Er moet me even iets van het hart. Mijn man heeft een eigenschap die ik best vervelend vind, en dat is dat ik hem helemaal niet zelfstandig genoeg vind. Ik loop daar best tegenaan bij hem. En dan bedoel ik met name: het plegen van telefoontjes. Er moet zo nu en dan weleens gebeld worden naar instanties om je verhaal te doen als iets niet klopt. Zoals bijv. de belastingdienst. Wie kan daarvoor opdraaien? Altijd ik! Meneer wil nooit bellen omdat hij bang is dat hij niet uit zijn woorden komt of zo. Zo ook met de dokter. Hij wil altijd dat ik de dokter bel als hij iets heeft. Zelf durft hij dat niet. En ik moest ook bellen voor de bloedtest die volgde, wat de uitslag was. Ik probeer altijd eerst met hem erover te praten, dat hij dat best zelf kan doen. Maar hij durft gewoon niet. En toen ik vroeg hoe hij dat thuis altijd deed, dan vertelde hij dat zijn mammie dat altijd deed. Dat irriteerd me ook een beetje. Dan denk ik: had hem gewoon een trap onder zijn achterste gegeven. Ik had mijn kind zo opgevoed dat hij of zij leert dat je af en toe weleens moet bellen naar iets. Gisteravond vroeg ik hem of hij even de mensen wilde bellen waarvan wij het huis hebben gekocht (Daar krijgen we over anderhalve maand de sleutel van), want we moeten daar het één en ander opmeten. Ik vond dat hij dat best even kon doen, en we kregen er zelfs een beetje ruzie over. Hij zei natuurlijk weer dat ik dat zelf moest doen. Maar gisteravond voelde ik me moe en niet zo lekker, dus in dit geval wilde ik graag dat hij even belde. Meneer heeft dus niet gebeld en kan ik alsnog die afspraak maken. Mijn man heeft ook vrienden hier in de stad wonen en die zijn voor het laatst geweest hier rond de kerst 2008. Ik heb persoonlijk geen klik met die lui, maar ik stimuleer mijn man om gewoon contact met ze te blijven zoeken, want het zijn tenslotte zijn vrienden. Hij heeft ze dus sinds de kerst niet meer gebeld, en ik voel me niet geroepen om ze te bellen, want ik heb niet zoveel zin om bij ze op visite te gaan. Maar nogmaals het zijn zijn vrienden en ik stimuleer hem dus om gewoon met ze om te blijven gaan. Maar meneer belt ze dus constant maar niet. Laatst kwam ik haar tegen op de fiets met de kinderen, en ze zei heel kortaf 'hoi' tegen me. En het voelde echt zo alsof ze nu de pik op mij heeft, dat ik misschien mijn man wel beinvloed dat we geen contact meer met hun hebben. Maar dat is absoluut dus niet zo. Ik zeg zo vaak dat mijn man ze eens moet bellen omdat het raar is als hij zolang niks van zich laat horen. Maar hij vertikt het gewoon. Wie kan mij vertellen hoe ik hiermee om moet gaan? Ik vind dat hij (zeker op zijn leeftijd, hij is bijna 33 jaar) ook weleens kan bellen en dat niet alles op mij neer hoeft te komen. Maar hij doet het gewoon niet, klaar uit.
Hey meid, Het klinkt niet alsof hij niet wil bellen, maar het lijkt wel alsof hij het niet durft! Dit lijkt precies op een angst wat bij je vriend zit. Een grote angst om te bellen. Het lijkt mij verstandig om het er met je vriend over te hebben, als hij het toegeeft (waarschijnlijk schaamt hij zich ervoor) kan je hem helpen door te oefenen om hem over de drempel te helpen.
Ik herken het. Bij mezelf. Ik heb geen moeite met het bellen van bekenden, maar onbekende instanties bellen daarvoor moet ik altijd een drempel over. Ik laat het ook vaak aan mijn vriend over. Huisarts etc. doe ik altijd wel zelf. Wat je vriend heeft, doet mij ook denken aan belangst. Ik ben er enigzins overheen gekomen door het gewoon te doen. Maar hoe je hem eerst zover krijgt. Geen idee.
