Heel herkenbaar hoor! Ik heb toen eventjes niet gewerkt. Kon het niet opbrengen. Ook dingen als thuis de was foen, koken, opruimen etc alles voelde ZO onbelangrijk.. Heel cru maar dit alles heeft tijd nodig. En tot die tijd moet je het gewoon zo laten komen als het is. Als jr verdrietig bent moet je huilen. Als je het niet kan opbrengen om te werken overleg dan of het mogelijk is om thuis te blijven of meldt je ziek. Vraag hulp waar nodig. En kruip op de bank met een dekentje en Netflix (en wijn en chocolade ..) want even nergens aan denken is ook wel fijn!
Tijd zal helen denk ik inderdaad. Moet bekennen dat ik gisteravond een wijntje teveel heb gehad en me vandaag fysiek totaal niet lekker voelde (kater). En ik ben geen grote drinker, dus dit is best bijzonder. De combinatie kater en een verlies is geen goede. Word er heel depri van. Vanaf nu dus met mate...en vanavond even niet... Dagelijkse klusjes voelen inderdaad ook heel onbelangrijk. Al geniet ik er wel van als het gedaan is. Maar mezelf ergens toe zetten...nee. Vanavond doen we rustig aan. Morgen weer een dag. Het is een balans zoeken tussen rust en rouw, en toch een beetje doorgaan. In dat doorgaan voel ik me dan nog een beetje normaal in m'n hoofd en tijdens het doen van dingen verwerk ik ook het eea. Bovendien hebben we een peuter die vrolijk verder gaat en dat wil ik niet tegenhouden, geniet er ook wel van. Ik ben ook droevig dat de magie van een eventuele volgende zwangerschap nu helemaal weg is. Ik zal een volgende keer tot ongeveer 20 weken echt nerveus zijn denk ik. En dan nog. Voorlopig ben ik ziek thuis en is dat ok. Daarna kijken hoe het gaat met werk, of het nog bij me past of dat ik toch op zoek moet naar iets anders wat ik leuker vind. Ik moet een beetje accepteren dat het vanzelf stap voor stap gaat. En tegelijkertijd bewust zijn van hoe met het verdriet om te gaan en daar wat mee doen.
De romantiek van een volgende zwangerschap is er idd een beetje af. De zenuwen waren bijna niet te doen, maar nu ik de termijn van vorige keer ben gepasseerd en het tot nu toe nog steeds goed is begint het vertrouwen langzaam terug te komen. Ik ben op de uitgerekende datum op het strooiveldje geweest, om mijn zoontje daar te vertellen dat er hem niet vervangen maar dat hij een broertje er bij krijgt. En of hij over hem wil waken. En om mijn zoontje in mijn buik te vertellen dat hij net zo gewenst is en dat ik van hem ga genieten zo maar ook nu in mijn buik. Maar zover ben je idd nog niet, eerst weer opkrabbelen van waar je nu staat. Toen ik aan het begin stond dacht ik ook leuk gezegd dat over tijd.. Maar het cliché is echt waar (helaas). Uiteindelijk ga je je weer gewoon zoals altijd bekommeren om de dagelijkse dingen. Een kater is niet leuk maar snap dat je er even een borrel op nam succes komende tijd als je wel weer besluit te gaan werken!
