Ik ben nu bijna 32 weken zwanger, en merk dat ik het zwaarder begin te vinden. Ik heb geen ernstige klachten dus mag wat dat betreft echt in mijn handjes knijpen. Maar ik heb wel allerlei vage en wazige dingetjes die me belemmeren om mijn dagelijks leven in mijn oude patroon te doen. Zo loop ik inmiddels door spierpijn "down under"als een manke kanarie, ben ik sneller duizelig bij opstaan, slaap ik echt heel slecht, hou ik vocht vast ( wat pijn doet in mijn benen) ben ik benauwd omdat beebje al minstens 4 weken met zijn hoofd omhoog ligt, enzovoorts. Vandaag was ik bij de VK, en zij moest een beetje lachen om mij. Ik kwam niet meer zo soepel op het onderzoeksbed, ik verzuchtte dat wakker had gelegen van allerlei rare krampjes en pijntjes, en ze zei iets in de trant van "je hebt het er maar zwaar mee he". Het kwam op mij een beetje vreemd over, alsof ik de enige ben. Wellicht niet zo bedoeld, maar voelde me er toch een beetje een "kneus"bij. Misschien dat het mijn eigen gevoel is en dat ik het moeilijk vind om me aan te passen aan de beperkingen die ik nu eenmaal heb en daarom haar opmerking wat vervelend interpreteerde( want jemig he, wat voel ik me rot dat ik met 32 weken "al"loop te mopperen en niet eens een ernstige kwaal heb! Als ik dit al niet kan.... tssskkk") . Hoe dan ook schoot het me ineens door mijn hoofd om hier eens te vragen: hoe ervaren jullie je zwangerschap? Is het zo vreemd om het bij 32 weken zwaarder te vinden. Of ben ik daarin echt de enige en ben ik gewoon een mauwerd?
Ik klaag met je mee. Het valt mij ook erg zwaar. Ik heb dan wel sinds week 25 last van bekkeninstabiliteit (heeeel veel pijn en ook mank lopen daardoor) maar ben verder ook niet fit. Tot week 24 nergens last van gehad, misschien iets sneller moe dan normaal maar dat was het. Nu 32 weken en behalve bekkenpijn last van hele erge vermoeidheid, mn hele lijf voelt zwaar en het liefst slaap ik heel de dag of zit ik gewoon niks te doen. Afwassen en douchen voelen al als een dagtaak. De baby lag eerst alleen rechts maar heeft nu ontdekt dat hij zijn benen dan links bovenin lekker goed kwijt kan, dus de hele dag tegen mn ribben aan het duwen. Ik restless legs in bed en last van maagzuur. Ik kan door de bekkeninstabiliteit niet sporten, wel fietsen, maar door een ongeluk in week 24 en de drukke plek waar we wonen durf ik dat niet meer, andere mensen kijken gewoon niet uit. Ik voel me ook schuldig als ik halverwege de middag alweer even ga rusten op bed en zuchtend af sta te wassen. Maar mn vriend weet me dan eer te vertellen: het is niet niks een zwangerschap, er groeit een kindje in je die dankzij jou onbezorgd verder kan groeien en dalijk op de wereld komt. Doe maar lekker rustig aan, jij moet je alleen maar op je gezondheid richten. Dus dat doe ik dan ook maar
Ik vind je verhaal wel herkenbaar hoor. Hier heb ik dat gevoel ook, maar dan wel met ups en downs. De ene dag gaat heel goed en dan voel ik me ook echt goed, maar soms heb ik 'het er ook maar zwaar mee'. Punten die mij dan dwars zitten: - Sommige nachten van slecht/niet slapen. Niet in slaap kunnen komen, veel wakker of soms wakker en helemaal niet meer kunnen slapen. Dat breekt echt op en de dag daarna voel ik me ook zo labiel als het maar kan. - Omdraaien in bed.. pff wat lastig met zo'n buik en dan ook nog je voedingskussen mee trekken naar de andere kant. - Niet/nauwelijks kunnen wandelen i.v.m. snelle harde buiken en pijnlijke steken in mijn buik. - Drukkend gevoel op mijn ribben/net onder mijn bh-rand. Pff.. weet soms niet hoe ik moet zitten. De ene dag kan ik beter met al deze 'onhandigheden' omgaan dan de andere dag. Het beste is denk ik wel gewoon; accepteren en af en toe een stapje terug doen. Ik moet echt leren te accepteren dat ik bepaalde dingen niet meer/minder goed kan. Nog eventjes
Ik ben 34 weken zwanger van de derde en ik voel me eigenlijk nog topfit. Kan nog bijna alles doen met de kinderen. Het enige dingetje waarmee ik moeite heb is veters strikken of overeind komen als ik bijv. een spelletje heb gedaan op de grond.
