Vandaag ben ik 8 weken en 4 dagen zwanger vanaf dat ik weet dat ik zwanger ben leef ik in angst.. Ik doe echt me best om er van te genieten en als ik in een babywinkel loop dan doe ik dat ook zeker.. Heb al 2 super leuke setjes kleren gekocht maar verder ben ik zoo bang en het gaat maar niet weg.. aankomende woensdag de 2de echo.. Ze zeggen dat het je het zelf voelt als het mis is en ik ben zo bang dat dat dan die angst is die ik voel.. Zwangerschapssymtomen heb ik haast niet ja dat ik moe ben en verder vanaf het begin nergens last van want mij al banger maakt.. Herkent iemand dit en hoe ga je er mee om? Ik wordt gek van het bang zijn
Hey meid, Ben bang dat de ongerustheid nooit meer over gaat. Ik zou nu in de 'veiligere zone' zitten maar voel me soms nog net zo onzeker als bij week 5 . Wat voor mij helpt is te denken dat er NOOIT zekerheden in het leven zijn en wat er ook gebeurt jij bent nu al mama. Dat vond ik wel een prettig idee. Maar ik denk dat het ook bij het moederschap hoort, nu ben je bang dat er iets in je buik misgaat, tijdens de bevalling, straks na de geboorte zul je ongerust zijn over de voeding en als hij of zij 16 is ben je ongerust offie weer veilig thuis zal komen....tjaa...dat hoort bij het mama zijn. Las laatst iets wat ik ook een goed idee vind. Als je erg ongerust ben, geef jezelf dan 20 minuten per dag waar je je allemaal druk over maakt en schrijf het eventueel op. Sla dan het schriftje dicht en denk er ook niet meer over na die dag. Betrap je jezelf er wel op, gewoon denken, dat komt morgen weer in t schriftje, nu niet aandenken. Ik hoop dat je je een beetje kan ontspannen!
Ik heb hetzelfde hoor, ik durf er niet van te genieten uit angst dat het mis gaat. Ik hoop maar dat het straks wat beter wordt. succes ermee
He. Ik herken je angst wel. Ik heb zelf met 9 weken en met 19w5d onze kindjes verloren dus ik had heel lang een angst. Je leeft sowieso van termijn naar termijn.. Eerst heb je die 12 weken.. Dan ben je blij maar na een paar weken denk je: oo al bijna 20 weken, hoe gaat dat lopen?! na de 20 weken ga je je termijn naar 24/26 weken verschuiven (althans ik) want dan is het volgens de wet levensvatbaar en mogen de artsen wat doen.. Etc. etc. Ik denk dat veel mensen dat gevoel hebben alleen het is idd hoe je er mee om gaat. Ik heb ook veel angst maar probeer 9en lukt me vaak ooK) van elk klein mooi ding te genieten Dat weegt zoveel meer mee dan die stomme angst.. Succes
Hoi Webje, We zijn precies even ver. Ik voel me ook onzeker maar heb niet constant angst ofzo. Laat je niet afschrikken doordat je geen symptomen hebt! Ik ben voornamelijk moe en heb gevoelige tepels, geen misselijkheid dus. Bij mijn eerste zwangerschap ben ik ook niet misselijk geweest en heb ik een erg goede zwangerschap gehad. Ik heb a.s. donderdag mijn eerste echo. Ik verwacht (en hoop) dat ik dan gerustgesteld ben en wat minder onzeker zal zijn. Succes woensdag!
De een kan het beter naast zich neer leggen dan de ander. Ikzelf heb best op dit vlak veel meegemaakt en ben dan tot en met de bevalling in angst geweest....echt dag en nacht..gillend gek werd ik van mezelf.. Genieten????? Echt niet..dat is pas gekomen nadat hij geboren is.. Probeer te relativeren, nuchter te zijn...mij lukte het niet.. Hoop dat het jou beter afgaat.. En onthoudt, het gaat vaker goed dan fout. Een hele fijne zwangerschap! Gefeliciteerd nog!
