Mijn Fenne is nu een week oud en ik heb net het bericht over postnatale depressies gelezen en sommige dingen komen mij toch wel bekend voor. Ik heb eigenlijk sinds dag 1 een gigantisch overweldigend gevoel over me heen gekregen van kan ik dit wel en wil ik dit wel en waar zijn we aan begonnen? Dit gevoel heb ik niet continu maar komt op in vlagen, als ik het heb dan slaat de paniek mij om het hart en grijpt me naar mijn keel ik blijf janken..... Ik merk dat ik niet tegen veranderingen kan, ik had met mijn vriend afgesproken dat hij de week na de kraamweek thuis zou zijn en nu wil/moet hij toch ineens halve dagen werken, ik ga daar helemaal van overstuur. Ook bezoek kan ik niet handelen, ik heb al twee keer tijdens bezoek gezegd dat ik moe was en ben naar bed gegaan, met als gevolg dat mijn schoonmoeder nu pisnijdig/teleurgesteld in mij is omdat het net bezoek van 'hun' kant was.......Dus ook nog een dikke aanvaring met haar....... Het is dus niet zo dat ik niet voor Fenne wil zorgen of dat ik er geen zin in zou hebben, ik ben zo trots als ik naar haar kijk en ik vind haar zo mooi....Maar wat zijn dan toch die paniek aanvallen........? Groetjes Aafke
Ik zelf heb (nog) geen ervaring met kraamtranen. Dus ik kan niet zeggen of dit kraamtranen zijn of verschijnselen van post. depressie.a Als ik jou was zou ik het toch even neer gaan leggen bij de verloskundige/ huisarts. Want ook zzij zijn er om over zulke dingen te praten. Verberg het niet maar praat erover! Want een depressie is niet niks! En daar zul je toch medicatie voor moeten krijgen. Sterkte ermee! En ik hoop dat je heeeel snel kan gaan genieten!
Dat is geen PND: dan heb je juist weinig interesse in je kindje. Dit klinkt echt als die verrotte kraamtranen: je lijf is nu in hoog tempo allemaal hormonen aan het lozen en zoals we allemaal wel weten , kun je van hormoonwisselingen aardig emotioneel worden... Het gaat weer over! Laat het maar lekker gebeuren, jank je lekker de ogen uit je hoofd, dat helpt! Bel vooral vriendinnen die het ook allemaal niet al te lang hebben meegemaakt, die snappen wat er met je gebeurt en schrikken niet zo als je in huilen uitbarst, Wat betreft je schoonmoeder... tja, lastig dat zij het zo persoonlijk opvat. Misschien dat je man even met haar kan gaan praten en uitleggen wat er aan het handje is. Want jij bent op dit moment echt niet in staat om dat nu even geduldig en rustig uit te leggen, En vooral goed je grenzen aan blijven geven: als het niet gaat, gaat het niet en stuur je visite de deur weer uit. Wij hadden de stelregel dat mensen niet langer dan een uurtje konden blijven en dat zeiden we ook van te voren. Scheelde een hoop, en wij hadden snel weer rust,
Hoi, Allereerst gefeliciteerd met jullie dochtertje Fenne. Deze naam zouden wij ook hebben uitgekozen als we een meisje zouden krijgen Ik vind het moeilijk om te beoordelen of iemand last heeft van een pnd dat doe ik sowieso niet, maar wat Rozemarijke zegt dat het klinkt als kraamtranen klinkt bekend. Hier ook last van gehad gelukkig maar 1 of 2 dagen. Ook ik dacht toen waar ben ik aan begonnen en kan ik het wel etc. Ik vermoed dat iedereen dat wel een beetje heeft alleen de een heftiger dan de ander. Er veranderd ook zoveel in een keer. Op dit moment heb je waarschijnlijk alleen maar tijd voor die kleine en daarbij slaap je ook nog eens weinig dus niet raar dat je je af en toe zo voelt. Moet je je ook niet schuldig over voelen. Wat ik deed is toen Finn 3 weken was even 2 uurtjes winkelen met mijn moeder. Manlief zorgde toen voor de kleine, maar dan ben je eventjes met iets anders bezig. Toen ik weer terug kwam kon ik er weer 100 procent tegen aan. 1 vraagje het zijn momenten toch? Daarna voel je je toch wel weer goed? Mijn gyn zei namelijk (slik zelf ad dus ben er iets gevoeliger voor) dat als je er niet meer uitkomt dus je 24 uur per dag zo voelt je een pnd kan hebben, maar als je je daarna weer beter voelt daar geen sprake van is. Wat betreft je schoonmoeder die heeft maar even pech sorry dat ik dat zo uitdruk maar iemand die daar geen begrip voor heeft bekijkt het in mijn ogen maar even. Probeer het uit te leggen aan haar weet niet hoe jullie band is. Pfff sorry voor lange verhaal. Sterkte en geniet van je kleine meid. gr vruchtje
Als eerste gefeliciteerd met je dochtertje.! Een bevalling is een bijzondere gebeurtenis, je leven verandert, een kindje om voor te zorgen, plotseling een grote verantwoordelijkheid! Logisch dat je onzeker bent en emotioneel bent. Daar is niks raars aan! Je dochtertje is pas een week oud. Neem de tijd om haar te leren kennen, en om aan de nieuwe situatie te wennen. Pas als deze gevoelens of paniekaanvallen langer als 2 weken aanhouden kan je spreken van een depressie/stoornis volgens mij. Maar helemaal inschatten kunnen wij het natuurlijk nooit! Als jij zelf veel herkend van een PND in jouw klachten schakel dan de huisarts of de verloskundige in! Ik heb ook een postnatale depressie gehad. Ik had eigenlijk direct na de geboorte van mijn dochter het gevoel het allemaal niet meer aan te kunnen, ik leefde in een grote paniekaanvaal. Terwijl ik normaal gesproken een evenwichtig en nuchter persoon ben, kon ik niet meer relativeren. En stond dan ook 1 week na de geboorte van mijn dochter om 4 uur s'nachst op een brug. Dit is natuurlijk extreem, ik probeer alleen maar aan te geven denk er ook niet te licht over. Probeer te praten over de gevoelends die je hebt met een vriendin, je vriend, verloskundige of kraamhulp!Je staat er niet alleen voor!
