Hoi! Puur nieuwsgierigheid, dus als ik over de streep ga, hoor ik het graag . Maar ik las in een andere topic dingen over scheidingen en van alles moeten regelen, dat het mij aan het denken zette. Vraag: Waarom heb je destijds gekozen voor je partner en waarom ging het fout? Vraag/ poll: Hoeveel ZP vrouwen zijn gescheiden(geweest)? Ik zal beginnen: Niet gescheiden, ik denk er soms wel aan. Wij waren jong, nu 20 jaar later zo verschillend, maar voor de kinderen maken we het beste ervan. Nee, ik ben niet ongelukkig, maar een relatie kost bloed, zweet en tranen.
Niet gescheiden en denk er absoluut niet aan. Ik denk dat ik nooit en te nimmer meer zo'n perfecte man kan vinden haha. Hij komt altijd braaf meteen thuis vanuit zijn werk (dus vreemdgaan is niet mogelijk ), ik mag altijd in zijn telefoon/laptop/mail, hij doet van alles (uit zichzelf) in huis, ik kan gewoon tbm zijn, hij is attent en lief en is ook nog eens de allerliefste papa die ik ken... Dus nee, scheiden lijkt me geen optie. Het kan niet beter worden nl.
ook niet gescheiden. heb het al 14 jaar prima met mijn vriend. zijn niet getrouwd. minpunten heeft ie zeker ( wie niet) maar hij is een lieve man en vader die alles voor ons over heeft. ik kan doen en laten wat ik wil, hij zal nooit ergens over zeuren bv dat de wehkamp te vaak aan de deur staat. Soms zou ik weleens willen dat ie wat minder werkte maar goed we hebben eigen zaak dus kan niet anders. is onze boterham. scheiden? nee hoor nooit. of hij moet met een ander gaan liggen wippen. maar als er iemand een bloedhekel aan overspel heeft is het die van mij wel dus ook daar ben ik niet bang voor
Nee, niet gescheiden. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik tien was. Het was echt een vechtscheiding en het heeft altijd zijn sporen achtergelaten. Daardoor heb ik me heel goed beseft hoe het kan lopen, maar vooral wat ik NIET wil in het huwelijk. Mijn man is fantastisch, we hebben ondanks alle druk die we op ons voelen een heel goed huwelijk. Tja, je weet nooit hoe het loopt natuurlijk, maar voor ons is het huwelijk heilig en scheiden niet echt een optie..
Ja, ik ben gescheiden van mijn vorige partner. Ik koos destijds voor die partner omdat het iemand was die ik al kende van de middelbare school, en na een relatie met een agressieve drugsverslaafde was hij er als vriend. Ik voelde me veilig bij hem, en dat was op dat moment wat ik nodig had. Uiteindelijk bleek de wolk te roze en mijn oogkleppen te groot. Hij hield er sinds de zwangerschap van mijn oudste een ander op na (we waren net een jaar getrouwd) en na ontkennen, zeggen dat het over was, 100en keren beterschap wensen, en zelfs nog een 2e kindje (niet gepland, zeer zeker wel gewenst) heb ik gezegd te willen scheiden. Vervolgens wilde hij nog in relatietherapie, maar na 4 jaar bedrog en leugens had ik daar geen behoefte meer aan. Uiteindelijk bleek de scheiding de juiste beslissing want achteraf bleek dat de relatie met haar nooit gestopt is. Mijn vertrouwen in hem was en is stuk, en dat zal niet meer terugkomen. Inmiddels ben ik alweer 8 jaar samen met m'n huidige partner waarvan 6 jaar getrouwd, en 3 jongetjes erbij . En ja, we hebben onze ups en downs dus het is hard werken, maar ik weet nu in elk geval wel zeker dat er niet achter mijn rug gerotzooid wordt.
