Ik lees hier al af en toe mee .. en zou nou toch eigenlijk mijn verhaal wel kwijt willen hier Ik ben een jonge moeder van 21 , op mijn 19e raakte ik totaal onverwachts zwanger . Grote paniek de eerste weken , ik zat nog midden in een opleiding ons huisje was nog niet klaar enz. Na de eerste paniek , sloeg het gelukkig wel om in blijheid . Vriendinnen die nog volop aan het uit gaan waren, drank , drugs en rock 'n roll zeiden : dan pleeg je toch gewoon abortus ? Gewoon .. nou zo gewoon is dat niet , zo makkelijk is dat allemaal niet ! In de wachtruimte bij de gyn. waar ik de eerste keer heen ging , zaten zwangere vrouwen , maar ook vrouwen met hun partners die geen dikke buik hadden, vrouwen die naar buiten kwamen met betraande ogen, sommige moesten zelfs huilen en ik hoorde hun partner zeggen : ''onze tijd komt nog wel. '' Onze tijd komt nog wel , deze mensen zaten misschien al jaren te wachten op een kindje , mij is dit gegeven , het heeft zo moeten zijn.. ik dacht abortus plegen kan ik echt niet , niet tegen over mezelf , maar ook niet tegen over al deze mensen .. die ik het zo gun. Ik mag in mijn handjes knijpen dat dit mij gegund is. Ja ik heb mijn opleiding ervoor moeten opzeggen , en nog wat andere dingen . Mijn vriendinnen ( die nu trouwens geen vriendinnen zijn , verklaarde me voor gek) , so what ? leren kan ik altijd nog .. ik ben nog jong . Mijn man wilde ook dat we dit kindje samen zouden opvoeden , samen staan we sterk. Ik voelde me de eerste maanden onzeker , ik vroeg me continu af of ik dit wel kon ? kan ik wel moeder zijn ? wat zullen andere wel niet van mij zeggen ? en de grootse vraag : word ik niet net zoals mijn moeder? Mijn moeder heeft helaas nooit voor me kunnen zorgen wegens omstandigheden (Verslaving, op financieel gebied, maar ook pure liefde kon ze blijkbaar niet geven). Ik was zo bang , ik wilde echt niet z'n moeder worden. Want ik ben zelf behoorlijk getraumatiseerd door die gebeurtenissen. Gelukkig heb ik mijn jeugd toch leren lief te hebben , geleerd dat het niet aan mij lag als kind . En gelukkig , ben ik niet zoals mijn moeder geworden. In 2012 ben ik bevallen van een kerngezonde dochter , en alles ging eigenlijk van zelf, er ging een knop om , alsof ik het al jaren deed. Maar nu, vraag ik me steeds af , doe ik het wel goed ? geef ik (wij) haar wel de juiste dingen mee ? Krijgt ze genoeg liefde ? hoe zorgen we dat ze goed terecht komt later ? dat ze gezond en gelukkig leeft ? En op het andere moment denk ik , nee joh maak je niet zo gek . Je doet het net zo goed als de buurvrouw van 35 , alleen ben jij er gewoon wat vroeger bij . Soms krijg ik het gevoel , in bijvoorbeeld mijn omgeving dat ze denken : ach zij is pas 21 , wat weet zij nou van opvoeden ? Zij kan geen kind grootbrengen .. Als ik op straat loop met mijn dochtertje , heb ik het gevoel dat iedereen steeds naar me kijkt .. In de kraamtijd kwam de kraamverzorgster en zei : ''oh jij komt uit 92 , dus je bent een lekkere jonge mama.'' uhm ja dat klopt. Ze zei '' Dat geeft toch niets ? leeftijd is slechts een getal , ervaring is wat telt'' En die zin is gelukkig altijd bij me gebleven , want zo is het ook. Mijn man en ik willen nu graag een tweede kindje , maar je raad het al .. ik ben zo bang voor eventuele reacties , zo bang dat mensen me weer veroordelen of ipv gefeliciteerd zeggen : '' en is het gepland ?'' JA HARTSTIKKE wil ik dan schreeuwen .. Ik weet dat ik diep in mijn hart een hele goede moeder ben , maar gewoon een ietsiepietsie onzeker nou ik heb even mijn hart gelucht .. het is een beetje warrig , ik weet het .. Zeggen jullie nou eens eerlijk , hebben jullie wel eens vooroordelen over jonge moeders ?
Volgeens mij niet; niet dat ik weet. Misschien wel als ik met je praat, zo van: heb je er goed over nagedacht? Maar als het antwoord ja is, zoals bij jou, dan let ik verder nergens meer op. Mijn moeder kreeg haar eerste (helaas) al op haar 15e, en dat is bij haar minder goed gegaan. Maar 19 vind ik een prima leeftijd eigenlijk. Oké, je hersenen zijn nog niet volgroeid; maar daar zal dat kind als het goed is geen probleem van gaan ondervinden. Je bent wel in 1 klap volwassen
Ja en nee, nee als ik zie dat de mama goed voor haar kindje zorgt en er ook alles aandoet om een stabiel leven voort te zetten. Ja als ik tienermoeders zie die hun kind altijd maar dumpen bij opa en oma en zelf geen verantwoordelijkheidnemen
Die onzekerheden die jij hebt heeft niks met leeftijd te maken, ik ben bijna 31 en denk ook wel, kan ik dit wel, doe ik het goed enz enz is denk ik heel normaal En heb eigenlijk nooit over jonge moeders nagedacht, dat ik bij de verlos zat en dacht zo die is jong nee heb dus ook geen oordeel daarover. Had eerder bij mezelf van zullen ze niet denken pfff die is er laat bij met de eerste, maar het leven loopt nou eenmaal zo en inderdaad leeftijd is maar een getal.
