Ons dochtertje is nu 2 weken en ik ben enorm gek op haar. alleen de borstvoeding en het weinig slapen breken me enorm. ik ben bang dat ik gek word en haar wat aan ga doen. door haar pijn te doen. ze huilt niet super veel maar als ze huilt voel ik me zo onzeker. ook omdat ze dan vaak heeft gegeten en een schone luier. ik heb een enorme moeite om een goede dagindeling en kan maar niet wennen aan dit nieuwe leventje. mischien komt dat omdat ik nog wel aardig jong ben 22! heeft iemand ervaring hier mee ik ben echt bang dat ik haar een keer ga slaan ofzo
Meid, als je hier echt bang voor bent kun je beter hulp zoeken bij je huisarts. Misschien heb je wel een postpartumdepressie. Die onzekerheid herken ik wel en een goede dagindeling vinden is moeilijk, mijn dag draait ook nog steeds om Inge als ik thuis ben. Ik voed op verzoek en ja pas mijn dingen dus aan haar voed en slaapmomenten aan. Ik hoor om me heen vaak dat het heel normaal is dat je zo onzeker bent en er zijn meer mensen die dit soort gevoelens hebben, alleen meestal zijn ze niet echt bang ze ook echt uit te voeren. Zelf heb ik de angst haar wat aan te doen nooit gehad gelukkig. Maar het komt wel vaker voor. Maar als je echt bang ben dat je uit onzekerheid en vermoeidheid etc. te ver zult gaan zoek dan ajb hulp. Ga naar de huisarts, bel het cb, I don`t know, maar mocht je wel een depressie hebben dan kun je medicijnen krijgen. Daarmee blijven lopen is onnodig en niet goed voor jullie allebei. En schaam je er ajb niet voor het komt veel vaker voor en de huisarts zal je er echt niet om veroordelen als je daarvoor langskomt. Maar hopelijk valt het mee en is het meer dat je beseft dat ze zo afhankelijk van je is en wat een verantwoordelijkheid het is en komt het niet in je op om echt wat te doen. Ook dat komt vaker voor. Voel je ook dan niet schuldig. Maar praat erover.
Ik heb hier hetzelfde wanhopige gevoel gehad, ik kon er echt niet tegen als Fabian ging huilen. De eerste 4 weken dacht ik de hele dag 'als hij maar niet gaat huilen' Je zult zien dat als je wat verder bent dat er vanzelf wat meer rust komt. Die eerste weken zijn echt niet allemaal leuk. Jullie moeten allebei wennen en jij hebt er net een topprestatie opzitten, dit gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Dus dat je je zo onzeker voelt is echt niet gek hoor.. Maar als je echt het gevoel hebt dat je haar iets aan wil doen zou ik dit zeker met iemand bespreken, ga naar je huisarts of wijkverpleegkundige en leg de situatie uit. Zij kunnen je goed helpen en horen dit echt niet voor de eerste keer. Want mocht je nou echt in een depressie raken, kan je dit niet alleen oplossen, en hoe eerder je hulp zoekt hoe eerder je weer van haar kan genieten. Heel erg veel sterkte!
Optijd hulp inschakellen idd want slaan is natuurlijk altijd fout en verder is het ook gewoon wennen... het is een hele verandering en hoe erg je ook uit keek naar de komst en hoe lief je baby's normaal ook vindt als je er zelf 1 hebt is het toch anders. Ik vind moeder zijn prachtig maar veel zwaarder dan gedacht. Verder moet je ook niet onnodige en hoge eisen gaan stellen... ga er vanuit dat totdat je kindje een half jaar is het gewoon je kop boven water houden is. Ik kon pas na een half jaar echt genieten van het moeder zijn bij de eerste (nu bij een tweede gaat het me veeeeeeeeel makkelijker af en geniet ik vanaf dag 1 al) Moeder zijn wordt echt leuker met de tijd... misschien ben je net als ik geen echte baby-baby moeder... als je straks meer interactie hebt met je kind, je echt samen dingen kan doen ed dat het ook beter gaat.
