Over 4 weken wordt ik 30... Dit voelt voor mij persoonlijk als een hele drempel.. waar zijn mijn twintigers jaren gebleven?! Het afgelopen 1,5 jaar was heftig bij ons. Niet door de pandemie alleen, maar ook door bepaalde dingen die ik heb mee gemaakt. (man kritiek in het ziekenhuis gelegen, en ik daarop volgend een burn-out gekregen). Nu alles weer in een rustig vaarwater komt, ben ik zelf nog erg onrustig in mijn hoofd. Hier een korte samenvatting over mijn gedachtegang de afgelopen tijd; Ik wordt 30.. wat wil ik met mijn leven? Het voelt voor mij alsof ik nu op een soort T-splitsing sta met mijn leven. Dat klinkt misschien heel gek, maar zo voelt het wel. Ik heb een leuke baan, maar wil ik dit nog wel blijven doen? (lees; werkafstand is groot, 100km enkele reis) Ik werk er al 10 jaar, tijd voor iets anders? Dichter bij huis werk geeft meer rust. Of toch niet, het is een leuke werkplek, je verdient goed, neem de reistijd voor lief. En dan om vervolgens na een werkdag ruim een uur in de file te staan waardoor ik 2 uur lang onderweg ben naar huis..... *zucht* mijn gedachten over mijn werk beginnen dan weer van voor af aan. Ik heb 3 super leuke meiden, 2 op de basisschool en 1 binnenkort naar de peuterspeelzaal, meer tijd voor mezelf, heerlijk of misschien toch nog de kriebels voor een 4e kindjes? Of juist niet, meer tijd voor mezelf en andere dingen ondernemen? Maar wat dan? Wil ik überhaupt wel iets veranderen aan mijn leven, of is het gewoon goed zoals het nu loopt? Mijn hoofd draait de laatste tijd overuren. En alles op een rij krijgen wat ik nu écht wil lukt mij niet. Ik ga van de hak op de tak in mijn hoofd, waardoor ik dus ook zeker besef om geen overhaasten keuzes/beslissingen te nemen. Ik vind 30 worden nogal een bigdeal.. kletsklare onzin natuurlijk! Ik ben niet bang om oud te worden.. en 30 is absoluut niet oud. Het leven begint pas bij 30 zegt mijn moeder altijd haha. Maar het voelt ook wel als een soort afsluiting van mijn jeugd jaren ofzo? En het maakt mij dus een soort van onrustig wat ik nu verder wel met mijn leven. Ik vind het zo stom.. maar het houd mij allemaal wel bezig. Herkent iemand dit een beetje? En hebben jullie tips of ervaringen over hoe je dingen nu goed op een rijtje kunt zetten
Dat noemen ze het 'dertigers dilemma' ... En ik denk dat als je dat zoekt op google, dat je dan sowieso herkenning vindt, maar misschien ook handvatten hoe er mee om te gaan?
Ik herken het niet. Nooit last van gehad bij bepaalde mijlpalen, zoals 30 of 40 worden. Als ik jarig ben ben ik eigenlijk gewoon een dag ouder en niet opeens een heel jaar. Ik ben niet opeens een ander of veel ouder mens omdat om middernacht de getallen van mijn leeftijd verspringen. Het enige moment waarop daadwerkelijk wat verandert van de ene op de andere dag is wanneer je 16 (medische zelfbeschikking) of 18 wordt. Dan ben je 17 jaar en tot een dag voor je 18de verjaardag mag je geen alcohol kopen of stemmen en de volgende dag mag dat ‘plotseling’ wel. Dit hele verhaal heb je natuurlijk niks aan als dit voor jou totaal anders voelt. Maar misschien geeft het wat perspectief over hoe je op een andere manier naar je leeftijd kan kijken. Ik ben net 45 jaar geworden. Super oud natuurlijk voor iemand die nog geen dertig is . Maar ik voel me niet anders als de gemiddelde dertiger, hooguit wat meer levenservaring (maar ook dat hoeft niet zo te zijn). Ik sta met diezelfde (bijna) dertigers op hetzelfde schoolplein om onze kleuters uit school te halen (met het verschil dat ik ook een volwassen dichter heb ). Leeftijd is echt alleen maar een getal in mijn ogen
Ik herken het niet.. maar toen ik 30 was had ik ook al 3 kindjes.. en juist daardoor vond ik 30 worden niet zo erg! Ik zag het juist meer als in; kijk wat ik allemaal al bereikt heb en ik ben pas 30! Misschien moet je er zo na kijken.. dus niet wat wil ik allemaal nog etc.. Maar wat heb je allemaal al bereikt in die 30 jaar!
