Goedenavond, 7 maanden geleden ben ik bevallen van een mooie dochter. Alles gaat helemaal helemaal goed en ik geniet met volle teugen van haar! Helaas zijn er in deze maanden ook 2 sterfgevallen geweest die ik van dichtbij heb meegemaakt en wat een enorme impact op mij heeft gehad. Hierdoor heb ik een tijd last gehad van angst en paniekaanvallen in de nacht. Heel vervelend maar gelukkig heb ik dmv professionele hulp dit redelijk onder controle maaar mijn probleem is het volgende: sinds het overlijden van deze dierbaren heb ik mijn dochter s nachts het liefst bij me. Dit voelt voor mij het meest vertrouwt en daardoor slaap ik ook zelf (weer) goed! Mijn verstand zegt dat ze lekker in haar eigen kamertje moet slapen maar mijn gevoel zegt wat anders. Herkent iemand zich hierin en/of heeft iemand tips? Iedere avond ben ik weer een strijd tegen mijn gevoel/verstand aan het leveren en dit voelt niet goed! Alvast bedankt voor jullie reacties!
Jeetje wat heftig Ik snap dat het moeilijk is als het zo vertrouwd is maar je moet je dochter natuurlijk niet gebruiken om beter in slaap te komen. Nu klinkt dat wat kort door de bocht maar als ze groter wordt kan dat op haar ook een impact gaan hebben. Misschien kan je haar bedje naast jou bed zetten. Zo slaapt ze lekker bij je in de buurt maar wel in haar eigen bedje. En als dat goed gaat kan je haar weer terug verhuizen naar haar eigen kamertje. Je zou dan met een babyfoon met beeldfunctie af en toe even kunnen gluren of alles goed met haar gaat. Als je wakker wordt. Ik zou het proces sowizo niet forceren maar haar bij je in bed laten slapen dat kan wel gevaarlijk zijn. Heb je het er met je psycholoog over gehad? Misschien heeft hij nog tips voor je
Wat heftig wat je meemaakt. Veel sterkte! Over het samen slapen kan ik alleen maar zeggen dat heel veel mensen met hun kindje samen slapen. In andere culturen is het volkomen normaal. Het fijnste is als je borstvoeding geeft. Moeder natuur heeft geregeld dat je dan alerter reageert op je kindje en je kindje weer minder gaat 'zwerven' in bed. Ik geef helaas geen borstvoeding meer, maar slaap toch regelmatig samen met mijn kindje. Dit is een keuze die ik heb gemaakt. Het is ontstaan door onrust, maar ik heb inmiddels de voordelen ervan ervaren en geniet er nu ook echt van. Belangrijk is dat je vergeet wat de 'regels' zijn in het omgaan met je kindje. Die zijn er niet. Het is jou kindje en uiteindelijk is je hart volgen het allerbeste. Dat het onveilig is wordt aan heel veel kanten tegengesproken. Want hoe veilig is het als je kindje meters van je af in een andere kamer slaapt? Je kunt ook veel maatregelen nemen. Maak bijvoorbeeld een cosleeper van een ikeabedje. Zorg dat je dekens max. tot je knieen komen en draag om warm te blijven een dikke trui. Je kindje kan slapen in een slaapzak. Ik zelf heb een vrij hard kussen (traagschuim), maar je kunt ook zonder kussen gaan slapen. Er is heel veel over geschreven. Dit zijn wat mooie artikelen: Je baby bij je in bed: hoe veilig is samen slapen? | Kiind Magazine Samen Slapen | Kiind Magazine Column: Luie ouders slapen samen | Kiind Magazine
Dankjewel voor jullie reactie! Fijn om te horen dat er meer moeders zijn die dit gevoel ook hebben. Samen slapen is voor mij genieten en we hebben ook de nodige maatregelen getroffen om het veilig te maken voor de kleine. Zo slaapt zij gewoon in haar 'eigen' bedje naast ons. De psycholoog gaf eigenlijk hetzelfde aan als wat Samarinde01 aangeeft. Er zijn zoveel culturen waar het normaal bij is. Tips die zij gaf is om mijn dochter op vaste dagen bij ons in de kamer te laten slapen en andere dagen in haar eigen kamertje. Dit doen wij nu maar toch mis ik haar als zij niet bij ons slaapt.
Allereerst nog gecondoleerd - wat naar zeg! Ik herken me wel in wat je vertelt. Zoontje heeft de eerste maanden bij mij in bed gelegen. Iedereen om me heen riep dat hij beter op zijn eigen kamertje kon slapen. Ik had het gevoel dat wij beiden daar nog niet aan toe waren. Maar goed, met tegenzin toch wat pogingen gedaan maar het werkte niet. Ik heb toen zijn bedje op mijn kamer erbij gezet. Op een gegeven moment was ik zelf rustiger en hij begon de nachten door te slapen dus toen heb ik het bedje op zijn eigen kamertje gezet. Vond ik heel vervelend en onwennig in het begin. Ben toen 's nachts ook nog heel vaak nog opgestaan om te kijken of alles goed was met hem. Nu heb ik nog steeds wel dat soort dagen.. dat ik geneigd ben hem weer bij mij te leggen maar ik doe het niet - omdat ik denk dat hij nu gewend is aan zijn eigen kamertje, hij slaapt goed, dus waarom zou ik dingen willen veranderen met het risico dat hij misschien door de verandering niet meer goed slaapt? Ik zou als ik jou was gewoon naar je gevoel luisteren het klinkt alsof je al een goede oplossing hebt gevonden die werkt op dit moment, prima toch?
Onze beide kinderen slapen bij ons. De oudste wil nu soms op z'n eigen kamer, dat is ook prima. Maar ik hoor ze het liefst ademen en als ik m'n ogen open doe zie ik ze het liefst beide meteen liggen. Onze kinderen zijn mijn alles en ik slaap er heerlijk door. Zij slapen beiden ook goed door. Ze zijn niet eenkennig of bang, dus ik heb wel geleerd dat je moet doen waar je je goed bij voelt. Als ze op de Creche in bed gaan slapen ze direct, geen gehuil, gewoon slapen. Het schaad dus echt niet! .
Wat verdrietig voor je, gecondoleerd. Gewoon bij je laten slapen, voor jullie allebei heerlijk. Er komt een dag dat je haar moet gaan leren in haar eigen kamertje te slapen maar dat hoeft echt nog lang niet. Door zoveel verlies, wil je al je dierbaars dichtbij je houden, een hele natuurlijke reactie. Sterkte met de verwerking!