2 uur geleden heeft mijn schoonvader een hartinfarct gehad. Ik heb geholpen met reanimeren hij is nu in het ziekenhuis. Zoon van 4jr en 5mnd heeft opa in zien storten . Eerst zei opa "ik kan niet meer" en viel op de grond. Gelijk mensen erbij, die wijfelig begonnen met reanimeren en ik sloot ook aan (ik was een tikkie later vanwege lluier verschonen jongste, die heeft niks meegekregen). Maar de oudste dus wel. Hij kan alles precies na vertellen, dar opa wat zei, viel, en dat de politie en ambulance kwamen. Morgen wil ik naar opa toe, als hij nog leeft (gezondheid is heel slecht, hij is op). Hoe kan ik de oudste hier het beste in begeleiden, hij onthoud alles. En het is traumatisch wat hij gezien heeft, helemaal als opa het niet overleefd.
Wat vreselijk! Praten wanneer hij er behoefte aan heeft, tekenen helpt ook wanneer hij minder een prater is. Het zal een lange tijd duren voor hij dit verwerkt heeft en zeker als hij goed is in het onthouden van details. Mocht je merken dat hij vast loopt kun je altijd nog contact opnemen met de huisarts en advies vragen. Alvast heel veel sterkte!
Vreselijk wat heftig!! Probeer je zoon er in alles zo goed mogelijk bij te betrekken. Of het nu goed afloopt of niet. Naar leeftijd uitleg geven. Laat hem erover praten/tekenen. Maar dat is hierboven ook gezegd. Ik kan je een voorbeeld geven van mezelf weet niet of jecer wat aan heb. De situatie is wel anders: onze zoon was 2,5 jaar toen mijn vader stierf. Mijn vader zat al jaren in een rolstoel vanwege ms. Toen kreeg hij longontsteking moest onverwacht naar het ziekenhuis. en is na 5 weken ziekenhuis/verpleeghuis overleden. Ik kwam dagelijks thuis en mijn zoontje dus ook. Dus we waren overal heel nauw bij betrokken. Zoontje geen elke dag mee naar ziekenhuis enzo. Vrijdags heeft hij opa voor het laatst gezien. En zaterdags kon hij niet meer mee omdat het heel slecht ging en zondag is hij overleden. Dit heb ik in eenvoudige woorden aan mijn kind verteld. Tijdens de weken ziekenhuis had ik terloops ook al wel een paar keer benoemd dat ik niet wist of opa wel weer beter werd. S maandags heeft hij bij opa in de kist gekeken en tot aan de begrafenis dagelijks wel meerdere keren dat vond hij fijn. De dag van begraven is hij alleen meegeweest naar het kerkhof en heeft hij gezien dat de kist de grond in ging. Hier moest hij erg om huilen. Na de begrafenis ging hij opa in huis zoeken. Hij kon weinig uiting aan zn gevoel geven omdat hij problemen had met de taalontwikkeling. Dat is later allemaal pas gekomen. Hij is erg pienter en weet nu ruim 2 jaar later alles nog. Gaat ook regelmatig mee het graf verzorgen. Later toen hij kon praten heeft hij alles gevraagd hoe alles gegaan was. Wat hij niet verwerken kon was dat hij opa vrijdags nog in her ziekenhuis had gezien en dat opa opeens in de kist lag. Het liefst was hij bij wijze van spreken bij het sterven geweest. Hij kon het gewoon niet snappen omdat hij niet wist wat er gebeurd was. Wat jou zoon gezien heeft is erg heftig. Maar misschien mocht je schoonvader het niet overleven helpt het toch voor de verwerking dat hij heeft gezien wat er is gebeurd. Hij kan er dan over praten en het een plekje geven. Hij zal er wel veel over praten en ook veel dingen vragen. Maar dat hij dit gezien heeft is niet te voorkomen geweest. En ze leren al jong dat het leven heel kwetsbaar kan zijn. Onze zoon kwam er dagelijks wel op terug. Op den duur ging het me door merg en been. Nu wordt het pas minder en kan hij het een plekje geven. Ik heb weleens gedacht dat ik hulp moest zoeken voor hem wat betreft verwerken. Dat is niet nodig geweest. Maar het heeft wel lang geduurd. Hij is nog wel steeds erg angstig als bijv mijn moeder ziek is. Dan vraagt hij: is oma nog wel thuis? Je kunt ook wel aan hem merken dat hij wat meegemaakt heeft vind ik. Zowel in positieve als in negatieve zin. Hij is erg begaan met mensen die een dierbare hebben verloren. Maar hij heeft ook last gehad van een soort verlatingsangst. Dan wilde hij dat ik bij hem bleef. Heel veel sterkte toewenst en doe vooral wat voor jou en je kind goed voelt