Lieve meid, Ik heb zelf een postnatale depressie gehad in combinatie met een huilbaby. Ik heb gelukkig nooit het gevoel gehad dat ik haar wat aan zou doen, maar ik had juist het tegenovergestelde; overdreven beschermend... Ik kan je maar 1 raad geven: ga zo snel mogelijk naar de HA... Ik ben ook 2 weken na de bevalling gegaan en voor mijn gevoel was het achteraf toen eigenlijk al te laat... Want voordat de medicatie aanslaat en je je wat beter begint te voelen ben je weer 2 weken verder... Maar je weet hoe dat gaat; je geeft niet toe aan je gevoelens (ik huilde de hele dag) en je denkt: wacht maar even nog, t zal er wel bij horen, t gaat wel over... Ga naar je huisarts en praat erover! Heel veel sterkte!
thanks voor jullie antwoorden. het is niet dat ik haar wil vermoorden of zulk iets. maar meer een klap op haar gezicht als ze blijft huilen en iets zegt dan tegen mij dat ik dat dan ook moet doen, klinkt heel erg ik weet het. ik denk idd dat het door de eerste paar weken komt (geen nachtrust etc.) dus ik kijk het nog even aan want ze is tenslotte ook nog 2 weken. aan de medicijnen ga ik liever niet ben net sinds juli 2006 van de medicijnen tegen angstoornissen af.
Babylover, ik zou het niet te lang aanzien joh.. Bespreek het met je huisarts. Het is heel vervelend als je net van medicijnen af bent en ik snap dat je er niet terug aan wilt, maar als het beter voor je is zul je er toch aan moeten geloven. Waarschijnlijk kun je het met medicijnen (antidepressiva) een stuk beter aan. Ik herken je gedachten..jammer genoeg en ook ik ben weer terug aan de AD en weet dat het me zal gaan helpen! Heel veel sterkte en succes!
Ik denk ook dat het geen slecht idee is om even bij je huisarts aan te gaan, hij/zij heeft een beroepsgeheim en ook al wil je geen medicatie misschien heeft de arts andere tips, ontspanningsoefeningen of iets dergelijks.. ik heb ook een moeilijke periode gekend na de geboorte van Valentino maar heb echt nooit het gevoel gehad om m iets aan te doen..wel dat ik er even genoeg van had en mijn moeder of schoonmoeder kwam oppassen dat ik er even een uurtje tussenuit kon..
Hoi, zeker als je al een psychische stoornis hebt gehad dan zou ik nu al hulp inschakelen. Juist om te voorkomen dat het erger wordt en je medicijnen moet gaan slikken. Vaak helpt het al als je met iemand erover kunt praten of als iemand het even van je overneemt. Hiervoor wordt ook wel eens gespecialiseerde thuiszorg, homestart of andere hulp voor ingezet zodat jij even tot rust komt. Heb je geen familie, vrienden, kennissen die even een middagje met je kleine kunnen gaan wandelen of bij je in huis komen, zodat jij even kunt bijslapen. Want dit is niet goed. Ik denk dat we allemaal wel herkennen dat je echt gek kunt worden van slaapgebrek en vermoeidheid, maar je kind dan willen slaan of zo gaat te ver. En als je er echt niet meer tegen kan, dan leg haar alsjeblieft gewoon in haar bedje, doe de deur dicht, babyfoon uit en ga even 15 minuten beneden iets anders doen. Tv kijken of CD's luisteren of zoiets. Even er van weg. Zodat je haar niet gaat slaan.
babylover: ik was ook sinds de zwangerschap van Iman van de medicatie tegen angststoornissen af, maar na de bevalling kwam het 2 keer zo hard terug De arts vertelde mij dat je vaak de zwangerschap zonder angststoornissen doorkomt, door de hormonen die vrij komen... Ik zou niet te lang wachten hoor, en toch weer medicijnen gaan nemen!