Nee, geen vooroordelen. Zo te horen heb je het prima voor elkaar en heb je de juiste beslissing genomen, dit kindje wilde dolgraag bij jullie zijn en gelukkig wilden jullie haar ook. So what dat je uit 92 komt? En zou dat betekenen dat jullie dochter pas later een broertje of zusje mag krijgen? Mijn man en ik schelen 20 jaar, hij werd op zijn 47ste vader, wij zijn nu ook bezig voor een 2e en soms denk ik wel eens: dan wordt hij waarschijnlijk op z'n 50ste nog eens vader.. Nou en? Dat betekent niet dat wij onze dochter geen broertje of zusje gunnen. Iedereen ndie er wat van vindt, moet dat lekker zelf weten, dan kijken ze toch lekker de andere kant op?
Ja juist, en die meiden maken het voor jonge moeders behoorlijk lastig om serieus genomen te worden. Ik zie jonge meiden die hun kindje voor elke scheet weg brengen naar hun ouders, of zelf gewoon elk weekend uitgaan , zich ladderzat zuipen en vervolgens uitslapen tot een uur of 3 want oma let wel op. Vreselijk...
Dat is zeker zo , zo probeer ik ook steeds te denken maar dan heb je van die moment en dan schiet het toch weer in de onzekerheid , zo vervelend ..
Om heel eerlijk te zijn. Ja, ik heb een vooroordeel over jonge moeders. Waarom weet ik niet. Mijn moeder was jong en een perfecte moeder voor mij. Mijn zus was jong en een perfect moeder voor haar zoontje. Ik ben (pas) 23 en wil zo graag een kindje. Ik ben dus eigenlijk heel hypocriet. En daar schaam ik me voor. Misschien omdat ik denk dat jonge mensen hun prioriteiten nog niet op orde hebben? Ik weet het niet. Maar jou verhaal doet me goed! Wat een kracht en wijsheid heb je! Ik hoop dat ik net zo'n moeder wordt als jij!
Wat lief dankjewel dat doet me goed. Ik denk dat het inderdaad ook wel een beetje ligt aan wat voor karakter je hebt , en idd waar je prioriteiten liggen. Jij word vast ook een super moeder ! Ik heb in die warrige periode geleerd dat alles wel weer goed komt , en dat niets onmogelijk is. Zoals mijn studie , tsja ooit pak ik dat wel weer op . En als ik nu naar mijn dochter kijk dan denk ik , jeetje .. wat ben ik blij met haar , ik had haar nooit willen missen .. nooit
Maak je geen zorgen, ik was 28 toen ik mijn eerste kreeg en kreeg zelfs toen de vraag: is het gepland? Vriendinnen van mij kregen die vraag ook. Waren ook rond de 30...wat een brutale en bizarre vraag trouwens.
Is dat dan anders dan 30+ zijn en 40 uur werken en de kinderen " dumpen" bij de opa's en oma's of de kinderopvang.of een oppas regelen omdat ze er echt ff uit moeten. Terug op jou vraag.ja ik vind dat veel mensen oordelen.ik was 21 toen ik gepland zwanger raakte en met 22 bevallen.op het CB vroegen ze of ik het wel redde zo jong moeder en dan ook nog eens thuismoeder.heb haar raar aangekeken en gezegt dat omdat tegenwoordig pas "laat" aan kinderen word begonnen dit niet betekend dat ik een slechte moeder ben.
Ik denk dat een 'slechte' jonge moeder vaak ook een 'slechte' oudere moeder zou zijn geweest. Mijn schoonzus is als tiener moeder geworden, nu is ze in de 40 en hebben we in ons testament laten opnemen dat wat er ook gebeurt onze kinderen nooit naar haar toe mogen gaan. En over jonge meiden gesproken die hun kind ieder weekend weg brengen naar hun ouders, mijn neefje gaat iedere week 2 dagen logeren bij zijn grootouders, kunnen zijn ouders fijn hard door blijven werken. Iedereen is zeer tevreden met de situatie en mijn zus is 'keurig' 35.
Tja dit zie ik ook bij moeders van 30+ gebeuren dus leeftijd zegt daar niet zo veel mee. Wat meer zegt is van voor persoon en moeder ben jezelf. Heb je de verantwoordelijkheid in je en kun je een kind een warm en geliefd huis geven. Dat is wat voor mij echt belangrijk zijn.
Meid je klinkt hartstikke volwassen dus ik denk dat jij prima weet wat je doet! Laat je niet gek maken door wat anderen ervan vinden jij weet zelf wel of je het goed doet
Nee ik heb geen vooroordelen over jonge moeders. Ben zelf ook pas net 22. Ik heb juist respect voor jonge moeders, die het uitgaan en onbezorgde leven zo opzij zetten. Als ik zulke moeders zie, op straat of bij ons in de winkel, ben ik altijd geneigd ze te complimenteren haha. (stom he)
O en ik vind Mischa ook een mooi voorbeeld van een goede moeder.en als ik het goed begrijp is zij 19.of is ze nu 20?
Werken en je kinderen naar de opvang brengen vind ik anders, je werkt dan namelijk ook aan de toekomst van je kindje..tenminste zo zie ik dat. Al zou ik zelf nooit fulltime willen werken . maar je kindje elk weekend weg brengen vind ik wat anders .
Dankjewel. fijn om te lezen dat mijn gedachtes soms gewoon op hol slaan , en hier niet iedereen een vooroordeel heeft. en ook leuk om hier jonge moeders tegen te komen !
Hier sluit ik me bij aan! De manier waarop je je gevoelens hier zo kunt beschrijven, twijfel ik echt niet aan je wat betreft het moederschap. En ja, soms denk ik hier weleens anders over op dit forum wanneer ik bepaalde topics lees met bij behorende teksten.