Inderdaad, nog maar 1 dagje wachten.............. Als iedereen nou heel hard duimt, misschien helpt het dan..... Ik durf weinig hoop te hebben, maar toch heb ik af en toe heel even zo´n momentje waarop ik denk: wie weet vinden ze niks...... En ik merk dat ik het steeds moeilijker vind om na te denken over ´wat als...´, wat voor beslissing dan voor ons het beste zou voelen. Ik dacht dat ik er voor mezelf aardig uit was, maar begin steeds meer te twijfelen en weet het allemaal echt niet meer. Pffffff....... (Skatje, wat hebben jullie kindjes trouwens mooie namen!)
Ik duim heel hard mee voor je! Laat er maar mooi een wondertje gebeuren en dat er toch niks bijzonders gevonden wordt.
Bij de Vlindertjes ergens, staat een prachtig emotioneel filmpje over een echtpaar dat besloot hun kindje te laten komen. Dat kindje had geen overlevingskans, maar ze hebben wel een paar dagen kennis mogen maken en afscheid kunnen nemen... Wie weet heb je er na morgen iets aan, al hoop ik natuurlijk heel erg dat dat niet zo hoeft te zijn... Liefs
Om 17:00 worden we gebeld! Duurt dus nog een paar uurtjes, ben nu al zo zenuwachtig, heb er buikpijn van
inderdaad nog een half uurtje...........voel me heel iets rustiger, heb nu zoiets van: kom maar op met dat telefoontje. Mijn man is nog niet thuis, hoop zooooooooo dat hij niet net te laat thuis is. Hij had een erg drukke belangrijke dag vandaag, dus daarom hebben we afgesproken dat ze om 17:00 bellen (zou normaal tussen 15:00 en 16:00 zijn, maar dan kon hij onmogelijk thuis zijn) Nog even..........