Van het keukentrapje. 10 seconden niet gekeken en boemerdeboem hoor ik. Hij heeft een flinke smak gemaakt met als resultaat een dikke bult en een zere plek onder zn oogje. Oh my god, wat voel ik me schuldig. Wat deed dat trapje daar ook. Gelukkig huilde hij meteen hard, kroop na 5 min huilen weer vrolijk brabbelend rond en na een bezoekje aan de huisarts bleek er niets mis. Ook vond hij een wekadvies niet nodig. Maar wat ben ik geschrokken zeg. En spijt dat ik meteen mijn man heb gebeld in de hosanna, want zijn bericht dat het toch wel erg stom was om niet op te letten helpt ook niet mee. Duh, dat weet ik! Maar het is gebeurd. Keukentrapje in de schuur en heeeeeel veel knuffelen met zl. Ik moest het even kwijt. Hebben jullie dit ook wel eens meegemaakt?
Hahaha de eerste keer baal je zo enorm! Maar heb nu geleerd...alles gaat met vallen en opstaan.... Hoe graag je ook er snel wilt zijn, je bent altijd net te laat... Hier al paar keer echt goed gevallen, ik baalde, voelde me een slechte ouder...maar het zal wel vaker gebeuren.... Hier de zandbak keer afgevallen, uitgegleden in de douche, met zijn lip op de parasol voet....hij leeft nog steeds ziet er alleen soms wat blauw uit...
Gelukkig is alles goed afgelopen! Ga jij maar lekker knuffelen Hier bijna dagelijks. Niet door trapjes ofzo. Maar onze knul kan gewoon niet lopen haha. Hij rent alleen maar Dus hij valt vaak. Nu ook twee blauwe plekken op z'n hoofdje. Kan zeggen wat ik wil. Maar hij kan gewoon niet rustig lopen
vanmorgen nog. na een poepluier gaat ze rechtop op ons bed zitten, te dicht bij de rand. kon haar net niet meer grijpen. gelukkig eerst op billen en daarna op haar hoofd... ze is hier al zoo vaak gevallen. maakt mij allemaal niets uit. goed koelen, naar de oogjes kijken, en goed in de gaten houden. ben zelfs na een val van de trap niet naar de huisarts geweest
Ik realiseerde me bij het typen van mijn topic dat ik ook echt 'moeder van de eerste ben' Mijn oogappeltje met een bult. Dat KAN toch niet! Bedankt dat jullie me helpen voelen dat ik nog een beetje normaal ben. haha
Nou, hier trekt hij zichzelf overal aan op. Ik hou soms ook echt mijn hart vast wanneer ik hem zie optrekken aan dingen zoals een fles cola of DE KAT. En al ontelbaar keren gevallen. Meestal valt hij op zijn dikke luier en kan hij het wel hebben, maar ook een aantal keren op zijn kleine bolletje. Gelukkig nooit schade gehad die langer duurde dan het huiltje. Mijn hart sloeg echt even over een tijd geleden toen hij was gevallen en ik dacht: nou, dat was niet eens heel hard ofzo, ik kom je wel troosten als je huilt, maar ik vind dat je nu eens moet leren om NIET op je hoofd te landen - en hij ineens niet meer bewoog. Ik vloog overeind met een halve rolberoerte en dook naast hem. Toen lag hij gewoon het plafond te bestuderen en te lachen. Nou ja, ik ben er maar naast gaan liggen
Het is misschien de eerste maar echt niet de laatste hoor. Hier zitten alle drie de kinderen standaard onder de blauwe plekken.
