Vreselijk om mezelf hier ook te melden. Ik had het zo graag anders gezien/gewild Op 22-05-2013 stond onze wereld stil. We kregen met 35 weken+1 dag te horen dat het hartje van Gijs stil staat. Het gevoel wat je dan beleefd is niet te omschrijven. De volgende dag ben ik ingeleid en ben ik na een heftige avond/nacht bevallen om 07.20 van onze prachtige zoon Gijs. De dagen erna heb ik beleefd als een grote achtbaan waarin we maar door zijn gegaan, om er voor te zorgen dat Gijs een mooi en waardig afscheid zou krijgen. Langzaam maar zeker hersteld mijn lichaam van de zwangerschap en de bevalling. Nu is er stilte wat overblijft. Mijn vriend is gisteren weer voor het eerst gaan werken. Hij heeft het hier erg moeilijk mee omdat het een teken is van het gewone/normale leven weer op te pakken. Ook ik heb gevraagd of ik terug kan komen bij mijn oude werkgever. Hier krijg ik morgen uitsluitsel over. Zelf wil ik beginnen met halve dagen wat administratieve werkzaamheden op te pakken. Ik ben van mening dat ik niet thuis kan blijven zitten. Ik moet wat gaan doen voor mijn gevoel. Er komen steeds minder mensen thuis langs. De familie van mijn vriend op zijn broer en vrouw na, gaan gewoon door net als of er niets gebeurd is. praten er vooral niet over en ontwijken me eigenlijk om maar niets te hoeven zeggen. Een groot irritatiepunt van on beide. Mijn familie staat er nog veel bij stil. Doen wat ze kunnen doen, komen wanneer wij er behofte aan hebben. Vrienden gaan door als of er niets gebeurd is. Ik zou het verschrikkelijk vinden als Gijs niet meer benoemd word of dat mensen er niet meer bij stil staan dat wij een zoon hebben die helaas is overleden. Wat ook overblijft zijn vragen. Waarom Gijs? Waarom hebben ze niet eerder kunnen zien op de echo's dat Gijs een behoorlijk gedeelte van zijn schedel mist. Ik heb toch behoorlijk wat bloed/urine onderzoeken gehad en liep ik onder controle in het ziekenhuis. Maar alles was steeds goed met onze kleine stoere man. We hebben 06-07 een afspraak in het ziekenhuis voor een nacontrole. Ik hoop dat we dan antwoorden krijgen. We hebben gekozen na aandringen van het ziekenhuis om te kiezen voor een obductie en dat de Hersenen extra onderzocht moeten worden. Wat kun/mag je verwachten van een nacontrole? Hebben jullie ook het mediche dossier opgevraagd? Zijn jullie bij een eventuele volgende zwangerschap naar het zelfde ziekenhuis gegaan als waar jullie kindje geboren is? Zijn jullie ook snel weer gaan werken? omdat de hele dag thuis zijn geen optie is omdat je dan teveel nadenkt. Hoe gingen jullie om met het anders verwerken van familie/vrienden?
