Hoi allemaal, Ik wil graag weten hoe jullie met de 'goedbedoelde' adviezen van anderen omgaan, om niet te zeggen 'bemoeizucht'... Charlotte is ons eerste kindje en uiteraard zijn we, zoals iedereen lijkt me, apetrots op ons kleine wondertje. Het is een heel makkelijk kind, slaapt goed, drinkt goed, huilt heel weinig. Wij vinden rust en regelmaat heel belangrijk, ze slaapt (bijna) altijd in haar bedje, ook overdag, en we vinden allebei dat een baby getroost moet worden wanneer hij huilt. Dat doen wij dus ook. Nu heb ik afgelopen weekend 2 verjaardagen met familie gehad en Charlotte is met 38 weken geboren, morgen 7 weken oud en ik heb het idee dat ze midden in haar 5-weken sprong zit. Ze huilt nu wat meer, slaapt wat minder snel in en slaapt ook minder lang. Ik, of mijn man, pak haar ook vrijwel meteen uit haar bedje als ze langer dan een paar minuutjes huilt. Het wordt dan ook echt krijsen en dat hoeft voor ons niet. We troosten haar, wiegen haar of leggen haar op onze borst zodat ze weer in slaap valt of gewoon rustig blijft. Nu heb ik dus op die 2 verjaardagen van ik-weet-niet-allemaal-wie gehoord: nou, zo moet je maar beginnen, en, zozo, die wordt lekker verwend, jullie komen jezelf nog wel tegen, en: alle baby's huilen hoor, worden ze groot en sterk van! Ik heb mijn tong zowat afgebeten en niks gezegd maar intussen kook ik bijna, het is toch zeker ONS kind en wij doen toch zoals wij denken dat het goed is, of niet soms? Wie o wie herkent dit en wat doen jullie, hoe reageren jullie hierop? Ik vind het gewoon niet prettig, ik wil onze dochter graag benaderen zoals mijn man en ik het willen, niet zoals ze het 'vroeger' deden of zoals anderen het doen! Als jullie vinden dat ik het mis heb hoor ik het ook graag trouwens!
Erg herkenbaar! Vooral met schoonouders, tantes, en alle oudere familieleden, kennisen om me heen. Ik had het standaard antwoord: Prima dat jij dat vindt maar ik doe het op mijn manier. En als ik dan te horen kreeg: ja maar vroeger... kwam er van mij en mijn vriend en nog korter en harder antwoord: Ja vroeger stierven er ook veel meer kindjes aan wiegendood! Nu eigenlijk geen commentaar of goedbedoelde adviezen meer... heerlijk!
Nee hoor meid, jullie doen het super! Je volgt je eigen gevoel dus dat is altijd goed. En jullie bepalen toch hoe jullie met jullie meisje omgaan? Probeer het maar lekker langs je heen te laten gaan.... moeilijk is dat wel, je wilt niet horen hoe vaak wij zulke opmerkingen gehoord hebben. 'lekker laten huilen hoor, is goed voor de longentjes...' Of 'niet naar een paar minuten al oppakken hoor, dan went ie daar aan bij elke huiltje'. PURE ONZIN vind ik dat! Die hele kleintjes huilen omdat ze nog zo moeten wennen aan de grote wereld en alleen jou en papa kennen. Wij hebben Seth altijd gepakt als hij huilde en sliep ook de eerste weken bij ons in bed, anders sliep hij gewoon niet! En echt niet dat hij nu verwent is of verpest (ook altijd een fijne opmerking, dat je je kind verpest ), hij slaapt al weken heerlijk in zijn eigen bedje en huilt eigelijk nooit! Dusse lekker blijven doen hoe jullie het doen, lekker je meisje vasthouden en knuffelen en laten weten dat jullie er voor haar zijn!