Ik sluit me geheel bij de andere meiden aan. Wacht niet langer, maar neem contact op met je huisarts, Kwebbel
Ook ik ben heel blij met Sam, stapel gek op d'r. Maar voordat ze doorsliep 's nachts kon ik me gewoon goed voorstellen dat mensen een kind door elkaar gaan schudden. Je staat zo machteloos bij een alsmaar huilend kind. En als jij je zo machteloos voelt ga je dat uitstralen en dat merkt je dochter waardoor ze nog onrustiger wordt. Waarom ga je niet je nachtvoeding vervangen door een flesje (bijvoorbeeld door 's ochtends na het voeden nog te kolven en indien noodzakelijk nog een keer na of tussen twee voedingen). Zo kan jij een keer (liefst een paar nachten) doorslapen en kan je partner het van je overnemen! Of laat je dochtertje 2 nachtjes uit logeren bij je ouders/schoonouders? (Dat zou ik niet kunnen, het is hier ook voorgesteld maar moet er niet aan denken om Sam weer uit logeren te brengen) Bijtanken is heel noodzakelijk. Wij hebben de mazzel dat Sam inmiddels heeeeerlijk doorslaapt dus ik kan nu 's nachts slapen. Ik merkte dat ik de nachten psychisch te zwaar vond om te doen en ben blij dat ik er vanaf ben.
Meid, ik heb ook een postnatale depressie gedeeltelijk nog. Bij mij was het zo dat ik me nieuwe leven niet accepteerde. Ik was helemaal kapot van een zware bevalling, ook had ik besloten om BV te geven. BV liep helemaal niet goed door dat ik depressief was. Ik wilde RUST, SLAPEN, GEEN MENSEN OF KIND, MAN om me heen. Ik smeekte bijna om 1 dag rust. Ik huilde elke dag. Ik huilde ook dat ik het niet aan kon een kind. Ik nooit de gedachte gehad om Yassir iets aan te doen. Ik ben naar me HA gegaan en ben doorverwezen naar een psycholoog, ook heb ik medicatie. Ik ben nog niet helemaal hersteld, maar het gaat de goede kant op. Ik kan me nu geen leven voorstellen zonder Yassir, hij is me alles! Geloof me het gaat goed komen! Het belangerijkste is op het moment afspraak maken met je HA en vertel je gevoelens. Je hoeft je nergens voor te schamen, er lopen tig moeders met dezelfde gevoelens rond. Heel veel sterkte!
Hoi daar, Ik heb ook veel problemen gehad met het aanpassen aan mijn nieuwe leven de eerste 3 weken, daarna ging het langzam beter en nu vind ik het en haar helemaal super. de eerste weken (vooral toen mijn vriend weer ging werken) begon ik ook steeds meteen te huilen als mijn vriend 's avond weer thuis kwam. daar schrok hij ook wel van.. Bij mij ging het vanzelf weer goed, is dat niet het geval bij jou zoek dan hulp! Succes en een knuffel van Lisette
Lieve meid..., blijf alsjeblieft niet langer wachten met hulp in te schakelen. Wat sweetangel zegt klopt helemaal. Als je al gevoelig bent voor depressies of andere psychische klachten heb je dubbel zoveel kans op een postpartum depressie. Ook ik was net af van een depressie toen ik zwanger werd van Noa. Na de bevalling ging het helemaal niet goed met mij. Ik was kapot, onzeker en de ene huilbui naar de andere. Ik ben (mede dankzij mijn verleden met depressies) hulp gaan zoeken bij de huisarts, omdat ik wist dat het zo niet goed ging. Deze vertelde mij dat als ik zo verder was blijven rondlopen een postpartum depressie er dik in zat. Om de drie weken heb ik nu een gesprek met haar en krijg ik oefeningen. Mijn probleem was net als bij Sweetangel het overbeschermen van Noa. Haar absoluut niet kunnen loslaten. Niet afdurven staan aan anderen, inclusief mijn eigen vriend. Het is verschrikkelijk moeilijk om moeder te zijn, maar durf hulp te vragen. Een fitte, goeduitgeruste en positieve moeder is een betere moeder dan ene die niet lekker in haar vel zit. Dit breng je over op je kindje. succes meid!