Hier zwanger van de tweede.. Sinds 13 weken al last van mijn bekken.. En sinds een week of 22/23 ofzo last van dat rare gevoel down under.. Enorm veel klagen, het helpt niks maar lucht zo lekker op soms he haha Maar geloof niet dat je de enige bent die in het laatste trimester last krijgt van allerlei vage klachten en kwaaltjes Denk ook niet dat je vk het zo bedoeld heeft
Heb exact dezelfde klachtjes als TS en zit nu op 31 weken. Ik had de opmerking van de VK denk ik ook wat stom gevonden, maar ach, who cares! Ik denk dat het ook te maken heeft met dat je zo'n gemakkelijke zwangerschap tot nu toe hebt. Daardoor ga je er toch een beetje vanuit dat het een eitje blijft tot aan de bevalling. En dat valt dan toch tegen. Tenminste, zo ervaar ik het.
Oh wat fijn om te lezen! Dank voor jullie reacties. En Mrs. Blossom, ik denk dat je gelijk hebt: ik ervaar inderdaad dat het een "eitje zou moeten zijn"omdat ik verder helemaal geen echte klachten heb en al het leed me bespaard blijft. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo ( dat het een eitje zou zijn). Want zoals de vriend van LW85 dat zo mooi stelt, dat is natuurlijk ook zo!
Haha ik herken het ook hoor.. Nu al.. Ik vind het zo vervelend dat sommige mensen maar aannemen dat zwanger zijn makkelijk is. Hier heb ik ongeveer alle kwaaltjes voorbij zien komen die er te vinden zijn.. Op dit moment speelt het maagzuur erg op, wat niet zo fijn is.. Die zogenaamde 'topweken' na de 12 a 14 weken heb ik nooit gekend.. Nog steeds moe, misselijk, pijn in mijn buik... Veel plassen, wat vooral 's nachts zwaar irritant is. Uhmm als ik teveel doe op een vrije dag (hond lopen, stofzuigen, schoonmaken) dan kan je me echt opvegen. Ik moet gewoon elke dag minimaal een uurtje slapen 's middags.. Anders trek ik het niet.. Ohh zwanger zijn... Joepie... Het enige leuke eraan, is dat ik de kleine in mijn buik voel bewegen.. Dat maakt een hoop goed, maar ik vind zwanger zijn helemaal niks!
Heb me mindere en betere dagen, maar sinds een paar dagen begin ik me toch wel ineens flink zwanger te voelen *zoals ik t noem dan* ik heb toch wel erg snel last van de kortademigheid, druk op longen (waardoor ik soms echt niks meer kan) slaap slechter dan ik wil toegeven en daarnaast pijnlijke enkels en benen/heupen.. Maar, ondanks dat ga ik wel gewoon door en neem ik alleen echt een pauze als ik niet meer kan (ik verbaas me nog net zo dat mn buik ergens niet meer langs kan en dus niet meer zo ergens tussendoor kan lopen. )
Haha dit heb ik ook. Pas de auto voor mijn idee vrij ruim geparkeerd, maar moest toch echt m'n best doen om eruit te komen en tussendoor te lopen. Bedacht me toen dat ik even geen rekening had gehouden met mijn wat dikkere buik
Ppff ik heb het ook zwaar, wel fijn om hier even te klagen en om te zien dat ik niet de enige ben. Zit nu 3weken in de ziektewet. Heb vanaf 19weken bekkeninstabiliteit. Maagzuur komt de hele dag omhoog en de vermoeidheid begint ook weer toe te nemen. Gewoon super frustrerend. Kan nog niet eens met m'n honden een blokje om zonder harde buiken of bandenpijn te krijgen. Terwijl ik voor m'n zwangerschap de Nijmeegse vierdaagse een aantal x kon uitlopen. Probeer me voor te houden dat het voor een goed doel is en ons ventje doet het gelukkig ook heel goed maar best moeilijk .......
Ik herken het ook wel van mn eerste zwangerschap nu met mn 2de lijk ik er beter mee om te kunnen gaan dat ik beperkter ben.terwijl mn klachten nu wel iets erger zijn als bij mn eerste.