Lijkt wel of je mijn kerel omschrijft! Ik heb 7 jaar lang strijd gevoerd en hem gezegd dat hij zelf moet bellen, of met vrienden eens initiatief moet tonen enzo, maar er kwam maar niets uit! Hij is passief, helaas. Maar het laatste jaar ben ik gestopt erover te zeuren en neem ik alles automatisch uit zijn handen. Ik geef alleen soms echt een sneer onder water of maak een lullige opmerking ofzo, omdat het me wel dwars zit. En waarachtig; het helpt! Hij begint steeds meer initiatief te tonen! Ik heb geen andere tip voor je dan te zeggen berust er in, want je kan hem, vrees ik, niet veranderen...
hier is het ook andersom. Ik moet eerlijk zeggen ik bel ook nooit. Vrienden durf ik wel te bellen en familie. Maar huisarts, belastingdienst enz ook nooit maar ben soms bezig met wel zelf bellen en gewoon zo leren. Probeer te vragen waarom hij niet wil bellen? Misschien angst? En het dan samen leren door steeds meer te proberen
hier net zo een hoor. en ik doe het dus niet meer. de boekhouding etc doe ik wel maar dat is omdat ik daarzelf voor kies.verder doe hij het zelf maar. een dokters afspraak die moet hij zelf maken doet hij het niet kan hij niet naar de dokter.zijn vrienden bel ik echt niet hij doet het zelf maar ik vertik het. zo met wel meer dingen. ik bel echt niet meer hij doet het zelf maar. zoniet gebeurd er ook niets!
Ik herken het ook bij mezelf.. Ben ook bang om te telefoneren. Maar het is beter geworden na een paar sessies bij de psycholoog. Dat was gewoon een portie faalangst. Bij mij kwam het ook bij mijn studie terug, of als ik bij een groep vrienden was, en gezellig moest kletsen... En dwingen werkt dan echt niet. Misschien kun je beter eens voorstellen om te kijken waarom zo'n gesprek mis zou kunnen gaan.. En dan gewoon iets onbelangrijks bellen (bijv ergens info vragen, van mijn part de openingstijden van een winkel). Bij mij werkt dwang echt averechts, dan ben ik bang om het aan de telefoon verkeerd te doen, en de dwinger teleur te stellen. Dus dubbel op..
Ik heb er zelf ook last van gehad. Nog steeds is vreemden/instanties bellen niet mijn favoriete bezigheid en kan ik het aardig uitstellen, maar mijn vriend 'dwingt' me soms wel. Hij weet dat ik het eng vind en zegt dat ook, maar geeft aan dat het dan júist belangrijk is om het te doen. Anders wordt de drempel alleen maar groter. Misschien is het een idee om er met hem op een rustig moment over te praten en te kijken hoe dit anders kan? Dat het jou soms dwarszit dat hij niet belt, maar dat je niet precies weet waarom niet. Misschien kan je aangeven dat je soms het idee hebt dat hij het eng vindt, maar dat je dat niet erg vindt. Misschien lost het op zijn minst en boel frustraties op. Als jij weet dat het angst is, is het voor jou misschien minder erg om te bellen. En misschien kan je samen gaan 'trainen'. Eerst goede vrienden bellen, daarna andere bekenden. Dan een keer de dokter etc. Bij mij werkte dat. Zelfs mijn beste vriendin bellen vond ik jaren geleden eng, maar als ik eenmaal belde, was het zo een uur later Ook dat hoeft natuurlijk niet, maar leren bellen is niet verkeerd.
Ja, hier nog een met telefoonangst. Het stomme is, dat ik tijdenlang op een klantenservice heb gewerkt en dus continu aan 't telefoneren was, maar thuis heb ik er zoooo'n hekel aan. Ik moet echt 'n drempel over. Ik los 't op door vrienden en dergelijke vooral te mailen of te msn-en. De meesten weten ook dat ik niet zo goed ben in de telefoon pakken en accepteren dat ook, gelukkig heb ik weer vrienden die slecht zijn in mailen, en die bellen mij dan weer. Ook instanties en dergelijke, als de mogelijkheid er is, mail ik. En bij andere zaken stap ik elke keer een gigantische drempel over. Heel soms belt mijn man voor me, maar meestal doe ik 't toch zelf, omdat ik het ook zelf wil kúnnen, zonder man... 't Stomme is ook nog eens, dat ik zakelijk gezien heel goed kán telefoneren... Gewoon dóen is dus eigenlijk de enige oplossing. Ik zou als ik jou was eens vragen hoe hij dingen anders zou willen oplossen qua bellen (dus zaken vragen via email bijvoorbeeld) en de minder belangrijke zaken bij hem laten. Hij belt de dokter niet? Zijn probleem. Hij belt z'n vrienden niet? Zijn probleem...
