Dit. Al wat ik nog had van voor ik begon te verdikken is ook gewoon weg. Waarom zou ik trachten naar of hopen op iets wat nooit meer terug komt?
Precies. Als een kledingstuk niet zit of dik oogt, dan is het voor mij het verkeerde kledingstuk. Zolang ik kleding aan heb gaat het prima, maar ik heb dus echt een bloedhekel.aan zwemmen en badkleding...
Ja. Als je inderdaad alles de groepen verstaat zoals in de schijf van 5 wordt gedefinieerd. En daarbinnen liefst zoveel mogelijk variatie. En daarbuiten liefst zo weinig mogelijk.
Daar heb ik me overheen gezet. Jammer dat ik lelijke benen en een dikke kont heb. De strandgangers hebben het er maar mee te doen. Ik vind zwemmen gewoon te leuk om daarvoor te laten. Wel in een degelijk (maar vrolijk gekleurd) badpak. En ik twijfel over een zwemjurkje. Heb best leuke gezien online, maar ben bang dat dat in het water gaat irriteren door teveel losse stof.
Die li k is wel erg ambitieus vind ik. Die gaan uit van bmi rond de 20 - 22 geloof ik. Persoonlijk vind dat ik 24,9 al ambitieus genoeg voor mij. Foto-motivatie. Ooit woog ik rond de 65. Maar met mijn eerste serieuze baan (kantoor ipv bediening in lunchroom) met lease-auto en 2 maanden opleiding met hotelovernachtingen ging dat rap omhoog. Ik kreeg een serieuze relatie en gewicht viel naar de achtergrond. We waren gelukkig, hielden van uit eten en uiterlijk was minder van belang. Tot ik op een dag een vakantiefoto van mezelf zag.... en dacht dat het een reisgenote (met flink overgewicht) was. Pas bij nader inzien realiseerde ik me dat die dikke kont van mij was. Toen ben ik gaan wegen. Tikte nog net geen 80 aan. Met hulp van die foto en het ene destijds hippe dieet na het andere (ik hield alles max 3 weken vol) en Evy van start to run (ik ben fier op u!) Viel ik 10 kilo af. Ik wilde meer kwijt... maar werd zwanger.
En dat lukt mij dus nog niet Ik hou ook niet echt van zwemmen hoor. En dan maakt dat nou net de drempel hoger om toch te gaan zwemmen... Maar als ik dan aan het strandje zit en mijn jongens zie genieten denk ik wel: ik moet het gewoon vaker doen. Maar ja elke keer toch weer die aarzeling...
pijn van de operatie dinsdag nog niet weg heb wel het idee dat het minder stijf en bewegelijke word. En qua mentaal. Ik denk dat ik me te veel heb gefocusseerd op slank zijn staat gelijk aan lekker in mijn vel zitten. Vorig jaar was ik slank en mega depressief dus dat moet ik loslaten. Stapje voor stapje al is dat niet mijn sterktste punt. Ik ben in ieder geval van alle medicatie af. De vraag is alleen ben ik aangekomen van de antidepressiva of het stoppen met de opiaten (dat is namelijk gelijk gebeurd). Volgens man en zoon ben ik meer aanwezig als in meer betrokken en helderder en veel minder vergeetachtig en dat is me ook veel waard. Nu komt best de klap dat ik 10 jaar van mijn zoon zijn jeugd zwaar onder invloed van best veel medicaties ben geweest (160 mg oxycodon, 80 mg oxazepam en 40 mg temazepam was een minimale dagdosis, vaak nam ik meer om beter met prikkels om te kunnen gaan). Ik durf nu hardop te zeggen dat ik verslaafd ben aan kalmeringsmiddelen ik vraag me ook veel af of het met hem (veel problemen op school en justitie) anders was gelopen als ik er met mijn hoofd meer bij was geweest.. Maar goed dat ligt nu achter me, ik ga werken aan een gezond lijf en mentale toestand en als dat met wat kilo’s te veel is dan zien we na de zomer wel of ik wat weg laat zuigen om weer blij te worden als ik in de spiegel kijk. Eerst maar lekker veel sporten als ik herstel ben want merk dat ik daar heel blij van word en het me veel energie geeft.
ik ben geen snoeper mij maak je blij met een worstje en blokje kaas. En met cola, dat heb ik al vervangen voor zero en alleen 1 glas op zaterdag en zondag. Ik heb een dagboek van zoon zijn zwangerschap. Toen ik 8 weken zwanger was woog ik 52 kilo. Na die bevalling ben ik nooit meer onder de 58 gekomen. Dat is dan ook mijn grote doel. Al ben ik met 63 ook blij denk ik. Volgens mijn moeder is het ook een stukje leeftijd. Ik word volgend jaar 40 en dan komen de kilo’s vanzelf als ik haar mag geloven.
Eerst vertikte ik dat, ik moest en zou mijn oude jurken weer passen. Maar aangezien dat kansloos is toch maar wat grotere maten gekocht. Allemaal lange jurken (korte mouwen) dan voel ik me fijner over mijn benen. Mijn man is trouwens wel heel lief die zegt me nu mooier te vinden dan onder de 60 kg volgens hem was dat meer een kinder dan een vrouwen lichaam. Denk dat hij vooral blij is met de 2 cupmaten die erbij zijn gekomen.
