Op maandag 16 juni werd ik ingeleid. Vol spanning zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Om 8 uur moesten we ons al melden. Ik wist niet wat me te wachten stond, want ik heb geen last gehad van voorweeen. Ik wist alleen dat ik waarschijnlijk later die dag ons beebje in onze armen zullen hebben. Daar aangekomen werd er eerst gevoeld. Er was nog geen ontsluiting. Dus werd er een gel ingebracht die de weeen zou kunnen opwekken. Na een half uur begon ik pijnlijke steken te voelen die steeds langer duurden en heftiger werden. Zijn dit weeen vroeg ik me af? Toen de verpleegkundige en de verloskundige kwamen kijken waren ze tevreden. De ctg scan gaf aan dat het weeen waren en ze waren ook regelmatig. Het was begonnen. Hierna mocht ik even gaan lopen met mijn man. De weeen werden steeds heftiger dus ik wilde snel weer gaan liggen. Toen namen de weeen af. Toen ik vervolgens weer aan de CTG scan moest liggen was er nauwelijks sprake van weeen. Wel wat lichte pijnsteken, maar geen regelmatige weeen. Om 15:00 kwam de verloskundige kijken. Ik had maar een halve cm ontsluiting. Ze zei dat het waarschijnlijk niet zou doorzetten. Wat was ik op dat moment teleurgesteld. Al die pijn voor niets? Ik moest wel in het ziekenhuis blijven slapen en gelukkig mocht mijn man bij mij blijven. Di 17 juni rustdag. Woensdag 18 juni om half 9 kwam de verloskundige kijken. Ik had 1 cm ontsluiting. Ze brak mijn vliezen en ik werd aan het infuus gelegd. Ik kreeg na een half uur een weeenstorm over me heen. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik voelde me echt machteloos. De pijn van gister was niets vergeleken met dit. oohh god ik had echt het gevoel dat mijn lichaam door tweeen zou breken. Toen de verpleegkundige na een uur kwam kijken zag ze dat de weeen te heftig voor mij waren. Ik vroeg of ik onder de douche mocht staan. Dit vond ze prima. Mijn man hielp me naar de douche. Maar de pijn werd niet minder onder de hete straal. Ik kon amper op mijn voeten staan. Ik werd zo rood als een tomaat. De verpleegkundige en verloskundige kwamen kijken. Toen ze me zo zag en ze zag dat ik om de 2 minuten weeen had. Zei ze dat ze eerst wilde kijken hoeveel cm ontsluiting ik had en dat ik dan eventueel pijnstilling zou krijgen. Ik bleek 3 cm te hebben en ik vroeg om epiduraal. Dit mocht ik. Ik werd gelijk naar de ok gereden en daar stonden ze al klaar. Mijn weeen werden steeds heftiger en ik kon niet meer. Ik moest stil blijven zitten met een kromme rug en door de weeen leek het wel alsof mijn lichaam wilde ontploffen. Toen de prik eenmaal was gezet voelde ik de weeen verminderen. En na ruim 5 minuten voelde ik niets meer. Ik bedanlte die man keer op keer. Hierna ging ik weer naar de bevalkamer. Het was bijna half 1 en ik voelde me goed. Ik heb hierna een heel diep en innig gesprek gehad met mijn man. Ik voelde helemaal geen pijn meer en ik was echt blij en babbelde aan een stuk door. Rond kwart over 2 begon ik weer wat pijnsteken te voelen, heel lichtjes. Ze werden steeds sterker, maar niet zo pijnlijk als de weeen die ik eerder had. Hierna kwam de verloskundige om half 3 kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. En je raadt het nooit? 10 cm! Ik mocht gaan persen. Dat was dus dat drukkend gevoel dacht ik bij mezelf. Na 30 min. persweeen kwam mijn zoontje Daniel om precies 15:00 ter wereld. De persweeen vielen gelukkig mee en waren niet zo pijnlijk als de weeen die ik net voor de ruggenprik had.
hartelijk gefeliciteerd met je zoontje ik zit nu allemaal verhalen te lezen van de bevalling dan weet ik een beetje wat me te wachten staat over een paar maaden natuurlijk is het bij iedereen anders.
Gefeliciteerd met jullie zoon! Op de weeenstorm na (dat is geen pretje) klinkt het wel als een relaxte bevalling! Top... Geniet er maar lekker van!