Even in het kort. Eerste half jaar was geen pretje, onze dochter huilde heel veel en hoewel ik het idee had dat ik dit goed had doorstaan wordt ik er soms zo verdrietig van dat ik die roze wolk gemist heb. Ik werd soms echt gek van het gehuil. Als ze dan in haar bedje lag en zo moest huilen, ging ik bekenden als een dolle tekeer omdat ik zo gefrustreerd was dat ze niet wou slapen. Echt hevige emoties die dan los komen. Gelukkig gaat het nu hartstikke goed en is ze inmiddels een vrolijke meid van 1 jaar, maar soms heb je van die dagen er tussen dat het niet zo gaat zoals je wilt en als ze dan huilt dan voel ik diezelfde woede weer opkomen dan denk ik hou alsjeblieft op met huilen en moet dan echt even tot 10 tellen. Ik pak haar dan op en knuffel haar fijn en denk dan, ze doet het zo goed nu, this zon lieve meid waarvan ik zoveel van hou en dan bedaar ik ook wel weer. Maar goed al met al kan ik gewoon niet tegen het gehuil. Herkenbaar voor jullie? Ook ben ik sinds dat m'n dochter is geboren echt heel opgefokt als iets niet wil lukken of niet gaat zoals ik wil. Ik schreeuw en vloek dan echt in mezelf en denk dan later, ben ik wel goed bij m'n hoofd, waarom Flip ik zo! Het is vooral als ik bijv gehaast ben. Voorheen was ik altijd de rust zelfe en kon ik alles prima handelen, maar nu baal ik zo enorm van mezelf, ook kan ik janken om het minst of geringste het is nu al een jaar geleden dat ik bevallen ben. Zou dit nog over gaan. Ik wordt er zo verdrietig van en wil weer graag de oude zijn en niet van die nare gedachten hebben. Soms denk ik moet ik niet met iemand hier over praten (professioneel)
Oh ja dat eerste stuk , heel herkenbaar. Onze dochter huilde eerst ook veel, ivm BV en koemelkallergie was ik ook op dieet en ik vond het soms echt zwaar. Ik heb echt wel eens met dingen gesmeten door de kamer enzo.. Ergste vond ik 1x waar mn oudste bij was. Pff achteraf zie je soms pas hoe zwaar het was vergeleken met nu. Ik heb er nu eindelijk geen last meer van als ze huilt, ze kan beter aangeven wat er is en ik zit zelf en stuk beter in mn vel, meer energie, minder moe ondanks nog niet doorslapen. Sterkte meis!
Ja Mijn zoontje heeft ook een hele huilperiode achter de rug owv verborgen reflux en krampjes. Nu gaat het beter, maar als er weer een paar dagen huilerig is en niet wil slapen (door een sprongetje), dan gaat mijn lichaam ook even in stress-modus omdat ik het associeer met zijn reflux-tijd en daar absoluut niet meer naar terug wil Het opgefokt zijn herken ik ook, in mindere mate, maar dat komt bij mij door slaaptekort, dan kan ik minder hebben en ben ik licht ontvlambaar. Als je echt voelt van 'dit is niet meer normaal, dit ben ik niet meer', zou ik mss toch eens met de HA gaan praten. Langs de andere kant IS je leven ook verandert en heb je er een hele verantwoordelijkheid bij, dat kan je ook heel onzeker maken hé.. Praten helpt veel in elk geval!