Ik heb dit ook gehad en nog steeds!! Dat ik er heel depressief van ben geworden en dat ik zomaar kan huilen en gewoon niet meer weet wie ik ben! Heel frustrerend..
Pfft ja ik heb hier ook last van. M'n werk vind ik ineens niet leuk meer. Ik wil weer een opleiding gaan doen en vraag me regelmatig af wat ik nu met mijn toekomst wil.. word er soms erg onrustig van.
Ik herken het niet, kijk als je bijna 50 wordt dan snap ik dat de baanwissel lastiger kan worden, als je bijna 40 wordt dan kan die kinderwens inderdaad wegens andere redenen belemmerd worden dan je wens, maar je wordt 30! Ik was net getrouwd, ik had nog geen kinderen (ik was wel zwanger) en maakte jaarlijks verre reizen. Ik zat al bij mijn huidige baan, mijn 2e serieuze baan. Zo zie je maar hoe verschillend ieders leven is in een bepaald stadium. Niets is goed, niets is fout, als het voor jou maar klopt.
Herken het ook wel. Wil ook een opleiding gaan volgen. Ik betrapte mezelf op de gedachte: mijn tijd is voorbij dus kan niet, ik heb gewoon verkeerd gekozen ‘vroeger’, jammer dan. Maar nu gooi ik juist alle deuren weer open, ik mag nog zolang werken. Waarom geen omscholing meer? Omdat ik te oud zou zijn? Onzin. Jouw gevoelens klinkeb in ieder geval logisch. Het is wel een moment om even stil te staan bij wat je hebt bereikt, en waar je heen wilt. Dat het je dan allemaal even aanvliegt klinkt aannemelijk, het is ook niet niks. Maar wat heerlijk: 30 en al 3 kindjes waarvan al een deel naar de basisschool gaat.
Ik word over 4 weken ook 30 en herken het deels wel. Ook ik werk al 10 jaar bij dezelfde werkgever en ik heb het er prima naar mijn zin, maar zou ik niet eens verder moeten kijken? En als ik dan denk aan wat ik allemaal wilde bereiken als ik 30 zou zijn en kijk naar wat ik heb bereikt dan denk ik ook mehhh. Ik denk dat het nu juist niet het moment is voor grote veranderingen. Net als dat ze zeggen dat je het eerste jaar na een zwangerschap geen grote beslissingen moet nemen. Ik denk dat dat net zo werk in deze ‘fase’
Ik herken het niet zo zeer van een bepaalde leeftijd bereiken, maar wel dat er fases in je leven zijn dat je begint te reflecteren op je leven en keuzes. Ik denk dat veel mensen in zo'n fase komen na een burn out. Wat je gelukkig maakt wordt belangrijker dan ooit. 100 km reisafstand is echt veel. Ik heb een vergelijkbare reisafstand, maar werk 3/4 dagen per week thuis. Zo blijft de werk/privé balans ook veel beter. Is dat geen mogelijkheid bij jou? 5 dagen per week zou ik dit echt niet trekken. Rij om half 8 weg en ben meestal pas om half 7/7 uur thuis. Let goed op jezelf want op zo'n zwaar schema brand je zo weer op. Als je moeite hebt inzicht te krijgen is een dagboek misschien wel een goed idee? Gewoon elke avond opschrijven: wat maakte je blij vandaag? Waar krijg je energie van? En wat slurpt energie?
