@lobi, berte en vlinderevelien, Bedankt voor jullie reacties. Het is fijn om te horen wat jullie ervan vinden. Zeker omdat jullie jammer genoeg ook in dezelfde situatie zitten. Sterkt je toch weer een beetje. Liefs
Hoe gaat het nu met je Belly? Beetje rust gekregen? Ik ben ook erg blij dat dit forum er is, maakt dat je weet dat je niet alleen bent! Want het is erg zwaar om je kindje te verliezen ... uit eigen ervaring weet ik hoe moeilijk andere mensen het je soms kunnen maken, voorbij gaande aan je verdriet en gemis, alleen maar oog voor hun eigen ... Succes met alles, groetjes Vlinder Evelien
Goh... Ik heb net even de tijd (en de moed) gevonden om deze aflevering te bekijken. Ook ik blijf zitten met vragen ' wat als...' Ik kan me goed voorstellen dat ik de zwangerschap voor mezelf wel uit had gedragen. Omdat het voor mij qua gevoel niet uit had gemaakt, verdriet en liefde voel je toch wel, of je de zwangerschap nu afbreekt of voortzet. Maar nu ik dit zo zie, dat mooie mensje dat geboren werd en een strijd moest voeren om te overleven. Dan breekt mijn hart echt. En dan weet ik weer precies waarom wij destijds kozen voor het afbreken van de zwangerschap. Omdat wij dit niet wilden voor onze dochter, die doodstrijd. Nu is het snel en (hopelijk) pijnloos geweest. Als het dan toch moet, dan maar zo. Terwijl ik ook wel voordelen zie van het uitdragen. Deze mensen hebben wle echt even kunnen genieten van hun zoon. En hun zoon heeft hun liefde ook gevoeld. Dat is toch iets dat ik wel heel erg mis. Maar het weegt niet op tegen de keuze die wij gemaakt hebben. Daar staan wij nog steeds achter. Maar ik blijf het moeilijk vinden dat dit kleine, onschuldige kindjes overkomt. Dat valt niet te rijmen in mijn hoofd en hart.
Belly, ik lees net je stuk over de familie die de naam van jullie zoon willen gebruiken voor hun zoon. Ik vind het echt ongelooflijk hard dat ze dit doen omdat zij die naam al hadden! Voor mij zou dat echt exit familieband zijn :x Als het nu is omdat ze hun kind uit liefde willen vernoemen, vind ik het al heel anders. Maar dan vraag je eerst of dit wel fijn is voor jullie en niet op deze manier. Goh, wat kunnen sommige mensen toch wreed zijn Sterkte ermee!
@Vlinder84, Moedig van je om de aflevering te kijken.. dit gun je niemand.. Als ik vanmiddag een groep vogels zie uitvliegen, denk ik altijd aan mijn dochtertje, en aan al die kindjes die net als haar zo vroeg zijn uitgevlogen.. Ik geloof, en weet in mijn hart, ze heeft de liefde van haar mama, papa en broer ook gevoelt.. Ze heeft al die maanden in de buik geleeft en gegroeid. Ons meisje is nog een paar dagen thuis geweest na het overlijden in het ziekenhuis, haar kamer werd omringt met liefde & bloemen.. Maar haar vasthouden zoals de ouders van Boas konden doen in het filmpje heeft er voor mij ook niet in gezeten, pff dat mis ik ook zo! Het knuffelen, tutten,voeden, tot rust komen met zo'n kleintje in de armen... snik... Het zien van dit filmpje maakt veel los.. Deze week beviel een vriendin van me, we liepen gelijk op met de zwangerschap, ze heeft er twee gekregen..Het is d'r zo gegunt, maar wat versterkt het mijn gemis! Nog 2 weken, en dan zou ik uitgerekend zijn..vind het zwaar ***
Hoi, ik ben dan geen vlindermama, maar wel een mama van 3 veel te vroeg geboren kindjes, van 2 van deze kindjes heb ik al meerdere keren afscheid heb moeten nemen, maar zij hebben het godzijdank toch overleefd. ik heb ook deze documentaire gezien, en het greep me heel erg aan. Ik heb bewondering voor deze mensen, hoe zij met deze situatie om zijn gegaan. Maar toch denk ik, dat ik zelf gekozen had voor het afbreken van de zwangerschap. Ik weet hoeveel pijn mijn kinderen hebben gehad, en dat was het niet waard geweest als er geen duidelijke kans was op overleven. Wij hebben zelf voor de keuze gestaan om onze zoon (jongste) te laten opereren op basis van een niet duidelijk ziektebeeld (NEC, maar het was niet heel duidelijk). en de overlevingskans van deze operatie was maar 40%, hij woog maar 900 gram en hij was 10 dagen oud, geboren met 27 weken. Toch hebben wij gevoelsmatig hiervoor gekozen, maar stel hij was overleden. Als ik die ouders zie dan beeld ik me in dat ook wij daar zo hadden kunnen staan. wat lijkt me dat vreselijk. het afbreken van een zwangerschap met een reden als deze doet niemand voor zichzelf! alleen voor de bestwil van het kindje. sterkte voor iedereen hier
Ja, ze hebben onze liefde en trots ook gevoeld, dat weet ik zeker. Maar dat ik haar nooit levend vast heb kunnen houden en haar mooie oogjes heb kunnen zien. Dat is echt een gemis. Maar aan de andere kant ook weer niet, omdat ze dus niet geleden heeft. Terwijl die kindjes natuurlijk niet altijd hoeven te lijden. Nou ja, je snapt vast wat ik bedoel. Het blijft moeilijk. En ook van je vriendin die er dan twee krijgt. Super voor haar! Maar voor jou ook weer best pijnlijk denk ik? Jij had ook zo graag gewild... Ons Kleintje, ik had je verhaal al eens gelezen. Heftig zeg! Ik ben blij dat jullie kindjes alledrie gezond en wel zijn, da's toch echt wel een wonder he!
dank je wel, maar ze zijn niet nog helemaal niet gezond. we leven nog van dag tot dag en soms van uur tot uur. Mijn oudste is wel gezond. Heftig is het zeker. wat ik nog wilde zeggen na aanleiding van dit onderwerp is dat ze kindjes met een of meerdere hartafwijkingen in het ziekenhuis Hartekindjes noemen. Ik vind dat zo`n lieve (zelfs ontroerende) benaming voor zoiets vreselijks.
