Gisteren een consult gehad van stevig ouderschap. Deze cursus is ons nagenoeg opgelegd door het consultatiebureau. Dit omdat ze in de vragenlijst die ze bij het eerste huisbezoek afnemen bij mij veel onzekerheid voelden. Deze onzekerheid komt voort uit het feit dat mijn oudste (13 jaar, uit eerdere relatie, biovader liet ons in de steek, waardoor ik langere tijd in een depressie belandde) een reactieve hechtingsstoornis heeft, waarvan nu niet met zekerheid is te zeggen hoe deze is ontstaan. Ik ben dus met onze jongste dochter (nu met een andere man al jaren in een stabiele relatie) als de dood dat het weer zou gebeuren en let dus heel erg op alles wat met hechting te maken heeft. Zo geef ik al bijna 6 maanden exclusief borstvoeding, slaapt zij bij ons in bed en laat ik haar absoluut niet huilen. Echter valt zij overdag alleen bij mij aan de borst of in de wandelwagen/auto in slaap en dan alleen voor kortere periodes. Ook 's nachts komt zij regelmatig, zo om de 2 uur, soms vaker en valt dan alleen aan de borst weer in slaap. Wat ik lees op borstvoedingssites en sites voor natuurlijk ouderschap is dit vrij normaal en hoort bij een goed gehechte baby. Echter zei de vrouw van stevig ouderschap gisteren dat er 3 vormen van hechting zijn; een verkeerde ( zoals mijn oudste), een goede waarbij het kind steeds verder alleen dingen durft te ondernemen en een waarbij het kind te zeer is gehecht en niets meer zonder mama durft. Je raadt het al, volgens mevrouw heeft mijn jongste dit laatste en is er specialistische hulp nodig zodat ze mij meer durft los te laten (en alleen zal gaan slapen). Ik meen over die 3 vormen van hechting inderdaad wel eens iets gelezen te hebben. Ik ben hier echter erg onzeker door geworden, terwijl ik eigenlijk net met mezelf had afgesproken mij niet meer van mijn resolutie voor natuurlijk ouderschap af te laten praten omdat dit goed voelt. Ik zit eigenlijk niet te wachten op weer hulp (doorlopen al jaren veel trajecten voor de oudste) plus ik ben bang dat ze mij in mijn onzekerheid dingen aan gaan praten die ik niet wil (zoals laten huilen om te slapen). Wat wil ik nu met dit verhaal? Ik denk dat ik op zoek ben naar meningen... kun je bij een baby van 5,5 maand al spreken van een hechting waarbij ze te zeer gehecht zijn? Of is wat ik hierboven beschrijf heel normaal gedrag? Pfffff die eeuwige onzekerheid...
Oh wat gemeen van die vrouw dat ze al vindt dat een baby van nog geen zes maand al meer op zichzelf moet staan. En nog gemener dat ze jou het gevoel geeft dat dit fout is. Mijn zoontje is nu net een jaar en slaapt ook bij ons op de kamer en drinkt meerdere keren per nacht bij mij. Laat je niet van de wijs brengen. En als je vertrouwen in jezelf toch zou wankelen: neem even contact op met een vrijwilligster van la Leche League of meld je aan op hun Facebookpagina om er dit verhaal te vertellen. Je zal vast heel wat lieve berichten krijgen van mama's die het net als jij doen.
Dikke knuffel! Volg je gevoel en kijk naar je kind. Onze kindjes slapen bij ons, laten we nooit ingetroost huilen, worden in de doek gedragen en de oudste heeft vier jaar bv gehad. ML en ik hadden het er juist nog over hoe prachtig en boeiend het is de natuurlijke ontwikkeling naar zelfstandigheid te mogen volgen. Rond 20 mnd kwam ML meer in beeld bij de kids, alsof er toen ruimte was voor een extra persoon naast de primaire verzorger. Rond drie jaar wilde de oudste ineens zelfstandig bij opa en oma spelen en nu net vier wordt er over een eigen bed en kamer gepraat. En dat allemaal in het tempo van het kind.
Mijn dochters zaten rond die leeftijd ook echt nog aan mij geplakt, ook ivm borstvoeding; ik heb dat toen nooit als probleem ervaren, en hun ontwikkeling is echt prima. De oudste is een zelfstandige 5-jarige, de jongste een zeer extraverte 3-jarige en ze kunnen prima zonder mij. Ik vind het dus nogal overdreven van die mevrouw om te zeggen dat een baby té gehecht is. De stappen naar meer zelfstandigheid komen later écht wel.
