Hallo allemaal, Ik ben Justien en 26 jaar oud. Had mezelf net al even in het kort voorgesteld in het "ik ben nieuw topic", maar dit topic is de reden dat ik me heb aangemeld. Tis een heel raar en lang verhaal, zal het in het kort proberen te vertellen. Ik heb al 5 jaar een relatie met een scheet van een vent, maar helaas wil hij nog geen kinderen. Er is een hoop gebeurd in de 5 jaar en ik ben smoor verliefd geworden op iemand anders. Daarmee heb ik ook ruim een half jaar een relatie ernaast gehad (en eigenlijk nu nog steeds). Mensen veroordeel me niet, ik weet dat dit niet juist is, maar ik hou van hun alle 2! Ik werd maar niet ongesteld, een zwangerschaptest gedaan. En ja hoor, zwanger door de pil heen. Ik wist direct van wie het was, niet van mijn vriend, maar van mijn " minnaar" (noem het maar ff zo). Die wist niet echt wat ie ermee aan moest, maar in de loop van de tijd, vond ie het wel schitterend. Gisteren, mijn echo gehad, op 15 weken. De week erna kon ik niet. Daar kreeg ik te horen dat ons kindje overleden was. Ik heb tranen met tuiten gehuild en ben er echt kapot van. Nu moet ik a.s. woensdag naar het ziekenhuis voor een curretage.(weet ff niet meer hoe je het schrijft) Daar zie ik verschrikkelijk tegenop. De pijn dat maakt me niet uit, kan tegen een stootje, maar het idee dat ik dan ons kindje kwijt ben, dat maakt me ontroostbaar. Ik hoop hier met andere die hetzelfde hebben meegemaakt leed te delen en hoop ook dat er mensen zijn, die ideeën hebben hoe je het beste hiermee kan omgaan. Alvast bedankt. Groetjes, Jus10
justien wat een verschrikkelijke situatie ik kan je verder geen advies maar wou je heel even veel sterkte wensen liefs dani
Verschrikkelijk dat je dit moet mee maken! Ik heb precies hetzelfde vorige week meegemaakt! Wij kwamen er met 16 weken achter dat ons kindje niet meer leefde. Vorige week vrijdag ben ik bevallen ons zoontje Luca*, afgelopen dinsdag hebben we Luca bijgezet in het graf van mijn vader. Ik weet zo goed wat je voelt! Ik zit er nog middenin. De verdoofdheid die je nu voelt, het denken dat je in een nare boze droom zit en elke moment weer wakker wordt, dat er niets aan de hand is! De kwaadheid, de teleurstelling, je moederhart wordt verscheurd! Het is niet eerlijk! Wat ik je graag wil meegeven is dat: praat er zoveel mogelijk over, vooral met je vriend, familie en vrienden.Dat helpt mij ontzettend veel. En laat je emoties toe! En probeer afscheid te nemen als dat mogelijk is. Ik heb een gewone bevalling gehad, met weeën en alles erop en eraan. Maar ben blij dat ik dit heb mogen doen, zo had ik het gevoel nog iets te kunnen doen. Jij zit net op de grens van curretage en bevalling, ik weet niet of je een keus hebt gekregen. Maar doe wat je hart je ingeeft. Bij alles de komende dagen, ga op je gevoel af. En trek je niets aan van anderen! Ik heb de dagen voor mijn bevalling voor mijn gevoel echt afscheid kunnen nemen van ons kindje. Als je meer wilt weten mag je me pben. Heel veel sterkte de komende tijd!!!! Liefs Gaby
Ik ben afgelopen woensdag geweest, maar de ingreep zelf viel me alles mee. Alleen nu, de verwerking, dat gaat maar moeizaam. Op het werk weten de mensen het niet. Maar ze maken steeds grapjes richting mij vwb zwanger zijn en worden, die doen heel erg zeer. Heb nog steeds erge last van de pijn na de ingreep en bloed echt verschikkelijk heftig. Heb gelukkig pijnstillers gekregen, maar zelfs die helpen niet echt. Slapen doe ik ook al niet, gewoon, zorgen enz. Ik had gevraagd of ze ons kindje wilde onderzoeken, vwb waarom het een MK is geworden, maar gisteren belde ze, ze hebben geen oorzaak gevonden. Wel kreeg ik te horen, dat we een zoon zouden krijgen. Aan de ene kant wilde ik het niet weten, maar aan de andere kant, we kunnen hem nu een naam geven en misschien verwerkt dat het ietsjes makkelijker. En ik wens iedereen die dit mee heeft gemaakt heel veel sterkte toe. Uiteraard ook heel veel liefde en geluk.
Neem je tijd om het een plekje te geven. Heb ons kindje ook moeten laten gaan met een zwangerschapsduur van 15.5 weken. Na de uitgerekende datum kan ik pas zeggen dat ik er niet dagelijks mee bezig ben, maar af en toe komen de tranen nog steeds. Het liedje zo mooi van blof heeft mij heel veel geholpen.
Heel veel sterkte met het verlies van je mannetje...neem de tijd dit voor dit verlies. Wij hebben zelf op 30 maart 2009 onze kleine Luna* naar 12 weken moeten laten gaan en ik ben destijds meteen doorgegaan, naar een jaar kwam de klap alsnog. Wij hebben dit jaar een ster laten registeren voor Luna*, dit heeft mij echt gelopen, nu heeft Luna* echt een naam.
Ik weet natuurlijk niet hoe de band met je collega;s is,maar misschien is het een optie om het te vertellen ? Heb je gelijk meer begrip als je een keer een slechte dag hebt, en ben je ook gelijk van die grappen af. sterkte