Zo. Daar ben ik weer. Eigenlijk omdat het trieste geval is dat jullie ongeveer de enige zijn aan wie ik mijn verhaal kwijt kan. Dit zijn echt van die tijden waarop je denkt 'wanneer komt nou eens het goede nieuws' en dat is al sinds 2008 zo. Ben wel geduldig maar waar blijven die betere tijden? Mn ex heeft de kleine sinds oktober ofzo al niet gezien. Hij mocht hem zien maar de eerste afspraak belde hij al af omdat hij zogenaamd moest werken (wat dus een leugen was). De dag erna kwam ik erachter (ok op een niet zo nette manier, door zn wachtwoord te gebruiken op facebook) dat hij met zn ex aan het praten was over mij. Zij vroeg naar wat ik deed, hij antwoorde thuismoeder, waarop zij zei, "oh zeker tijd teveel dus" en hij antwoorde doodleuk "ja maar volgens haar niet". Ik was woedend! Ik doe alles alleen, hij kijkt niet naar zn kind om, betaald geen cent alimentatie terwijl ik hem meerdere malen gevraagd heb om wat bij te dragen omdat ik me nu in de schulden moet steken om rond te komen, en dan zeggen dat ik tijd teveel heb. Natuurlijk geef ik toe had niet eens moeten kijken maar hij dat praat dat soort acties niet goed. Hij heeft lange tijd niets van zich laten horen, tot hij ineens met mailtje kwam of zn mams hem mocht zien. Vond ik best, afspraak gemaakt, alles klaargezet, plannen omgegooid. Ineens telefoontje dat ze naar neefjes/nichtjes en meer van dat soort onzin. Was allemaal belangrijker en dat ging ze toch echt niet afzeggen. Zij had hem ook al maanden niet gezien. Na zoveel geruzie en hatelijk contact heb ik van de week voorgesteld om vanavond af te spreken. Kwamen we eruit, prima, komen we er niet uit dan moet het een keer over zijn. Hij belde natuurlijk vanmiddag weer op om te zeggen dat HIJ het allemaal moeilijk had. Alles draait om hem en zijn gevoel, the usual. Uiteindelijk op komen dagen, enige wat hij deed was melden dat hij gewoon niks meer geen zeggen over wat er was gebeurd en dat ik me daar maar overheen moest zetten. Maanden niet gezien en het kwam er op neer alsof ik maar mn muil moest houden. Hij heeft terwijl ik mn zoontje op mn arm had flink staan schreeuwen over dat ik zn moeder een sekreet had genoemd (wat ze ook echt is, belieeeeeve me) en dat ik nergens excuses voor hoef te verwachten. Het kwam erop neer dat als zijn familie zn kind niet mocht zien hij ook geen interesse meer in zn zoontje had. Binnen tien minuten was hij alweer weg. Mooi excuus gevonden om wederom ons achter te laten. Zonder blikken of blozen, deur achter zich dicht, en weer weg. Had echt verwacht dat hij een rondje zou lopen en terug zou komen, maar nee. Daar sta je dan. Kind volkomen overstuur, niet stil te krijgen, ex weer lekker pleite (zonder te doen wat hij had beloofd, wat geld achter te laten) en met eten wat vergald is waar je echt moeite voor had gedaan. Enige waar hij voor kwam was om het op te nemen voor zn moeder. Hij wist dat ik na deze avond mn conclusies zou trekken. Hij heeft geen enkele moeite gedaan, gewoon niks. Hij had 100 woorden over om zn moeder te beschermen en zichzelf, en 0 woorden over zn zoontje. Niet eens gevraagd hoe het met hem ging ofzo. Als je zag hoe hij erbij stond, alsof het om iets compleet onbelangrijks ging. Diezelfde man die ooit zei dat hij van me hield en alles voor ons overhad en dat zn zoontje zo belangrijk was liep zonder een keer om te kijken gewoon de deur uit na alles wat er gebeurd was, wetende dat ik geen kansen meer weggeef. Mn zoontje heeft anderhalf uur alles bij elkaar geschreeuwd. Heb hem