toen de moeder van een vriendin van mij in verwachting van haar was. Werd er tegen die moeder gezegd dat het een mongooltje zou worden. Ze werd geboren is er niks aan de hand. Vind het een te groot risico om het weg te laten halen, terwijl er misschien helemaal niks aan de hand is.
als ze bij ons een nekplooimeting doen en daaruit zou blijken dat wij een verhoogde kans hebben op down zou ik nooit nav de meting overwegen om af te breken, dat zou minstens moeten blijken uit genetisch materiaal. en die opmerking over god vind ik ook ronduit waardeloos, het was overigens gemaakt door zijn ouders (dus van de vader) en ze zijn zelf niet gelovig, maar ik vind dat een ronduit onbeschofte opmerking! want ook al zou dat kindje plezier kunnen hebben in zijn leven, niemand verdient een kind met een handicap! en dan doel ik niet op perfectie, maar meer al het verdriet dat je er om kan hebben. en wat ik heb gezien weegt dat bij hun zwaarder dan de lol, en het kindje is nog maar net 4! tja dit is gewoon een heel erg moeilijk en gevoelig onderwerp, en het is echt niet zo dat mochten wij een gehandicapt kind krijgen het geen liefde zou ontvangen bij ons, ik kan me niet voorstellen dat je niet van zo'n kindje zou kunnen houden. ik heb als vergelijkingsmateriaal dat kindje van die kennis.....ik weet eigenlijk niet meer wat ik hierop moet zeggen
Sim, je hebt gelijk dat het een moeilijk en gevoelig onderwerp is. Dr zitten zoveel kanten aan. Daarom zou ik ook nooit met dat soort opmerkingen (die over God) gaan rondstrooien ik vind dat je in zulke situaties niet voorzichtig genoeg kunt zijn. Natuurlijk kan ik iemand onbewust kwetsen, maar ik wil er wel voor oppassen.
Oh dat zei ik niet om wat jij zei hoor. Sorry als ik die indruk wekte. Dat zeg ik omdat sommigen het zien als kinderen die gewoon "wat moeilijker" zijn als anderen. En dat is in princiepe wel zo maar dat breekt bij mijn gevoel zo af aan hoe moeilijk het met tijden kan zijn. Vooral omdat je het bij die kinderen niet aan de buitekant ziet.
Het blijft een ZOOO verschrikkelijk lastig onderwerp. Ik ben er inmiddels ook al een week mee aan het worstelen (zie ander topic). En dit bericht van de trauma's achteraf (die ik me overigens erg goed kan voorstellen...), maakt het alweer niet makkelijker. Je wilt je kind, ongeboren of niet, zoveel mogelijk beschermen en zo min mogelijk narigheid laten doormaken. Als zo'n kindje maar een (zo) gelukkig (mogelijk) leven kan leiden. Maar je hebt niet alles in de hand.... nu niet en straks ook niet. En dat maakt het dilemma ook zo lastig. Wat kun je wel/niet voorzien en dus voorkomen?!? Sowieso nooit alles! Maar er zijn ook wel weer grenzen, alleen waar liggen die???? Ik ga langzamerhand toch meer richting toch maar laten testen. Al blijf ik het lastig vinden. Maar toch, dan heb je misschien gedaan wat je kon doen?!? En het moet wel heel erg erg zijn, zou ik mijn zwangerschap laten afbreken, denk ik (zeker niet alleen voor Down). Maar het blijft moeilijk om toch (uiteindelijk voor een ander, nl. je kind) een beslissing te nemen. Wat de een ondraagbaar vindt, hoeft voor de ander geen issue te zijn. Het enige wat je denk ik kan doen is hopen dat je NOOIT zo'n ingewikkelde beslissing voor je kindje hoeft te nemen (nu niet en later niet).
Wij hebben de keus gemaakt voor wij zwanger werden. Het was voor ons een groot punt, dus hebben wij dit van te voren goed besproken en besloten. Wij hebben de combinatie test gedaan en als het niet goed zou zijn zouden we verder gaan testen. Gelukkig was alles goed, maar als dat niet zo was hadden we keihard gezegd de zwangerschap afgebroken. Zolang wij er zijn zal het kindje hoe gehandicapt ook echt wel een fijne jeugd hebben. Maar als wij er niet meer zijn...... dan wordt het overgeleverd aan de maatschappij. De gedachte alleen al kan ik niet over mijn hart verkrijgen. En sowieso een gehandicapt kindje in deze maatschappij zetten, vind ik ook niet eerlijk. Dus vanuit het kindje gedacht, koos ik liever voor mijn eigen verdriet dan voor dat kindjes verdriet. En ja ik ben mij er wel degelijk van bewust dat je pas 100% zekerheid hebt als je kindje opgroeit. Want bepaalde handicaps komen pas naar voren als het wat ouder is.
Mijn persoonlijke mening is als volgt: als je kiest voor een zwangerschap,hoop je op een gezond kind. Voor mij is abortus geen optie als het kind niet gezond blijkt vb down. Ik kies voor een kind, gezond of niet kan het kind niets aan doen. Problemen zijn er om overwonnen te worden en niet om je kop ervoor in het zand te steken of de weg van de minste weerstand te kiezen ongeacht hoe zwaar die weg zal zijn.
Ik heb heel lang gesprek gehad met de VK en die adviseerde om het niet te doen puur omdat er 80% niks van klopt en als je een risico factor bent dat ze dan veel betere onderzoeken hebben.
Ik vind het zo relatief allemaal dat "gezond". Ze testen maar op een paar dingen. Ik kan wel tig dingen noemen die ook heel erg zijn en waar niet op getest wordt. En stel je hebt vlokkentest gedaan enz en er komt uit dat je een "gezond" kind krijgt. Je gaat bevallen en dat gaat niet vlot genoeg, en je kindje krijgt zuurstof tekort. Heb je alsnog een gehandicapt kind. Is allemaal zo betrekkelijk. Maar elk zijn eigen keuze hoor.
Die combinatietest zegt helemaal niks, is niet 100%. Slaat ergens een beetje nergens op vind ik, want ze berekenen het op de dikte van die nekplooi en op je leeftijd en of je eventueel een ziekte hebt zoals diabetes. Mijn uitslag was 1 op 23. Hmmmm.....maar verder onderzoek zal ik niet laten doen. Als hij/zij het zou hebben hou ik ook van mijn kind net zogoed als hij/zij het niet zou hebben.