Wat heftig! Ik zou hem er vooral veel over laten praten en z'n verhaal laten doen als hij er over begint. En eventueel advies vragen bij het kdv of het consultatiebureau hoe je dit het beste kunt aanpakken. Een paar maanden geleden brak er overdag brand uit bij de buren en zijn wij ons huis uit 'gevlucht' omdat we bang waren dat het zou overslaan. Maakte grote indruk op onze dochter van 3. Ze heeft het er nog behoorlijk lang over gehad, wilde even kijken bij de plek waar de brand was en vertelde er op random momenten ineens weer over. Ik heb haar haar maar laten praten, en na een tijdje hield het vanzelf op
Op zich valt de impact mee. Hij was vanochtend met de duplo.bezig en hij had het over politie, ambulances en opa. Ik kijk regelmatig ziekenhuisserie als hij druk aan het spelen is, en hij snapt wat er gebeurd is met opa en dat hij veilig in het ziekenhuis.... Opa wordt nu nog in slaap gehouden en afgekoeld tot 33 graden. Morgen wordt hij weer warm gemaakt en dan afwachten wat de impact is geweest op zijn hersenen ivm epilepsie enzo. We wachten af en toe het gaat Met zowel opa als de oudste
Veel sterkte met je schoonvader! Mijn ervaring is dat kinderen ook wel heel flexibel zijn. Vriend heeft eind maart een ernstig motorcrossongeluk gehad, en 2 nekwervels en 4 rugwervels gebroken, klaplongen, 11 gebroken ribben en gebroken enkel en hielbeen, kleine bloeding in hersenen. Je kan je voorstellen hoe hij erbij gelegen heeft aan allerlei toeters en bellen en drains. Ik heb dochter gewoon mee genomen telkens naar zh. Uitgelegd waar alles voor was. Na 5 minuten ging ze spelen en over tot de orde van de dag. Je merkte wel met spelen dat ze ermee bezig was, en op school en de bso, waar ze net 4 weken op zat, heeft ze veel gepraat erover. Verder lijkt de impact voor haar niet groot te zijn. Hopelijk is dat bij jouw zoon ook.
Mijn dochter van toen 4 jaar en 2 maanden vond mijn moeder snachts in bed. (Wij logeerde daar met zn allen, en dochter riep ons) Zij was er beroerd aan toe, ze was aan het stikken. Wij ambulance gebeld, etc, grote spoed, trauma helikopter. Ik ben meegegaan, man heeft de kinderen naar zijn ouders gebracht. Dochter hebben wij goed uit kunnen leggen wat ee aan de hand was, etc, we hebben haar wel pas meegenomen naar het ziekenhuis toen mijn moeder weer aanspreekbaar was, dat heeft helaas 2,5 week geduurd. Dochter heeft het er wel eens over gehad, en verteld op school. Maar uiteindelijk viel het best mee, voor haar dan. Sterkte met je schoonvader, hopelijk knapt hij toch op!
Oeh heel veel sterkte allereerst. Daarnaast is er voor volwassenen altijd begeleiding mogelijk bij dit soort gevallen. Ik neem aan dat dit voor kinderen ook mogelijk is.
Heftig! Ik zou hem vooral het gevoel geven dat hij alles tegen je mag zeggen/vragen. Wees open en eerlijk. Neem hem ook mee naar het ziekenhuis als hij dit wil. Verder zijn kinderen erg flexibel en vaak nuchter ingesteld. Mijn man heeft vorige jaar ook een hartinfarct gehad. Onze zoon heeft ook de ambu gezien etc.. Nu is mijn man niet in elkaar gezakt, dus dat is wel anders. De daarop volgende dagen hebben we van 09.00 tot 22.00 alleen maar doorgebracht in het ziekenhuis. Verder sliep hij lekker bij mij in bed.