Pfff, ik zit echt met een enorm dilemma. Drie jaar geleden ben ik getrouwd en zijn we ook gaan proberen voor een kindje te krijgen. Ik wilde dit al heel lang, maar mn man was er nog niet klaar voor omdat hij al twee dochters heeft uit zn vorige relatie en hij bang was voor hun reacties. Intussen zijn we bij na drie jaar verder, 1 vroege miskraam, en 2 missed abortions. De eerste is weggehaald door medicijnen en de tweede door een curretage, waardoor ik asherman kreeg en drie maanden lang wel kramp had als ik mn menstruatie had maar geen bloedverlies. Hierdoor weer geopereerd. Afgelopen maand is ons duidelijk geworden dat ik een lichte vorm van autisme heb, waardoor heel veel dingen nu op zn plaats zijn gevallen. Daarbij zijn we tot de conclusie gekomen dat we het samen eigenlijk heerlijk hebben, kunnen gaan en staan waar we willen als de meisjes er niet zijn en dat we en pauze zouden inlassen, om erachter te komen of we zonder of eventueel met kindje(s) verder willen. Mijn gevoel gaat echt naar zonder, omdat door het autisme gedeelte het zwanger worden een doel/verplichting was geworden in plaats van dat en kindje echt iets is dat ik wil. Mn man maakt het niet zoveel uit. Maar nu het dilemma, toen we besloten hadden om te pauzeren/stoppen, kreeg ik zwangerschapssymptomen, innestelingsbloeding op dpo 11 en constant krampen. En het belangrijkste, een positieve test op dpo 14. Ik ben er helemaal niet bij mee. Ik begrijp het niet, ik heb het heel lang gewild. Ik ben echt bang dat als we het houden dat ik het dat kindje straks verwijt dat we onze vrijheid niet meer hebben en dat heeft zo'n kindje natuurlijk niet verdiend. Graag wat reacties....
Heel vervelend dat je je zo voelt, dat je er nu niet blij mee bent terwijl het eerst iets was wat je echt graag wilde.. Wat vindt je man ervan? Dat het nu wel lukt is ook een 'teken' het heeft zo misschien toch moeten zijn, ik hoop dat jullie er samen uit komen!!
Ik snap dat het niet helemaal het moment is dat je heel blij kan zijn. Aan de andere kant wilde je eerst wel vind het dan ook vreemd dat het feit dat je autisme heb, dus nu het vast staat, opeens zorgt dat je niet meer zou willen. Zou denken dat het definitief weten toch niet op eens je wens veranderd.