Waarom zou hij in hemelsnaam gaan afbouwen als hij nog zoveel klachten heeft en binnenkort juist gaat starten bij een psychiater en psychotherapie?! Geloof me, als je bezig bent met psychotherapie wil je het liefst zo stabiel mogelijk zijn. Je kunt veel beter de medicatie blijven gebruiken ter ondersteuning van de therapie.
Binnen drie weken stoppen met citalopram is veels te snel. Ik heb er veel langel over gedaan. Steeds een kwart minder en dat per maand. Te snel kan ervoor zorgen dat klachten terugkomen
Een mening die vaak gepresenteerd wordt als feit . Het falen wordt overigens niet veroorzaakt door deze mening. Niemand weet überhaupt dat ik gebruik, maar ik ben vreselijk streng voor mezelf. Hier zit een hele voorgeschiedenis aan vast en ik weet dat het niet reëel is. Ik snap precies hoe het werkt bij mij en waar het vandaan komt, maar zonder medicatie lukt het mij op dit moment niet om dit patroon te doorbreken. Ik zit vast in een soort gedachtenkronkel. Het schijnt heel verschillend te zijn hoeveel tijd het kost. Er is niet echt een richtlijn voor te geven. Het antwoord van de psychiater was het kan nog ontwenning zijn, maar het kunnen ook weer nieuwe klachten zijn. Kortom je hebt er geen zak aan.
Ik slik Sertraline 150 mg. Begonnen na de geboorte van de oudste, maar achteraf gezien was ik al véél langer depressief. Komt mede door een traumatische jeugd en omdat het ook wel in de familie zit. Veel therapie gehad en uiteindelijk gaan afbouwen onder begeleiding van een psychiater. In eerste instantie leek het goed te gaan, maar al gauw zat ik weer aan het randje van de afgrond. Ik kon mijn kind niet meer verdragen/niet goed meer voor hem zorgen. Het huishouden escaleerde. Ik was constant geïrriteerd en kon janken om alles. Zeer labiel dus. In overleg met de huisarts weer begonnen met AD en dat is nu zo'n drie jaar geleden. En het gaat fantastisch met me! In tegenstelling tot de eerste zwangerschap kon ik van de vorige en deze zwangerschap écht genieten. Ik ben relaxed, gezellig en het huishouden loopt op rolletjes. Ik accepteer nu gewoon dat het is zoals het is. En ik voel me er heel goed bij. 💪🏻
Lastig he Rabarber. Mijn psychiater kan ook geen garantie geven dat we nu de juiste combinatie hebben en dat die ook blijft werken zoals nu. Mn therapeut vindt wel dat na al het harde werken nu ik ook een beetje van het resultaat ga genieten.
Ik vind dat wel mooi gezegd van je therapeut en ook helemaal terecht. Rosa canina ik vind het inderdaad ook zo moeilijk naar mijn kinderen toe. Ik ben sneller geïrriteerd en ik heb de puf niet om van alles met ze te ondernemen. Ik dwing mezelf wel om actief te blijven, maar echt gezellig ben ik niet. Ik heb het gevoel alsof ik op alle vlakken aan het falen ben. Qua huishouden loopt alles perfect, maar ik weet dat ik te obsessief bezig ben en dat dit voor mij een manier is om de controle te houden en dat de manier waarop ik ermee bezig ben niet leuk voor mijn gezin is. Ik weet het allemaal zo goed van mezelf, maar als de zwarte wolk in mijn hoofd hangt kan ik het gewoon niet doorbreken.
Zou je baat kunnen hebben bij een soort regressie therapie? Heb je een idee of je gevoelens ergens een oorsprong hebben in je jeugd/verleden? Ik vond zelf PRI therapie echt een eye-opener.
Het gaat goed met de 5mg. Maar soms vraag ik me af of ik niet iets sneller geprikkeld ben dan anders. Maar dan kan ook andere oorzaken hebben. En normaa gesproken heb je dan ook wel in bepaalde situaties. Maar dan vraag je je natuurlijk niet af waar het doorkomt. Nu denk je meteen aan de medicatie verlaging en dat is irritant
Sowieso een genetische en erfelijke component icm met ernstige verwaarlozing en mishandeling in mijn jeugd. Ik heb zestien jaar lang met tussenpozen therapie gehad. Ik weet precies hoe het komt en wat ik moet doen, maar door de depressies had ik de kracht niet. Wel heeft de traumabehandeling erg goed geholpen en heb ik daar geen last meer van. Ik denk dat daardoor de AD bij mij zo goed werkte. Plotseling kon ik alles toepassen wat ik de afgelopen zestien jaar had geleerd en als ik merkte dat ik ergens in vastliep, kon ik het weer ombuigen. Alles wat ik heb geleerd zit er nog, maar ik kom er nu niet bij. Het is alsof het mij nu niet meer boeit en er is geen motivatie meer. Zolang ik de dag maar overleef en ik weer mag gaan slapen. Het gevoel is lastig uit te leggen vind ik. PRI therapie ken ik niet. Ik zal er eens naar kijken. Ik weet alleen niet of ik uberhaupt de energie heb voor nog meer therapie. Ik ben een beetje therapiemoe geworden .
