Hallo allemaal, Misschien is hier al een onderwerp voor, maar ik kan het niet vinden. Ik vraag me af of er meer mensen zijn die niet van plan zijn tot het uiterste te gaan in de behandelingen in het ziekenhuis. Voor mezelf ligt de grens momenteel bij alles met bevruchting buiten mijn lichaam (IVF/ICSI). Ik ben me er terdegen van bewust dat die grens niet vast staat en het moeilijk te voorspellen is hoe het gaat lopen. Wij zijn net het onderzoekstraject door en wachten nu op een eindgesprek, maar aangezien er geen gekke dingen zijn gevonden weten we al een beetje wat ze zullen gaan zeggen... Zijn er meer mensen die niet vanzelfsprekend alles willen doen om zwanger te worden? En hoe moeilijk zal het worden als je uit eigen beweging gaat stoppen en dus moet accepteren dat het een kinderloos bestaan wordt.. het beangstigt me! groetjes, Klaasje
Toen wij vorig jaar de mmm in gingen zei mn huisarts tegen me; " het is een heel circus wat er met je gaat gebeuren, vergeet nooit dat jij de touwtjes in handen hebt en elk moment kan stoppen". Dat heb ik altijd in mn achterhoofd. IVF en ICSI lijken me "eng", maar je groeit in de mmm langzaam mee. Ik heb dus ook niet van te voren gezegd tot hoe ver ik mee ga! Vriendinnen van me hebben wel voor IVF gekozen en vonden de behandeling "goed te doen". Het emotionele en de stress erbij zijn het zwaarst (zeiden zij). Maar ken ook iemand die nooit voor IVF zal kiezen. Denk dat je gewoon goed naar jezelf moet blijven luisteren, wat je wel wilt en niet...en hoe je relatie er onder blijft! Maar inderdaad, als je stopt met de mmm zonder resultaat, dan komt het woord KINDERLOOS wel erg dichtbij. Of je er moet een wonder gebeuren!
Hoi Klaasje, Hier een andere kant. Ik ga juist door tot het uiterste. Kindloos blijven en hier zelf voor kiezen is voor ons geen optie. Bij ons is het zo dat de artsen volledig achter ons staan en alle kansen zien. Moet wel zeggen ik ben pas 27 jaar, en voorlopig gaan we dan ook gewoon door. Wellicht dat ik er in de toekomst anders over denk, je weet het maar nooit. Groetjes, Elvira
Goede vraag. Mijn grens is heel snel verlegd in ieder geval. Ik wilde wel altijd al kinderen, ik riep op mijn vierde al dat ik later moeder zou worden, maar ik wist niet dat ik er zo makkelijk zo ver voor zou gaan inderdaad. Mijn moeder was van zowel mij als van mijn zus binnen twee maanden zwanger, en in mijn familie heeft verder ook niemand problemen gehad met zwanger worden, en omdat ik nogal een geluksvogel ben normaal gesproken, had ik ook nooit verwacht dat het bij ons wel eens een probleem zou zijn. Dus ik had ook nooit verwacht dat ik de mmm in hoefde te stappen en er ook nooit over nagedacht. Maar toen het eenmaal zo bleek te zijn, hebben we geen moment geaarzeld. We willen gewoon een kind! Whatever it takes... Ik kan me echter wel goed voorstellen dat je het op een gegeven moment genoeg vindt, zeker als ze geen oorzaak vinden waarom het niet lukt. En wat Poohbear zegt, daar ben ik het helemaal mee eens. Je hebt zelf de touwtjes in handen. En als je stopt, hoef je ook niet volledig te stoppen. Wij gaan binnenkort ook weer een tijdje stoppen. We zitten nu bijna 14 maanden in de mmm, en zijn al twee keer even gestopt om weer op adem te komen. Maar daarna gaan we dus ook altijd weer verder, want uiteindelijk willen we gewoon echt heel graag een kind en we zijn er nog niet aan toe om erover na te denken wat we zouden doen als het niet lukt. Dit is mijn tweede iui. Als deze niet lukt, doen we er nog 1 en daarna stoppen we twee maanden. En dan zien we weer verder. Waarschijnlijk krijg ik 6 iui's, voor ik doorverwezen word richting ivf, zei mijn arts, dus we hebben ook nog wel even voor we die beslissing moeten nemen of we weer een stapje verder gaan. Sterkte in ieder geval! Het is hoe dan ook een zware beslissing, welke kant je ook op gaat.
