Op 17 december vorig jaar gaf onze nekplooimeting geen goed nieuws... we hadden een kans van 1 op 97 en een nekplooi van 3,5 mm. Al gauw werd voor ons een vlokkentest gepland op 20 december en kregen wij op 2 januari te horen dat wij zwanger waren van een kindje met downsyndroom (trisomi 21). Wij hebben toen besloten om onze zwangerschap te beëindigen uit de beste overwegingen voor ons kindje. En op 4 januari dit jaar ben ik bevallen van een jongentje. Om half 10 en 4 uur heb ik vagiaal cytotec gekregen en om half 7 's avonds is ons mannetje ter wereld gekomen. Ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee, ondanks dat de pijn zal verzachten, vergeten zul je het nooit en je zult het altijd bij je hart dragen. Ik was zo dol blij dat ik zwanger was en zo gebroken dat het niet zo had mogen zijn. Ondanks dat het super moeilijk is, en heb op deze site al meerdere lotgenoten mogen leren kennen, die ook weten dat het een hele moeilijke keuze is en dat je het doet uit het best voor je kind, sommige ook voor de gezondheid, zijn er nog genoeg mensen die dit niet kunnen begrijpen en hard hun mening geven. Dat vind ik zo jammer. Het is niet wat je wilt overkomen, deze keuze wil je niet maken, je had niet verwacht dat het jou zou overkomen hoe gezond je leven en leefwijze ook is, en als je dan die keuze maakt doe je dit uit de grond van je hart dat het het beste is voor je kindje. Laat dat alsjeblieft voor ieder duidelijk zijn dat ieder die dit heeft mee gemaakt of zal kunnen mee maken het absoluut niet ondoordacht, en zo maar even, de keuze maakt. Ik zal altijd van mijn vlinder houden en hem nooit vergeten! Hij is voor altijd in mijn/ons hart.
Heel veel sterkte, de komende tijd en vooral ook de tijd daarna. Ik kan me heel goed voorstellen dat het een verschrikkelijke keuze is. Toen ik bij alletwee mijn kindjes een nekplooimeting liet doen, hadden wij vooraf ook al besloten dat bij een slechte uitkomst (en verder onderzoek) wij ook tot een beeindiging zouden overgaan. Respect voor de mensen die daar wel voor kiezen, maar er is gewoon geen beste keuze, alleen een persoonlijke. En dit is een hele stoere, hele moeilijke beslissing geweest voor je!
ook hier wil ik nog even heel veel sterkte wensen. Zoals we al tegen elkaar gezegd hebben weet ik absoluut wat je doormaakt nu. Ook wij namen op 11 januari deze moeilijke beslissing en harde en negatieve reacties zijn wel het laatste wat je nu kan gebruiken.
Veel sterkte met dit grote verlies; wat verdrietig Het is een zware beslissing die jullie hebben moeten nemen. Maar alleen jullie tweeën konden deze keuze maken. Niemand mag daarover oordelen. Ik wens je veel sterkte toe bij de verwerking.
Hey meis, dit zal vast niet makkelijk geweest zijn,lijkt me erg moeilijk! Ik wil jullie iig heel erg veel sterkte wensen.... Liefs Dais..
Ik wil je heel veel sterkte wensen! Zo'n moeilijke beslissing maken... dat is niet makkelijk! Probeer mensen die er negatief over zijn te negeren. Ze weten waarschijnlijk niet waar ze het over hebben... En het lijkt me dat je jouw energie wel beter kan gebruiken, voor jezelf, je man/vriend en het mannetje dat jullie verloren zijn! Als er iets is dat ik geleerd heb van verlies van onze Luna* is dat je er echt geen invloed op hebt... Inderdaad hoe gezond je ook eet, hoe zeer je er ook echt alles voor over hebt om dadelijk een mooi kindje vast te kunnen houden... uiteindelijk ben niet jij die hierover beslist... Ik wens jullie heel veel sterkte toe!
Meis heel veel sterkte met jullie verlies. Ik vind het een moedige keuze die jullie hebben gemaakt. Het zal niet makkelijk geweest zijn om zoiets te moeten beslissen. Liefs Sen.
Marjolein zei het al: deze keuze hebben jullie niet gemaakt. De keuze was al voor jullie gemaakt. Ik weet hoe afschuwelijk het is om een zo gewenste zwangerschap af te breken omdat er een afwijking is geconstateerd. Gelukkig heb ik geen nare reacties gehad ofzo van mensen, want dat is gewoon een schop nageven. Jij hebt gedaan wat het beste was voor jullie, maar vooral voor jullie kindje. Deze keuze is uit liefde gemaakt! Sterkte meis.