Getrouwd omdat we van elkaar hielden en samen een toekomst op wilden bouwen. Hij was echter een vluchteling en uitgeprocedeerd in NL. Ik heb hem daarom in zijn land opgezocht een halfjaar nadat hij NL had verlaten, om te kijken of onze liefde voor elkaar nog zo sterk was en of we toch verder met elkaar wilden gaan. Uiteindelijk besloten er samen voor te gaan, maar dan wel in NL (de moeilijkste weg...) Na 2 jaar knokken is het ons gelukt om in NL te trouwen en samen in Portugal te gaan wonen. Ondanks dat we veel stress hadden vanwege de papieren en werk (ik had daar een goeie baan, maar hy werd vaak afgewezen) hebben we daar een goede tijd gehad maar zijn we toch na 1 jaar naar NL doorgegaan. Dat was uiteindelijk altijd ons plan geweest en ik had erg veel heimwee naar familie en vrienden... In NL ging het erg snel... een huis beide een goede baan.... Totdat de recessie begon en hij zijn baan kwijt raakte, net toen we hadden besloten voor een kindje te gaan samen. En ik bleek ook net toen zwanger (timing ) So far so good... Toen onze dochter een half jaar was besloot hij terug naar school te willen... voor een goede toekomst samen..... Uiteindelijk veranderde hij heel erg, alsof hij depressief was. Wou niks meer samen doen, vooral bezig met uitgaan en vrienden terwijl hij daarvoor absoluut niet zo was. Ik bedacht me dat hij waarschijnlijk heel erg heimwee had, maar aangezien hij een hele slechte prater is kwam dat er niet uit... Ik heb toen aangedrongen op een vakantie naar zijn land ook omdat zijn familie onze dochter nog nooit gezien hadden. Vlak voor zij 2 werd zijn we daarheen gegaan. Ik met de hoop dat dit hem goed zou doen en we samen weer een nieuwe boost in onze relatie zouden krijgen... Echter werd het er daarna alleen maar slechter op ondanks een mooie vakantie van ruim 5 weken daar te hebben gehad. Communicatie werd alsmaar slechter, hij leefde volledig zijn eigen leven en wou niets meer samen doen. Niet samen met mij maar ook niet samen als gezin. Volledig met zichzelf bezig. Na goed een halfjaar heb ik uitgebreid met hem gepraat en toen kwam de aap uit de mouw... Hij had een beslissing gemaakt, HIJ ging terug naar zijn geboorteland. En als ik wou mochten wij mee maar anders zou het net zo goed alleen gaan.......... Dit was voor mij een klap in mijn gezicht. We hebben het er samen altijd over gehad dat we wellicht in de toekomst deze stap zouden zetten. Maar dan wel samen, en zeker in normaal overleg... Hij wist dat ik er zeker open voor stond dus waarom nooit iets gezegd??? Waarom had hij nooit tegen mij gezegd dat zijn heimwee zo groot was? En dat hij hiermee rondliep... Ik heb hem zo vaak gevraagd hoe hij zich voelde, wat er was, of er iets was etc... Daarna heb ik nog geprobeerd onze relatie weer beter te krijgen, meer praten, praten en praten... meer samen doen. Na lang nadenken heb ik hem gezegd dat ik ons leven samen niet op wou geven en we eraan moesten werken en ervoor moesten vechten maar dat we er samen absoluut zouden komen, we hadden er immers al eerder voor gevochten toch??? Maar hij reageerde hier niet op, vond alles wel prima. Ook als ik zou beslissen hier te blijven met onze dochter was voor hem prima, de vraag of hij zijn dochter niet onwijs zou missen was zijn antwoordt; Ja vast wel, maar daar heb ik mijn neefjes en nichtjes ... Maanden daarop volgend, ging alleen maar bergafwaarts. Hij zag ons beide niet meer staan, leidde nog erger als voorheen zijn eigen leven en negeerde ons totaal. Ik heb geprobeerd veel met hem te praten, maar er kwam niks meer uit. Geen verbetering niks... Uiteindelijk heb ik hem op ons 5 jarig huwelijksjubileum (die hij volledig negeerde en deed alsof ik er niet was) aangegeven op deze manier niet verder te willen, dat hij maar goed moest nadenken wat hij wilde... Maar dat ik op deze manier geen toekomst samen meer zag. Dit heeft niks met hem gedaan, hij werkte zich alleen maar meer los van ons... Geen blik waardig was ik voor hem.... Na een aantal weken heb ik hem aangegeven te willen scheiden omdat er gewoon geen verbetering meer kwam. En ik niet kon leven met zijn beslissing sowieso terug te gaan en zijn eigen dochter zo in de steek te kunnen laten. Ik zag het niet zitten nog 3 jaar te knokken voor onze relatie zonder er iets van hem terug voor te krijgen. Vechten voor een relatie doen je samen en het werkt niet als je het alleen moet doen... Hij vond het prima, hoefde niks te hebben en vroeg ben je klaar of wil je nog iets zeggen? En vertrok naar de logeerkamer... een week later was hij het huis uit... Echter heeft het nog bijna een jaar geduurd voordat alles officieel was omdat mr niet meewerkte en niks regelde... Daar kan ik dan weer een heel nieuw verhaal over schrijven ... Heel verhaal dus geworden zo
Nee ik ben niet gescheiden en hoop dat het altijd zo blijft Ik ben nu 27 jaar en we zijn 12 jaar samen, waarvan 5 jaar getrouwd. Mijn ouders zijn altijd voor ons (zus, broertje en mij) doorgegaan met hun huwelijk, en ik wilde dat ze eerder gescheiden waren. Er zijn veel dingen gebeurd en idd net als wat tempusfugit zegt, het is voor mij ook een groot voorbeeld zoals ik het echt NIET wil. Mijn man is echt een schat, heel zacht, een enorme goede papa en heel lief voor mij en de kinderen natuurlijk. Hij staat altijd voor ons klaar. Ik ben echt gelukkig met hem, we kennen ook echt geen schaamte naar elkaar, we zijn naast man en vrouw ook echt beste maatjes, soort zielsverwanten. Ik ken hem door en door en hij mij. We vinden ook bijna alles leuk wat de ander ook leuk vind. Ik hoor weleens stellen die klagen omdat hun man gamed of andere muziek leuk vind dan zij, maar dat dat hebben wij eigenlijk helemaal niet. Hij houd bijvoorbeeld niet van voetbal, ik ook niet. Zo is alles eigenlijk.