Hier ook een geval van "whatever it takes". Wij willen zo graag een kindje dat ik er alles voor over heb. Wij hadden geen andere keus dan ICSI omdat sperma te slecht is, maar we hebben er eigenlijk geen moment over nagedacht om het niet te doen.. De behandeling zelf vond ik echt helemaal niet erg. Maar inderdaad de stress om alles heen, krijg je wel kindjes? Zal dit goed gaan? En zeker nu we een mislukte poging gehad hebben worden die vragen alleen maar groter. Maar toch gaan we ervoor. Je moet wel sterk in je schoenen staan denk ik en een goede relatie hebben. Ik heb het geluk dat mijn man en ik op één lijn liggen en het altijd al goed deden samen.. Op een of andere manier is dat juist alleen nog maar beter geworden nu we samen hetzelfde verdriet delen. Succes! xxx
Het idee van IVF heeft me ook altijd beangstigt maar eens je in de MMM beland verleg je wel je grenzen en uiteindelijk zou ik denk ik alls doen wat nodig zou zijn om een kind te kunnen krijgen. Emotioneel is het allemaal niet te onderschatten maar dat is een uitzichtloze toekomst met een onvervulde kinderwens ook. Ik wil tenminste niet het gevoel hebben dat we niet alles geprobeert hebben binnen ons bereik om zwanger te geraken!
Ik heb gemerkt dat ik mijn grenzen ging verleggen. Eerst onderzoeken, dan zien we wel verder.. toen IUI, ok.. ik wilde misschien geen ivf of icsi.. maar ja.. toen waren we bij de 4de IUI aan beland en kregen we er wel voorlichting over... ik was al weer overstag.. dat gingen we zeker doen.. ook mijn man wilde dat. Gelukkig was het niet meer nodig, bleek ik na die 4de keer IUI zwanger te zijn.
Niets is inderdaad zo grensverleggend als de MMM. Wij hadden nooit kunnen vermoeden dat we meteen tot ICSI zouden zijn veroordeeld. En toch, zonder twijfel, zijn we er meteen ingesprongen. We wilde zo ontzettend graag een kindje! Na 7 behandelingen is het gelukt! We hebben een zoon! En eerlijk..ik zou het zo weer doen. Heel veel succes met je verloop in de MMM Elmo
tja, wij hadden van te voren onze grenzen gesteld, mede door onze overtuigingen. Maar het blijft dat het grensverleggend is. Wees gewoon steeds dicht bij je hart en verstand en probeer daarmee een goede keuze te maken. Zeg niet te snel nee, maar ook niet ja. Succes ermee! Liefss, Taliaa
Goeie vraag en fijn topic. Wij hebben het er uiteraard ook over: "hoe ver gaan we?" en toch merk ik dat het een glijdende schaal is. Het begint met het onderzoeken van de reden van meerdere miskramen. Daaruit komt dan een uitslag die ook weer verder onderzocht moet worden. Etc., etc. Voordat je het weet ben je steeds een stapje verder. Ik heb uiteraard de hoop dat de MMM voor ons niet hoeft maar ik ben me er terdegen van bewust dat die voor ons ook zo'n beetje wel begint te komen. Voor mijn man en mij is het erg belangrijk dat het kindje echt een samensmelting van ons 2en is. Dus geen zaad of eitjes van iemand anders en het moet uit mijn buik komen. Maar ik kan me supergoed voorstellen dat, als je die keuze niet hebt, toch ook die hindernis wel neemt. Volgens mij moet je voordurend met elkaar in gesprek blijven over "willen wij dit nog wel?". Zo kan je er ook echt voor gaan en is het circus in die zin beter te hanteren, denk ik.
ook wij zijn in de mmm gekomen na twee jaar vruchteloos proberen. het derde jaar hebben we 6 iui's gehad, die niet lukten. we hebben toen zelf gevraagd om doorverwezen te worden naar een fert.kliniek en daar kregen we al vrij snel te horen dat het ICSI moest worden...maar na dat bericht deed ik een test om te bewijzen dat mijn ongesteldheid na zo'n bericht wel moest komen en voila: een gezonde jongen. nu zijn we inmiddels alweer 3 1/2 jaar bezig voor een tweede maar alles kan! als je het zelf maar wilt en er achter staat. allebei
Ik ben relatief nieuw hier hoewel ik wel al een tijdje mee lees.. Maar ik vind dit een hele goeie vraag! Ik ben allebei mijn eierstokken kwijt dus IVF enzo zit er niet in voor mij. Een andere optie was er voor mij ook niet, behalve dan adoptie. Maar hoe sterker de wens .....hoe vager de grens..... Ik zit nu midden in een eiceldonatie traject. Een jaar geleden had je dit niet eens aan kunnen kaarten bij mij, maar als je geen andere optie mee hebt om een kindje te krijgen samen met je partner. Sterker nog VAN je partner en waneer de wens zo groot is. Dan ga je er gewoon in mee... Groetjes, Kuitje
Wij hebben zoiezo 1 grens geen adoptie dat willen we allebei niet, En verder willen we wel doorgaan tot het uiterste, zolang mijn lichaam en de financieen het toelaten. Greets Beeb
Dank jullie wel voor alle reacties! Ingewikkeld, hè? Ik snap dat grenzen heel snel verlegd zijn als het om dit soort dingen gaat. Ik durf ook niet te zeggen dat ik bepaalde behandelingen nooit zou ondergaan, maar ergens "hoop" ik er niet overheen te (hoeven) gaan. Ik heb ook ergens de angst alle bezwaren aan de kant te zetten voor het "goede doel" en er dan alsnog zonder resultaat uit te komen... met een hele zware en moeilijke tijd achter de rug door de behandelingen, zonder kindje. Sorry als ik negatief overkom, ik heb zeker nog wel hoop en zie het ook wel positief, maar ik wil me indekken tegen een te grote teleurstelling als het blijkt niet te lukken. Die kans is nl. wel reëel aan het worden na drie jaar proberen en niets te vinden, toch? Wat zou het leuk zijn als ik gewoon lekker zwanger wordt! Ik heb wel bewondering voor jullie allemaal, ik weet hoe zwaar het allemaal is om te leven met zo'n sterke oerwens en de onzekerheid erover. Jullie blijven allemaal zo positief en goed dat jullie al die behandelingen doorstaan!