Dank voor je reacties Bubbels. Wat lief en mooi hoe je je zoontje hebt herdacht op zijn uitgerekende datum. Het gaat een beetje op en af deze eerste week. Maandag heb ik weer m'n basic dingetjes opgepakt in huis en in de loop van de week wat meer. Ik heb gisteren zelfs een nieuw tuinmeubel in elkaar gezet. En dit weekend vieren we met z'n drietjes de verjaardag van onze oudste dochter. Ik zeg oudste omdat het voor mij echt wel zo voelt, dat ik twee dochtertjes heb gekregen, waarvan er een bij ons is. De afleiding van haar verjaardag is wel fijn: wat cadeautjes en versieringen kopen. Ze snapt nu wel een beetje wat jarig zijn is. Fysiek gaat het steeds iets beter, maar ik moet het soms rustiger aan doen. Als ik veel heb gedaan op een dag voel ik het in m'n bekkenbodem, wat ik ook echt maandenlang had na m'n eerste bevalling. Maar ik neem aan dat het deze keer sneller over is. Het vloeien is er nog, maar verhoging niet meer gelukkig. Mentaal voel ik me de ene dag sterker dan de andere. Als ik een dag wat minder ermee bezig ben in m'n hoofd voel ik me schuldig naar ons meisje toe, een slechte moeder. Ook denk ik soms al over "wat als we over een jaar rond deze tijd met een pasgeborene in onze armen zitten". Ik zou dat eigenlijk heel mooi vinden, ook al is het wrang/vreemd dat alle geboortedata van onze kinderen, ook die van ons overleden kindje, zo dicht bij elkaar zitten. We willen sowieso een menstruatie afwachten en dan kijken of we het al willen proberen. Enerzijds ben ik bang om mezelf tegen te komen door er dan al voor te gaan. Anderzijds wil ik geen kansen verliezen, voel m'n klokje ook doortikken...ben 33. En bij deze gedachten voel ik me dus ook weer fout of zo. Dat ik al nadenk over de volgende stap. Maar misschien is vooruitkijken wel de enige manier om er echt mee om te gaan, al is het rouwen heel belangrijk. Vorig weekend heb ik voluit gerouwd met wijn erbij en al, was mezelf helemaal kwijt. Dat was goed en dat hulpeloze gevoel wil ik nu niet meer. Ik wil weer zelf richting geven. Sorry voor het lange verhaal...moest het even kwijt...
Joh alles wat je schrijft is zo herkenbaar dus helemaal geen sorry zeggen voor het doen van je verhaal.. Ik vond t ook lastig hoor op het strooi veldje. Schuldig naar het kindje in mijn buik omdat ik het liefst zijn broertje had gehad maar schuldig naar hem omdat ik er alweer zat met nieuw kindje. Die tegenstrijdigheden horen er helaas gewoon bij vrees ik.. Benieuwd wanneer je weer ongesteld wordt! Heb je al een test durven doen om te zien hoe je hcg er voor staat? Bij mij duurde het 4 weken voor ik weer negatief testte maar werd na 5 al ongesteld
Elk woord is inderdaad erg herkenbaar en af en toe zon strijd in je hoofd... Vind dat je het al heel goed oppakt en inderdaad weer wat vooruit denken is heel normaal denk ik. Die tweestrijd is zeer herkenbaar....
Dank voor jullie lieve reacties. Het is fijn om te weten dat het herkenbaar is. Het is soms lastig met anderen te delen. Ik heb een paar vriendinnen die soms wat kort door de bocht zijn en, weliswaar goedbedoeld, zeggen dat je alleen maar door kunt gaan, positief moet blijven, jezelf niks kunt verwijten, etc. Maar zo simpel is dat helaas niet. Andere vriendinnen zijn wat zachter. Vanochtend maar eens een test gedaan voor het eerst. Op de foto zie je dat er nog wel een streepje staat. Het valt me nog mee, maar ik hoop dat het tegen vrijdag (dan is het 2 weken) weg is... Nog steeds regelmatig een menstruatieachtige kramp, vloei soms weinig en soms veel, en als ik teveel doe op een dag heb ik pijn in m'n bekkenbodem. Gelukkig geen stuwing gehad. Baal ook dat er toch nog wat kilo's aan zitten (2-3) van die eerste maanden zwanger zijn. Die gaan er niet zo makkelijk af. Hadden jullie dit ook? Hoe wisten jullie dat jullie weer klaar waren om aan het werk te gaan en uiteindelijk om weer zwanger proberen te worden? Fijne zondag.
Dat is al een mooi licht streepje.. Houdt er wel rekening mee dat het laatste restje wel lang nodig heeft. Hier duurde de witte test dan ook iets langer dan verwacht en gehoopt!! Door gezondheidsproblemen bij onze jongste hebben wij in 2016 een pittig jaar gehad. De afbreking was voor mij een nekslag dus ik heb weken niet gewerkt om eerst tot mond te komen. Dit was iom de bedrijfsarts. Ik maakte het wel zo vaak mogelijk bespreekbaar. Daaraan merkte ik namelijk de stappen die ik maakte. Eerst moest ik steeds huilen, kon ik andere zwangeren slecht verdragen etc. Langzaam merkte ik dat ik het soms kon vertellen zonder te huilen of met maar een klein traantje. Tot ik het op een dag zeggen kon als iets wat ons is overkomen en wat bij ons verhaal hoort zonder er emotioneel van te worden. Als je het lastig een plekje kan geven (bij vriendinnen, ik merkte namelijk ook dat niet iedereen even goed door had wat voor impact t heeft. Of dat iedereen t langzaam lijkt te vergeten) zou je ook eens met iemand kunnen praten. Be huusartspraktijken hebben ggz ondersteuner. Keer of 5, half uurtje .. soms net fijn om het bij een onbekende maar deskundige kwijt te kunnen! Ik merkte dat de wens voor een 3e onverminderd groot was. Ronde 1 wilde ik ongi afwachten omdat ik nog lang hcg had. Ronde 2 was ik er nog niet klaar voor o.dat ik nog teveel emoties had. Daarna was er langzaam weer ruimte.. het is vooral kwestie van gevoel!
