Afwachten...hoe lang?

Ooooooooh wat fijn voor je, Hommeltje! Ik ben zo blij voor je! Geen curettage, gewoon opnieuw beginnen. Jouw kindje gaat je opnieuw vinden, zeker weten!

Hier is het vandaag eigenlijk heel gek verder gegaan. Nadat ik bij de arts was geweest en boodschappen had gedaan, heb ik nog een keer heel hard gehuild. En toen mijn tanden gezet in broodjes met lekkere, 'verboden-voor-zwangeren'-beleg. Weggespoeld met een grote bel rosé. En wat denk je? Ja...toen begon ik te vloeien! En best stevig. Ik ga er voor nu van uit dat dit doorzet. Nog geen buikpijn, maar mijn intuïtie zegt me dat dit het is, dus verwacht ik dat het snel allemaal eruit komt.

Ik ben daarmee diep gelukkig, wat klinkt dat gek, heh, maar echt! Kom maar door. Er is toch geen redden meer aan, alle hoop was vervlogen. Dat het nu doorzet betekend dat we hier op vakantie kunnen blijven, we het verjaardagsfeest van ons zoontje hier gaan vieren, en na de vakantie geen gesodemieter met ziekenhuis....en heel snel opnieuw de mmm in en weer proberen zwanger te raken!

 

Thx, Pippeke, het komt goed, ik voel me goed, het verdriet heeft een plekje, ik heb -nu het op gang komt- weer goede zin en goede hoop op een geslaagde gezinsuitbreiding in de toekomst. Hele fijne, positieve zwangerschap toegewenst.

 

Het is gedaan, het viel enorm mee. In de loop van de middag werd ik wel even echt naar. Buikpijn, heel onrustig, emotioneel. Maar na een uurtje of wat (ik zat toevallig net op dat moment even op de wc) verloor ik -bijna ongemerkt - het is dat we hier een ouderwetse plee hebben met een plateautje - het vruchtzakje!

Ik zag gelijk dat het anders was dan de donkerrode, redelijk grote stolsels die ik ook verloor. Rond en ongeveer zo groot als een 2 euro stuk...een helder, doorzichtig blaasje gevuld met helder vocht. Het vruchtzakje (was er dus nog wel, meneer de huisarts!). Als er een kindje ontwikkeld was geweest, had ik het kunnen zien zitten, zo doorzichtig was het (gelukkig zat dat er echt niet, er was bij deze zwangerschap geen embryo ontstaan, maar als je dat ziet en meemaakt, moet t echt heel verdrietig zijn...)

Volgens mij zat er aan het blaasje aan de buitenkant zelfs weefsel dat leek op placenta (tenminste ik herkende er iets in dat ik heb gezien bij de nageboorte van zoonlief). Het verliezen van het geheel was pijnloos, niks van gevoeld zelfs en ik was vooral verwonderd. Over mijn lijf en wat het kan maken, hoe het allemaal keurig werkt, de natuur. Zo cool. Echt indrukwekkend. Diep respect.

Nu hevig ongesteld, maar niet extreem en ook geen krampen meer. Ik hoop dat dit het was. Opgelucht.

 

Even een laatste berichtje over de afloop / het verloop van mijn miskraam. Voor eventuele toekomstige lezers die er informatie uit willen halen.

Op dinsdag (ik was 6w6d) kreeg ik te horen dat ik geen vruchtje had, maar alleen een vruchtzakje, en dat ik dus een miskraam zou krijgen.
Een week later op woensdag had ik een tweede echo. Hierop was al niet zoveel meer te zien.

Die middag (dag 1) begon ik te vloeien. Rustig, als een gewone menstruatie.

De dag erna (dag 2) kreeg ik ook wat buikkramp en werd ik onrustig (ik wist niet meer hoe ik moest zitten, liggen, staan, geen heftige pijn, maar kon niet stilzitten) en verloor ik grote stolsels en het vruchtzakje.

De dag daarna (dag 3) vloeide ik heel hevig, voelde ik me niet lekker, verloor ik iets wat leek op placenta (groter, steviger weefsel) en veel stolsels en bloed. 'Savonds voelde ik me koortsig, maar dat was ik niet, vroeg gaan slapen.

Dagen 4 en 5 en 6, van hevig vloeien naar een normale aflopende menstruatie. Geen krampen meer. Af en toe wat kleinere stolsels. Voelde me niet comfortabel (opstaan, bukken, tillen, allemaal vervelend)

Dag 7, licht vloeien, geen stolsels, geen oncomfortabel gevoel meer.

Dag 8, nauwelijks nog vloeien, 's avonds is het zelfs helemaal gestopt.

Een leeg vruchtzakje is een nare mededeling. In de weken die je toeleeft naar de eerste echo ben je fysiek volop zwanger. Alle hormonen gieren door je lijf, er is een zwangerschap gaande, alleen ontbreekt de embryo.
De teleurstelling is dan ook groot. Je verliest datgene wat je je in de zwangerschapsweken die achter je liggen, al had toegeëigend: een toekomst met een kindje erin. Om dat idee ook in je hoofd weer los te kunnen laten heb je tijd nodig. Neem die tijd.

Voor mij kwam het besef dat een leeg vruchtzakje voor mij meer als een gemiste kans voelt, dan als een gemis. Er was geen kindje ontstaan, er was wel het beeld van een kindje ontstaan. Dat idee is er nog steeds, ondanks dat de fysieke zwangerschap is opgehouden. Ik hoop dat ik een nieuwe kans krijg om dat kindje, dat zo gewenst is, alsnog te mogen ontvangen. Ik leg me erbij neer dat dat nu niet zo mocht zijn. Zodat ik snel weer energie heb om die nieuwe kans, die ongetwijfeld zal komen, met beide handen aan te grijpen.

Als jij dit leest, terwijl je net weet dat jouw zwangerschap ook bij misgaat, wens ik je heel veel sterkte. Neem de tijd om het los te laten, zoek naar dat ene dat jou houvast geeft voor de toekomst. Probeer ook de natuur te vertrouwen, jouw lijf weet echt wat het moet doen. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt, zoals ik zoveel aan de verhalen van anderen heb gehad. Knuffel!