Het is idd een hele ontroerende benaming, Hartekindjes, zo waar! Wat onvoorstelbaar sterke kindjes heb je Kleintje, wat hebben ze al veel meegemaakt, je wilt ze natuurlijk voor geen goud meer missen, maar kan me voorstellen dat je weleens denk, wat als... je dit allemaal vantevoren had geweten.. Is de aandoening Nec bij je jongste na de bevalling aan het licht gekomen? Wens je veel sterkte toe met alles, kan me wel voorstellen dat het vreselijk moet zijn om telkens afscheid te moeten nemen met de operaties, wij hebben tijdens onze periode van "keuzes" heel vaak daaraan moeten denken... Uiteindelijk hebben we definitief afscheid moeten nemen, van ons hartekindje, en is haar veel lijden bespaard.. Vlinder, ik begrijp je, de oogjes van je kindje die voor altijd gesloten blijven, geen gehuil... Ik heb nog bewegingen mogen zien, en haar handje heeft mijn duim vast gehouden, daar ben ik al zo dankbaar voor.. Maar nog 20 weken zwangerschap, wetende dat je baby gaat overlijden... pff dat had ik niet gekunt, denk ik. Groetjes Evelien
dank je wel vlinderevelien. de NEC is gekomen door allerlei omstandigheden die na de bevalling hebben plaatsgevonden. Hij was het tweede kindje en doordat hij een brady had (hartactie en zuurstof gingen omlaag) is hij aan zijn benen eruit getrokken. Waarschijnlijk is het ontstaan omdat het meeste bloed naar de blauwe plekken ging in zijn benen en naar de hersenen. Daarom kregen de darmen te weinig bloed en ontstond er een ontsteking die moest worden weggesneden. Hij heeft gewoon pech gehad, maar ook geluk dat hij geen zuurstoftekort heeft gekregen. zo valt voor alles wat te zeggen. Ik ben blij dat hij er nog is en kans heeft op een gelukkig en gezond leven, maar hij heeft daar enorm voor moeten strijden en doet dat nog elke dag. Maar zo ontzettend zwaar als de eerste 3 maanden hoeft het gelukkig niet meer. Op de intensive care waar mijn jongste bijna 15 weken heeft gelegen, waren veel kinderen met hartafwijkingen.
@Kleintje, wat heftig zeg! Ja wat kun je dan al gelukkig zijn met alles wat wel goed is... Heb je de kinderen inmiddels thuis? Ik heb nog een zoon van 3 1/2 jaar, ons dochtertje had geen levensvatbaarheid, 1 hartkamer, en er ontbraken stukjes van de puzzel verder was ze "gelukkig" heel goed ontwikkeld, een prachtig meisje, ze lijkt op haar grote broer...we zijn heel trots op d'r.. we gingen naar het ziekenhuis voor een medische echo ivm. klompvoetjes.. en kwamen thuis met een voorlopige diagnose, tetralogie van fallot, misschien lagen er wel kindjes bij jou op de afdeling met deze hartafwijking? Later is onze diagnose bijgesteld, en al onze hoop ontnomen.. Ik volg een blog op internet, Sarah Yisca, ze is inmiddels anderhalf jaar, en al vele malen geopereerd aan een ernstige hartafwijking die lijkt op die van onze dochter. Ik vind het hartverscheurend om te zien hoe ze moet lijden, soms heb ik dat wel even nodig om te zien, zodat ik weer besef hoe, wat en waarom... Het is allemaal niet makkelijk geweest.. Alle goeds voor je gezin, groetjes
dank je wel. Ik herken het wel dat je die blog leest. Dat je weer even de bevestiging krijgt dat je er goed aan hebt gedaan. Ik heb niet met de ouders gesproken over de afwijkingen en je mag er niet naar andermans kind kijken of vragen dus dan weet je ook weinig. Ik hoorde af en toe dat er een opname was en dat het een hartekindje was, daarom wist ik het. Ik zat naast mijn zoon toen er een meisje was dat onderzocht werd door een cardioloog (die komen op de intensive care naar het kind toe) en het was niet best hoorde ik hem tegen de ouders zeggen. Meisje was lijkbleek en doodziek. Vreemdgenoeg kon ze een paar dagen later worden overgeplaatst naar een lichtere afdeling, maar ik weet niet hoe het is gegaan. Er waren ook kindjes die overleden, dat heb ik ook een paar keer meegemaakt dat ik daarbij was. vreselijk ik zal het nooit vergeten, die ouders, wat zielig. Maar ik praatte daar vaak alleen met de `buren` of mensen die eveneens erg lang op de intensive care waren, maar meestal blijven kinderen daar vrij kort dus ik had op een bepaald moment het gevoel dat ik beter geen contact met ze kon maken, aangezien ik er het langste zat en iedereen steeds weer wegging, om goed of slecht nieuws.