Helemaal gelijk hoor, zo doen wij het ook en ook hier nog wel eens commentaar. Lekker laten kletsen, ik reageer er zeer oppervlakkig op, ga mezelf echt niet zitten verdedigen en trek m'n eigen plan wel... Enneh... hier vond mijn vader het bijvoorbeeld maar niks dat we Thirza steeds op de arm namen als ze huilde. Maar inmiddels ziet hij wel dat onze benadering toch z'n vruchten afwerpt,
Hallo ja vreselijk he! Wij houden er ook niet van om ons kindje te laten huilen, natuurlijk als die gaat slapen en hij huilt even ok. Maar als hij langer dan 10 minuten huilt ga ik er heen, nu dan..(bijna 9mnd) Toen hij jonger was pakten wij hem ook na een paar minuten en inderdaad zegt met dan vrijwel direct...ooo je moet hem niet zo verwennen hoor dan gaat hij straks overal om huilen blablabla... Meestal zei ik dan nou dan heb ik last van een verwend kind jullie niet toch? En ik zei ook wel vaak dat je een klein kind de eerste 6 mnd niet kunt verwennen en ze jouw aanwezigheid gwn heel erg nodig hebben... Jullie moeten gwn doen wat jullie fijn vinden en gewoon lekker pakken hoor... HIj is nu 9 mnd en huilt bijna nooit alleen als er iets is dus hij is helemaal niet verwend! Je kunt een kind nie genoeg liefde geven... lekker pakken als je wilt en laten ze maar lekker comentaar hebben.... liefs
ik doe het zoals ik wil, en wat voor ons goed werkt. Van al die adviezen en *bemoeienissen* trek ik me niets aan. Als het verkeerd is wat je doet, dan kom je daar vanzelf achter. En dan moet je het zelf weer oplossen. Dat komen die mensen met die goede adviezen echt niet voor je doen. Mensen die zeggen laat je kind maar huilen , worden ze groot en sterk van, die zijn er niet bij als jij snacht in je bed niet kunt slapen van het gekrijs...nee die slapen lekker Nee hoor je moet doen wat jij wilt...en wat voor jullie situatie het beste is...
Wij laten Tobe wel eens huilen (zolang ie niet overstuur is) maar zelfs ik zou helemaal kriegel worden van dat soort opmerkingen. Waar bemoeien ze zich mee En als je d'r laat huilen waar al die mensen bij zijn is het zeker ook niet goed, want dan hebben ze er last van
Hoi Chantal, Ik vind je verhaal heel erg herkenbaar! Wij hebben Fenne op dezelfde manier getroost als ze verdrietig was. Ik kan me niet herinneren dat ik haar lang heb laten huilen. Ben totaal van mening dat het goed is om naar je kindje te luisteren en er vertrouwen in te hebben dat het goed is om te doen zoals jullie het voelen. Fenne is nu 13 maanden en een ontzettend makkelijk kindje. Ze slaapt goed, eet en drinkt goed en is zeer tevreden en vrolijk. Onze aanpak in de eerste maanden heeft naar ons idee voor gezorgd dat ze zich heel veilig voelt en lekker in haar vel zit. Nu ze in de verlatingsangst fase zit wordt ze ook wel weer eens 's nachts huilend wakker. Maar even er naar toe gaan om een knuffel en een kusje te geven is dan al voldoende... En over de 'goede adviezen' (=bemoeizucht ) van iedereen om je heen... probeer het zo veel mogelijk langs je heen te laten gaan. Ik weet dat dit moeilijk is want hier gebeurt het nog steeds wel eens. Nu vinden mensen vooral dat ze haar best kunnen volproppen met gevulde koek, chocolade en chips... en ook dat willen wij nog even niet. Dus nu zijn we gemene ouders omdat ons kindje niks lekkers mag... Nou, ze vind anders rozijntjes, nijntje koekjes en mandarijntjes een echte traktaties hoor!
owja heel herkenbaar! het belangrijkste wat ik heb geleerd sinds de geboorte van Daan is om zelf assertiever te zijn! daar had ik vroeger heel veel moeite mee omdat ik nogal verlegen ben en dus conflicten uit de weg ga, maar ik heb het al vaak genoeg meegemaakt dat ik aan andere mensen toegaf (bijvoorbeeld Daan bij iedereen op schoot) en dan later zat met een huilend kind.. dat gebeurt me nu echt niet meer, ik doe wat ik het beste vind voor Daan en iedereen die daar anders over denkt die laat ik lekker denken en trek me er niks van aan! als ze het er niet mee eens zijn zeggen wij gewoon heel simpel: wij zijn de ouders dus wij bepalen hoe wij Daan opvoeden. punt.
