Bedankt allemaal! Het gaat hier op dit moment echt heel erg op en neer. Mooie herinneringen, maar pijnlijke realiteit. Liefs
ooh vreselijk, leef met je mee hier. Jullie zullen het ook nog wel even houden de pijnlijke realiteit, maar het wordt beter! Ik had vandaag weer even zo'n baaldag/jankdag/ ik heb geen zin dag. Het slijt gelukkig wel en je gaat het een plekje geven. Heel veel sterkte
Hallo allemaal, ik zou graag wat willen vragen aan jullie. Hoe lang na jullie bevalling zijn jullie weer gaan werken? Groeten Sofie
Hey Sofie, Helaas raakte ik vlak voor de bevalling mijn baan kwijt. Maar de arbeids-arts van het UWV gaf me sowieso "bevallingsverlof" van 10 weken. Daarna vond hij het verstandig te beginnen met reïntegreren op de werkvloer. Wanneer je er daadwerkelijk weer klaar voor bent om aan het werk te gaan verschilt per persoon. Luister goed naar jezelf, neem de tijd en voorkom dat je je verplicht voelt om weer aan het werk te gaan. Heel veel liefs
Ik ben na 3 maand therapeutisch begonnen (wel vaak op het werk geweest om te kletsen en op de koffie) en vanaf april weer de uren die ik werk. Het gevoel is denk ik voor iedereen anders. Je moet het wel weer aan kunnen. Ik vond me concentreren erg lastig en dingen onthouden lastig. Mijn hoofd zat snel vol. Met de bedrijfsarts overleggen wat je wilt/kan. Zo kun je samen een plan maken.
Ik ben na ca. 7 weken weer even koffie wezen drinken op mijn werk, maar kreeg het nog spaans benauwd. na ca. 10 weken weer op therapeutische basis begonnen en dat is daarna langzaam opgebouwd. Ik ben op dit moment 75% beter, als het deze week goed gaat (en dat gaat het wel) ben ik volgende week weer full time aan de slag. Dat is dus een totaal traject van 4 maanden! Neem je tijd! Zorg goed voor jezelf. Je bent nu nog kraamvrouw! Neem voldoende rust en voel je niet schuldig naar je werk toe. Als je in je eigen tuin (ik noem maar wat) kunt werken, betekend dat nog niet dat je op je werk aan de slag kan. Probeer het stapje voor stapje op te bouwen, maar alleen als je daar aan toe bent!
Dankjulliewel voor de snelle reacties. Ik heb het eigenlijk net andersom. Van mijn werk mag ik de tijd nemen, maar het lijkt me zelf fijn om over een week of 2 weer enkele uurtjes te gaan per dag. Ben er inmiddels al gaan koffie drinken, en vond dat eigenlijk heel fijn. Voor mijn gevoel was er weer een keer even iets gewoon normaal. Thuis is alles anders nu, maar op het werk was gewoon de boel de boel. Ik vond het wel prettig. Maar als ik jullie verhalen zie is het mogelijk wel heel snel. Maar eens even kijken hoe het verder loopt. Liefs SOfie
Hey Verox, pittig zeg. om in die periode ook nog je baan kwijt te raken. Daar moet ik nu niet aan denken. Ik heb erg leuk werk, dit zou ik echt niet willen kwijtraken. Zou geen puf hebben om te moeten solliciteren. Echt heel vervelend... Liefs
Sofie, vooral doen waar jij je goed bij voelt. Je kunt natuurlijk altijd een uurtje gaan als dit goed voelt. Ieder mens is anders. Maar pas wel op dat je niet teveel wilt en alles ook goed verwerkt. Liefs
Rikigf, dat is ook inderdaad niet de bedoeling. Dat het te veel wordt. Daarom wil ik ook halve dagen doen, want ik besef wel echt dat ik zeker ook tijd nodig zal hebben! Thanx. Liefs
Dank je. Maar maak je geen zorgen om je baan hoor... Ik raakte hem al kwijt voordat ik zwanger raakte, de vroeggeboorte van Vlinder had daar niets mee te maken. Ik begrijp ook heel goed hoe heerlijk het moet zijn om langzaam weer aan het werk te gaan. Als het goed voelt, gewoon doen! Maar zoals iedereen hier al zegt, luister goed naar je lichaam en laat je niet forceren om meer te doen als je aankan. Je collega's en werkgever kunnen de indruk krijgen dat het heel goed met je gaat omdat je al zo snel weer aan het werk gaat. Mogelijk kom je in de problemen zodra ze de druk op gaan voeren en hoge verwachtingen van je krijgen.
Zelf herken ik je verhaal. Ik had ook het gevoel dat dingen weer gewoon moesten worden. Daar had ik heel veel behoefte aan. Ik ben gestart met twee halve dagen van drie uurtjes. Ik wilde heel graag, maar had daarna heel veel hoofdpijn. Toch bouwde ik op die manier aan mijn werkconditie. Uiteindelijk heeft het acht a negen weken geduurd voor ik weer volledig aan het werk was (fulltime).