wij wilden eigenlijk ook geen ivf doen... we hadden toch al een dochter natuurlijke gekregen dus waarom ivf maar toen de uitslag kwam dat alleen ivf ons nog aan een kindje kon helpen waren we zo over stag.... onze wens ligt hoog en gaan er alles uit halen behalve adoptie of donor. dat willen we beiden echt niet! maar idd de MMM verlegt je grenzen. heel veel succes meid
Ik denk dat het voor iedereen anders zal zijn. Ik heb steeds gezegt dat ik alles 'natuurlijk' wil. Ondertussen zijn we al een jaar of 5-6 bezig en sinds 1,5 jaar in de mmm. Ik heb gezegt dat ik niet verder wil dan IUI maar we zijn nu met de 2e IUI poging bezig en af en toe kruipt idd ook bij mij de vraag omhoog, wat als dit niet lukt? "kinderloos", het is zo'n vreselijk woord! Maar aan de andere kant...wil ik 'de natuur' wel 'omzeilen'? Wil ik wel met IVF of ICSI beginnen? Een kind is niet zaligmakend. Ik ken genoeg mensen die ongewenst kinderloos zijn en die hebben ook hun leven opgepakt en zijn gelukkig samen. Maar aan de andere kant, een kennis is net bevallen van een 'IVF baby', geweldig toch? Het verlangen naar een kindje is zo ontzettend groot... Voor nu voel ik me gelukkig dat ik nog niet die beslissing hoef te nemen. Het is zeker waar dat iedereen zo'n beslissing voor zichzelf moet maken. Jíj moet je er goed bij voelen, wat het ook is. En ondertussen blijf ik gewoon hopen dat niemand van ons bij dat punt komt, dat we gewoon voor die tijd het heerlijke moment krijgen dat we ons kindje in onze armen kunnen nemen.
Het is moeilijk te zeggen hoe ver je gaat...de wens is zo groot. Van te voren, voordat wij de MMM in gingen, wist ik dat we IVF en ICSI wel zouden doen. Toen mijn vriend geen zaadjes bleek te hebben, waren we er heel snel over eens dat het KID moest worden. Tuurlijk is dit een moeilijke beslissing, maar 'kinderloos' blijven, is voor ons geen optie (voor zover we opties hebben). De wens is zo groot, je beredeneert je bezwaren zo weg die je van te voren had. Natuurlijk is dit voor iedereen anders, maar je gaat heel snel een 'grens' over. Want wat als het op deze manier ook niet lukt bij ons? Dan gaan we waarschijnlijk heel snel over op IVF-donor...Dus onze grens is waarschijnlijk waar de wetenschap ophoudt...
dat is mooi gezegd, zo zie ik het ook wel. Vroeger zei ik altijd: nou als we zelf geen kinderen krijgen dan hoeft het voor mij niet. Ik ga noooooooooooooit IVF doen want dat kost je alleen maar je relatie....( gebaseerd op 1 stel waar dat gebeurd was, lekker naief dus) En nu, nu zit ik er middenin. En in plaats van dat het mijn relatie kost, groeien we juist dichter naar elkaar. Adoptie zou voor ons iig geen optie zijn. Ik zou nog wel openstaan voor eicel of zaadcel donatie, maar mijn man denk ik niet. En we doen dit tenslotte samen. Hope
ik vraag me ook af of er stelletjes zijn (ik weet dat er ééntje is hier ) die bewust ergens een grens trekt tijdens de MMM. elmo zegt: niets is zo grensverleggend als de MMM. dat vind ik een mooie een tijdje terug in de lounge was een discussie over 'geloof en de MMM' en ik vond het erg interresant om te lezen dat de mensen die er (in positieve zin) 'het hoogste woord' hadden, helemaal niet in de MMM zaten. je zal maar echt voor de keuze staan: een kindje krijgen, met een icsi behandeling, of kinderloos. Dan ga je toch je grenzen (en misschien ook je normen?) een beetje verleggen. Ik zelf heb nooit negatief tegenover vruchtbaarheidsbehandelingen gestaan. voor mij telt ook 'whatever it takes'.