Angst voor misselijkheid

Heel herkenbaar verhaal. Ik heb al jaren een overgeef fobie en schiet ook compleet in de paniek als ik misselijk ben. Toen wij de stap maakte om voor een eerste kindje te gaan heeft dit me ook aan het twijfelen gemaakt, maja je wil het toch graag dus ik heb me erover heen kunnen zetten. Je kunt van tevoren niet bepalen hoe jou zwangerschap eruit gaat zien. En dat is ook iets waar ik doodnerveus van wordt: je verliest de grip op je eigen lichaam.

Ik heb een top zwangerschap gehad en geen een dag misselijk geweest. Dat kan natuurlijk ook!

Wij gaan nu voor een tweede kindje en al ben ik doodsbang voor de dag dat ik boven de wc hang....dat zie ik tzt wel weer!

 

Als ik je één ding kan zeggen wat mijn ervaring betreft met de zwangerschap: wat je "normaal" hebt, kan nu helemaal anders zijn! Ik ben "normaal" om de 3-4 maanden echt héél zwaar verkouden, ik kan er bijna mijn klok op gelijk zetten. Begin mei was het terug van dat, eind mei opnieuw (dus veel te vroeg), en daaraan wist ik dat er iets anders was dan anders - en inderdaad positief. Sindsdien niet meer ziek geweest! Ongelofelijk! Het kan dus ook de andere kant uitgaan.

Ik denk dat je in dit geval niet de juiste therapeut(e) gehad hebt. Er ligt volgens mij wel iets dieper achter deze angst... Iets dat je misschien in je bewuste niet meer herinnert.

Elke zwangerschap is anders, zowel per mama als bij elke mama individueel! Ik kan me voorstellen dat dit voor mij 'makkelijk praten' is, omdat ik niet in jouw situatie zit, maar ik zit dan weer met andere fobieën (waar ik nu niet verder over wil doorgaan ) die een grote invloed hebben.

Ik ben ook een van die mensen die er alles aan zou doen om niet te moeten braken. Maar echt àlles. En ik was dus ook bang voor de zwangerschap. En weet je, het enige wat ik gehad heb was een héél lichte maaggevoeligheid als ik wakker werd in maand 2 en 3. Deze was eenvoudig op te lossen: een cracotte eten voor het opstaan. Verder nog niks van misselijkheid gehad, geen braken, niks. Dat bedoel ik dus; elke zwangerschap is anders, en een gevoelige maag hoeft niet per se te betekenen dat je zéker die misselijkheid zult hebben. Het kàn wel, maar het hoeft niet. Vergeet ook niet dat veel pijn tussen de oren zit. Even ter verduidelijking: ik zeg niet dat je dit je inbeeldt, integendeel zelfs! Maar heel veel echte pijn wordt veroorzaakt door het on(der)bewuste. Mijn gevoel zegt dat je dit beter nog eens een kans geeft bij een andere therapeut(e).

Hopelijk komt mijn reactie niet vreemd over, ik bedoel het goed, en ik kan me inbeelden dat dit je heel erg tegenhoudt. Moet echt verschrikkelijk zijn als je zo graag een kindje wil...

 

Ik heb ook een enorme fobie voor misselijkheid en daarbij ook het braken. Tijdens mijn zwangerschap heb ik hier helemaal geen last van gehad, alsof mijn lichaam en geest anders werkten tijdens de zwangerschap. Ook ben ik amper misselijk geweest. Het is meer de paniek die me vaak misselijker maakt dan ik werkelijk ben.
Laat je wens niet in de weg staan, alles komt goed, want iedereen is anders.

 

Hoi Jody,

Je angst is voor mij heel herkenbaar. Ik heb jarenlang een extreme angst gehad voor misselijk zijn en braken. Het begon rond mijn 16e, toen ik een keer vreselijk buikgriep had en ik mij ontzettend lamlendig heb gevoeld. Toentertijd zat ik ook nog in een zeer negatieve relatie met een geweldadig ex-vriendje, dus beide factoren hebben denk ik samen de angst veroorzaakt.

Ik was zo 'bezeten' door de angst dat ik stiekem reistabletten ging kopen bij de drogist. Hierin zat een middel tegen braken. Iedere avond voordat ik ging slapen, nam ik een tabletje in zodat ik niet brakend wakker zou worden (zoals dat gebeurde tijdens de buikgriep). Ook op momenten als ik mij (licht) misselijk voelde, nam ik meteen een reistabletje in. Hartstikke slecht natuurlijk, maar ik móest dat van mijzelf. Alles beter dan misselijk zijn en overgeven.

Dit is jaren zo door gegaan en ik heb het jarenlang voor iedereen verborgen gehouden. Zelfs mijn huidige man heeft het niet doorgehad. En toen kwam daar mijn kinderwens. Ik sprak met mijzelf af dat ik stopte met de reistabletten als ik stopte met de pil. Dit vond ik heel moeilijk. Ik had geen controle meer over het wel of niet overgeven. Toch bleef ik vaak naar de reistabletten grijpen. Op een gegeven moment kreeg ik op vakantie toch buikgriep en hielpen de reistabletten niks. Ik heb vreselijk overgegeven en was twee dagen kotsmisselijk. Voor mij was dat het moment dat ik 'wakker' werd. Die pillen hielpen blijkbaar niet, of in ieder geval dus niet bij een echte buikgriep.

Na een jaar werd ik eindelijk zwanger (was toen al ruim 7 maanden gestopt met de reistabletten). En, ik had pech. Ik was kotsmisselijk tot en met 22 weken en moest dagelijks overgeven. Maar het was een ander soort misselijkheid. Niet die overweldigende braakmisselijkheid als een buikgriep, maar plotseling opkomend en net zo snel weer afnemend. En het klinkt misschien gek, maar doordat ik een kindje bij mij droeg wilde ik niets te maken hebben met medicijnen. Ik wilde hem zo gezond mogelijk ter wereld brengen.

Nu achteraf gezien is de zwangerschap mijn 'genezing' geweest. Ik ben niet meer zo angstig omtrent misselijkheid en braken. Ik ben heus nog wel eens bang als ik weer misselijk word, maar de echte overheersende angst is weg. En ik heb geen standard voorraad reistabletten meer in huis. Er gaan zelfs maanden voorbij zonder dat ik eraan denk.

Ik wil je veel sterkte en succes wensen! Misschien is het raadzaam om toch eens met iemand erover te praten, aangezien de therapie voor je gevoel niet voldoende heeft geholpen. En verder haal je hopelijk wat hoop of kracht uit mijn verhaal!