Lieve Kruumeltje, Wat vreselijk voor jullie, ik leef met je mee. Het is zo moeilijk om te ontmoeten en afscheid nemen tegelijk! Helemaal als het zo onverwacht komt en al zo ver in de zwangerschap, terwijl alles goed leek. Heel vreemd en moeilijk ook lijkt het me dat ze eerder niets konden zien/vinden. Ik hoop dat ze een verklaring voor je hebben. Wij hebben helaas bij 23+4 de zwangerschap moeten afbreken omdat ons mannetje teveel mankeerde om, als hij het al zou redden, nog een menswaardig bestaan te hebben. Mijn nacontrole stelde niet veel voor (in ieder geval is er niets fysiek gecontroleerd) en was het meer om nog even te bespreken hoe het was en om een aantal uitslagen te krijgen van de obductie. Ik heb nog geen medisch dossier opgevraagd, maar wij zitten nog midden in de onderzoeken naar de oorzaak van de afwijkingen die nav de obductie zijn gevonden. Ik wil dat uiteindelijk wel hebben. Mocht ik weer zwanger worden, dan wil ik wel weer naar het zelfde ziekenhuis voor controles en dergelijke, omdat ze daar dan op de hoogte zijn en ik er bovendien nog voor een aantal andere zaken onder behandeling ben. Ik ben na 8 weken weer gaan werken. Mijn verloskundige en artsen raadden me aan minstens 6 weken wel echt aan te houden om ook fysiek te herstellen. Bij mij kwam er toen nog een vakantie tussen (om even bij te komen). Inmiddels werk ik ruim 3 dagen per week, onderweg naar mijn oude 32 uur per week. En dat gaat goed. Belangrijkste is dat je doet wat voor jou goed voelt en dat je goed luistert naar je gevoel en je lijf. Alleen jij kunt bepalen wat goed voor je is. Wat familie betreft kan ik (gelukkig) niet helemaal met je meepraten, omdat bij ons iedereen eigenlijk wel heel erg meeleefde. Toch merk ik nu wel dat ik het moeilijk vind dat het voor veel mensen eigenlijk geen onderwerp meer is, terwijl wij nog iedere dag bezig zijn met wat er is gebeurd en het verdriet om ons zoontje. Af en toe breng ik het bij wat minder fijngevoelige vrienden dan ook zelf nog even ter sprake, en dan merk je dat het geen onwil is. Mensen durven vaak niet te vragen of weten niet wat te zeggen. En natuurlijk 'vergeten' ze het ook wel een beetje, omdat ze aan ons niets meer zien/merken. Misschien is het goed om bij je familie aan te geven dat je het lastig vindt en het juist graag over Gijs/het verdriet wilt hebben. Maar tegelijk zullen zij ook hun verdriet hebben en ieder doet het op zijn eigen manier... (ik had juist heel veel moeite met het grote verdriet dat er bij onze ouders was, ik wilde getroost worden, maar voelde me verplicht tot troosten!) Kortom: het is een supermoeilijke situatie, probeer je energie voor jezelf te houden en wees ook vooral samen in je verdriet, een ander kan het toch nooit helemaal begrijpen (behalve hier dan ) Heel veel sterkte!
Hallo Kruumeltje, wat erg van jullie Gijs!! En dat zover in de zwangerschap. Weet niet zo goed wat ik erover moet zeggen. Wij zijn begin mei bevallen van ons kindje met 22 weken, naar aanleiding van een slechte uitslag bij de 20-weken echo. Ik ben zelf na 4 weken weer enkele ochtenden gaan werken op mijn eigen verzoek omdat mij dit fijn leek. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het enerzijds fijn vind, maar anderzijds ook blij ben dat ik maar enkele ochtenden ga. Wat erg van familie en vrienden. En zeker dat er nu al niet meer over gesproken wordt, terwijl het toch echt pas heel kort geleden is! Ik heb nog geen nacontrole gehad in het ziekenhuis, dus hier kan ik nog niets over zeggen. Liefs Sofie
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie prachtige zoon Gijs. En gecondoleerd, wat heeft hij maar kort van jullie liefde mogen genieten. Het is zo oneerlijk.. Voel je welkom bij de vlinders. Het is heel herkenbaar dat mensen steeds minder stil staan bij hetgeen jou nog de hele dag bezig houd. Dat wil niet zeggen dat jij daarin blijft hangen. Wel dapper dat je al weer zo snel aan de gang gaat. Je bent gewoon bevallen en je hebt de rust net zo hard nodig als ieder andere moeder. Maar ga vooral op je eigen gevoel af en bewaar je grenzen. Zelf ben ik ook vlot weer begonnen voor de afleiding. Niet veel uren, maar opbouwend. Doe wat goed voelt.
Dank jullie wel voor jullie fijne reacties. Het is inderdaad zo, iemand die geen verlies van een baby heeft meegemaakt weet niet hoe hij of zij hierop moet reageren. Hier weten mensen dit wel. Voelde erg fijn om ons verhaal te schrijven. Ik hoop dat ik vandaag of morgen een bericht krijg van mijn oude werkgever. Ik voel me sterk genoeg om te gaan werken. Dit zullen in het begin halve dagen zijn en dan gewoon langzaam uitbreiden. Het voelt erg fout dat juist familie er niet meer over praat en gewoon doorgaat alsof er niets gebeurd is. Maar zoals er ook eerder vermeld word: ieder gaat er op zijn eigen manier mee om. Maar het voelt wel gek en raar.