Je kunt er zelf veel aan doen hoe mensen tegenover je reageren. Zo stap ik echt acuut op als ik een sneer krijg voor wat betreft de opvoeding van Vera. Makkelijk kletsen hoor voor mensen die er zelf niet meer middenin zitten. De mensen die het nog weten hoe het is zul je niet horen. Probeer het inderdaad direct van je af te gooien. Bedenk maar dat zij zich dus ook niet schamen om het jou voor je schoenen te gooien. Sterkte
oh hier hetzelfde hoor als tygo huilt nadat ie pas zijn flesje heeft gehad krijg ik vaak te horen hij heeft honger.... krijg jij niets te eten nu van mama? pfff kinderen huilen ook wel eens als ze geen honger hebben hoor! ik laat m ook wel eens ff huilen vooral als ie moe is en niet toe wil geven. dan is ie niet overstuur... jij moet doen wat je het beste lijkt! iedereen maakt 'fouten' op zijn of haar manier terwijl je gewoon het beste voor je kindje wilt
Ik snap helemaal wat je bedoeld. Toen ik m'n eerste kids kreeg, was het idd nog 'mode' om ze gewoon een tijd te laten jammeren. Ik kon dat nooit goed hoor, en onze oude verloskundige zei toen al: je baby heeft 9 maanden in je buik gezeten, lekker warm en veilig, en nu kan hij niet opeens maar snappen dat hij netjes alleen moet slapen in zo'n groot bed. Dus trek je niets aan van al die mensen die het beter weten, maar pak hem op als je dat nodig vindt. Helaas was ik onzeker en heb ze best wel es laten huilen (niet echt veel, maar toch wel es) en dat heb ik nu met Jesse nooit gedaan. Bleeeeeeh, jammer is dat, dat veel mensen niet snappen dat moeders wel tips kunnen gebruiken, maar zeker geen behoefte hebben aan bemoeienissen! Je moet gewoon doen wat je hart je ingeeft.
Ik heb hier een aantal weken ook een topic over gestart. En ik wordt er HELEMAAL gek van.. Mijn schoonmoeder is echt zo ontzettend erg. Lijkt ook wel of het steeds erger wordt.Ik heb nu een beetje het punt bereikt dat ik het echt moet negeren anders val ik helemaal tegen haar uit.En heb ook gemerkt dat er tegen in gaan echt niet helpt. Onze dochter uit onze handen trekken (en dat is niet overdreven) omdat zij haar wel kan troosten, wat dan niet blijkt. Als ze huilt, heeft ze honger, heeft ze last van krampjes en dat kan er dan niet aan liggen dat zij haar aan iedereen doorgeeft (het is geen pop..). 1000x zeggen dat ik haar niet alleen met onze hond moet laten.Wat ik ook nooit doe en nooit gedaan heb. en ik kan echt heel lang doorgaan, zijn overigens ook andere mensen die hier heel goed in zijn. ik had b.v na de bevalling een paar gesprongen bloedvaatjes in mijn gezicht.Zegt een vriendin die zelf (nog) geen kinderen heeft:dan heb je ook helemaal verkeerd geperst....... PARDON, wil haar nog weleens zien na een weeenstorm van een paar uur. Het is idd allemaal goed bedoeld.Maar dat wil niet zeggen (vind ik) dat het allemaal maar oké is. Wij kennen onze kleintjes als beste, dingen zijn veranderd met vroeger. En weet je wat ook een beetje zou helpen, bij mij in ieder geval, zeg ook eens keer dat we het goed doen! Poeh..lang verhaal, moest het blijkbaar echt even kwijt!