Sofie, hier veel herkenning hoor. Ik had net als jij al vrij snel behoefde om weer naar mijn werk te gaan en ben na 4 weken al met mijn leidinggevende, na 6 weken een ochtend koffie gedronken met de collegas en dat voelde erg goed. Daarna langzaam de uren opgebouwd, en na 3 maanden was ik weer fulltime aan het werk. Ik had gewoon behoefde aan een ritme. Besef je wel dat je in het begin vooral aanwezig bent. Wanneer je accepteert dat niet elke dag even nuttig is, vind je vanzelf een balans. Ik had met mijn leidinggevende de afspraak dat als ik een slechte nacht had, of de dag emotioneel niet trok ik de dag kon overslaan of eerder naar huis kon gaan. Doordat er geen druk opstond was het ook gewoon fijn om weer onder de collegas te zijn. Doe vooral wat voor jou goed voelt en maak goede afspraken met je leidinggevende. Sterkte!
Verox, maak me ook geen zorgen om mijn baan. Werk er al geruime tijd en ik weet dat ze juist blij zijn als ik er wel weer ben. Lun, bedankt. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben wat die behoefte heeft. Los van dat het eigenlijk niet zou moeten uitmaken ben je toch een beetje zoekende wat nu normaal is. Voordeel van mijn werk is dat ik met mensen werk. Werk zal dus ook echt een stuk afleiding zijn. J10, wat betreft het aanwezig zijn... Dit zal op mijn werk iets lastiger zijn. Ik begeleid mensen. Als ik er ben zullen de cliënten ook echt een beroep op me doen. Maar denk dat dat ook juist weer goed is. Dan ben je echt eventjes ergens anders op gefocust. Bedankt weer allemaal. Ik ga er gewoon langzaam voor. Liefs
Dag dames, Mag ik hier ook meeschrijven. Ik ben Moesje, 31 jaar oud en inmiddels 8,5 jaar samen met mijn man. Ik wilde al een tijdje kinderen, maar mijn man wilde liever nog wat wachten. Eind vorig jaar was het dan zover, we gingen voor ons eerste wondertje. Wat een geluk dat we na een maand reeds in verwachting waren. De zwangerschap verliep voorspoedig tot ruim 2 weken geleden. Op 1 mei, tijdens de 20-weken echo kregen we het verwoestende bericht dat de hersentjes er afwijkend uitzagen. Hoe en wat precies kon zij op dat moment geen antwoord op geven. We werden doorgestuurd naar het AZM in Maastricht, waar onze grootste angst waarheid werd. Ons zoontje blijkt ventriculomegalie te hebben, een afwijking mbt de hoeveelheid vocht in de hersenkamertjes. Normaal gesproken zou dit rond de 7-8 mm moeten zijn. Ons kleintje zat toen reeds op 14,5 mm. Vanaf 15 mm wordt gesproken over ernstige ventriculomegalie. Dus ondanks het slechte nieuws hielden we enige hoop, hij hoorde per slot van rekening nog niet bij de meest ernstige gevallen. Een onzekere tijd begon. Afgelopen maandag hebben we een tweede uitgebreide echo gehad. Er werd meteen gezegd dat er geen infecties waren aangetoond in het bloed en dat ons kindje geen trisomie afwijking had. Dit leverde een enorme opluchting op, echter bij het maken van de echo bleek dat de hersenkamertjes gegroeid waren tot 15,7 mm!!De kans dat dit zou gebeuren was slechts 15 %. In de meeste gevallen blijft het gelijk 50% of neemt het af 35%, maar bij ons kleintje nam/neemt het dus toe. De neuroloog schetst erg slechte prognoses. We zijn er helemaal kapot van. A.s. woensdag nog een eindmeting, als die weer een toename laat zien van de hoeveelheid vocht moeten we de knoop definitief doorhakken. We hebben besloten in dat geval, hoe moeilijk ook, de zwangerschap af te breken. Het kindje zal naar alle waarschijnlijkheid zo ernstig gehandicapt zal zijn, zowel lichamelijk als geestelijk, dit omdat de hersentjes, door de grote hoeveelheid vocht, geen kans krijgen normaal te ontwikkelen. Dit willen we niet voor ons kleintje, ook denk ik dat we dat niet aan zouden kunnen. Ik ben zo bang, bang voor het verlies, voor de bevalling, voor de tijd erna. Onze droom is in een keer een nachtmerrie geworden...
Hallo Moesje, wat een verschrikkelijk verhaal! Heftig zeg. Ik weet inmiddels hoeveel impact deze onzekerheid op je heeft! Onbeschrijfbaar! Ik hoop heel hard voor jullie dat de situatie alsnog verbeterd, maar zoals je zelf al aangeeft klinkt het niet positief. Ik vind het echt heel erg voor jullie! Ik weet inmiddels door recente ervaring ook zelf hoe moeilijk het is om een knoop door te hakken en vind nog steeds dat het een keuze is waar niemand voor zou moeten komen te staan, verschrikkelijk. Mocht het (wat ik uiteraard niet hoop) slecht uitpakken en ervoor kiezen om de zwangerschap af te breken zou ik je dan graag nog tips willen geven, die voor ons in ieder geval heel prettig waren. Maar dat later. Eerst nog hopen en afwachten wat er woensdag wordt geconstateerd!! Heel veel sterkte in deze ontzettend moeilijke periode!!!! Liefs Sofie
Moesje wat een verschrikkelijk verhaal. Het is een moeilijke tijd waarin je zit. Je moet wachten en je kan verder niets. Ik wil je heel veel sterkte wensen.