Hier een kleine klimaap/stuntel. Met andere woorden ze klimt overal op en valt of stoot zich erg vaak. Erg veel blauwe plekken ondertussen. Maar kan mij nog wel het moment herinneren van de eerste keer dat ze echt viel. Daar heb ik mij ook erg schuldig over gevoeld
Toen mijn zoontje net begon met staan, is hij ook regelmatig gevallen. En altijd eerst op de billen en dan, boem, dat hoofdje op de grond. Ik rende er elke keer naar toe of probeerde hem nog op te vangen als ik naast hem stond. Maar altijd te laat.. 1 keer is hij hard gevallen met een stoel bovenop hem, omdat hij zich aan de stoel optrok, maar dat was juist een lichte stoel.. Het was even huilen, maar al snel speelt hij verder. Hij ziet het gevaar ook niet, want regelmatig trekt hij zich weer op aan diezelfde stoel. Nu zit hij regelmatig onder de blauwe plekjes, vooral op zijn schenen. Hij klimt de trap op (als we naar boven gaan, mag hij zelf trap 'lopen'), klimt veel naar binnen en buiten over de drempel van de achterdeur.
Ik ken het gevoel. Mijn uk is eerder deze week voor de eerste keer echt gevallen - tegen de muur. Hij trekt zich sinds 10 dagen overal aan op. Ik schrik en beef als ik zie wat hij allemaal probeert. Die keer stond ik er ook bij en nóg gebeurde het. Voelde me mega schuldig en mijn hart bonkte als een gek. Ik vond het erger dan hij na nog geen 20 seconden huilde hij al niet meer. Plekje was wel te zien op zijn achterhoofd waar hij de muur heeft geraakt maar is al weer bijgetrokken
Hihihi! Zo zal ik me ook voelen denk ik . Hier nog niks van dat alles mee gemaakt. Kleine meid gaat nog niet uit zich zelf zitten, kruipt nog niet en lopen/staan is al helemaal nog niet aan de orde, maar ik houd mijn hart vast hihihi! Gelukkig is alles ok en idd, lekker veel knuffelen vandaag.
Vergeet nooit dat ze meer kunnen dan ze laten zien. Onderschat ze niet Kinderen vallen vaak en daar leren ze van maar pas altijd op met trappen, trapjes etc. Ze klimmen er zo op!
Ik schrik niet zo vaak maar die keer dat zoonlief vanaf de derde tree head first naar beneden ging was niet zo fijn.... Hier twee kinders met standaard blauwe plekken, krassen en schrammen.
Inderdaad heel goed op letten met dingen waar ze op kunnen klimmen en dergelijke. Mijn man is een beetje het type van als ze valt dan valt ze..maar ik hou echt mn ogen geen seconde van dr af...ze is zo ontzettend vlug. Ze heeft nu een manier gevonden om binnen een seconde op de stoel van de eettafel te klimmen...en tadaa dan kan ze gewoon op de eettafel..heeft ze in een uurtje ontdekt en tot nieuwe hobby gemaakt En ondanks dat ik continu op dr let...knalt ze regelmatig met dr bolletje ergens tegenaan hoor. Ze loopt sneller dan dat ik doe en is echt een soort aapmens wat klimmen betreft. Ze heeft altijd wel ergens een blauwe plek...kijkt vaak niet goed waar ze loopt. Als ze heel hard lacht knijpt ze haar ogen hard dicht...terwijl ze rent...de tuttebel Ohja...toen ik haar naar de huisarts meenam om dr koppie te laten lijmen voelde ik me ook slechte moeder 1e klas... Niet eens een onbewaakt moment ofzo...we zagen het met drie man gebeuren
Heel herkenbaar dat gevoel... Maar het zal niet de laatste keer zijn (en gelukkig maar) Mijn dochtertje is nu 2 maar is af en toe één grote blauwe plek... Soms ben ik echt blij dat ik nog even niet naar het CB hoef met haar.. Krijg meteen een kruisje bij mn naam ben ik bang... Maar ook dat zal meevallen zijn vast meer kindjes met blauwe knietjes en scheentjes.. Ik verbaas me soms echt wat ze kunnen hebben hoor, vanmiddag nog maakt ze zo'n rotsmak tegen de grond, ze struikelde over mijn voeten en klabbam daar lag ze.. Ik was al voorbereid op een troostsessie maar mevrouw krabbelde overeind, klopte haar handjes af en ging verder naar waar ze onderweg was...
