Jeetje wat verdrietig zeg, maar je komt zo vastberaden en wijs over. Bedankt dat je jouw verhaal met mij wilde delen. Nu weet ik dat er zeker wel een mogelijkheid is om mijn grens te bewaken zonder dat dit tussen de relatie van mij en m’n man hoeft in te staan. Wel heel zenuwachtig wanneer m’n man expliciet gaat aangeven dat ik niet meer kom. Want er is geen heftige ruzie ofzo ervoor aan te pas gegaan. Maar gewoon het besef dat ik het niet meer wil. Contact was al heel matig
Wat goed dat je voor jezelf kiest! Ik heb destijds het contact met mijn (inmiddels ex) schoonouders ook verbroken. Zijn broertjes woonde nog thuis dus ik ging daar ook niet meer heen. Zijn moeder deed altijd alsof ze mega zielig was, alles lag aan mij en ik deed het fout. Mijn ex steunde mij hier in en besloot dan zelf ook geen contact meer te willen. Dat hoefde overigens niet van mij.. ik heb altijd gezegd dat hij ze kon blijven zien maar ik niet mee ging. nu we uit elkaar zijn heeft ie weer contact.
Hier wil ik even op inhaken, want dat vind ik echt onzin. Je doet hier je man, je kind en jezelf te kort mee. Mijn schoonmoeder is gecompliceerd, maar ze is net zo betrokken als mijn eigen moeder en ze is een geweldige oma. Ik denk dat we met zijn alle die gedachten wat meer moeten loslaten. Ik denk dat dit meer met haar persoonlijk te maken heeft als ‘ze is de moeder van mijn man en daarom is het logisch dat…’
Gedoe met (schoon) familie is hier helaas ook herkenbaar. Wij hebben in de coronaperdiode voor onszelf gekozen en tot op de dag van vandaag ben ik daar heel blij mee. Het geeft zo veel rust bij ons, dat is alles waard geweest. Het gevoel van oh jee,de feestdagen komen er aan of die verplichte verjaardag.... we zijn er van af en dat voelt goed. De betreffende familie heeft het er moeilijker mee en probeert nog steeds op verschillende manieren contact te hebben met ons. Laatst ook via dochter die sinds vorige kerst een eigen mobieltje heeft. Dat hebben we ook direct afgekapt. Helaas had schoonvader haar nummer doorgegeven, maar hij heeft nu gelukkig ook kunnen zien dat daar op een verkeerde manier gebruik van werd gemaakt en hij snapt ons besluit nu steeds beter. Hij heeft nog een poos geprobeerd om de lieve vrede te bewaren, maar aan een dood paard trekken heeft echt geen zin.
Je hebt eigenlijk helemaal gelijk. Het is niet oké dat het zo is zoals het is. Soms probeer ik het goed te praten waarom mensen zijn zoals ze zijn. Maar dat heeft me Tot nu toe nergens gebracht. Ergens ook geen idee hoe een gezonde relatie er wel uit hoort te zien. Dus ben blij dat je er toch even op inhaakt.
Heel dapper van jullie zeg! Maar heb ook het idee dat je partner meteen achter je stond? Of was dat niet het geval? Bij mij heeft het eigenlijk 8 jaar bijna 9 jaar geduurd voor m’n partner eindelijk naar mij wilde Luisteren in plaats van het goed te sussen. Denk ook een soort troost voor zichzelf. Maar man wat heerlijk lijkt mij die rust zeg. Het idee alleen al. Ik vind het ergens nog wel moeilijk met de feestdagen/ verjaardagen. Het was namelijk niet 100 procent kut,maar vaak wel en dan vooral Voor mij. 2 jaar terug toen m’n dochter( die te vroeg geboren was) voor het eerst echt op Familie visite kwam, vroeg mijn sz of haar dochter van toen 1,5 jaar mijn dochter mocht optillen en vasthouden. Ik zei liever niet, een andere keer. Dit omdat m’n dochter vaak ziekenhuis in en uit ging in die periode en ik er ook gewoon geen behoefte aan had. Mijn schoonzus besloot het gewoon toch te doen, terwijl haar dochter op schoot bij papa lag. Want dan was het niet gevaarlijk. Ik was zo pissig geworden en mijn zwager begreep niet waarom en had me daarna nog appje gestuurd om zijn excuses aan te bieden. Heeft zij nooit gedaan. En dit soort dingetjes bleven zich maar herhalen met feestdagen en verjaardagen. Dus wat een rust als het niet meer hoeft. hoe vieren jullie nu de kerstdagen?
