Zonder een heel lang verhaal neer te zetten, hierbij een korte samenvatting van mijn situatie. Sinds 2016 weten we dat mijn moeder ongeneeslijk ziek is. Daarnaast zijn er veel ruzies in mijn familie. Ik ben een piekeraar en heb veel last van het zorgen maken om mijn moeder, om verbroken contacten in mijn familie etc. Eerder heb ik een psycholoog bezocht om een manier te vinden om om te gaan met het piekeren, want het beheerst mijn leven. Echter dit heeft mij niet gebracht wat ik had gehoopt, de psycholoog ging erg graven in mijn verleden, waardoor ik van streek raakte en gaf mij niet de praktische handvatten waar ik naar op zoek ben. Ik heb een fijn gezin met twee lieve kinderen en een lieve man. Alleen dat piekeren over alles beheerst zo mijn leven, ik vind het moeilijk om te genieten door het piekeren en zorgen maken. Ik ben niet depressief, maar voel me wel vaak neerslachtig. Hoe gaan jullie om met veel verdriet en tegenslag?
Jeetje, mijn eerste gedachten is " hallo, mag jij je even heel neerslachtig voelen met dat nieuws en de familie problematiek daar om heen!" Soms duurt het even voordat je een goede klik hebt met een psycholoog mijn advies daarin is dan ook, ga opzoek naar een psycholoog die wel aan jou wensen voldoet. Anders heb je (zoals je zelf eigenlijk al zegt) er helemaal niks aan. Jij bent net zo belangrijk als de rest, dus gun jezelf iemand die jou die handvaten geeft. Wat ook tegen neerslachtigheid werkt is naar buiten gaan en bewegen. Hardlopen fietsen of gewoon even een uurtje een wandeling maken. Ontzeg jezelf dat niet want het is zo belangrijk! Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen met jou moeder. Denk ook aan jezelf, nogmaals jij bent net zo belangrijk als de rest!
Een andere therapeut zoeken? Als iets mij teveel wordt, trek ik me terug en richt me op mezelf en mijn gezin, en reageer alleen nog op onvermijdelijke zaken (zoals ziektes, daar kan iemand weinig aan doen). Dat mensen geen contact willen met elkaar is hun goed recht, dat kan je jammer vinden maar ook loslaten.
Andere therapeut zoeken? En dan ook bij intake meteen duidelijk aangeven waar je naar op zoek bent. Sommige dingen zijn gewoon heftig, daar heb je geen 'jeugdtrauma's' voor nodig. Ik heb meerdere keren psychologische begeleiding gehad en ik moet zeggen dat we altijd in het 'hier en nu' en praktisch/oplossingsgericht te werk zijn gegaan. Met oefeningen, huiswerkopdrachten e.d. Heeft me goed geholpen. Sterkte met alles!
Elke dag minimaal een half uur wandelen, een vaste dagstructuur, geniet van de kleine dingen en schrijven! Daar heb ik veel aan gehad. 2x een depressie doorgemaakt door de nodige trauma’s en tegenslagen. En probeer je sociale contacten te onderhouden of aan te geven dat niet goed gaat. Ik werd soms door vriendinnen ergens mee naar toegenomen, vooraf totaal geen zin/puf/etc. Maar achteraf was het wel fijn. Probeer ook wat meer samen tijd met je partner door te brengen. Succes/sterkte!
Ik heb ook een tijd lang veel last gehad van piekeren. Een andere therapeut zoeken kan goed helpen. Wat ik als tip kreeg was een paar vaste piekermomenten maken. In het begin bijvoorbeeld 2 of 3 keer per dag, bijvoorbeeld een half uur. Dan mag je zoveel piekeren als je wilt. Als je daarbuiten merkt dat je piekert schrijf je het op, en probeer je het los te laten tot je volgende piekermomentje. Uiteindelijk is dan het idee dat je steeds minder en kortere momentjes nodig hebt. Mij heeft dat heel erg geholpen. In een keer stoppen lukte niet, maar met die momentjes hoefde ik niet te stoppen maar het eigenlijk alleen uit te stellen. In het begin natuurlijk erg lastig, maar dat ging steeds beter. Nu doe ik het nog wel eens zo als ik merk dat ik weer veel ga piekeren. Vooral ook heel veel sterkte. Niet niks wat er allemaal aan de hand is zo te lezen!
