De vierde ja. Dat is lastig uit te leggen. Want de derde bevalling liep een "klein beetje" anders, waardoor medisch gezien het niet bijzonder hard aan te raden was om nog voor een 4e te gaan. Daarnaast heb ik pcos waardoor zwanger worden niet echt mijn talent is. Maar.. sinds bijna een jaar doen we echt enorm "ons best". Dus de tijd valt wel mee, maar het is een rollercoaster. Van nee, naar verlangen, naar nee, naar nog meer verlangen, naar misschien, naar uitkijken en hopen en toch zoemt die "nee" als constante brom..
Vanaf het eerste teken van mijn menstruatie ben ik met de pil gestart. Nu zo’n 11 dagen geleden gok ik. Vanaf dat moment heeft mijn menstruatie nooit doorgezet en verlies ik nu nog steeds elke dag wat, ongeveer een half inlegkruisje vol. Is dat normaal bij het starten met de pil? Ook barst ik elke dag van de hoofdpijn. Dit alles maakt het starten met de pil nog stommer
Een andere situatie maar lees graag mee. Na 2 pittige zwangerschappen (eerste HG en tweede allerlei bloedingen) en 3 miskramen tussen onze eerste en tweede zoon én de bevalling van de jongste die goed mis ging waardoor we hem bijna kwijt waren hebben we voor ons gevoel geen keuze meer om voor een 3e te gaan. Ik vind het lastig, in mijn hart is er nog wel plek voor een 3e kindje maar verstandelijk weet ik dat het geen optie is. Het boek is dicht, ik ga nooit meer zwanger zijn en we krijgen geen 3e kindje. Ik ben nog volop bezig met de verwerking van de bevalling etc. Hiervoor loop ik bij een psycholoog. Wilde jullie een knuffel geven. Het is gewoon soms zo lastig als je hart nog zoveel liefde te geven heeft.
Het zou goed kunnen hoor. Super irritant wel. Bij mij duurde het echt een maand of 6 tot het normaal ging (sorry niet echt hoopvol)
Hulp, advies of tips heb ik niet. Wel herkenbare zaken hier. Het kan soms deugd doen om die zaken eens hier te kunnen opschrijven aangezien dat dit niet altijd even bespreekbaar is. Daarom ga ik hier ook eens mijn verhaal doen. Hier ook ergens nog een kinderwens. Had graag 2-3 kinderen gehad. Mijn man leren kennen is die is ouder en heeft reeds 2 zonen, bij de geboorte van mn dochter waren ze 12 en 16. Ik had een kinderwens, mijn man sloot het niet uit. Begon op een bepaald moment wat te twijfelen. Altijd wel maar over 1 kindje samen gehad. Anders was het ook nieuwe auto, drastischer verbouwen dan dat we nu hebben moeten doen, de leeftijd van mijn man die meespeelde (nu was het nog voor zijn 50ste, andere zouden dat niet meer zijn wss). Toch zie ik in mijn dochter een grote zus en is het verlangen er soms. Maar vooral mis ik dat mijn enigste zwangerschap en bevalling een heel slechte ervaring was en ik heb het gevoel dat er iets van mij is afgenomen. Daar heb ik het moeilijk mee en daarom wil ik het ergens opnieuw meemaken. Ik zou echter geen garanties hebben dat het nu beter zou zijn maar ik denk wel dat ik wel wat meer controle zou nemen over een aantal zaken en alles wel bewuster zou meemaken
@Drooms Dank je wel voor het delen van je verhaal. Wat lijkt me dat ook lastig zeg, voor je man is het anders omdat hij al twee kinderen had voor hij een relatie met jou kreeg. Dat laatste wat je schrijft is zo herkenbaar! Ik had het graag nog eens willen mee maken en doen met de kennis en ervaring die ik nu had.