Ik denk ik dat het angst is bij je man, en angst zal hij moeten aangaan, met/zonder therapie bijvoorbeeld... Mijn vriend heeft er ook een handje van om telefoontjes uit te stellen, omdat hij er gewoon geen zin heeft, en het niet zulk leuk werk vind (nee ik wel dan) dus hier doe ik idd de meeste administratieve telefoontjes (die echt niet kunnen wachten, hij werkt heel veel in buitenland, dus de zaken zijn toch al zo geregeld dat ik dat allemaal doe, want hij is er gewoon heel vaak niet) en sommige laat ik aan hem over, die in ieder geval niet erg zijn als ze niet gedaan worden, zo heeft hij dus een jaar lang de tandarts niet gebeld voor controle, uiteindelijk een brief gehad waarin ze hem dreigden uit te schrijven, nou na enig aandringen van mij heeft hij wel zelf gebeld. En is hij ziek? Dan mag hij zelf de dokter bellen, zo niet, dan heeft hij pech want dat doe ik niet voor hem. Dus ik 'laat' sommige dingen nu gewoon gebeuren, heeft hij niet gebeld? Jammer voor hem als het problemen veroorzaakt. Maar zoals ik jouw verhaal lees is het bij jouw man toch een ander verhaal, en hoe vervelend ook, angst is iets wat alleen maar sterker wordt als iemand anders je probeert te pushen. Probeer er eens met hem over te praten zonder verwijten of oude koeien uit de sloot. Misschien kom je wel tot de kern waarom hij niet durft... Wat betreft die vrienden van hem, maak je niet druk daarom, tis zijn pakkie an, niet de jouwe, vervelend dat ze je scheef aankijken, maar probeer dat naast je neer te leggen...
Yup hier nog 1 die het herkent. Ik heb toen der tijd tips gekregen van mijn ambulant hulpverleenster (was toen 16 ofzo) en zij liet mij bellen terwijl ze er naast zat zodat zij het over kon nemen. Dat voelde wel goed. Ook had ik van te voren op papier gezet wat ik precies wilde zeggen en vragen en kon dus zo het gesprek vanaf mijn lijstje voeren. Ik ben nog steeds geen held met bellen maar durf het nu wel meer. Zeker op het oog van ons zoontje zal ik toch ook zelf met instanties moeten bellen. Hem pushen heeft geen zin maar je kan hem wel helpen om over die angst heen te komen en er met hem over te praten.
Hey, wat een vervelend probleem... Misschien een training assertiviteit/zelfvertrouwen iets voor hem? Of een cursus communicatie/telefonisch contact? Wellicht als hij wat meer zelfvertrouwen heeft dat hij het wel doet. Zal wat zijn als jij strakt zwanger bent/ligt te bevallen/net bevallen bent je man geen instanties durft te bellen...
Mijn man heeft het ook heel sterk. Ik heb zojuist nog een telefoontje naar het UWV voor hem gepleegd. Dat durft hij zelf echt niet. Overigens wel lastig, want hij moet toch zelf even aan de telefoon komen om toestemming te geven dat ik mag bellen (echt UWV trouwens ). Het is dus niet eens zo zeer dat hij het niet WIL doen, maar hij durft het gewoon echt niet. Gelukkig gaat het in de loop der jaren wel steeds een beetje beter. Ik denk dus ook dat je dit niet ineens bij je man veranderd krijgt. Door hem te motiveren, te stimuleren en te complimenteren zul je zien dat het langzaamaan beetje bij beetje zal veranderen. Maar het kost echt heel veel tijd. Angst is niet iets dat je zomaar even wegveegt. Natuurlijk grijs ik er ook wel eens op als ik weer moet bellen voor het een of het ander, maar ja.... Ik weet dat hij het niet expres doet. Groetjes, Josien
Dit verhaal doet me denken aan iets dat een collega van mij ooit vertelde. Zijn vrouw is een echte sloddervos. Elke dag dat hij thuiskwam lagen overal jassen op de vloer, van haar en van de kinderen (die gedrag overnamen). Hij gaf aan dat hij zich hier best wel aan irriteerde. Tot een gegeven moment bij hem de knop om ging en zelf eens ging nadenken. Ja, je kunt je er over blijven ergeren. Gevolg is dat iets kleins steeds groter wordt en uiteindelijk je relatie kan kosten. Wat je ook kunt doen is je erover heen zetten en het gedrag accepteren. Clou van het verhaal was in ieder geval dat iedereen wel iets heeft wat hij niet niet kan uitstaan in het gedrag van je partner (het niet ophangen van jassen, niks opruimen of in jouw geval niet willen/durven bellen). Wat ik begrijp is dat je het er al eens met je partner over hebt gehad. Misschien is dit wel het ene gedrag dat je gewoon moet accepteren. Probeer je er niet aan te ergeren, maar er het voordeel van te zien (eindelijk een goed excuus om lang aan de telefoon te zitten, bijv). Dat kan in het begin heel lang duren, maar het kan je relatie wel ten goede komen. Het verhaal heeft mij in ieder geval wel aan het denken gezet en heeft er toe geleid dat ik gedrag van mijn partner niet alleen beter begrijp maar ook meer accepteer. Immers hij heeft zoveel leuke kanten! Ja, hij belt dan wel niet met instanties of eigen vrienden, maar er zijn zat leuke kanten aan hem. Probeer die te zien en accepteer dat jij wat vaker de telefoon moet pakken.
