Jeetje wat heftig!! Wat moeilijk maar dapper om zo'n keuze te maken. Ik had dat persoonlijk niet gekunt. Maar denk er de komende dag nog erg goed overna, ik merk in jouw verhaal nog een erg grote twijfel en dat lijkt me erg lastig in de toekomst.
Wat heftig.... en ik lees zoveel twijfel in je verhaal, moeilijk hoor. Even een vraagje over de toekomst, maar ook voor nu relevant: wat als een volgend kindje niet gezond geboren wordt en je had dat niet van tevoren kunnen zien, hoe zal het dan gaan met je vriend? Aangezien je schrijft dat hij het niet aan kan.... Dat kindje is dan toch wel welkom (je zal niet anders kunnen dan). Waarom dit kindje dan niet? Ik probeer je absoluut geen schuldgevoelens aan te praten, maar denk er nog heel goed over na.
jeetje wat heftig zeg... lijkt me vreselijk moeilijk om zo tegen je gevoel te moeten vechten denk dat het 5 lange dagen zijn hopelijk sta je wel echt achter de beslissing want het lijkt alsof je nog twijfelt erover.. lijkt me een hele moeilijke situatie en ik denk dat je er de komende dagen echt heel veel over moet praten met je vriend zodat er achteraf geen woorden over komen omdat je je schuldig voelt en tegen hemz egt als het aan mij lag had ik het gehouden... ik weet zelf niet of ik zon keus zou kunnen maken, maar ook hier zei mijn vriend toeni k zwanger was als het kindje bijv down heeft laten we het niet komen.. maar vervolgens heb ik nooit die tests gedaan en vroeg ik me wel soms af van wat als.... ik wens je heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing en ik hoop dat de bevalling mee zal vallen en jullie veel steun bij elkaar kunnen vinden!
Heel veel sterkte maar denk er aub nog heel goed over na want je twijfelt nog als jullie je meisje geboren laten worden kun je nooit meer terug.
ik zit er sinds gisteren al een beetje over na te denken (ik ben zelf ook zwanger en moet de keuze maken of ik een nekplooimeting ga laten doen) en vraag me ook af waarom je vind dat het niet reëel zou zijn om je kindje wel te houden. Het is toch je kind. Er kan altijd van alles gebeuren. Mijn zoontje is te vroeg geboren en we hadden een heel grote kans dat er iets mis zou gaan met hem, Mijn ervaring is dat wat je als ouder dan denkt, is: Als hij maar blijft leven, tenminste wel als hij nog een levenswaardig bestaan heeft, dat hij plezier kan hebben. Ik ken genoeg mensen met een verstandelijke beperking en ook veel mensen met het downsyndroom. Natuurlijk zijn daar verschillende gradaties in, maar ik vind niet dat je kunt zeggen dat zij het leven de moeite niet waard vinden, en ik weet dat hun ouders, zussen, familie, buren hen lief hebben en gelukkig worden van hun kind. Sorry dat ik het je nu misschien moeilijk maak, het IS een moeilijke keuze, maar wel een waarvan je weet dat er straks misschien geen weg meer terug is. En helemaal nu ik je hoor zeggen dat je het niet helemaal zeker weet. Ik zou het niet doen. Ik doe ook bewust die nekplooimeting niet. Ik vind het anders wanneer je kindje verlamd is en daardoor misschien een heel moeilijk leven zal hebben, of wanneer je kindje vrijwel geen overlevingskans heeft en pijn zal lijden. mensen met het downsyndroom zijn vaak erg gelukkig en vrolijk. Ik denk dat je man/vriend het nu moeilijk vind, en natuurlijk wil iedereen een gezond kind! Dat is logisch.
Hoewel ik de reacties begrijp, vind ik het toch niet helemaal eerlijk te vragen hoe het zou zijn als een kindje geboren zou worden met een 'afwijking' waar je niet van tevoren vanaf had geweten, want daarin zit nu juist het verschil. Ik kan me goed voorstellen dat sommige (veel?) ouders er op voorhand van uit gaan dat ze het niet aankunnen als hun kind iets (of heel veel) mankeert. Het trekt ook nogal een wissel op je leven en relatie, want niets is zoals je verwacht had. Dat is al zo wanneer je een gezond kindje krijgt, laat staan als er sprake is van Down of aangeboren afwijkingen. Het is alleen maar logisch dat TS het moeilijk heeft met hun beslissing. Dat kan ook niet anders als je droom in duigen valt. @TS: nogmaals heel veel sterkte!
ik vind dat hier ook weer heel heftige reacties op komen. Wij hebben hetzelfde meegemaakt, en dit is niet iets dat je zomaar doet. Wij hebben hier heel goed over nagedacht, veel gehuild, woede, onmacht maar uiteindelijk staan we nog steeds achter onze beslissing van toen. Wij hebben nu een gezonde dochter, maar als er bv tijdens de geboorte iets was misgelopen hadden we alles voor haar gedaan, en zouden we een kindje met een beperking zeker aanvaard hebben. Maar toen, 3 jaar geleden hadden we de keuze, en dat is iets heel anders. Down is voor ons niet iets lichts, veel kinderen met het syndroom van down hebben het heel zwaar, er zijn kinderen met nog zoveel extra problemen buiten het down op zich. En hoe je het ook draait of keert, heel weinig van die kinderen kunnen een zelfstandig leven leiden. En wat als wij er dan ooit niet meer zouden zijn? Wie gaat er dan voor dat kindje zorgen? Kunnen we dan hopen dat een broer of zus er voor gaat zorgen? We wisten toen ook niet of er ooit wel een broer of zus zou komen. Ik wil hier alleen mee aantonen dat mensen die de beslissing nemen een zwangerschap af te breken, hier wel degelijk heel zwaar over nadenken, en dat we niet voor de makkelijkste weg hebben gekozen toen
Nee dat zeg ik ook zeker niet. ik weet zeker dat het supermoeilijk is voor TS en vind het heel rot voor haar dat ze de keuze moet maken. Sneu dat jullie het ook hebben meegemaakt. Maar wat ik wel vind is dat je beter nu de situatie van verschillende kanten kunt belichten dan dat ze er achteraf spijt van krijgt, snap je mij ook?