De jongste hier is 8 maanden, slaapt meeste nachten bij mij in bed (tenzij ik het geluk heb dat hij een keer doorslaapt maar afgelopen weken/maanden is 3x per nacht niet gek). Overdag was hij erg een mama's kindje maar dat wordt langzaamaan gelukkig beter. Mijn 3e heeft ook heel veel bij mij/ons in bed geslapen. Nu is ze 3 en slaapt vooral in haar eigen bed en heel makkelijk qua karakter en sociaal naar anderen. En ook de eerste lag veel bij me in bed, vanaf de nacht/eerste voeding en ook hij is echt wel zelfstandig nu (beetje tè juist). Alleen mijn 2e wilde nooit bij ons, alleen als ze ziek was. Ik zou me er niet druk om maken. Mama 9 maanden op, 9 maanden af. Maar dat geldt in mijn ogen ook zèker voor de baby's, 9 maanden in, 9 maanden uit. Ineens in de grote boze koude wereld en dan ook nog eens zo ontwikkelen... Dan wil je toch die veilige armen van mama kunnen voelen? Nee meid, laat je niet gek maken, volg je gevoel. Zolang als het voor jullie alle 3 goed voelt dat uk in het grote bed ligt, waarom dan niet? De tijd dat je meer privacy in bed wil komt als het goed is vanzelf, en wat ik hier merkte ging dat ongeveer gelijk op tussen mij en kind
Jeetje ik geloof best in die vormen van hechting maar totaal niet dat je kleintje een probleem heeft! Blijf vasthouden aan je voornemen en laat je niet van de wijs brengen. Je kan het!
oh en in slaap laten huilen doe ik pas sinds 1 a 2 maanden omdat hij zich vaak niet meer in slaap laat voeden En alleen als ik weet dat hij wel moe is, niet omdat de klok zegt dat het slaaptijd is
Je kunt ook bedanken voor de hulp en dan aangeven dat je dit op je eigen manier wilt doen. En cb kan je niks verpichten hoor. Ze kunnen advies geven en je staat in je volste recht om dat af te wijsen.en dat je hulp nodig hebt/had met je oudste betekend niet dat je dat nu met de jongste ook nodig hebt. Verder hoor ik alleen dingen die hier ook gebeuren zoals kort slapen en bij je in slaap vallen. In mijn ogen is daar niks mis mee.in veel culturen dragen de moeders hun baby's en dreumesen vrijwel de hele dag waardoor ze dus ook slapen bij de moeder ipv op de westerse manier in een bedje ver weg van mama. Dus volg je gevoel en geef aan dat je met dit advies niks kan en daar ook geen extra hulp voor wilt hebben.
Oh meid, echt naar wat die vrouw zegt.. met 5,5 maand hoef je je baby echt nog niet los te laten! Je moet doen waar je je goed bij voelt en zoals ik het lees doe je het prima! Ben zelf een langvoedster en heb genoeg commentaar gehad over 'loslaten'. Ik doe waar ik en mijn kindje zich goed bij voelen en dat is prima. Laat je niks aanpraten en blijf achter je standpunt staan!
O wauw met nog geen 6 maanden...?! Ik geloof dat een baby juist heel erg mama nodig heeft om zich veilig te voelen en op latere leeftijd dan zelf de wereld te durven ontdekken. Zelfs het consultatiebureau raad rooming in tot minstens 6 mnd aan toch? Dus wat is er verkeerd aan dat ze bij mama slaapt? De halve wereld is 'teveel' gehecht dan? Als ze straks gaat kruipen en lopen gaat ze vanzelf wat meer los, om de wereld te kunnen ontdekken. Maar dan heeft ze je op andere momenten waarschijnlijk weer extra hard nodig om alle ontdekkingen te verwerken en zich veilig te voelen. De oudste was als baby erg mama-plak, heeft tot ruim 1,5 bij ons geslapen en daarna nog maanden lang ernaast zitten met inslapen en in de vroege ochtend bij ons. Krijgt nog steeds bv. Maar hij is echt super extravert en ondernemend. Hij weet dat er een veilige haven is en durft dus los. Ook geen enkel probleem om hem naar de psz te brengen of als mama weg gaat. De jongste slaapt nog steeds liefst tegen me aan of in de drager/doek en is eenkenniger dan de jongste. Maar ik laat haar ook niet huilen, of hooguit zolang als het duurt om de luier van de oudste af te verschonen of dergelijke... Ze heeft echt een mama-sensor, ze