Wat voor diagnose heb je ooit gehad dan? Depressie en toen direct aan alle bovenstaande zooi. Antwoorden op je vraag wbt je zoon, had gekund, hoeft niet. Ja je mag er bij stil staan, nee ik vind niet dat je jezelf moet straffen. Op dat moment heb je gehandel zoals je dan dacht dat het goed was. Het is, vind ik, hard gelach naar een voorgaande situatie te kijken met de kennis die je nu hebt (of visie). Daarom, erbij stil staan bewust van zijn moedig ik helemaal aan. Je er zwaar klote over voelen niet. Ik vind het super knap, dat je toe geeft een verslaving te hebben (gehad) dat je gestopt ben, en ik lees heel veel bewustwording. Wees daar trots op, je bent er nog niet, maar komen ga je er zeker. Ik zou geen lichamelijke doelen opstellen maar waar je geestelijk wilt zijn. Ik zou je ook aan willen raden naar positieve affirmaties te kijken. Eerst denk je gatver, blabla doe niet zo happy want zo voel je je niet, dan ineens ga je je happy voelen en dan daar bovenop ga je het ook nog eens geloven. Ik weet niet of je insta hebt maar ik word mega blij van ms_hdic.
Het is ook niet realistisch om rond je 40e en na het krijgen van kinderen je lijf van in je twintiger jaren terug te krijgen. Hormonaal, zwangerschappen, hebben allemaal invloed.
Dikke knuffel en succes met alles ❤ Wees niet te hard voor jezelf. Zoals je over je kinderen praat heb ik t idee dat je een lieve betrokken moeder bent. Helaas hebben moeders niet alles in de hand. We doen ons best. Meer kunnen we niet toch?
Klopt hoor. Maar nu heb ik een stel fijne korte broeken in de kast liggen die ik vorig jaar veel gedragen heb, maar nu te strak zitten. Dus die wil ik wel graag weer aan kunnen. Dat die er liggen is wel een stok achter de deur. M'n jurkjes zit over het algemeen genoeg rek in. Niet altijd mooi. Maar kan nog prima (ben nog geen ingesnoerd worstje zeg maar)
In mijn geval zeker niet, toen ik zwanger werd woog ik 45 kilo Niet goed natuurlijk, maar at heel goed, er kwam gewoon niks aan. Maar ben blij dat mn gewicht nu anders is.
Bedankt voor de lieve woorden. Auto ongeluk gehad, nek gebroken, en hersenletsel opgelopen. Toen aan de oxycodon temazepam en oxazepam gegaan. Daar word je soort van imuum voor dus door de jaren heen is de dosis steeds omhoog gegaan. Op een bepaald punt had ik een Neuroloog die wist dat ik verslaafd raakte die met kerst voor 6 maanden oxycodon extra voorschreef met de woorden hier kerstkadotje van mij. Mijn redding is geweest dat mijn neuroloog met pensioen ging en ik in een ander ziekenhuis een neuroloog heb getroffen die echt anti oxycodon is. Die is meer van het kijken naar het totale plaatje dus mentaal, voeding, beweging enz. Door haar ben ik gestopt met de oxycodon, terecht gekomen bij een lieve psycholoog. Vlak daarvoor ging mijn vader dood en kwam ik in een depressie met paniek en veel angstaanvallen vandaar dat de psychiater nu ook is ingezet. Ik heb nog wel oxazepam en temazepam en de psychiater vind het verstandig dit pas te stoppen als de cognitieve gedragstherapie is afgerond. Ik neem dit echt minimaal in. Zoals nu met veel Pijn van de operatie dagelijks omdat ik anders niet functioneer en niet slaap maar vanaf zondag stop ik daar weer mee. Ik slik nu nog in 6 maanden wat ik eerst in 2 weken slikte zo ongeveer. Ik moet bekennen dat het verlangen naar de oxycodon groot is vooral nu na de operatie maar doordat ik me zo bewust ben van alles wat ik door deze medicatie heb gemist, hoe afgevlakt ik jaren ben geweest is dat een stok achter de deur om dit nooit meer te slikken. Wat nu de oorzaak van het aankomen is zullen we denk ik nooit weten? Niet meer afgevlakt van opiaten en meer eetlust, aangekomen van de antidepressiva of een kwestie van leeftijd en hormonen. Ik ga in ieder geval mijn uiterste best doen uit deze depressie te komen, van de paniek en angst af te komen en me weer fit te gaan voelen dmv sporten en kickboksen want vooral dat laatste is echt mijn uitlaatklep. En dat gewicht dat komt wel weer en zo niet dan gaan we voor liposuctie. Ik heb te veel mooie kleding om nooit meer te dragen Man was vandaag trouwens extra lief. Ik wilde niet te veel nieuwe kleding kopen omdat ik nog hoop ooit mijn oude kleding weer te passen en hij heeft een nieuwe zomer jurk voor me gekocht van mijn favoriete ontwerper op dit moment (Zimmerman). Hij zegt dat hij me mooi vind ongeacht mijn kleding maat en is vooral heel blij dat ik niet meer zo afgevlakt ben en weer interesse toon in ons gezin en sociale zaken er omheen.
[ Sterk van je Gossip! Ik wens je heel veel kracht! Ik hoop dat je veel support om je heen hebt die je vasthouden, opbouwen en je laten zien dat je meer dan goed bent zoals je bent. Net zolang totdat je het zelf kan geloven en je voldoende hersteld bent, fysiek en geestelijk, zodat je jezelf weer kan vasthouden. Nu is het tijd om te ontvangen lieve Gossip <3