Hier in de VS hebben we Mounjaro, een soort Wegovy on steroids, dat bijna echt een wondermiddel lijkt te zijn. Zonder veel moeite vallen proefpersonen gemiddeld 22% af. Nadeel is dat het erop lijkt dat je bijna alles weer terugkrijgt zodra je ermee stopt en het medicijn is heel erg duur- en geen verzekering gaat het voor eeuwig betalen. Dus hoewel Mounjaro erg dicht in de buurt komt van een wondermiddel, is het het helaas ook niet. Mijn "wondermiddel" is intermittent fasting en gewoon op de calorietjes letten en dit dan gewoon altijd blijven doen (met af en toe wel een kleine cheat day natuurlijk!). Niet zo wonderlijk, maar goedkoop en ook goed vol te houden!
De meeste afvalstoffen worden via je nieren verwerkt. Die doen hun werk prima met of zonder cupping. In theorie zou cupping een heel klein beetje kunnen helpen als om de een of andere reden je lymfeklier systeem niet zo goed functioneert, maar ook dan denk ik dat je meer baadt hebt bij een echte arts en dat cupping niets gaat uitmaken voor je gewicht.
Zie het niet als een straf of dieet. Gun jezelf gewoon deze mooie stappen vooruit. De route is t zelfde, de beleving ervan is alleen heel anders en doorgaans veel makkelijker te volgen. Met een sport/bewegingsactiviteit waar je je ei of frustratie in kwijt kan kom je mentaal ook meer tot rust (werkt ook in mijn koppie, tot opluchting van mn omgeving) Met voldoende en je lijf en activiteiten ondersteunende voeding komt je lijf uit de roofbouw/stressmodus, komt ook meer rust in. Die combinatie goed in elkaar wevende en afstemmen heb je prachtige dingen bij elkaar! En t lijkt allicht een omslag die te groot is om in te stappen, maar dat valt eigenlijk wel mee. Je kan kijken naar een top van een berg en bedenken dat je daar echt noooooit gaat komen, terwijl de tredes voor je neus zijn en je naar die top brengen. Trede voor trede kom je er ook, als je maar doorgaat. Dan kan je zelf nog bepalen of je dansend die tredes te lijf gaat of jezelf naar de volgende wilt slepen. Ik zou zeggen enjoy the way up and make it your own party, al zou ik wel wat andere snacks neerzetten met dit onderwerp en de bubbels voor fruitwater verruilen. Hier heb ik welliswaar een andere struggle qua uitgangspositie maar doel is een gezondere versie (mentaal en fysiek) van mezelf en dát is dan weer niet zoveel anders. Fysiek en mentaal welzijn is mijns inziens je core waar je met voeding en bewegingsvorm een grote slag in kan maken en van daaruit ontplooien automatisch al veel van de bonussen van gewicht, vetmarges etc. Onderweg kan je dan nog wel finetunen je hoeft niet gelijk op ramkoers naar succes he? Beetje lief voor jezelf blijven, elke trede is er eentje. Je hoeft er geen 5 treden tegelijk te doen met t risico dat je die trap aflazert. En sommige stapjes hebben meer effect dan anderen, dus allicht kom je op de route alsnog wat shortcuts tegen.
Ah jammer! Ik heb lanalanalana gevonden, de link was haar hele geschiedenis. Typisch dat het toen al echt exact dezelfde topics waren die ze opende als @Rozebeer. Over kinderwens, donor, vakanties en veel tv programma's. En af en toe nog een losse flodder. Ik heb echt teveel tijd, ik ga slapen
Dat je een vertekend zelfbeeld hebt vind ik ook. Ik denk alleen psychische hulp wat helpt? En mbt het (niet) eten, heb je geen eetziekte?
Terug op dat verstoorde zelfbeeld. Ik heb dat juist andersom. Ik vind volle vrouwen met mooie rondingen juist intimiderend. Vooral billen, heupen. Want dat heb ik niet. En ben dan echt jaloers. Helemaal wanneer iemand genoeg zelfvertrouwen heeft om iets aan te trekken wat ik niet durf.