Niet weer een sterretje erbij . Wat een verlies, jullie Gijs. Hij heeft jullie papa en mama gemaakt en dat zal altijd zo blijven. Voor altijd in jullie hart! Hier is ons dochtertje overleden bij 39.4 weken, haar hartje klopte niet meer. Waarschijnlijk door een knoop in de navelstreng, ze was verder helemaal gezond en ik ook. Weten ze al hoe het bij jullie Gijs komt? Het doet zo'n pijn! Wat had je op dit wondertje verheugd en nu het gemis. Blijf met elkaar praten en doe alles rustig aan. Ook met werken. Ik ga nu 'pas' een paar uurtje de ziektewet uit en het is nu bijna een half jaar geleden. Mijn man is nu weer terug gezet naar halve dagen werken omdat hij t ook te snel hele dagen is gaan werken. Het is niet niks. Heel veel sterkte!!!
Hoi Twixxy Precies. Gijs heeft ons papa en mama gemaakt, Gijs zal altijd onze eerste zoon zijn! Alleen het is wel erg leeg en stil zonder hem. Het is zo verschrikkelijk hard om zo laat in je zwangerschap er achter te komen dat het niet goed is gegaan. Gelukkig zijn mijn vriend en ik heel erg open naar elkaar. Gelukkig kunnen wij ons zelf zijn bij elkaar. We hebben een plekje gemaakt in onze tuin voor onze Gijs. We hebben er een Tulpenboom geplant. Met wat mooie bloemen erbij. Dit geeft ons beide heel erg veel rust. Ook hebben wij samen een hangetje aan onze ketting besteld. Een hartje, met zijn naam en geboortedatum erop. links onder in de hoek zijn er 2 voetjes in gebrand. Erg fijn en waardevol om deze te mogen dragen. Bij Gijs is er een volledige obductie uitgevoerd. Ook hebben wij het verzoek gekregen om de hersenen van gijs onderzocht mochten worden. Dit verzoek kregen wij omdat op de rontgenfoto's was aangetoont dat Gijs een gedeelte van zijn schedel mist. Ook is er van mij en mijn vriend bloed afgenomen. Van mij is er bloed urine en vruchtwater afgenomen. Ik hoop dat we op 5 juli wat antwoorden zullen krijgen. Nu is er wat boosheid. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat dit bij de 20 weken echo niet te zien is geweest. Ook bij alle echo's die er na gevolgt zijn is er niets gezien en hebben wij alleen maar te horen gekregen hoe goed ik maar ook hoe goed gijs het deed. Heel erg frustrerend als je daarna bevalt van een ernstig gehandicapt kindje. Want op mijn vraag of Gijs met zijn afwijking wel levensvatbaar geweest zou zijn, wat het antwoord heel duidelijk nee.... Mocht Gijs niet zijn overleden in de baarmoeder was dit wel gebeurd bij de bavalling... Helaas heb ik nog steeds niets van mijn teamleider gehoord omtrent weer te kunnen gaan werken, ik baal er erg van maar stiekem had ik dat al wel verwacht, nu besloten om nog maar even af te wachten tot het einde van de middag. Maar eigenlijk weet ik het antwoord al wel. ik zal weer moeten gaan solliciteren. Ik denk dat ik dat maar eens rustig aan ga doen. Ik heb immers nog tot 10-09 recht op een zwangerschapsuitkering. Misschien is het wel goed om nog even rust te pakken. Het is allemaal zo dubbel! Jij ook heel veel stekte, het is inderdaad allemaal niet niks! Fijn om even je gevoelens/gedachtes te kunnnen delen!
Wat afschuwelijk dat ze pas zo laat konden zien dat Gijs gehandicapt was. Jullie zoon en met 35 weken al zo af. Neem de tijd om het een plekje te geven, dit is niet niks wat jullie nu meemaken.