Ik word er echt niet goed van .. dus even een klein verhaal. Sinds een week word ik niet goed van mezelf bij het minste geringste barst ik in huilen uit ... en dat ken ik niet van mezelf. Kan het gevoel niet omschrijven alleen maar als bleh bleh bleh. Het is een onbehaaglijk gevoel en vandaag kreeg ik de stofzuigerzak er niet goed in en ja hoor toen kwamen de waterlanders. Is dit herkenbaar voor jullie? Dat zo kwetsbaar zijn in 2,5 maand zwangerschap? Ik heb 2 maanden nergens last van gehad en nu .....
Bij mij begint het nu pas wat te spelen. Volgens mij is het bij iedereen anders. De een reageert zus op de hormonen en de ander zo.
Ja volgens mij heb ik dat ook zo vlak in het begin gehad. Heel erg moeten huilen bij alles eigenlijk en bij alles piekeren. Ik heb al maanden nergens meer last van dus ik hoop dat het bij jou ook gewoon even die beginfase is. Af en toe huilen is wel lekker maar ik herken het wel, ik ging zelfs huilen toen ik naar het gemeente huis ging en mijn nummer werd omgeroepen zonder dat ik het had gemerkt dus moest ik weer in de rij(huilen!). Nu denk ik achteraf; jeetje wat heftig reageerde ik maar op dat moment....
Heel herkenbaar. Bij mij hielp het enorm om mezelf voor te houden dat dit door mijn hormonen kwam. Dus ik heb best wel flinke huilbuien gehad maar dacht steeds bij mezelf: hormonen! En kon dan ook wel weer om mezelf lachen. Gewoon over je heen laten komen en niet al te serieus nemen.
Bij mij is het ook al een paar weken bezig Ik huil om de belachelijkste dingen. Als ik iets laat vallen,of iets schattig zie zoals een babytje of puppy of als iets me niet lukt omdat ik pijn aan mijn staartbeen heb en nu bijna niets meer kan doen Maar ik besef dat het de hormonen zijn,ik huil goed uit en dan kunnen we weer een paar uur verder
Heb ik ook gehad hoor aan het begin, toen ging het even een paar weken goed en opeens weer om alles huilen, en nu gaat het weer goed. Zijn toch echt de hormoontjes, erin berusten dat het er bij hoort en hopen dat je snel weer wat stabieler bent.
heel herkenbaar hahaha.. sorry ik had het in de eerste maanden ook.. oh echt drama bij elke verkeerde opmerking van mijn vriend of iets wou niet zo als ik wou dan ging de kraan weer open.. raar goedje die hormonen.. ik vond het heerlijk om gewoon ff lekker een potje te janken op bed hahah.. niemand om me heen.. gelukkig had me vriend hier begrip voor en kwam me ook vaak ff troosten. ik moet toe geven dat het nou ook weer anders word.. de laatste weken en alles word zwaarder en moeilijker.. hier kan ik moeilijk aan toe geven.. ik word soms helemaal chaggie van.. kvind het erg vervelend oom mensen om hulp te moeten vragen..
Ik huil niet veel maar ik kan me gigantische iriteren aan dingen waaraan ik dat nog nooit gedaan heb. vind het vervelend voor me omgeving maar ja sorry het zijn de hormonen en ze weten gelukkig hoe ik anders ben dus dat scheelt dan alweer.
Ik huil ook om de kleinste dingen... vanochtend nog. Ik heb donderdag een afspraak bij de VK en mijn man zou eigenlijk mee gaan maar nu kan dat helaas onverwachts niet omdat hij nog een belangrijke afspraak heeft (iets voor zn werk). Moest ineens zooo huilen! Terwijl ik al vaker alleen ben geweest naar de VK...