ben blij dat jullie dat ook hebben. nu gaat het al beter en ik trek me er niet veel van aan (of laat het niet blijken ) bij oud en nieuw was leah 10weken, die avond/nacht was ze onrustig, meer huilen (zeuren) en willen eten, maar toch ook weer niet. dus wat een gezeur heb ik gehad, maar ja, vind je het gek. er is veel lawaai, en het gaat allemaal anders dan anders. dus ik ben maar in de keuken blijven staan, ze at goed en was daarna gewoon rustig en als ik of vriend haar vast willen houden dan doen we dat. al laten we haar uren in onze armen slapen, daar genieten we alleen maar van (nu niet meer hoor, toen ze net geboren was) nu heb ik het nog af en toe dat ik denk: ik wil je nog niet in je bed leggen, heb nog zin om te kroelen en van schoonmoeders wordt je helemaal gek leah huilt bijna nooit, dan heeft ze of honger of heeft pijn. toen ze rond de 4maanden was huilde ze wel iets vaker en ook als ze moe was. dus ik was bij mijn schoonmoeder en ze was aan het huilen (maar dan ook echt krijsen) en eigenlijk om niks. dus mijn schoonmoeder helemaal in paniek: ze heeft honger, ze heeft pijn, ze heeft krampjes. ze zei nog net niet dat ik naar het ziekenhuis moest vliegen. heb haar gezegd dat het heel normaal is dat een baby huilt al dat gezeur. toen ze nog eens huilde voelde ze gelijk in haar nek en ze resoluut: ze heeft het heel warm. ik heb haar hard uitgelachen en gezegd dat ze niet zo raar moet doen
Ik sluit me aan bij iedereen hier; "gewoon" je eigen plan trekken en doen waar jullie je als ouders goed bij voelen. Jullie kennen je kind het beste en jullie bepalen wat er wel en niet gebeurd. En al die adviezen, helaas krijg je ze er van iedereen gratis bij. Het lijkt of mensen ze zó graag willen delen. Ik denk ook dat des te langer je ouder bent, des te beter ermee om leert gaan (althans dat is m'n eigen gevoel, ik ben pas sinds 4 weken moeder...). Dat is idd een hele goeie! Oppakken is "gut dat kind wordt zo verwend" en even laten huilen is "jeetje wat een vervelend kind en de moeder doet er ook niks aan" T'is eigenlijk nooit goed, hoe je het ook doet
Niks van aan trekken. Het eerste half jaar kun je je kindje nog niet verwennen en als ze nog zo jong zijn moet je ze lekker bij je nemen als ze huilen, deden wij ook. Gewoon je eigen gevoel volgen, dan komt het allemaal wel goed. Al die goedbedoelde adviezen van iedereen ben ik inmiddels ook wel zat.
Klopt... hier vliegen de goedbedoelde adviezen me ook om de oren, maar ons een keer complimenteren ho maar. Terwijl ik daar meer behoefte aan heb dan aan die tips uit het jaar nul...
dat vind ik dus ook, adviezen in overvloed. maar voor de rest geen complimenten mijn vriend komt rond half april terug thuis (hij zit op de grote vaart voor 3maanden) en daar krijg ik af en toe wel een compliment van. ik ga hem ook vragen om te zeggen als iemand vraagt: wat vind je van leah? dat hij zegt: brenda heeft dat goed gedaan (als hij dat ook vind) en dan eens kijken wat ze zeggen (denk dat schoonmoeder iets in de strijd gooit van: wij hebben haar goed geholpen ) en het enige wat je als compliment kan opvatten is: goh wat ziet ze er gezond uit...... met die bolle kaken (en ik ben zo blij dat ze bolle kaken heeft )
Zeker erg herkenbaar! Lekker je eigen weg gaan hoor! Even huilen oke, maar na vijf minuutjes sta ik toch echt wel bij z'n bed, ik wil hem een geborgen gevoel geven, en daar hoort laten huilen voor mijn gevoel niet bij... Niet dat ik zeg dat mensen die hun baby laten huilen het fout doen, maar ik doe het nu eenmaal zoals ik het doe, en als ik advies wil dan vraag ik het wel.