Iemand waar ik al zo'n tiental jaar samen een tweetal uur mee sport, is eind vorig jaar haar man verloren. Ze blijft alleen achter met twee jonge kindjes. We zien elkaar niet super veel (een tweetal uur per week dus, met pieken rond bepaalde sportevents) maar dit heeft me toch erg aangegrepen. Haar man was even oud als mijn man, ik ken haar kindjes, ... Nu zagen we elkaar nog steeds elke week maar vond ik het moeilijk om haar aan te spreken. Ik stuurde haar een aantal weken na de begrafenis een mailtje en dat kon ze erg appreciëren. Nu vernam ik dat ze een tijdje stopt met de sportclub en weet ik niet goed wat te doen. Opnieuw een mailtje sturen, maar goed wat zeg je dan... Ik herinner me nog altijd de woorden van mijn moeder die als kind haar zus is verloren. Ze zei altijd 'hoe onhandig ook, ik was altijd blij als mensen iets vroegen/lieten weten, veel liever dit dan mij negeren omdat dat het gemakkelijkst was'. Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Ik zou denk ik toch bellen of mailen en gewoon zeggen wat je denkt en voelt in je eigen woorden. Niet te zwaar maar gewoon zoals het is. Ik zelf kan er altijd heel moeilijk tegen als mensen in mijn omgeving alleen maar weten hoe ze moeten reageren als er iets leuks is, en vervolgens echt geen raad weten als er een keer iets naars gebeurt. Dan wordt het of genegeerd of er moet en zal meteen een positieve draai aan gegeven worden. Ik denk dat het voor haar veel zal betekenen als ze in ieder geval weet dat je aan haar denkt in deze rot periode voor haar.
Ik weet niet of je haar adres hebt maar dan zou ik een kaartje sturen ipv Mail. Ik heb pas alle kaarten nog eens gelezen die ik kreeg na het overlijden van m'n vaderen dat is heel fijn om iets tastbaars in handen te hebben wat je kan bewaren. Mijn moeder kreeg opzn verjaardag pas ook nog wat kaartjes en vond dat erg fijn.
Gewoon mailen dat je aan haar denkt en of ze het fijn vindt om contact te houden nu ze niet sport. Vragen of ze een keer wil afspreken en ook zeggen dat je het begrijpt als ze het (nu) niet wilt. Maar zeker wat van je laten horen!! Hoeft echt niet een lang bericht te zijn.
Inderdaad, een kaartje! Daar had ik nog niet aan gedacht. Zo zie je maar datje kind bent van de digitale generatie. Bedankt voor de tip!
Je moeder had helemaal gelijk. Toen ik rouwde om m'n zoontje, vond ik het ook heel verdrietig als mensen niks lieten horen omdat ze dat ongemakkelijk vonden. Een appje, belletje of kaartje waren zo fijn. En ze zal het vast wel aangeven als het nog niet uitkomt...
poeh hè wat heftig.. Maar je kunt idd toch iets in de trant van : Ik weet niet of ik de juiste woorden kan vinden, Maar ik wil toch graag iets laten weten dat ik aan je denk. . ?
Zeg / mail/ schrijf het gewoon vanuit je hart. Net zoals je hier hebt gedaan: Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar wil laten weten dat ik met je meeleef. Of je laat een bloemetje of een plantje bezorgen met een kaartje: Nu ik je niet meer zie bij het sproten wil ik toch laten weten dat ik aan je denk/met je mee leef.
Ik denk dat wat je schrijft of zegt meestal wel goed is, als je maar iets zegt of iets van je laat horen... En vooral ook na wat langere tijd. De eerste weken, maanden krijgt een rouwende veel steun, maar daarna wordt het stiller en juist die stilte is voor mensen lastig. Sommigen vinden het moeilijk om iets te schrijven, maar voor de rouwende is het veel lastiger dan voor jou... Mijn beste vriendin is een half jaar terug overleden en laat een man en 2 kleintjes na. Ik merk aan hem dat hij alle steun en aandacht fijn vindt. Vooral ook rond bepaalde dagen, verjaardag van de kinderen, zijn verjaardag, Valentijnsdag, Moederdag straks wordt ook heftig... Kleine berichtjes vindt hij fijn, mailtjes en kaartjes ook. Maar ook een ovenschotel op zijn tijd of een aanbod om even op de kinderen te passen of een keer wat leuks te doen..
Maak het niet te zwaar zou ik zeggen zeg gewoon: ik hoorde dat je stopt, jammer. En eigenlijk alleen als het je intentie is om iets anders af te spreken dan op het sporten. Wie weet gaat het namelijk naar omstandigheden best met haar, maar lukt het gewoon niet om continu oppas te vinden. Dan kan het heeel irritant zijn als mensen de conclusie lijken te trekken dat ze 'ineens' iets van zich moeten laten horen. Vond ik tenminste. In tegenstelling tot wat je moeder zei vond ik na het overlijden van mijn moeder dat veel mensen te hysterisch bezig waren met mijn vermeende ongeluk en mijn rouw. Het ging best goed namelijk, ik werd alleen geschift van iedere keer weer die zemelaars die in woord beleden dat het allemaal zo vreselijk was, maar verder hun gezicht niet lieten zien.
Jouw moeder heeft gelijk. Spreek je gevoelens uit. Zeg dat je noet weet wat je moet zeggen. Dat je er voor haar zou willen zijn en vraag haar hoe je dat voor haar zou kunnen doen. Biedt eventueel aan om een keer een wandeling te maken ipv te sporten, dat praat makkelijk. Ze zal vast ook fijne momenten hebben en ze zal waarschijnlijk niet zielig gevonden willen worden. Maar stel vooral vragen, vul niet in.
Ik ben geen goed voorbeeld, maar spreek uit ervaring. Heb net de "vriendschap" van een vage kennis verloren omdat ik volgens haar niet genoeg gedaan heb na de vroeggeboorte (en sterfte) van hun kindje. Ze waren 20 weken zwanger en het was een kennis van mijn man. Enfin, ik heb er nog een topic over geopend, je kan maar teruglezen. Maar wat ik hier wel uit geleerd heb is dat sommige mensen echt die steun kunnen gebruiken en dat je beter wat meer aandacht aan hen geeft dan te weinig. Dat laat zien dat je bezorgd om haar bent en dat je haar steunt. Ook al is het niet altijd makkelijk. Na dit voorval ben ik ook mijn vriendschappen meer gaan waarderen en net iets meer aandacht gaan geven aan sommige kennissen door wat meer contact te houden, zeker wanneer ze het moeilijk hebben. Ik zou haar zeker laten weten, per app, mail of telefoon dat je het spijtig vind dat ze even niet meer komt en dat je haar mist als sportmaatje, dat je het begrijpt en dat je er voor haar bent als ze wil praten.