wij hebben toch tegen elkaar gezegd bewust dat wij daarom de nekplooimeting en alles niet laten doen. want bij ons is het altijd welkom en als het kindje echt niet levensvatbaar zou zijn dan zien ze dat ook met de 20 weken echo en dan kunnen we altijd nog beslissen. voor ons is syndroom van down niet een reden om een zwangerschap af te breken ik weet ook niet hoever t kindje een afwijking heeft van de ts en ik heb respect voor hun keus net zoals ik mijn mening hier zeg hoe wij ons over deze zwangerschap voelen ik wilde het toch even kwijt. nogmaals sterkte meis als je twijfelt moet je het echt niet doen dan krijg je spijt en sta je wel achter je keuze dan is t een goed besluit.
Ieder voor zich natuurlijk, maar ook wij hebben er bewust voor gekozen geen testen uit te voeren. Ik begrijp dat het een erg moeilijke keuze is en iedereen er op een andere manier naar kijkt en een andere beslissing neemt maar voor ons was het risico op een kindje met het downsyndroom geen reden om een test uit te voeren. Ik heb een hele tijd met kinderen en volwassenen met het downsyndroom gewerkt en ondanks dat het ook zo zijn problemen met zich mee kan brengen, vind ik het ook een verreiking van je leven! Dat zou het voo rmij in ieder geval geweest zijn. Als het kindje een afwijking heeft wat niet met het leven verenigbaar zou zijn zou ik ook de keuze maken de zwangerschap te stoppen omdat ik het niet zou kunnen om mijn zwangerschap dan uit te dragen. Het baart me echter wel zorgen dat TS schrijft over haar twijfels of eigenlijk over het af willen blazen van alles. Ik ben bang dat je niet achter je beslissing staat en dat je hier later problemen mee krijgt. Wat je ook beslist, laat je niet leiden door wat anderen zeggen, doe wat je hart je ingeeft! Hele veel sterjte
Ik denk dat TS niet op jullie meningen zit te wachten hier in de "vlindertuin". Ze wilde alleen maar haar verhaal en verdriet met ons delen, heb daar toch eens respect voor. De vlindertuin is niet de plaats voor deze discussies. TS: Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Liefs
Wat jammer dat iedereen meteen valt over 1 zinnetje waarin staat dat ze soms twijfelt wat heel logisch is. Vreselijk jammer dat er selectief gelezen wordt want Snoopy geeft duidelijk aan dat de keuze gemaakt is. En of je het daar nu wel of niet eens mee bent doet niet terzake. Het enige wat ze vraagt is meiden die in een soortgelijk schuitje gezeten hebben en die haar begrijpen en een hart onder de riem kunnen steken. Gelukkig heeft ze die gevonden. Laat de rest gewoon achterwege want daar vraagt ze niet om. Snoopy, heel veel sterkte vandaag. Het zal een mooie maar verdrietige dag zijn. Graag wil ik je een tip meegeven namelijk de site van www.lieve-engeltjes.nl Binnen deze maillijst is er een speciale groep voor ouders welke Geen Keuze hadden. Ik denk dat je daar zeker op je plaats zult zijn en je je verdriet en gevoelens met anderen kunt delen.
veel sterkte snoopy en snoopyman! over twijfel bij het nemen van dit besluit: is niet meer dan menselijk toch dat er altijd twijfel zal bestaan?
Ontzettend veel sterkte Snoopy. Ik heb het topic gelezen en ben erg ontroerd. Het enige dat ik je wil meegeven is dat er geen juiste keuze is in deze situatie, want het is kiezen uit twee kwaden. Je baseert je keuze op wat gevoelsmatig de beste keuze is voor jou en je man en dat is waar het om draait. Laat je niet leiden door reacties of meningen van anderen want iedereen heeft zijn eigen perceptie van dingen in dit leven en als dit syndroom niet in jullie leven past om welke reden(en) dan ook, dan is het begrijpelijk dat je deze keuze hebt gemaakt. Het lijkt me voor jou als moeder al ingrijpend en zwaar genoeg om uberhaupt deze keuze te moeten maken, dus laten we vooral steun bieden. Je kind verliezen is niet niks. Ongelooflijk veel sterkte en kracht toegewenst.
Ik weet er ook alles vanaf. De zwangerschap afgebroken na 20 weken ivm mozaiek trisomie 22, niet levensvatbaar. De beslissing was extreem moeilijk om te maken, eenmaal gemaakt heeft ons kleintje er zelf voor gekozen, twee dagen voor mijn opname in het ziekenhuis het op te geven. Hier waren wij wel blij om. In totaal heb ik een kleine vier dagen over de bevalling gedaan, maar ze was het dubbel en dwars waard! Mocht je wat kwijt willen, kan een pb-tje altijd. Heel veel sterkte!