De grootste fout die gemaakt wordt, over pnd depressie is dat mensen denken dat je helemaal niet voor je kindje wilt zorgen/weinig interesse oid. Dat is dus niet zo! Ik heb ook een pnd gehad en ik had juist het tegenovergestelde. Ik leefde echt alleen maar voor Sasha en verwaarloosde mezelf. Ik kan ook niet vertellen of het kraamtranen zijn of een pnd, daar is het nog te kort voor (helaas) Wat ik zeker zou doen, is met je partner praten en met je vk. En vergeet niet, niet alleen Fenne is geboren een week geleden, maar een een kersverse moeder!
Ik denk dat dat kraamtranen zijn. Ik had dit ook tot een week terug. Er komt ook zo ontzettend veel op je af meid. Een kindje krijgen is niet alleen maar 1 roze wolk, zo heb ik het zelfs absoluut niet ervaren. Ik had een rotbevalling, was kapot die eerste week en dan moest ik ook nog voor een kindje zorgen dat al mijn tijd opeiste. En ik wist niet of ik het goed deed, ik kon weinig zelf, snakte naar tijd voor mezelf, vond het helemaal niet boeiend, die eerste luier, die eerste douche enz enz. Pas toen ik weer bij zinnen kwam de 2e week, begon ik steeds meer interesse te krijgen in mijn zoontje en voelde steeds meer liefde. De derde week moest ik het alleen gaan doen, mijn vriend moest weer gaan werken. De paniek greep me, vond het heel eng, maar de eerste dagen heb ik overleefd en het ging ook best wel goed zelfs! Hoe meer tijd ik met mijn zoontje heb, hoe meer ik van hem ga houden en hoe verliefder ik ben. Dat gevoel had ik in het begin totaal niet! Ja vond hem heel lief en hield wel van hem, maar vond het eerder maar lastig nog, want ik kon zelf weinig, was doodmoe, en kon heel slecht tegen de veranderingen. Nu vind ik het nog moeilijk dat hij de heel dag mijn aandacht nodig heeft, ik ben namelijk iemand die best wel wat tijd voor haar zelf nodig heeft en moeilijk aan veranderingen kan wennen. Maar het komt geleidelijk aan. En voor jou ook vast en zeker. Neem de tijd daarvoor en spreek je gevoelens uit. Er is helemaal niks raars aan! Ik dacht ook dat ik gek was ofzo, omdat ik het allemaal helemaal niet boeiend en leuk vond in het begin, maar toen mijn moeder en stiefmoeder mij vertelde dat het heel normaal was en zij zich ook zo hadden gevoeld, besefte ik dat ik niet raar was en dat het er gewoon bij hoort. Je hoort dat nooit van andere moeders, maar er zijn heel veel vrouwen die precies hetzelfde hebben. Dus geef jezelf de tijd!
Je haalt me de woorden uit de mond.. Geen interesse voor je kindje hebben KAN een verschijnsel zijn en komt ook veel voor bij een pnd, maar hoeft niet altijd het geval te zijn. Ik denk dat het nu nog te vroeg is om al van een pnd te spreken, maar hou jezelf goed in de gaten. Als dit gevoel niet overgaat kan het wel een pnd wprden. Het advies dat ik je kan geven is, praat erover en lucht je hart bij vertrouwde en/ of professionele mensen. Wat jij voelt is echt niet gek. Je leven staat nogal op zn kop en dat heeft behoorlijk wat impact en dan nog maar niet te spreken over die hormonen..ondingen! Heel veel sterkte en let goed op jezelf. Groetjes, Ivka
Ik heb geen ervaring, of verstand van PND , maar ik weet wel: Een bevalling is topsport! En mensen die ontzettend moe zijn, zijn ook erg emotioneel. Tel daarbij de hormonen op! En dan nu het bericht van het werken van je man! Ik was ook ' gek ' geworden als ik dat hoorde hoor! Poehee, juist nu je moet herstellen en bij moet komen. Dan heb je ook nog die kraamvisite! Wij hielden al heel snel een max aan van 2 personen per dagdeel en dan 2 dagdelen op een dag. Voelde ik me slecht? Dan ging er een 'kruis' door nog een dagdeel en soms heel de dag niemand. Neem de tijd om uit te rusten en te herstellen meid! Die eerste weken zijn ook nog eens er zwaar vaak omdat je kindje toch veel aandacht nodig heeft en soms een omgedraaid dag/nacht ritme, zodat je ook nog eens halve nachten wakker bent, terwijl je juist moet bijkomen.. Erg jammer dat je mannetje niet langer thuis is. Wij hadden in totaal 3 weken met z'n 3tjes thuis en dat had ik echt nodig.