Ik ben niet gescheiden en hoop het ook nooit te hoeven Ik hou zielsveel van mijn man, hij is lief vriendelijk sociaal en gewoon echt een schat Ik ben chronische ziek en hij wil graag dat ik me alleen me de kinderen bezig hou dus geen werk en geen huishouden behalve een beetje bijhouden ( afstoffen wasje ophangen of in de was wegruimen in de kasten ) stofzuigen dweilen ramen zemen grote poets beurt badkamer en wc en keuken wil hij doen zodat ik mijn energie volop in de kinderen kan steken Hij is van 38 uur werken naar 24-28 uur gegaan zodat hij ook tijd heeft met de kinderen Ik mag op zijn vrije dagen blijven liggen en gaat hij eruit met de kinderen ( doe ik vaak niet hoor maar als ik wil zou hij het prima vinden ) ik slaap met oordoppen en zonder kan ik echt niet slapen, daardoor word hij in de nacht eerder wakker van de kinderen en hij ging er dus ook altijd in de nacht uit, heb hem zovaak gezegd schatje tik mij even aan dan als ik er niet wakker van word dan kun je iig blijven liggen en verder tukken, maar nee hij ging er liever uit want als ik wakker was dan was ik ook wakker en kon ik zo 1,5 2 uur niet meer slapen en hij slaapt zo weer dus hij wou er zelf graag uit zodat ik de volgende dag weer fit was voor de kids Hij neemt vaak zomaar wat voor me mee ( geen cadeautjes of bloemen ofZo maar gewoon dat lekkere stukje chocolade of even we. Bamischijf uit de muur omdat die ik al zolang niet gehad eb maar wel heel lekker vind Nee die vent van mij wil ik niet laten gaan, hoewel het echte verliefd zijn na 8 jaar echt wel overgegaan is in houden van en ik niet meer hele dagen met mijn hoofd in de wolken loop voel ik wel degelijk elke dag nog van die heerlijke kriebels als ik hem zie Ik weet wel dat mijn ouders het zelfde deden/doen voor de kinderen bij elkaar blijven, we hebben het best wel mee gekregen, Nu is de jongste ook uit huis en zo opeens zie je het ook weer opleven tussen die twee Ik heb vaak gedacht ( en ook uitgesproken) hoe jullie doen tegen elkaar kan echt niet ! Ga toch gewoon uit elkaar ! Maar nu zie je het echt weer opbloeien en zie je ze lachen en kussen met elkaar en dan denk ik : zo blij dat ze vol gehouden hebben en dat je het weer ziet opbloeien !
hier 5 jaar samen en bijna een jaar getrouwd we hebben onze ups en downs maar vullen elkaar prima aan en komen er overal weer uit ik zou niet weten wat we zonder elkaar zouden moeten. ik ga ervan uit dat we lekker bij elkaar blijven tot het einde.
Ik ben ook niet gescheiden. We hebben een heel goed huwelijk en ook mijn man is een lot uit de loterij. We zijn al 13,5 jaar gelukkig en dat wil ik graag zo houden. Ik kom zelf uit een gebroken gezin met veel ellende en leef nu het gezinsleven waar ik als meisje alleen maar van kon dromen
Nooit gescheiden. Mijn ouders niet, mijn grootouders niet. Mijn zussen en broer niet. - Wij zijn allen zeer gezegend met onze partners. Mijn vriend en ik zijn nu 4,5 jaar samen. Ik kan me niet voorstellen dat we ooit uit elkaar zouden gaan. - Ik zou sterven van verdriet. En hij ook.
ben gescheiden van mijn ex, die ging weer als een jonge vrijgezel leven na 1 jaar huwelijk, we kunnen het nog prima samen vinden en we gunnen elkaar het allerbeste.... hij heeft nu een super leuke vriendin die lief voor ons zoontje is dus iedereen happy nu weer heel gelukkig getrouwd met mijn huidige man en dat voelt allemaal al heel anders en zit gewoon goed mijn man draagt me op handen en is het allerliefste wat me is overkomen samen met mijn zoontje....
Hier nog nooit gescheiden maar ook nog nooit getrouwd geweest. Ik noem mijn partner wel gewoon mijn man, we zijn nu 10 jaar bij elkaar en hebben 2 kinderen samen, dan zeg je niet meer '' dat is mijn vriend '' Trouwen zal hier ook niet gaan gebeuren dus scheiden ook niet Waarom niet trouwen? Het heeft geen meerwaarde voor ons, zonde van het geld en administratief gezien verandert er niets want wij hebben alles al geregeld op papier. Denk aan erkenning, gezag aanvragen, testament etc.
Lieve Mommy, wat heftig zeg! Wat een lapzwans die ex van jou!!! Is hij nu dus weer terug naar zijn vaderland?