Goedemorgen, Bedankt nog voor je reactie (sorry, iets verlaat). Je ervaring klinkt heel herkenbaar. Het is fijn om te weten wat je kunt doen om er doorheen te komen. Vanochtend had ik bijgevoegde test. Met het blote oog zie je alleen nog een heel erg licht streepje (tuurtest). Ik vloei nog steeds, soms een halve dag niet en dan denk ik dat het over is, maar dan komt er weer een golf... Het is nu precies twee weken geleden. We hebben het al wat gehad over wat we hierna willen. M'n man wil in ieder geval een menstruatie afwachten. Ik ook omdat het een soort schoonmaak is en het een zware kan zijn. Daarna willen we misschien weer gaan proberen, als het op dat moment ook goed voelt. Vannacht droomde ik dat ik beviel van een voldragen kindje, blijkbaar veel mee bezig. Wat betreft het rouwen gaat het nog op en neer. Ik ben nu nog thuis omdat het vakantie is op m'n werk. De dagen kom ik ok door met dagelijkse klusjes, maar dan krijg ik toch vaak een klap 's avonds. Emoties en ook moeheid. Het zal wel slijten denk ik...
Wat 'fijn' dat je test al zo licht is! Dat dromen is ook zo herkenbaar. Sommige horken zeiden tegen mij joh waarom laat je t niet bij 2, wees dankbaar voor je kinderen en stop er mee. Ik kan dan wel ontploffen!! Net of ik niet dankbaar ben voor mijn kids, staat er compleet los van. En bovendien na de bevalling wist ik HOR sterk de wens voor een 3e kindje was!! Was zo overheersend.. zomaar zeggen nee oké zo is t genoeg dat ging gewoon niet.. Hopelijk mag je snel weer een test met streep hebben maar dan voor een nieuwe zwangerschap Merkte wel dat (ondanks dat het soms zo tegenstrijdig voelt) de nieuwe zwangerschap wel hielp in de verwerking.. Maar idd die stomme tijd heb je nodig.. Om het vloeien te laten stoppen, om de test wit te maken, om het een plekje te geven, om het niet meer als blokkade in je dagelijkse dingen tegen te komem, om opnieuw zwanger te worden...
Wat heb je dat mooi gezegd in dat laatste stukje... Lijkt me vreselijk als mensen zo tegen je praten. Hoezo zou je niet dankbaar zijn voor je kinderen die je hebt?! Ik heb ook zoiets gehoord: koester wat je hebt, geniet daarvan. Ja dat doe ik. Maar dat neemt niet weg dat ik heel graag een tweede (of eigenlijk is dit m'n derde...) kind wil (en wie weet nog een...). Goed om te horen dat een nieuwe zwangerschap ook in positieve zin bijdraagt aan de verwerking van het verlies van je kindje. Ik hoop daar ook op, en denk eigenlijk dat het zo bij mij wel werkt. Voordat ik zwanger werd van m'n dochter heb ik een vroege miskraam gehad. Toen ik daarna weer zwanger werd, ging het veel beter met me. Je wilt toch door, de toekomst in. En weer proberen voor een kindje, maakt dat je daar actief vorm aan geeft. In plaats van dat ik droevig blijf stil staan wat niet meer is. We hebben heel mooi en goed afscheid genomen van ons meisje en ze zal altijd bij ons blijven. Als er weer mooi nieuws te melden is, laat ik het hier nog wel even weten. Heel veel dank voor je steun hier!
Sterkte met het verwerken verder, je komt over als een sterke vrouw. Hopelijk heh je gauw weer goed nieuws te melden maar volg je gevoel...