Ik heb ook al zo'n hekel aan het plegen van telefoontjes naar onbekenden/instanties... Vind het vreselijk! Wat bij mij het beste helpt is eigenlijk te simpel voor woorden: meteen bellen! Niet uitstellen, niet nadenken, niet verzinnen wat ik moet zeggen, niets van dat alles. Gewoon gelijk de telefoon pakken & bellen - dan gaat het meestal verder vanzelf wel goed En als ik 'vastloop' dan zeg ik dat ook gewoon ('oh, nou, ik heb me lekker voorbereid... Momentje, hoor, ik heb het zo!'). Nog nooit een negatieve reactie op gehad Het scheelt ook wel als er niemand in de buurt is. Dan kan namelijk niemand horen hoe ik zit te stuntelen, dus dan is het ook minder eng. Misschien kun je je man hiermee een beetje helpen, maar anders zou ik zeggen; gewoon accepteren, ondanks dat je 't vervelend vindt. Mijn man vindt het ook wel eens vervelend, en plaagt me er ook regelmatig mee, maar hij zal me niet dwingen. Hij weet dat dat in ieder geval niet werkt...
Is het zo vreselijk dat je man niet wilt bellen? Ik heb zelf met allerlei angsten te dealen en daarin neemt mijn man veel van mij over. Dingen die ik gewoon echt niet durf. Hij accepteert dat en helpt me daarin. Ik lees in jouw verhaal dat je de "nare" kant van je man weigert te accepteren. Ik neem aan dat hij het niet doet om jou te pesten en een beetje begrip van jou kant zal denk ik meer effect hebben dan lullige opmerkingen maken of hem dwingen.
Mijn partner wil/durft ook niet te bellen met officiële instanties (wel met vrienden en familie). Ik vind het geen probleem doe ik gewoon voor hem. Het is mij de energie niet waard om er een probleem van te maken. Het telefoontje even plegen kost me minder moeite dan hem overhalen het te gaan doen. Ik denk wel dat het verschil maakt hoe hij voor de rest is. Omdat op dit punt na het wel een volwassen, verantwoordelijke man is heb ik er geen moeite mee. Maar zo hij zich verder erg passief of onvolwassen opstellen dan zo het waarschijnlijk een ander verhaal worden.
ik doe ook altijd alle "offiiele" telefoontjes plegen eigenlijk hier, vooral omdat ik overdag gewoon thuis ben en hij werkt maar hij is zoiezo een beetje chicken en ik kan het beter regelen zegt ie (lekker handig he?) ik vind het niet erg want ik regel idd alles graag zelf (dus heb dat ook naar me toe getrokken denk ik en daardoor hem minder het laten doen hij KAN het wel maar ik geef hem ook niet altijd de kans denk ik) soms kunnen wij vrouwen ook wel dingen naar ons toetrekken als een man ergens moeite mee heeft (zoals opruimen, koken, of noem maar wat; bellen) Ik ben trouwens ook niet zo van de bel doe het liever face to face vind ik gemakkelijker.. zoiezo kan ik vrij bot overkomen over de telefoon (kort zeg maar) en in real life lach ik erbij en dan valt het mee
Yep, hier ook Zo'n man maar dan ook nog een die dus bijna nooit naar zijn moeder of zus of familie ofzo belt. Ik ben altijd degene die dus moet zeggen, schatje zou je niet een s je moeder bellen waarop hij dan zegt, ja Zoooooo, en dan doet ie het dus niet Dus herken je probleem heel goed.