuwbouwhuis gekocht en is hij ter overbrugging van de tijd tot het huis klaar is bij ons ingetrokken. In diezelfde tijd werd ik zwanger, ongeveer 1,5 jaar na onze eerste ontmoeting. En nu hebben we een zoontje van net 1en wonen we ook net een jasr met zijn allen in ons nieuwe huis. Het ging allemaal best snel bij ons maar het voelde voor ons ook heel goed.
Dank je wel voor je reactie. Ik ken hem al jaren dus dat scheelt denk ik ook. Hij kende mijn zoontje ook al voordat er iets begon te spelen. Ik heb zelf een huis en hij ook. Samenwonen word straks de eerste stap die gezet word maar nu nog niet. Het zal hier ook wel zoiets naar een jaar worden. Vooral omdat ik er echt nog niet klaar voor ben.
Ik denk dat je je niet zo druk moet maken om wat "normaal" is, want wat is normaal? Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat jullie er pas voor gaan als jullie er allebei klaar voor zijn en erachter staan. En wat de rest van de wereld er dan misschien van vindt, zou ik me lekker helemaal niks van aantrekken . Ook als het voor beide partners een eerste kindje is zijn er mensen die er meteen voor gaan en mensen die jaren wachten. Daar is ook niet een bepaalde wachttijd "normaal" volgens mij. Veel geluk voor nu met zn drietjes in ieder geval!
@manaolana Daar heb je een punt dat iedereen wel wat aan heeft te merken erop. Voor nu is het gewoon niet aan de orde maar was benieuwd naar ervaringen
Het is voor iedereen persoonlijk denk ik... Zo ging het bij mij: 12 jaar met ex samen geweest waarvan 3 getrouwd en toen ZL 1,5 was heb ik de stekker eruit getrokken omdat we beiden dood ongelukkig waren en na veel vechten het niet beter werd. Dit was in april 2016 Eind juni 2016 ben ik mijn vriend tegen gekomen. Wilde ook rustig asn doen etc maar de liefde is ongelooflijk groot. VL is gek op mijn zoon en ziet hem ook een beetje als zijn eigen zoon. Januari 2017 zijn we gaan samenwonen... beste stap ooit! Liefde werd nog groter. Mei 2017 dacht ik zwanger te zijn maar bleek niet zo te zijn. We waren beifen best teleurgesteld. We wilden eind dit jaar beginnen maar besloten gelijk ervoor te gaan. Eind juni... zwanger Doe wat jij denkt dat goed voelt en laat de rest maar denken! Doe ik ook namelijk
Elliepellie dat is een goeie de rest laten denken. Wij moeten eerst de stap maar nemen met samenwonen. Al moet ik zeggen dat ik dat zowiezo tot eind van het jaar niet zie gebeuren. Heb een beste klap gehad van de vorige keer dus echt alles rustig aan doe. Zo doende ook met eventuele zwangerschap. Zodra ik er klaar voor ben en we er beide achterstaan het dan wel gaan proberen maar zover nu niet.
Als het goed voelt dan voelt het goed toch... en wat is normaal... ik denk dat je daar niet te druk om moet maken...
Geen idee wat normaal is, ik leerde mijn man kennen toen hij 6 maanden daarvoor gescheiden was. Na een relatie van 4,5 jaar waarvan 3,5 jaar samenwonen is ons gezamenlijke kindje geboren.
Thanks voor de reacties ondertussen een gesprek gehad en voor nu is het prima zo. In het weekend en soms ook gewoon niet. Volgend jaar kijken we verder.