Ze is hier aan het oefenen met losstaan en ze denkt ook echt dat ze het al helemaal zelf kan, dus ze is al een aantal keer best aardig hard gevallen omdat ik te laat was met haar op te vangen. Ze is supersnel, dus het is ook zo gebeurd. Ik heb me nog maar 1 keer schuldig gevoeld met het vallen. Ze zat op een warme dag in de tuin te spelen met wat balletjes een paar weken geleden en ik was buiten bezig met de was van het draad halen. Ik was daar klaar mee en dacht: even snel naar boven brengen. De honden lagen allemaal binnen te slapen, dus mijn inschatting was dat ik wel even 1 minuut weg kon. Ik was niet eens op de trap en hoorde de tuindeur, rennende hond en een smak. kwam mijn schoonmoeder dus net op het verkeerde moment de poort in en mijn jongste hond wou haar enthousiast gaan begroeten en nam dus een spurt. Bijna dwars door de kleine heen die dus behoorlijk hard met haar gezichtje op de tegels klapte. Goede schaafwond, blauw oog en heel erg huilen. 1 van de ergste verdrietjes die ze heeft gehad.... ach ik krijg nog kippenvel als ik eraan terug denk. Ze heeft er weinig aan over gehouden, maar ze gaat nu wel heel snel piepen als er een hond per ongeluk tegen haar aan loopt (ook als het heel zachtjes is), dus er zit nog wel een beetje schrik in.
Tsja, ik denk dat het ook niet uitmaakt of je als een nerveus vogeltje om je kind heen blijft fladderen of dat je hem/haar lekker laat ontdekken. Het gebeurt toch wel. En woonkamers hebben nou eenmaal muren en tafels en een vloer waar je tegenaan of op kunt vallen Verder is het hier een babyarena zonder waxinelichtjes en leuke prullaria op tafel. Alles staat hoog en is stevig. Dat stomme trapje staat nu in de schuur. Kleine klimaap. Het plekje op zn wang is niet meer dik en het ziet er iets beter uit. Zucht.
Zo herkenbaar, je schuldgevoel en de schrik! Voor een maand of 2 terug(misschien alweer langer, tijd gaat zooo snel!), is onze dochter(nu 11,5 maand), van ons bed gerold. Terwijl ik de was op stond te vouwen. Ze viel plat op haar gezicht, schram op haar neus en een dikke bult op haar voorhoofd. En krijsen!!! Die week had ze alsmaar pech, ze was bezig te leren kruipen, viel ook al voorover met haar hoofd tegen de rand vd kast en ook voorover met gezicht op laminaat waardoor ze de tand door de lip had. Wat een pechweek zeg! Maar van dat bed, jeetje, ik was me wezenloos geschrokken en had zo'[n schuldgevoel, terwijl ik er niets aan kon doen. Mevrouw begint nu te leren staan, nou, dan kun je er donder op zeggen dat weer een keer onderuit gaat....Ik houd mijn hart nu al vast, hihi.
Hier viel ze 2 weken terug met 7 maanden uit ons bed Ze sliep bij mij en s nachts is ze gaan woelen en draaien. Ik had altijd kussens en een dekbed naast haar liggen zodat ze tegen werd gehouden. Zo dom en voelde me zo schuldig! Nog steeds hoor trouwens, moet er nog dagelijks aan denken. Die keiharde knal s nachts. Was gelukkig wel meteen huilen en volgende ochtend meteen weer kletsen, lachen en gillen. Maar wat een K moment
Hier viel mijn mannetje in de bank in slaap, had buikgriep en deed niets dan slapen op mij. Lag nu in de hoek, ik wachtte even en liep gauw naar de keuken om eten op te scheppen. Kijk kamer in en zie hem zo naar rand van de bank kruipen. Voorover eraf, vol op hoofd. Ik huilde harder dan hij deed. Nu ben ik het wel gewend, het is zo'n stuntpiloot, heeft standaard wel blauwe plekken of schrammen...