Bijna vijf jaar hebben we gewacht op dit kindje, die op korte termijn wordt gehaald middels een keizersnede. We kijken zó uit naar de komst van ons nu al grootste bezit, dat is met geen pen te beschrijven. Maar vanochtend, zomaar opeens, voelde ik me even helemaal naar. De gedachte 'Kan ik dit wel?' spookt continue door mijn hoofd. Het slaat helemaal nergens op, maar ik kan het niet zo goed loslaten, geloof ik... Is dit normaal, zo op het eind van de zwangerschap?
Ik heb het ook gehad.. Hoe verder ik in de zwangerschap kwam hoe meer ik soms dacht oh shit, ga ik dit wel redden.. kan ik dit wel? Ben ik er wel klaar voor? Als jullie wondertje er eenmaal is gaat het onderhand bijna vanzelf! Wij hebben natuurlijk wel dingen moeten leren, maar mijn moederinstinct kwam gelijk naar boven. Ook bij jou gaat dat helemaal goed komen! Succes alvast met de keizersnede!
Had ik ook hoor! En om eerlijk te zijn was dat gevoel het ergst in de kraamweek. Toen drong het pas tot mij door hoe klein, afhankelijk en kwetsbaar zo'n kleintje is. Maar het komt echt wel goed. Volg je gevoel en laat je niet teveel leiden door de (goedbedoelde) meningen van anderen.
Herkenbaar.. maar je kan het echt!! Je intuïtie en moedergevoelens nemen het wel over.. geniet ervan en probeer je niet te druk te maken.. voor je het weet zijn ze groot
Voor mij erg herkenbaar. Ook na de geboorte vloog het me soms aan. Als ons kindje ontroostbaar was en er een kamer vol visite in mijn beleving dacht "tja hoe lost ze dit" . Maar ook met grotere kwesties. Maar gelukkig!! Het is nu bijna over.
Heel herkenbaar! Zelfs bij de tweede had ik dat. Een paar weken voor de bevalling zei ik tegen mijn vriend 'waar beginnen we aan?!?' Mijn vriend zei doodleuk 'Nou, beginnen, we kunnen niet meer terug.' Ook na de bevalling vliegt het me nog wel eens aan, maar dat komt door het enorme gevoel van verantwoordelijkheid voor zo'n klein ventje.
Heel herkenbaar. Het heeft even geduurd voordat we zover waren en nu denk ik soms wel of het ons wel gaat lukken.
'Fijn' om te lezen dat ik toch niet de enige ben waar dit opeens komt opborrelen! Als de kleine straks maar gezond en wel ter wereld komt, dat is uiteindelijk toch het allerbelangrijkste. Was er maar een uit-knop voor dit soort gedachtes
Herkenbaar hoor.... Vooral de eerste week. Als de kraamzorg er was ging het goed, maar zodra ze deur uit ging kwamen bij mij de twijfels. Het gaat nu wel een stuk beter, maar bij vlagen zijn de gevoelens van onzekerheid er nog wel.
Oh ja heel herkenbaar. En na de bevalling gebeurt dat ook nog wel af en toe. En dan kijk je naar dat kleine schattige gezichtje dat vol aanbidding naar je op kijkt, en dan weet je "ja, dit kan ik!! voor dit ventje (of meisje) doe ik alles!"