Ik ben nog geen 30.. pas over iets meer dan 2 jaar, maar veel mensen om mij heen die hiertegen aanlopen. Veel meiden die ik ken vinden het een drempel. Ik snap het (nog) niet. Na de zelfmoord van een goede vriendin denk ik altijd; wat fijn dat ik toch weer een jaar ouder mag worden. Ik denk dat de twijfels over je baan, je kinderwens en noem maar op, niet per se gerelateerd zijn aan de big 3-0. Ik denk dat het de maatschappij is en het 'ideale' plaatje. Maar bestaat die wel? Wat voor jou ideaal is, hoeft voor een ander niet zo te zijn. Je hebt er zelf een reflectiemoment van gemaakt maar dit had je ook kunnen doen op je 33e bij wijze van. Je hebt zo te lezen een lastige periode gehad, je hebt waarschijnlijk continue in een overlevingsstand gestaan. Leefde op adrenaline, vervolgens een burn out. Is het niet de nasleep van de burn out?
Als je dit nu al heb dan zou ik toch eens achter je oren gaan krabben wat er dan zo rampzalig aan is. Toen ik 30 werd raakte ik net zwanger van mijn tweede kind en had het prima naar mijn zin met mijn werk enzo en nog heel jong. Ik ben nu 46 jaar en voel me soms jonger dan de gemiddelde dertiger die nog volop in het kleine spul zit. Ik zou voor geen goud meer willen ruilen. Wees gewoon blij met jezelf en niet gaan zeuren over je leeftijd want dat maakt je pas oud
Het is geen zeuren over mijn leeftijd.. maar wel een moment dat ik nu denk, oh ik word al bijna 30, en dan ga ik over bepaalde dingen nadenken wat ik al bereikt heb en keuzes die ik evt nog kan of wil maken en dat dat soms als een jojo effect kan zijn in je hoofd. Het is idd een reflectie moment en ik was gewoon benieuwd of hier meer mensen ook tegen aan lopen, ja dus. En dat vind ik fijn om te lezen. En misschien verwoord ik het dan wel verkeerd m.b.t. mijn leeftijd, maar ik merk gewoon dat ik daar nu best wel mee bezig ben.
Niet herkenbaar. Toen ik 22 was vond ik 30 wel oud, want toen ik 22 was leefde ik nog als student en woonde niet samen met mijn - inmiddels- man. Maar nu weet ik dat 30 helemaal niet oud is Ik ben nu 32 en ben ontzéttend niet bezig met dat getal. Meestal moet ik even nadenken hoe oud ik dus ook alweer ben.
Voor mij ook herkenbaar! Ik had toen een soort ' is dit alles ' gevoel. Leuke man, leuk gezin, leuke baan.. en nu? Toen ik 20 was keek ik naar al dat soort dingen nog uit: later als ik ouder ben. En nu is het er, en waar kijk je nu naar uit? Ik ben er inmiddels uit voor mezelf en gewoon héél gelukkig met mn leven, maar ik snap je gevoel nu dus wel
Ik heb het hier al vaker gezegd: Mijn vader zei altijd dat er maar één ding erger is dan oud worden; namelijk niet oud worden. Hij werd 65 jaar… Ik sluit me daar volledig bij aan
Wat een mooie uitspraak! En uiteraard ontzettend triest dat hij niet oud mocht worden. @ts ik had het zelfde toen ik 30 werd, had het gevoel dat ik mijzelf opeens heel volwassen moest gaan gedragen ofzo en niet meer kon stappen. Uiteraard de grootste onzin. Nu 5 jaar later ben ik echt niet veel volwassener geworden, ga nog steeds stappen en behalve dat de kinderen (en ik zelf helaas) ouder worden, is er niets veranderd. Zoals mijn voorgangers ook al zeggen dertig is echt maar een getal, meer niet. Je bent zo oud als dat je je voelt. In mijn geval dus 's ochtends vroeg zo'n 85 en 's avonds weer 16 jaar oud.
Ik vond 30 worden persoonlijk erg leuk ! Was jong fit... Maar ik vond 20 worden echt heel erg voelde me toen erg oud . Had meer last van t overgaan van kind naar... wat jij deels noemt ken ik wel bij mensen in omgeving die rond 35 een soort midlife hebben.