nog nooit zo heftig op iets zien reageren. Hij is nog geen 7 maanden! Hij was volkomen ontroostbaar. Tranen met tuiten. Wou niet drinken, niet slapen, niet spelen, niks. Voelde mezelf zo kut! Van mij was ook niks over en heb nog steeds niks gegeten sinds gistermiddag. Ik zat al zo in de stress om deze avond en nu weet ik het al helemaal niet meer. Ik snap gewoon niet dat iemand waar ik zo van heb gehouden mij en mn zoontje zo compleet aan ons lot over te laten. Het interesseerde hem gewoon echt niks! Enige waar hij het over had was zn familie en zn moeder, terwijl hij zn eigen vlees en bloed gewoon in de steek laat. Schreeuwend, jankend achterlaat. Ik kan er gewoon niet bij dat iemand zo harteloos is. En het idiote is nog, ik voel me schuldig! Niet omdat ik coulanter had moeten zijn of wat dan ook, maar ik voel me schuldig dat ik een kind op de wereld heb gezet van zo'n man en hem verdomme na alles nog een kans geef om de boel recht te zetten. Ik voel me schuldig tegenover mn mannetje dat hij dit moet meemaken zo jong. Hij is 7 maanden, heeft zn papa niks misdaan, is volkomen onschuldig en zn bloedeigen vader heeft nu al bepaald dat hij het niet waard is om voor te knokken. Pfff... Wat is de wereld soms toch keihard.
hi eline... kennelijk wilde jij je ex als papa dus toch ook nog een kans geven... moeilijk he dat soort dingen. en ja dan is het heeeeel lastig als dingen niet gaan. ik wil alleen maar zeggen dat ik het heel rot voor je vind allemaal. wel wil ik je meegeven dat met dit soort dingen je kindje beter even ergens anders kan hebben (ouders, iemand die je vertrouwt) omdat je eigenlijk wel weet dat emoties hoog kunnen oplopen deed ik tenminste wel altijd. Of als ik dan toch zoontje bij me had en ex ging tekeer of merkte dat dingen op gingen lopen zei ik tegen hem (was onze 1e afspraak, schending betekende geen contact meer op enkele wijze)dat ik het woord time out gebruikte voor zoontje en hij moest dan stoppen met wat hij zei of deed. stil en dan verbrak ik vaak het onderwerp om rustig af te kunnen ronden en een nieuwe afspraak te maken over hetzelfde maar dan zonder zoontje's aanwezigheid. nu loopt het zoals je wel gelezen en geregaeerd hebt bij mij en ex wel weer goed in de zin van contact. maar ik begrijp erg goed hoe je je moet voelen nu.... bedenk goed wat je nu wilt. succes
Delen wij toevallig dezelfde EX? jou verhaal kon mijn verhaal zijn haha! Vooral over die afspraak en dat hij afbelt dat hij moet werken... heel herkenbaar deed mijn ex ook en was achteraf gelogen. Dat je zoontje overstuur is heb ik ook wel meegemaakt... Waarsch voelt hij jou verdriet en kwaadheid aan op dat ogenblik. Ik moest mijn zoontje dan altijd even aan iemand anders geven om het stil te krijgen omdat hij mama aanvoelde. Zodra ik rustig was kon ik hem wel weer troosten. En wat betreft je ex... Tsja kan er niet veel goeds over zeggen Vooral het feit dat hij zegt dat hij het moeilijk heeft (hoor alweer mijn ex praten dus ) Ik heb het contact volledig verbroken inm. met mijn ex. Afspraken kwam hij niet na, altijd zichzelf zielig vinden, niet naar zijn zoon omkijken laat staan betalen... Tsja ik bleef het mezelf moeilijk maken want ik rekende ergens op maar werd weer afgebeld of wat dan ook. Nu het contact verbroken is gaat het veel beterder met mij en mijn zoon. Doordat mama haarzelf beterder voelt ben ik een betere mama voor mijn zoon. Als mijn zoon later contact wil zoeken met zijn vader is dat prima, maar nu wil ik teleurstellingen tegenhouden voor hem.