Ik denk dat het eten een copingsmechanisme is net zoals drinken, gamen of shoppen ect. ect Tijdens mijn studie heb ik jaren ontkend dat het eigenlijk niet een beetje maar heel slecht ging. Mijn gedachten had ik bijna niet onder controle maar eten wel. En het hongergevoel soms ook. Is toen naast een depressie ook een eetstoornis nao vastgesteld. Maar ik liep ook in te dunne kleren voor de tijd van het jaar, geen jas in de winter of sjaal Als ik het koud had voelde ik tenminste iets. Met therapie werd ik hierop gewezen en werd ik me er van bewust. Tegenwoordig baal ik soms er wel van dat niet eten niet meer lukt en ik heel wat kilo's zwaarder ben. Maar besef ook dat hoe het vroeger ging niet zo ok was. En therapie is hard werken en ook dat gaat niet in 1 rechte lijn omhoog. Het woelt van alles los en dan controle over iets hebben fijn.
Cupping vroeg je.. ik doe dat ondersteunend aan acupunctuur en dat is niet bedoeld om mee af te vallrn. Cupping gaat over vastgelopen energie weer doen bewegen en evt als je heel weinig energie hebt dat langzaam weer opbouwen.. maar afvallen nee dat is echt onzin.
Spijker op de kop denk ik. Als alles om je heen in duigen valt dan zoek je controle. Wat naar dat je dat mee hebt gemaakt maar wat goed dat je hulp hebt gezocht. @GossipGirlxoxo, jij kunt dit maar het heeft tijd nodig. Ik geloof in je!
Nee dat denk ik niet hoor. Ben niet bang voor eten ofzo. Hou van taart en zoetigheid maar met mate, het enige probleem is dat ik ontzettend snel vol zit.
Allicht is over de dag heen eten een geschikter ding voor je? Collega's met een sportdieet deden dat en waren behoorlijk vaak aan t eten maar dan wel de sportondersteunende dingen geen fastfood ofzo. De tandartsen zijn er wel minder gecharmeerd van (suikerzuuraanvallen).
Met een moeder en zus die hun hele leven al druk zijn met vooral eten en daarnaast sporten om slank te blijven, herken ik die opmerkingen wel. In mijn babyboek staat een anekdote dat ik met 2 jaar met mijn beentjes in de lucht met mijn handen erover wreef en zei 'oeh, dikke benen'. Vond ze wel grappig, maar wie praatte ik na? Mijn moeder! Die maakte constant zulke opmerking over zichzelf met maat 36/38. Ik heb mijn hele kindertijd ondergewicht gehad, maar ik deed bijvoorbeeld niet mee aan schoolvoetbal, omdat ik dan met mijn 'dikke' benen in een kort broekje moest, dat wou ik niet. Als ik nu die foto's zie, denk ik echt dat het krankjorum was, maar toen vond ik dat zo. Dus kijk uit dat je het niet ook onbewust op met name je dochter over brengt. En ga inderdaad aan dat zelfbeeld werken, want je hebt een goed figuur. En net als hierboven iemand zei denk ik dat je door onzekerheden in je leven de controle op andere vlakken wilt houden zoals je figuur, schoonmaken, shoppen, feestjes organiseren waar niemand wat aan ontbreekt enz. Het hoeft niet allemaal perfect (verzorgd) te zijn.
Eigenlijk realiseer ik me dat wanneer ik zo streng oplet ik ook standaard aan de (te) lage kant zit met wat ik eet. Ik worstel nog een beetje met gezonde tussendoortjes.
oo serieus meen ze dit echt dat ze wil afvallen met een diabetes medicijn terwijl ze 57 kilo weegt???? Dat is gewoon aandacht vragen haha wat erg
Ik eet daarom ook maar zelden tussendoortjes. Door goede hoofdmaaltijden te nemen heb ik er ook geen/nauwelijks behoefte aan. En het geeft meer rust. Ik hoef er iets meer steeds over na te denken. En heb ook niet steeds het gevoel iets te moeten eten. Alleen de avonden vind ik nog lastig. Dan komt het emotie eten om de hoek kijken. Vooral na zware dagen. En bij ellendig/gefrustreerd/moe/geïrriteerd voelen en chocola willen helpt het niet om een rijstwafel te pakken Deels opgelost door (bijna) iedere avond een rondje te wandelen. Bij voorkeur met man. Even rust aan het hoofd , benen in beweging en de frustraties van de dag naar elkaar uitspreken. Of een rondje hardlooptraining. Dat helpt ook geweldig goed.
Jij haalt wat zaken door elkaar. Gossip wil afvallen en noemde daarbij medicijnen (wat ze nu dus besloot niet te doen) en rozebeer weegt onder de 60.