Bedankt voor je reactie! Ik word echt zoveel wijzer van al Jullie berichtjes. Die slachtofferrol zo vreselijk is dat hè?! Ik weet ook echt niet hoe daar mee om te gaan! Wel heel knap dat je zo snel je grens hebt aangegeven
Het is ook niet oké! Het is verschrikkelijk wat er telkens gebeurd, zo hoort een ander niet met je om te gaan. Maar probeer je man met deze gedachten niet onder je zus te plaatsen en daarmee jezelf en je dochter ook. Jullie zijn meer waard dan die gedachten. Echt. Mijn man heeft jaren geleden het contact met bepaalde familieleden verbroken. Ze waren jarenlang uiterst respectloos naar mij en daarmee ook naar mijn man en mijn familie. Ik weet heel goed hoe je je voelt ik wil er hier alleen niet te veel over zeggen. Neem het jezelf bijvoorbeeld ook niet kwalijk dat je na een X aantal jaar ‘pas’ het contact wilt verbreken, het gaat er niet om dat jij zwak zou zijn omdat je die keus niet eerder hebt durven maken. Jij bent -denk ik- ontzettend loyaal geweest naar iedereen om je heen. Dat pleit voor je. Vaak heb je in gezinnen een katalysator, waarschijnlijk is jou dat toebedeelt. Neem het jezelf niet kwalijk dat je geen contact meer wilt, dat is niet jou schuld. Je schoonmoeder had nooit zo met jou om mogen gaan, ze had je ook kunnen omarmen.
Samen met het gezin, soms met mijn familie. Mijn man werkt in ploegendienst, dus het komt ook niet altijd lekker uit. Is hij werken dan maken we er met z'n 3tjes een lekker dagje thuis van met hapjes en bv een kerstfilm of een spel. Vinden ze verder ook prima gelukkig. De kinderen zijn 9 en 11.
Voor het eerst voel ik me echt gezien, begrepen en erkent. Na al die jaren die bevestiging dat het zich niet in mijn hoofd afspeelt en dat ik me niet aanstel. Je weet niet hoeveel dit voor mij betekent. De stap om te delen was groot, maar zo blij dat ik dit gedaan heb. Bedankt dat je toch je tijd nam om te reageren. Ik heb dit echt nodig. Precies, wat je zegt, het voelt wel dat ik alle negativiteit opslokte, zodat iedereen een goede fijne kon hebben. Intens verdrietig dat ik het toeliet. Maar ik ga me er niet schuldig meer om voelen. Ik vind eigenlijk heel rot dat jij precies weet hoe ik me voel.. want het is zo verdrietig gevoel. Ik hoop dat jij nu ook veel mee rust hebt. Want ook jij verdiend dit ❤️
@Ysabella: wat kan jij alles toch altijd mooi en respectvol verwoorden. Volgens mij ben jij echt een heel mooi mens.
Dit soort dingen sluipen er vaak ook heel venijnig in. En je man heeft ook -denk ik- altijd in deze dynamiek geleefd, dit is voor hem vast ook moeilijk geweest om te kunnen zien laat staan erkennen. Ik hoop dat jullie steun vinden bij elkaar. Dus inderdaad, probeer ervoor te zorgen dat jij je niet schuldig voelt. Vaak word je in dit soort dingen langzaam meegezogen en ga je meebuigen. Taai gras buigt en schiet weer terug. Mij gaf het erg veel rust al duurde dat wel een tijdje. Mijn schoonfamilie is echt een verschrikking geweest. Op het ongeloofwaardige af. Mijn schoonmoeder zie ik nu vaak wekelijks maar het is wel platonisch. Al merk ik doordat wij voet bij stuk houden ze begint te veranderen en durft ze ook te zeggen dat ze bepaalde dingen beter anders had kunnen aanpakken. (Ik krijg zelfs complimenten over het opvoeden.) Ze is een geweldige oma ik had geen betere kunnen uitkiezen en daar ben ik erg dankbaar voor. Dus soms laat ik iets over mij heenkomen waar ik mij vroeger ontzettend rot om kon voelen. En is het oké. Maar dat is wel een bewuste keuze die ik maak, vroeger kon ik die keus gevoelsmatig niet maken. Misschien is er over een paar jaar ook wel ruimte om die keus voor jezelf te maken. Dat betekend namelijk helemaal niet dat jij weer je grens verlegd, maar dat bepaalde dingen je niet meer kunnen raken. Wat een groot compliment! Dankjewel.❤️
Wij hebben geen contact met mijn man zijn familie. Alleen zijn broer zien we zonder verwachtingen. Wel spreken wij zijn pleegmoeder & dat is ook de oma aan mijn man zijn kant. Ik verdiep me vaak in familie trauma's & opstellingen. fijn om t kunnen zien waarom bepaalde situaties en banden ontstaan en mensen reageren. En daardoor makkelijker los te laten.