Rot voor je Waarom blijf je de ad niet gewoon slikken? Zeker aangezien een deel genetisch meegegeven is. Als je ernaar kijkt als een klein defect, kun je er dan mee leven? Iets wat buiten je macht ligt? Je klinkt alsof je altijd sterk wilt zijn en blijven, komt dat door je jeugd? Mag je wel eens minder sterk zijn? Wat zou je een patiënt adviseren in dit geval?
Lieve TS. Begin toch alsjeblieft weer met de AD. Je kunt waarschijnlijk gewoon niet zonder. Kinderen hebben liever een geestelijk gezonde moeder mét pil dan een moeder die labiel is zonder pil. Dat je zegt dat je de twee beste jaren uit je leven hebt gehad met AD zou de doorslag al moeten geven toch? Je moet niet zo streng voor jezelf zijn. Sterk ben je als je je 'valkuilen' herkent en er iets aan doet. In dit geval is medicatie de oplossing. Dat lijkt me voor zowel jou als je gezin het prettigste. Succes!
ik ben sinds kort begonnen met escitlopram. Toen ik het ging halen bij de apotheek vertelde ze dat ik de eerste tijd niet mocht rijden vanwege de gele sticker. Nu kreeg ik een foldertje mee van rij veilig met medicatie en daar in stond dat rijden met medicatie met een gele sticker zoiezo niet mag van de wet en mocht je betrokken raken bij ongeval je zelf aansprakelijk bent voor de kosten. Vind het wel eng zo. wat is jullie hierover verteld?
Ja, maar dat is bij Nederlanders al snel zo! Sorry trouwens voor mijn opmerking over dat falen. Was een beetje een ondoordachte egotripper. (En eigenlijk meer omdat als ik dat heel stoer tegen anderen zeg, het misschien toch ook voor mij geldt.) Als ik lees hoe jij je nu de dag door sleept en vooral wat een enorm contrast het is met afgelopen twee jaar, zou ik toch niet eindeloos blijven aanmodderen om te bewijzen dat ik "het zelf kan". Heb je het idee dat je gezin er last van heeft?
Deze website vond ik duidelijk Medicijnen - Rij veilig met medicijnen Ik heb alleen de eerste week niet gereden ivm de eerste bijwerkingen. Daarna heb ik mijn rijgedrag door mijn man laten beoordelen en hij merkte geen enkel verschil. Ik zelf overigens ook niet.
Goede vragen en dit is precies mijn valkuil. Doorzetten en sterk zijn was in mijn jeugd precies mijn overlevingsmechanisme. Toen zeer functioneel en het heeft mij ook daarna ver gebracht, maar het heeft mij ook heel vaak tegengewerkt. Ik respecteer mijn eigen grenzen moeilijk en ik vind dat ik het aan mijzelf verplicht ben om het nu zonder te proberen. Wie weet zijn dit toch de ontwenningsverschijnselen, maar kom ik er nooit achter omdat ik te snel opgeef. Ik weet precies wat ik een eigen client zou adviseren .
Helemaal geen rare opmerking. Er zal vast ergens een kern van waarheid in zitten, maar hè hoe moeilijk is dat om aan jezelf toe te geven! Mijn gezin heeft er last van en dat vind ik nu het ergste.
Dank je wel voor je lieve woorden. Jullie geven mij allemaal wel stof tot nadenken. Ik ga er ook even heel goed overnadenken.
Rabarber, knuffel. Vind het al supergoed dat je er gewoon open over bent hier. En onthoud; je bent ALLES behalve zwak.
Ik had 15 mg escitalopram. In 2 maanden ofzo afgebouwd naar 0 - (na 2 jaar slikken) en na 2 maanden weer begonnen, en nu slik ik alweer 2 jaar ofzo 10 mg. Dit voelt goed. Toendertijd zei ik al; ik had éérder moeten beginnen! Mijn leven is zoveel fijner en beter. En nu heb ik ook zoiets van: Dit is prima zo. Niemand die aan me merkt (qua afvlakken ofzo) dat ik a.d. gebruik, maar ik functioneer weer. Ik lééf weer...