voelt gelijk als ik niet meer in de buurt ben als ze slaapt en wordt dan wakker. Maar ach het wordt vanzelf beter, ze accepteert papa of andere mensen wel steeds beter, ook om bij hen te gaan slapen, tenminste zolang mama uit het zicht is. Ze kruipt het hele huis door dus gaat lekker alles ontdekken, ook andere ruimtes dan waar ik ben. En voor ze 18 is accepteert ze echt wel een eigen kamer. Lastig dat je al veel verteld hebt, maar eigelijk zou ik proberen het CB gewoon niet al te wijs te maken. Gewoon zeggen dat alles goed gaat. Ja ze lust nog wel een nachtvoeding, maar ach ze is nog lang geen jaar en het wordt steeds beter. Hoeven hun niet te weten hoeveel. Je telt ze niet en wordt er nauwelijks wakker van.dus geen idee eigenlijk. Schaf een cosleeper aan (kan tweedehands ikea bedje gulliver bv zijn), is echt ideaal! Bij zoon pas met een jaar gedaan en veel eerder moeten doen. Je hebt zelf meer ruimte in bed, ze kan er niet uitvallen, ze kan naar behoefte meer of minder tegen je aan liggen, veiliger met kussens en dekens. En je kan CB zeggen dat ze in haar eigen bedje slaapt Je doet het helemaal prima! Helaas heeft het CB soms een beetje andere/achterhaalde meningen over laten huilen, bv, schema's en slapen. Fijn je info ergens anders zoeken, zorg dat je goed kan onderbouwen wat je doet, bv studies aanhalen die aangeven dat laten huilen schadelijk is. En lekker genieten van de achteraf korte tijd dat je meisje graag bij je slaapt.
OMG Wat erg om zoiets te zeggen tegen een toch al (begrijpelijk) onzekere moeder! Ik ben gewoon geshockeerd... Dat arme hulpeloze hummeltje van 6 maanden!? Die kan toch nog niets ontdekken? Dit is GEEN expert wat mij betreft en ik zou absoluut je eigen gevoel volgen. Hele volksstammen in de wereld slapen samen en dragen (en of voeden) hun kind tot zeker 3-4 jaar... En onze verre voorouders, de apen, wat denk je dat die de hele dag doen . Als jij en je dochter tevreden zijn met hoe het nu gaat, dan is het toch goed? Ik weet nog dat CB moeilijk deed over de nachtvoedingen van mijn meisjes (beide 2 jaar BV gehad en ook zo lang in de nacht gevoed), maar ik vond het zo krom. Ik mag wel een speen (wat uitgevonden is om een borst te simuleren en het kind te 'foppen'!) geven, maar geen BV!? Ik had geen moeite met de nachten dus wat zeuren zij dan? Ik heb mijn eigen plan getrokken. (en mijn veilig gehechte dochters slapen nu prima in hun eigen bedjes de hele nacht door zonder eten of drinken . Echt, ik heb ze niet verpest )
Juist door nu die veiligheid te bieden, durven kindjes later de wereld te ontdekken, ze weten namelijk dat er een veilige basis is waar ze op terug kunnen vallen. Laat je niet gek maken, volgens mij doe je het super!
Sorry, ze is 5,5 maand toch en geen 5,5 jaar. Absoluut je gevoel volgen hoor! Snap je onzekerheid maar moedergevoel is echt het beste. Destijds waren de omstandigheden gewoon niet goed, je was depressief waardoor je niet juist met je gevoel om kon gaan. Dat is nu helemaal niet aan de orde. Dus lekker je gevoel volgen! Dikke knuffel!
Wat super lief al die reacties! Doet me echt ontzettend goed te lezen dat zoveel hetzelfde ervaren als ik! Al die persoonlijke ervaringen geven mij weer een stuk vertrouwen terug. Maar ook zeker dat het met al deze kinderen toch helemaal goed is gekomen, ondanks alles wat het cb zegt Ik heb bovenstaande ook naar de mensen van het magazine kiind gemaild, van hen kreeg ik wat verwijzingen naar artikelen waarin oa wetenschappelijke onderzoeken aangehaald werden naar de schadelijke gevolgen van laten huilen en onze geschiedenis met dragen, vaak voeden en samen slapen. Ook die gaven mij weer een stuk vertrouwen terug. Nogmaals super bedankt voor dit hart onder de riem! Ik ga het cb zeggen dat ik de hulp afsla, ga gewoon op deze voet verder en zeg voortaan op het cb dat het allemaal prima gaat thuis