Dankjewel M_L_M. Vandaag was het vloeien voorbij en waren we voor het eerst weer intiem na dit alles... In de passie van het moment geen bescherming gebruikt. En heel eerlijk gezegd voelen we ons er niet goed bij om nu bescherming te gebruiken. We willen heel graag nog een kindje en laten de natuur z'n werk doen zeg maar... Alleen: kan het geen kwaad, mocht het uberhaupt lukken, om opnieuw zwanger te worden zonder menstruatie ertussen? M'n dochter is na een vroege miskraam verwekt zonder menstruatie. Maar is het anders na zo'n termijn en een afbreking?
Wat fijn dat het vloeien over is, weer een klein stapje verder.. Onze gynaecoloog gaf ons eigenlijk meteen groen licht, maar ik vond het zelf fijn om eerst een menstruatie te krijgen zodat alles voor mijn idee weer een beetje op orde was, maar denk dat dat persoonlijk is. Als het goed voelt en de artsen hebben er niets over gezegd gewoon doen zou ik zeggen..
Dank voor je reactie. Ons gevoel zegt "ga er weer voor en kijk waar het schip strandt". Het kan ook even duren natuurlijk. De afwijking bij ons dochtertje is niet erfelijk of anderszins gerelateerd aan foliumzuur bijv. We hoefden geen verder onderzoek te laten doen. De afwijking is een geval van "pech"...hoe raar dat ook klinkt. Maar als je met de eerste menstruatie zo hevig vloeit, zit dat dan niet nog allemaal in de baarmoeder als je zonder eerste cyclus weer zwanger zou worden? Nogmaals, als het uberhaupt lukt... We hebben nu gezegd we zien wel hoe het loopt en nemen geen maatregelen om het tegen te houden.
In was de 1e keer wel flink ongesteld Soms ruimt je lichaam nog de restjes op. Ik wilde voorkomen dat dat een mk zou veroorzaken. Maar kan natuurlijk goed zijn dat alles al helemaal oké daar binnen is dus dat t helemaal niks uit maakt! Geen idee of je zo snel al ei kan hebben ivm nog restje hcg maar soms hoor je ook wel dat dat juist mee helpt. Ik hoop t voor je!
Hmm, nu ga ik weer twijfelen... Adviseerde jouw arts om te wachten op de eerste cyclus? En kunnen die restjes inderdaad een mk veroorzaken? Ik denk dat ik maandag even m'n vk praktijk bel voor de zekerheid. Op interney lees ik veel verhalen van vrouwen die er meteen weer voor gaan, deels ivm leeftijd. Toen ik zwanger werd van m'n dochter had ik een vroege mk gehad zonder cyclus ertussen. Dat ging prima, maar het was wel een andere termijn natuurlijk. Ik denk niet dat ik nu al m'n ei heb; na die vroege mk kwam m'n ei op dag 18-19. Lijkt me dat het nu ook verlaat is.
De adviezen varieren.. Ik verloor eerste cyclus nog wel stiksels oom. In die zin dus blij dat ik had gewacht.. Maar zijn oom genoeg die direct zwanger waren!! Omdat ze bij mij op echo twijfelde over restweefsel was afwachten het advies ja..
Goed om te weten hoe het bij anderen gaat met deze ervaringen. Vandaag belde toevallig de vk uit het zkh om te vragen hoe het nu gaat. Aan het eind gevraagd naar waarom wordt geadviseerd om een cyclus af te wachten alvorens weer te proberen. Het antwoord was dat het voor je eigen lichaam goed is om even rust te nemen en dat die eerste menstruatie een soort reset is. Voor een evt. zwangerschap maakt het niet uit, er zijn geen extra risico's, anders dan anders. Mocht het dus na deze ene keer zijn gebeurd, dan heeft het zo moeten zijn. Voor de rest van de maand gebruiken we toch maar condooms voor de zekerheid. En ik drink/eet nu voor de zekerheid alsof ik zwanger ben, mocht het dus toch raak zijn... Ik vind het best moeilijk om niet al meteen door te gaan met zwanger worden. Ik wil het echt heeeeeel erg graag. Maar snap ook dat het lichamelijk rustiger is om een cyclus af te wachten. Alleen is er nu een enorme leegte, waar ik nu even niks aan kan proberen te veranderen. Alsof ik maandenlang een verslaving heb gehad en nu opeens gestopt ben, zo voelt het een beetje om opeens niet meer zwanger te zijn, uit te kijken naar ons kindje dat zou komen.