Mag ik vragen waarom je van je man verwacht dat hij dat gaat doen? Het is jouw keuze, zou het dan ook niet passender zijn als jij het laten weten? Lijkt me voor de band die je man kennelijk nog wel lijkt te willen behouden ook fijner. Uiteraard wél heel belangrijk dat hij vervolgens duidelijk maakt dat hij jou steunt in jouw keuze. Maar om hem de boodschapper te maken lijkt mij niet fair.
Wauw wat mooi dat er nu wel ruimte voor contact is! Dit heeft hoop! Al ben ik nog lang niet bij dat stadium denk ik… ik geef eerlijk toe dat ik ook een beetje verbitterd ben geworden. Herken mezelf niet. maar ik vind het echt zo knap van je dat je nu wel contact hebt met je schoonmoeder, ondanks verleden. Het kost heel veel energie om mensen te vergeven. Heb je misschien tips hoe jij ervoor zorgt dat je je grenzen bewaakt en de band respectvol houdt? Echt zoveel respect voor jou!
Dat klinkt interessant hoe en waar verdiep jij je hierin? Mijn schoonmoeder heeft onwijs veel jeugd trauma’s. Zal vast ook wel meespelen.
Ik verwacht helemaal niks van mijn man, we hebben samen besloten dat hij zijn moeder op de hoogte zal brengen dat ik de komende periode ruimte nodig heb van voornamelijk zijn moeder. Dit is natuurlijk best wel Ingrijpend en het leek hem fijn om dat zelf als haar zoon te brengen. Ook om verdere escalatie tussen ons 2 te voorkomen.
Hier sluit ik mij bij aan. Ik heb zelf alleen zonen, dan zou ik later minder affiniteit hebben met mijn kleinkinderen omdat ik de moeder van de vader ben ipv de moeder van de moeder. Mijn schoonouders zijn gelukkig gek op al hun kleinkinderen, zowel van hun zoon als dochter en mijn ouders ook.
Het is helaas herkenbaar wat je schrijft. Ik heb ook gebroken met mijn schoonouders, en het voelt voor mij als een hele goede keuze. Het is nu twee jaar terug dat we een hele forse ruzie hebben gehad. Ze kan enorm kwetsend en dwingend zijn. Ze heeft mijn vriend ook vreselijk gekwetst tijdens die ruzie. We, of eigenlijk mijn vriend heeft nog een aantal keer geprobeerd om het telefonisch uit te praten. Maar ze legt alles bij ons neer, zegt gewoon ik bied nooit mijn excuses aan. Het was voor mij de druppel toen ze door de telefoon schreeuwde dat ze spijt had dat ze naar de crematie van mijn vader was geweest. Ik stond op het punt om helemaal te flippen, maar ben gaan zitten en dacht los laten, dit is haar manier om mij pijn te doen dus los laten. En vanaf toen heb ik ook gezegd hier stopt het. Mijn vriend staat achter mij en heeft lange tijd ook geen contact gehad. Nu blijkt ze kanker te hebben, hij wou eerst ook niet bellen met haar. Maar ik heb gezegd, je weet niet hoe dit afloopt dus misschien toch beter bellen. Ook gezegd tegen hem dat als je het contact wilt herstellen is dat jou keuze maar ik wil haar niet meer zien. Ze hebben nu heel sporadisch contact. Hij vind het lastig want ze heeft hem ook erg veel pijn gedaan met haar woorden. Ze heeft tegen iedereen een ander verhaal verteld, geeft ons de schuld. Ze moesten eens weten. Maar ik laat dat los, ik wil niet meer dat het mij energie kost. Ze is het niet waard. Als familie jarig is komen wij op een andere dag. Kerst vieren wij niet met die kant van de familie. Ik wens je sterkte, het wordt steeds makkelijker.