Het is goed dat dit topic af en toe een schopje omhoog krijgt Hier gaat het met vlagen best ok. Het gemis en het verlangen blijft aanwezig. De boosheid eigenlijk ook, richting man omdat hij niet naar het ziekenhuis wilde en richting mijn lijf omdat het niet gedaan heeft wat het moest doen. Dat is iets wat ik echt zelf moet verwerken. Gelukkig steeds vaker goede momenten!
Hier is geen 2e meer gekomen. Ik heb mijn man ontmoet toen ik 33 jaar was. Toen was er weinig met hem aan de hand ( hij slikte wel medicijnen maar alles stabiel) Ik was bijna 36 toen onze zoon werd geboren. Toen zoon ongeveer 1 jaar was begon zijn angststoornis wat meer op te spelen. Nog wel geprobeerd maar na 2x een missed arbortion ( 38 en 39 jaar) was ik er zelf ook wel flauw van. Ondertussen moesten we snel een huis kopen en ging het met vlagen heel slecht met mijn man. Na mijn 2e ma heb ik de knoop doorgehakt en vanuit mezelf besloten dat het gewoon niet verstandig is. Ook niet qua leeftijd. Wordt volgende maand 43 jaar. Het steekt soms nog wel. Want als mijn man “normaal” was geweest dan hadden we het toendertijd wat “actiever” geprobeerd. Zwanger worden was het probleem namelijk niet.
Hier altijd het idee van een gezin met 3 kinderen gehad. Mijn eerste zwangerschap en bevalling was pittig, mijn tweede ook. Ik ben daarna chronisch ziek geworden en toen de jongste 4 jaar was hebben we het definitieve besluit genomen om ons gezin zo te laten. Verstandelijk is dit helemaal prima en zie ik er ook voordelen in, maar vriendinnen hebben wel allemaal 3 of 4 kinderen en ik vind dit soms best lastig. De ene keer is het ook lastiger als de andere keer natuurlijk. Maar opmerkingen als: Je weet niet hoe dat is, want je hebt maar 2 kinderen.. ja die steken. Maar ik merk wel dat het over het algemeen goed is voor mij zelf (lichamelijk), maar ook voor mijn man en kinderen. Een nieuwe zwangerschap zou een enorme aanslag zijn op mijn gezondheid en dus op de energie die ik (niet) heb voor mijn gezin. Ik werk overigens ook niet. Ik doe 3 uur per week vrijwilligerswerk op een andere locatie. Ik sport 1 keer per week. Verder doe ik het huishouden, de kinderen en rust ik veel. Ik heb gelukkig voldoende sociale contacten. Mocht ik meer energie hebben, dan zal ik meer vrijwilligerswerk gaan doen denk ik. Voor een baas werken vind ik, gezien mijn klachten, niet eerlijk.
Over 5 weken is dit definitief de laatste zwangerschap. Ik beval nog 1x en dan ben ik er klaar mee. Bij voorkeur rond de 40 weken. Wordt het weer een geval als ons zoontje dan is t eveneens de laatste. Die gok durf ik niet nog een keer aan. Voor mn 35e blijven, dat is nog 2 weken
Wij hebben na de 1e ook moeten besluiten om het erbij te laten. Wat mij erg heeft geholpen om het te accepteren; - oprecht proberen blij te zijn met het kind dat we wel hebben gekregen - extreem focussen op de voordelen van de huidige situatie, voor jouw situatie bijv geen slapeloze nachten, uitjes gericht op je huidige kinderen, meer financiele vrijheid. Ieder dingetje, hoe klein ook, zal helpen om jezelf te overtuigen en ze zullen steeds sneller in je op komen. Of nou ja, bij mij iig wel. - ik ben over gegaan op anti conceptie waarbij ik niet menstrueer. Dit heeft me nog het meeste rust gegeven, geen maandelijkse herinnering aan de wens, geen twijfel als menstruatie later is enz enz. - op een gegeven moment zal je merken dat je een soort van gevoel over je heen kan krijgen van pfoei, ben blij dat ik dat nu niet ben, als je iemand met driftige peuter tegen komt of andere situaties die er ook bij horen Het is natuurlijk geen rozengeur en manenschijn, maar deze dingen hebben mij wel geholpen om de situatie te accepteren zoals die nu is. Ik hoop dat je er iets aan hebt!
