Hallo Ik ben momenteel ruim 18 weken zwanger van de tweede. Onze dochter van 3 jaar en 8 maanden was altijd al een "pittig kind, zoals men dat pleegt te noemen ( lees: soms ronduit vermoeiend). Maar nu ik zwanger ben lijkt het wel of ze doorgeschoten is in een overtreffende trap. nu betrekken we haar bij de komst van haar broertje (die ze niet wil, want ze wil persé een zusje, dus dat maakt he took niet gemakkelijker). Héél slecht eten, slecht slapen, totaal NIET luisteren, dreigen weg te gaan en ook zeggen dat ze niet kán luisteren. En ik was altijd al degene die ze het meest uitprobeert, maar nu loopt het de spuigaten uit. Regelmatig ben ik wanhopig en in- en intriest. Nu hoorde ik, dat moeders dit vaker ervaren bij een volgende zwangerschap. Nu ben ik dus benieuwd naar jullie ervaringen. Want ik ben inmiddels knap de wanhoop nabij en zie vreselijk op tegen het moment dat de tweede er is. En dat maakt me verdrietig, want ik zou zo graag van deze bijzondere tijd genieten, ook samen met haar. Hebben jullie ook zoiets meegemaakt? Stabiliseerde dat gedrag weer? Wanneer dan? Tips zijn van hatte welkom. ik heb inmiddels zelf wel het initiatief genomen om het opvoedspreekuur te benaderen. maar voor ik daar terecht kan duurt het wel even.....in de tussentijd kan ik wel wat steun gebruiken!!
Nee, geen tips, maar wil je wel even sterkte wensen! En gefeliciteerd met het jongetje, een koningskoppel heet dat geloof ik. Dat ze geen broertje wil, hoort vast bij de opstandigheid. Als hij er is, ontdooit ze vast!
Het enige advies dat ik je kan geven, is te niet persoonlijk aan te trekken. Je dochter zit nu in een periode dat ze wel klaar is voor school, dit vervelend zijn duurt nog even, en als ze naar school gaan wordt het een tijdje nog erger. Mijn dochtertje riep ook steeds dat ze geen broertje wou en nu heeft ze er twee Ik negeerde dat soort opmerkingen gewoon. Ook heb ik haar wel betrokken bij de zwangerschappen in de zin van dat ze wist dat er een baby kwam, maar daar hield het wel mee op. Het samen met haar beleven is niet echt een optie, want de belevingswereld van een bijna 4 jarige is voornamelijk gericht op zichzelf. Bot gezegd, het interesseert ze eigenlijk niet heel erg, alleen wat dit voor hn betekent. Ik zou haar er dus ook niet te veel mee lastig vallen, dat geeft alleen maar onrust want voor haar is de baby voornamelijk een verstoring van haar leven. Begrijp me niet verkeerd, mijn dochter isdol op haar broertjes, helpt mee, geeftkusjes etc. Maar zij is nog steeds wel het centrum van haar universum En dat ze jou het meest uitprobeert is waarschijnlijk omdat jij er het meest mee zit, en dus het meest (positieve of negatieve ) aandacht aan geeft. Ik zou de touwtjes iets meer laten vieren, en alleen echte misdragingen aanpakken. Ze worden gewoon monsters rond deze tijd (Maar nog steeds wel lief hoor, ik smelt elke dag we eens)
Hahaha Juul... centrum van het universum, wat leuk omschreven en helemaal waar )) Mijn dochter ontpopt zich ook met grote regelmaat tot een heuse dramaqueen... misschien idd iets meer 1 op 1 aandacht, uitdagen met speelgoed, spelletjes (of tellen, rekenen ofzo?), verder vooral veel laten spelen op bijv psz of bij vriendjes (en zelf vooral rustig toekijken en uitrusten). Ik had het op een gegeven moment ook niet meer elke dag over de baby want daar werd ze een beetje opstandig van . Wat hier ook hielp (vooral na de geboorte) was de uitleg waarom ze een zusje had gekregen, hoeveel we juist ook van haar hielden en waarom (vindt ze heerlijk om te horen) en verder.... Gewoon sterkte, het gaat absoluut pittig worden. Maar goed nog ff doorbijten en dan gaat ze naar school toch? Succes en vergeet vooral niet te genieten van je pittige dame en kleine boefje in je buik.