Hai, Ik herken je verhaal. Ik had bij de eerste ook dit idee en ook voeden in t openbaar bv stond (en staat) me erg tegen. Dit heeft bij mij te maken met mijn verleden en een minderwaardigheidsgevoel. Bij mijn eerste heb ik toen ook besloten om fles te geven en niks te doen met de borst, want als je er niet goed bij voelt werkt t niet. mijn manneke werd met 11 dagen met spoed opgenomen en kwam aan de sonde en bleek een hartafwijking te hebben. Wij konden als ouders niks doen. Toen hij 14 dagen was, lekte ik nog onwijs veel voeding en toen ben ik gaan kolven, zo had ik t goevoel dat ik nog wat kon doen voor mijn kindje. Hij is helaas overleden en toen ik zwanger was van mijn 2e kindje wilde ik dus wel bv geven. Dit heb ik 4 week vol kunnen houden en toen moest ik helaas stoppen met de bv omdat hij niet groeide. Nu geef ik bij mijn derde spruit nog steeds bv en daarnaast kolf ik. Nog steeds vind ik het vreselijk om hem aan te leggen als er mensen zijn en dan ga ik ook echt apart zitten. Als ik weg ga en weet dat hij in tussen tijd kan komen neem ik flesje mee waar bv in zit. Ik kan gewoon niet voeden waar andere mensen bij zijn, voelt zo... ja weet niet hoe ik t moet noemen. In elk geval verkramp ik. Ik heb bij de eerste de definitieve beslissing gemaakt toen ik ben bevallen. ik kon het ewoon niet. ik moest er van huiklen toen ze vroegen of ik bv of fles wilde geven. de gedachte alleen al aan bv maakte me helemaal angstig en onzeker. waarom vertel ik je dit zo... Ik denk dat je namelijk pas echt kan besluiten als je je kindje in je armen hebt. Laat het voorlopig los, geniet van je zwangerschap en bekijk op t eind nog eens hoe je je voelt en hoe je denkt. en lees je inderdaad wat in over bv. Suc6 en mijn mening is alles wat je beslist uit liefde is goed en jij moet je goed voelen als moeder, want een kindje voelt je haarfijn aan.