Nooit gedacht maar toch is het zo

Hallo,

Toen ik voor het eerst op deze site kwam kon ik me niet voorstellen dat er echt een apart stukje in zou staan voor alleenstaande moeders..nooit geweten dat ik een tijdje later hier mijn verhaal zou typen..nou komt ie..

Ik leerde mijn vriend kennen op het werk. Er was vanaf het beging af aan al spanning tussen ons..je weet wel..elkaar zogenaamd zieken maar elkaar ooh toch zo leuk vinden. Ik kende hem van vroeger..althans..hij was een vriend van mijn ex en ik wist dat ie al 10 jaar samen was met zn vriendin. Nu ben ik niet echt het type die achter andermans vriendjes aangaat dus ik probeerde me zo afstandelijk mogelijk te houden. Die spanning werd echter steeds sterker en uiteindelijk zaten wet te geinen en hij vroeg wanneer ie langs kon komen. Ik speelde het spelletje mee en zei dat ie dat zelf mocht bepalen aangezien ík verder niets te verliezen had. Hij zei dat ie de volgende langs zou komen. De volgende dag ging inderdaad de bel..hij stond voor de deur! Ik heb m wel binnen gelaten en zij dat ie toch echt niet wijs was. Hij legde me uit dat ie al een tijdje met zn vriendin uit elkaar was maar dat niemand het nog wist, behalve zijn familie en goede vrienden. Ze woonden nog wel samen als huisgenoten, hij was nl bezig om iets voor zichzelf te zoeken. Daar kon ik wel inkomen, ik had nl net precies in dezelfde situatie gezeten met mijn ex..we spraken af dat we t gewoon lekker oppervlakkig zouden houden, zonder verplichtingen..bladibladibla natuurlijk..want toen kwamen de gevoelens..en zo begon het. Natuurlijk hartstikke spannend in het begin op werk, alles moest stiekem, de geheime blikken naar elkaar..geweldig was dat! Hij had een vakantie geboekt met een..naar eigen zeggen..een goede vriendin van hem. Ik vond het nou niet bepaald een gezellig idee maar tja..de vakantie was geboekt dus hij moest maar gaan. Ik wilde alleen weten of ie ooit iets met haar gehad had..ze had volgens hem wel een lekker lichaam, en hij kon er goed mee opschieten maar nee..ze hadden nix gehad was zijn antwoord. Toch zat het me niet helemaal lekker dus ik heb het hem nog regelmatig gevraagd maar zn antwoord bleef nee..Ondertussen was ie eigenlijk..ja heel snel..bij me ingetrokken en de dingen gingen goed, we hadden echt lol met elkaar. Ik zag wel dat ie vaak gesmt en gebeld werd en dat ie nooit opnam maar god, hij is zo'n goede prater..dingen die je dwars zitten lijken opeens zo onbelangrijk dus ik schonk er verder geen aandacht meer aan. Totdat op een dag ik een telefoontje kreeg van mijn ex..zoals ik al eerder zei, gingen hij en de jongens vroeger met elkaar om. Hij zei dat ie me toch echt moest waarschuwen want volgens de verhalen had ie ergens wat rondlopen in Den Haag en dat dat..ik citeer..een vieze onbetrouwbare hond was. Toen ik hem er mee confronteerde kon hij niet meer ontkennen, het was inderdaad zo maar hij durfde het niet eerlijk te vertellen omdat het zo vaag begonnen was en hij echt verliefd op me was geworden, hij was bang dat ik hem zou afwijzen. Ik..de stomme naîve trut..geloofde hem en gaf hem nog 1 kans..hij moest zichzelf wel bewijzen...hij is overigens ook niet meer op vakantie gegaan met haar, das logisch toch? Toch had dit hele voorval me zo onzeker gemaakt dat we echt zowat dagelijks ruzie hadden daarover..ik vertrouwde hem gewoon niet meer. De ruzies liepen zo uit de hand dat ie elke x maar weer zn sporttas inpakte en weg ging met de mededeling dat ie de rest van zn spullen wel een x kwam ophalen. Ik..als de dood dat ie naar Den Haag zou afreizen..was de idioot die hem altijd smeekte om terug te komen om erover te praten. We maakte dan ook iedere x afspraken om bij de volgende ruzie rustig met elkaar te praten. Zo zou ik bijvoorbeeld niet meer tekeer gaan..ja ik heb nu eenmaal temperament wat dat betreft..en hij zou me niet negeren, en niet weglopen. Nou ik heb me redelijk aan die afspraak gehouden maar als je naar 30 x een dezelfde vraag hebben gesteld geen antwoord krijgt spring je vanzelf wel uit je vel..Dus die afspraken werden keer op keer niet nagekomen. We merkten dus algauw dat we niet mét maar ook niet zonder elkaar konden. Er is daarna nog zo veel meer gebeurd maar als ik dat nu allemaal zou moeten typen zou ik er net zo goed een boek van kunnen proberen te maken..Het ging uiteindelijk wel steeds wat beter, zo goed eigenlijk wel dat nadat we terug zijn gekomen van vakantie..nu 3 weken geleden zo'n beetje..het erover hadden dat er eindelijk iets van rust over ons heen was gekomen..Dat heeft niet lang mogen duren natuurlijk want een week later zijn we erachter gekomen dat ik zwanger ben. We zijn zelf ook zo onvoorzichtig geweest, ik was niet aan de pil, dat wist hij, maar op mijn vraag of we t dan maar met condooms zouden doen zei ie dat dat niet altijd nodig was..en dat..als het mocht gebeuren..het juist iets heel moois zou zijn en dat het kind welkom zou zijn..Mooi he..inderdaad..mooie praatjes, want dat was het en niet meer dan dat. Hij is er namlijk niet klaar voor, en hij weet niet of ie het wilt, en nu twijfelt ie opeens ook aan mij. De ruzies begonnen dus weer. Aan de ene kant was ik zo blij met mn zwangerschap maar aan de andere kant kon ik er niet echt van genieten. Ik wilde juist samen genieten maar had het gevoel dat ik er echt alleen voor stond.Hij negeerde me, hij werd afstandelijker..Gisteren ruzie gehad en hij heeft zn spullen dus weer gepakt. Maar nu is het dus definitief. Ik heb hem niet gesmeekt om terug te komen maar juist gezegd dat ie de rest van zijn spullen ook maar meteen moest halen of dat ze anders langs de kant van de weg zouden staan..en geloof mij maar..ik had het gedaan! Hij heeft me vandaag een smsje gestuurd..en dat is voor het eerst dat ie voor de verandering eens een x achter mijn (strax lekker dikke) kont aan zit..dat ie helemaal geen ruzie wilt, en dat we, als we allebei afgekoeld, erover moeten praten. We zullen zien. Maar op dit moment zit ik nu dus hier..zwanger en alleen, en ook al doet het me ontzettend veel pijn denk ik dat ik vooralsnog de juiste keuze heb gemaakt. Het zal zeer zeker moeilijk worden maar dit kind is door mij zó gewenst en nu misschien nog wel meer dat ik er alles aan zal doen zodat ie geen liefde een aandacht tekort komt. Zo..wat is dat lekker je zorgen van je aftypen!