Ik heb altijd 3 kinderen,man vanaf de start 2. Bij de zwangerschap en geboorte van de eerste waarbij ik lichamelijk veel te zware klappen kreeg die blijvende beschadiging op hebben geleverd en het dagelijks functioneren enorm beperken. Man wou het eerst bij 1 houden. Voordat onze oudste 2 werd en na overleg met de artsen kreeg ik groen licht voor een tweede en die gaven ook aan: als je verstandig bent, is de tweede ook de laatste. Met dat groene licht en zijn eigen wens die begon op te komen, ondanks twijfels, toch voor tweede gegaan. Een bbz hielp niet bij zijn twijfel, hij was doodsbang mij nog een keer bijna te verliezen. Maar goed, nr 2 is er gezond en wel gelukkig. Ik heb al briefje liggen voor anticonceptie, zodat ik niet stiekem elke maand hoop hou. Maar de berusting komt al wel nu ik thuisonderwijs aan 1 moet geven, terwijl de baby ook heel veeleisend is en met pech wil clusteren en ik vast op bed lig, en man wel buitenshuis werkt. Vind 2 pittig zat nu
Altijd de wens gehad voor 3 kinderen... De zwangerschap van de eerste heeft 2 jaar op zich laten wachten. Toen we voor de tweede gingen zijn we uiteindelijk in de medische molen terecht gekomen. Na 3,5 jaar proberen in 2016 eindelijk zwanger, maar uiteindelijk een ma. Daarna gestopt met de medische molen (was tevens onze laatste poging). Tot het in 2018 toch weer begon te kriebelen. In 2019 opnieuw de medische molen in (onze vierde en laatste poging). Direct zwanger, het hartje klopte, maar is uiteindelijk helaas weer gestopt. Geen cryo’s meer over dus ons boek ging in 2019 definitief dicht. Ik heb het hier nog dagelijks moeilijk mee, had zo graag een groter gezin gewild en onze zoon een broertje of zusje gegund. Het mocht helaas niet zo zijn...
Lieve meiden. Knuffel voor jullie allen. Nu zit ik momenteel in een andere situatie, maar weet wat jullie doormaken. 5 jaar heb ik moeten wachten tot mijn man ook klaar was voor een kinderwens. Mijn wens was altijd een groot gezin van minimaal 4 kinderen. Mijn man wou max 2. Na 4 zwangerschappen en daaruit 2 gezonde kinderen was het klaar voor ons. We hebben hier veel oprechte gesprekken over gehad. Daarna ben ik in mijn eigen tempo begonnen met afsluiten. Baby spullen en kleding weg geven. Plannen voor de toekomst (op werk gebied) maken en heel bewust zijn van onze 2 kinderen. Het heeft ruim een jaar geduurd voor ik beter in mijn vel zat en rust had met de realiteit. Ik voelde mij niet compleet maar wel gelukkig en dankbaar. (Uiteindelijk is het anders gelopen en verwachten wij ons 3e kindje. Iets wat fantastisch en tegelijk ook best moeilijk is aangezien alle emotisch en rouwproces wat eraan vooraf is gegaan toen we het bij 2 zouden houden. Na dit kindje is het klaar en wordt mijn man gesteriliseerd.)