Ik lees elke keer het woord 'verlies'. maar ik vraag me af of er echt sprake is van 'verlies'. Het is een bewuste keus geweest... Als ik dit lees, krijg ik er moeite mee: zoveel mensen die verlangen naar een kindje of die (zoals ik) een mk mee hebben gemaakt... En alleen om dat er mensen zijn die het kindje met een handicap het leven niet gunnen... Ik denk dat jullie helemaal niet zitten te wachten op zulke reacties en trek het je ook niet aan. Er is waarschijnlijk al verdriet genoeg. maar ik wil dit gewoon even gezegd hebben, ook voor de mensen die er geen mening over hebben... heel veel succes in jouw situatie.
Ik weet zeker dat jullie kindje gevoeld heeft dat alles wat jullie gedaan hebben, de keuzes die jullie gemaakt hebben, dat dat gedaan is uit liefde voor hem. En ik weet ook zeker dat hij dat nog steeds voelt! Liefde betekent soms ook loslaten... Heel veel sterkte!
Arri, voor jou is het onbegrijpelijk,. Jij hebt je eigen verdriet omdat je moeite hebt met het krijgen van kinderen. Maar dat maakt het verdriet van mensen die een 'keuze' hebben moeten maken niet minder erg dan het jouwe. Soms heb je geen keus. Mijn dochtertje had een open schedeltje. Als zij na 9 maanden geboren zou zijn, zou zij sterven tijdens de bevalling of kort daarna. Als zij na 3 maanden geboren zou worden, zou zij sterven tijdens de bevalling of kort daarna. Kun jij mij vertellen wat het verschil is? heb ik mijn kind dan hoe dan ook niet verloren? Durf jij mij met droge ogen aan te kijken en te beweren dat ik haar 9 maanden had moeten dragen, wetende dat zij pijn zou hebben bij de bevalling (want hey het hoofdje is open en dus een grote wond) en haar vervolgens moeten zien sterven? Sommige kindjes met downsyndroom kunnen leven, maar ook lang niet allemaal. 50% heeft een ernstige hartafwijking die 'niet met het leven verenigbaar is' die kindjes gaan gewoon dood. En wie ben jij om te beslissen of zij het aan kunnen om een gehandicapt kind op de wereld te zetten? Het leven is keihard hoor, daar wil je durf niet eens een gezond kind in te zetten. Ik wilde niets liever dan mijn kind en ik gun haar het leven zo erg, dat ik het mijne voor haar op zou hebben gegeven. Maar dat kan niet! Dus voor je dit soort dingen schrijft, moet je er heel goed over nadenken. Want je geeft mensen een schop na. Wees dankbaar wanneer je zwanger raakt van een gezond kind, maar wees niet zo naief om te denken dat dit jou niet kan overkomen. Ik hoop dat je nooit een dergelijke 'keuze' hoeft te maken als deze voor je bloedeigen kind en zo wel, dan hoop ik dat je dit soort dingen zoals jij nu zegt nooit zult horen van je omgeving. Marjolein zei het weer mooi: liefde betekent soms ook loslaten. Of zoals mijn gyneacoloog tegen mij zei: het siert je dat je geen abortus hebt laten plegen toen je erachter kwam dat je zwanger was (want ongepland zwanger geraakt terwijl ik nog studeer, de meeste vrouwen zouden het kindje hebben weggehaald) maar het siert je nog meer dat je uit liefde voor je kind de zwangerschap hebt afgebroken toen bleek dat ze niet levensvatbaar was. En dat ik zoiets uit liefde heb kunnen doen, zonder zelfzuchtig te zijn (want als ik zelfzuchtig was had ik haar net zo lang bij me gehouden tot ze uit zichzelf dood zou gaan) daar ben ik trots op. Het vergt veel moed om je eigen gevoelens opzij te zetten en dat van een ander voor te laten gaan, juist als dit betekent dat ik er mijn leven lang onder zal lijden. Want dat is echte liefde voor je kind!
Vlinder, ik begrijp jouw reactie. Alleen die is niet helemaal van toepassing op dit verhaal. Bij jou ging het om een kindje wat niet levensvatbaar zou zijn. En om dan een keuze te maken, lijkt mij vreselijk moeilijk en ik zou dan zelf ook niet weten wat ik zou doen. Alleen in dit geval gaat het om een gezond kindje met het downsyndroom. En ik vind dat trisomie 21 niet samen kan gaan met weg laten halen en het dan verlies noemen. Natuurlijk verlies je een kindje, alleen het is zoveel bewustere keus geweest. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het gezin wat ik goed ken, er een lief schattig jongetje met extra zorgen gemist moet worden, omdat het weggehaald zou zijn door de keuze van de ouders. en zo heb ik nog meer voorbeelden. Jouw geval vind ik heel anders dat het geval waar het in dit topic overgaat. en voor jouw situatie kan ik ook begrip opbrengen...