Je moet idd je angst voor een miskraam niet afmeten aan het wel/niet hebben van sypmtomen..... dan had ik nu geen twee zeer gezonde meiden gehad.... Want ik heb buiten vermoeidheid nooit symptomen gehad. Ook bij de derde geen symptomen, maar helaas bleek ons zoontje trisomie 18 te hebben. Nu is dat echt een uitzondering, natuurlijk. Probeer echt te genieten, relativeer! En zoals eerder gezegd hier: het gaat vaker goed dan fout. gefeliciteerd!
Ik had dit bij mijn eerste dochter ook heel heel erg. Steeds naar de wc ook om te kijken of ik niet aan het bloeden was enzo. Nu met mijn tweede zwangerschap ben ik iets nuchterder, niet veel hoor. Maar heb vanaf het begin wel al het vertrouwen gehad bij haar dat het wel goed zat, dat had ik bij mijn eerste niet en die is toch nu alweer bijna 17maanden. Die gevoelens zeggen dus niet altijd zoveel over de werkelijkheid. Verder blijft de angst wel, ik ben nu alweer een tijdje angstig dat ze te vroeg komt. Zo heb je in je zwangerschap allerlei van zulke fases. Ik probeer me vooral maar op het positieve te focussen en lekker bezig zijn met mijn hobbys helpt ook.
bij de eerste zwangerschap ging ik er nogal bleu in en vond het tot een week of 12 erg spannend, meer niet. Deze zwangerschap (na een mk) heeft dat veeel langer geduurd, tot de 20 wekenecho zeker, nu durf ik weer wat meer adem te halen.
Geen idee, denk dat je in iedere fase je zorgen gaat maken om iets anders, eerst omdat het kan los laten, dan omdat het hartje kan stoppen, dan omdat er afwijkingen komen. Dan omdat hij ff een keertje minder beweegt en ga zo maar door. Maar dat zijn de mama hormonen Als de baby eruit gaan we ons zorgen maken om de baby, dan de peuter, de kleuter, kind, puber en ga zo maar door
Volgens mij gaat die angst nooit meer weg. Zoals al eerder werd gezegd, eerst denk je na 12 weken maar ook dan blijft het hoor, en als het geboren is komen er wel weer andere zorgen voor terug. Vind het trouwens best knap dat je al wel wat hebt gekocht, dat durfde ik dus echt niet voordat ik de 12-weken echo had gehad, ook al had ik al op 2 eerdere echo's een kloppend hartje gezien.
Sorry voor het slechte nieuws maar.. dit is nog maar het begin. Die angst blijft. Ik vroeg me dat ook af in het begin, door een eerder vmk was ik in het begin heel erg bang dat het niet goed zat, en zei steeds tegen mezelf "als die 12 weken nou maar voorbij zijn.." Nou daarna was ik nog net zo bang alleen dan om andere redenen (niet genoeg beweging voelen, evt afwijkingen, doodgeboren kindje.. noem maar op). Toen dacht ik dat het na de bevalling anders zou zijn maar helaas, nog steeds bang dat er iets met mijn dochter gebeurt. Dat is moeder zijn haha Nu is het natuurlijk niet meer die verlammende angst waar je de hele tijd alleen maar aan kan denken, maar vanaf het moment dat ik zwanger was, is die angst dat er wat met mijn kindje gebeurt nooit meer weggegaan. De enige tip die ik je kan geven; probeer het zonnig in te zien, probeer je niet teveel te concentreren op wat allemaal mis kan gaan. Je kan zelf ook op een dag de straat oversteken en aangereden worden door een bus, maar daar denk je ook niet elke seconde van de dag aan toch? Gevaren zijn er altijd en overal, maar dat betekent niet dat we daardoor maar nooit meer moeten genieten! Op den duur leer je ermee omgaan en dan zul je zien dat het vanzelf beter gaat
Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. Het is nu eenmaal iets wat je cadeau krijgt bij het moederschap: angst dat er iets gebeurt met je allerkostbaarste 'bezit'. Probeer het niet je leven te laten overheersen, hoe moeilijk dat ook is. En als je merkt dat het wel gebeurt, praat er dan over, met je man, vriendin, vk, huisarts of een therapeut. Of hier, je zult veel herkenning vinden, omdat iedere moeder er wel iets van herkent. Zelf had ik het niet zo heel erg tijdens de zwangerschap, maar nu ze wat groter worden en steeds zelfstandiger door het leven gaan wordt het erger. Maar ik hou mij steeds maar voor dat ik ze steeds een stukje verder los zal moeten laten, ook al ken ik moeders die vreselijk te lijden hebben onder iets wat hun kind is overkomen. Vraag anders eens aan je moeder of schoonmoeder hoe zij naar jou of hun zoon kijken. Hoe zij omgaan met hun angst. Want ook zij zullen dat nog steeds wel eens voelen... In elk geval: welkom in het moederschap. Je voelt die angst alleen maar omdat je nu al zo onvoorstelbaar veel van je kind houdt.
Die angst blijft inderdaad, maar wordt wel anders. Ik heb na mijn miskraam heel lang die angst gehad. Elke keer als ik naar het toilet ging kijken of er geen bloed zat. Bij elke echo super zenuwachtig, als het hartje maar klopt. Maar als je hem dan eenmaal elke dag regelmatig voelt zakt de angst wel een beetje af. Als je hem dan een dagje wat minder voelt, of je hoort een verhaal van iemand waar het fout ging, komt de angst weer even terug. Maar bij mij was het zo dat sinds ik hem goed voel en je weet dat de kans dat het nog fout gaat HEEL erg klein is, je er wel geruster op bent. Probeer te genieten!
helaas, die angst gaat niet weg.. hier tenminste niet. de angst veranderd wel. en als ik het zo aanvoel dan gaat de angst vast ook niet weg als je kind 18 jaar is. de angst dat er iets mee gebeurd blijft altijd in je achterhoofd. daar ben je een moeder voor, je went er wel aan. en je zal zeker leren om er van te genieten. leef van mijlpaal tot mijlpaal.
Heel erg herkenbaar! De eerste 13 weken van mijn zwangerschap was ik verschrikkelijk onzeker en bang. Constant de gedachte door mijn hoofd 'het kan ook nog steeds fout gaan'. Na de 12 weken echo (was bij mij met 13 weken) kon ik ontspannen en genieten van mijn zwangerschap. Sindsdien is die onzekerheid helemaal niet meer teruggekomen. Inmiddels nu 38+6 zwanger
Blijft moeilijk hè... Ik heb een miskraam gehad en ik wist toen ik de positieve zwangerschapstest in handen had al meteen dat het niet goed zou gaan. Ik vond het jammer, maar prima. Nu met deze zwangerschap had ik een zeer positief gevoel en kijk mij... bijna 34 weken gezond zwanger! Vertrouw op je lijf en wat je lijf je zegt, dat is de beste tip die ik je kan geven. Het loopt toch zoals het loopt, probeer dat te aanvaarden. Mensen zouden minder angstig zijn als ze niet alles willen plannen en de dingen willen op het moment dat ze het willen, maar aanvaarden zoals het komt. Het leven is niet maakbaar. En je kindje heeft niets aan jouw angstgevoelens, heeft daar alleen maar last van.
Sins ik positief heb getest leef ik in angst haha. Het is mijn eerste zwangerschap dus denk dat het daardoor komt. Ik zou mijn eerste echo pas met 12 weken krijgen, voelde me er niet goed bij en heb over twee weken mijn eerste echo kunnen regelen. Ik hoop dat het me gerust stelt.