Hoe ik er mee om ga. Dat ligt helemaal aan de dag. Als ik een goede dag heb zet ik mijn schouders er onder en ga ik op de automatische piloot verder. Vaker is dat niet nodig omdat ik er geen last meer van heb wat me allemaal is overkomen. En heb ik wel een of dag of week dan neem ik het voor lief. Laat ik mezelf somber zijn praat ik met mijn man of een dierbare vriendin en kom ik er weer bovenop. Ik heb ook wel met psy en zo gepraat en daar hulp van gehad maar het beste is het dichter bij te zoeken. Voor mij. Het is een heel gedoe om te vinden wat voor jou werkt maar je komt er ... Sterkte met deze moeilijke periode. Knuff
Ik heb veel tips gekregen die ik zeker ga proberen maar op het moment kan ik de motivatie niet vinden om het op te pakken. Ik zie nu best veel dingen somber in, ik hoop dat dat gaat veranderen. Ik wil niet naar de huisarts of medicijnen, maar wil proberen het zelf te doen. Het weer werkt nu ook niet echt mee. Daarnaast heeft mijn oma niet lang meer te leven, ze is weliswaar oud, maar daar heb ik ook verdriet van. Ik zit nu in zo n negatieve spiraal, pfff... Ik heb me voorgenomen gezonder te gaan eten en beter voor mezelf te gaan zorgen,niet meer te snoepen etc. Het helpt even om van me af te schrijven. Als jullie nog meer tips hebben, hoor ik het graag. Liefs
Lieve @Babbs, ik begrijp je verdriet echt wel, snap dat je verdrietig bent ook om je oma, om de hele situatie. Maar soms (vaak) kun je het niet veranderen. Probeer dingen te accepteren zoals het is, en bedenkt: hoe moeilijk ook, je kunt nu eenmaal niet de hele wereld alleen op je schouders dragen, probeer dingen die je niet kunt veranderen los te laten, in zoverre als dat mogelijk is natuurlijk.
Je hebt helemaal gelijk mamabri, dat moet ik doen, loslaten, accepteren dat je niet alles in de hand hebt of kunt veranderen. Het is niet makkelijk, maar ik ga het proberen. Liefs
Ik heb toevallig vandaag dit filmpje gekeken, kwam voorbij toen ik wat anders keek. Het gaat eigenlijk precies over waar jij mee zit. Deze mevrouw heeft ook heel veel meegemaakt en verteld daar over. Hopelijk heb je er wat aan Ow en let niet op de titel. Die dekt de lading niet echt:
Zo herkenbaar... Piekeren kan ik als de beste. T kan echt mn leven beheersen. Indd niet kunnen genieten van de dingen die belangrijk zijn. Ik piekerde vooral om dingen die misschien wel helemaal niet gingen gebeuren. Net als jouw moeder, was mijn moeder ook ziek en raakte mn man zijn baan kwijt. Opzich heel logisch dat je je daar zorgen om maakt en dat het dagelijks door je hoofd speelt. Dat mag ook, je angsten en gedachten mogen er zijn maar op een gegeven moment moet je het ook weer los kunnen laten. Mijn man zei/zegt altijd: wat levert het nu op om er nu over te piekeren? Kun je er nu, op dit moment iets aan veranderen? Nee toch? Dan kun je toch beter je aandacht vestigen waar je nu iets wel mee kunt? Zoals je kinderen... Dan keek ik naar ze en besefte inderdaad dat het piekeren zo zonde is. M'n kids en gezin verdienen mn aandacht en hebben niks aan een moeder die alleen maar in haar hoofd zit. Mja.. zooo moeilijk om je gedachten los te laten. Soms hielp het als ik mn gedachten opschreef in een boekje en als ik klaar was, boekje dicht en opbergen. Heb ook een traject bij de psycholoog gehad, daar is het een en ander aan vooraf gegaan maar zij ging ook in m'n verleden graven. Ik heb daar wel wat aan gehad. Ook gaf ze me handvaten om wat minder te denken maar meer te voelen. Bijvoorbeeld: Als je zit op een stoel, hoe voelt de stoel? Of wat hoor je? Of ruik je? Of heel langzaam en bewust iets eten, zoals een druif of een zuurtje. Hoe voelt het? Hoe smaakt het? Enz. Klinkt heel zweverig en in het begin vraag je je af wat je in vredesnaam aan het doen bent en je denkt ook dat het allemaal niet helpt, maar dat is een kwestie van oefenen. Beetje mindfull zeg maar.... Misschien heb je wat aan mn tips. Maar wees niet te streng voor jezelf. Als er narigheid op je pad komt mag je je daarover rot voelen en mag je erover piekeren. Somber voelen is dan ook volkomen normaal. Zorg alleen wel dat je je batterijen af en toe even oplaad. Als je batterij leeg raakt, ga je alleen maar meer piekeren.