@Solipsist bedankt voor je tips. Ik probeer het ook heel hard positief te bekijken maar toch blijf ik er dagelijks mee bezig. De pil was echt vreselijk, ben er alweer mee gestopt. Ik voel me daar zo slecht van.. welke anticonceptie gebruik jij? @Venne dikke knuffel voor jou. Dat lijkt me echt heel zwaar. Kun je er goed over praten met je partner? @Dagda dank je wel voor het delen van je verhaal.. ik blijf hier dromen van net zo’n wonder terwijl mijn hoofd echt wel weet dat het niet meer gaat gebeuren. Van de week heb ik weer wat baby/kinder spullen verkocht en weg gedaan. Steeds een beetje meer.. @Rozeline dat is helemaal prima
Ik ben dus weer gestopt met de pil, dat lijf is toch al niet goed dus dit maakt vast geen verschil Ik reageer er gewoon niet goed op, heb er echt last van. De hoofdpijn en mijn algehele gestel zijn zo van de leg. Maar geen anticonceptie geeft ook weer hoop en teleurstelling dus zo kan ik het nooit gaan afsluiten. Na een rotopmerking van man over mijn menstruatie gaan we de komende maand voor volledige onthouding het zal hem leren
@Luna86 we praten er niet veel over, maar hebben het wel een plek gegeven in ons leven. Voor de eerste ma hebben we een beeldje van een vlinder op een plekje in de woonkamer gezet. Na de tweede ma hebben we met z’n drieën een boompje in de tuin geplant. Zo hebben we het toch letterlijk een plekje gegeven... Ik vind de pil echt verschrikkelijk, word er geen gezelliger mens van zullen we maar zeggen. Geen idee welke andere anticonceptie minder bijwerkingen heeft, behalve algehele onthouding
Ik had ook ontzettend veel last van de pil en heb nu de implanon in mijn arm. Die zit er nu bijna 2 jaar in denk ik en tot nu toe geen klachten. Maar ik weet dat er meerdere soorten zijn waarbij je niet meer menstrueert. Je kan ook altijd in overleg gaan met de huisarts, de ene geeft meer hormonen af dan de ander en verder je wensen kenbaar maken. Even het 2e deel dat ik heb gequote, ik ben geen Dagda, maar het wegdoen van alle spullen heeft mij ook enorm geholpen. Als het er niet is, zie je het niet en wordt je er (net als met die menstruatie) niet aan herinnerd. Het idee om het te gaan doen is ontzettend zwaar, maar bij mij was het zelfs een soort van opluchting. Ik las ook dat ze eerder schreef dat ze zich richtte op de toekomst, dat heeft mij in het verleden ook goed geholpen. Er zijn zoveel andere dingen waar je je nu al op zou kunnen focussen ipv over zoveel jaar / uberhaupt ooit kan bereiken nu, waardoor een nieuwe zwangerschap zomaar ineens onbelangrijk kan worden zegmaar. Je moet er alleen voor jezelf achterkomen wat dat is dat je blij zou maken (en dan wordt het zogeheten wonder mogelijk een shock ipv een droom kan ik je uit ervaring vertellen )
Sorry voor late reactie. Ik ben vroeg vaak van gedachte veranderd hoeveel kinderen ik wilde, maar de laatste jaren was het meestal 2. Toen ik mijn man leerde kennen was hij duidelijk ik wil er eentje. Ok prima dacht ik ik ben toch niet meer de jongste. Januari 2019 is onze dochter geboren. Het ging allemaal niet vanzelf (lang verhaal), zwangerschap ging niet makkelijk en bevalling was traumatisch. Ik dacht dit nooit meer. Toen mijn dochter 6 weken dacht ik oh dit wil ik misschien nog wel een keertje. Ik had besloten om er over te denken tot onze dochter 1 jaar was, maar voor die tijd wist al dat ik er niet nog eens aan wilde beginnen. Mijn man is ook heel stellig hij wil er niet nog eentje. Ondanks dat mijn verstand heeft besloten van niet, blijft mijn gevoel toch anders. Soms voelt het of ons gezin is niet af is ofzo. En als mijn man zou zeggen ok we gaan nog voor een tweede, zou ik gelijk om zijn. Wat is het toch raar dat verstand en gevoel zo weg uit elkaar liggen....