dit gaat niet altijd op. Bij sommige mensen is het wel een ziekte. Er is een bepaalde stof in de hersenen die sommige mensen met een angststoornis te weinig hebben maar met deze ziekte kan je leren omgaan.
Méééén... wat een "feest" van herkenning hier, al is die uitdrukking in dit geval een beetje krom... Maar goed, punt is dat ik helemaal herken wat hier allemaal geschreven wordt. Ik ben er zelf nu gelukkig al weer een behoorlijke tijd vanaf, maar heb ook 2 jaar met o.a. paniek-aanvallen rondgelopen. Wat kun je je in zo'n situatie K*T voelen, hè?! En op een gegeven moment begin je er bij jezelf een bepaald patroon in te ontdekken; dan weet je precies wanneer die aanvallen opkomen (inderdaad; in grote mensenmassa's, in de rij bij de kassa, in het theater, in de kerk...) en in welke situaties je je zo beroerd gaat voelen, dus wat doe je dan? In eerste instantie ontwijken, ja...... Terwijl je zelf eigenlijk helemaal niet goed snapt wat er nou precies met je lijf aan de hand is en je ondertussen het idee hebt dat je gek aan het worden bent... Ben toch wel even een groot stuk van mijn sociale leven kwijt geweest, maar had weinig zin om meteen naar de medicijnen te grijpen. Afgezien van een paar nuchtere mensen kreeg ik gelukkig veel begrip van de mensen om me heen; daar was ik wel heel blij om. Er waren inderdaad mensen die dachten dat ik me aanstelde, maar gelukkig waren er ook een paar die door gingen vragen: "wat voel je dan?" etc., teneinde mij beter te kunnen begrijpen. Maar toch blijft het moeilijk om dat gevoel aan iemand uit te leggen die er geen ervaring mee heeft gehad. Maar goed, zoals ik al zei, wilde ik niet meteen aan de medicijnen gaan, dus ben ik veel gaan zoeken op internet etc. Wat mij (voor een deel) goed heeft geholpen is inderdaad de Rescue Remedie van Bach; die gaat nog steeds altijd mee in mijn tas. Daarnaast heb ik mezelf ook wat ademhalings-oefeningen aangeleerd, wat vooral van pas komt als je echt het idee hebt dat je hart eruit bonkt (zo herinner ik me een torenhoge hartslag met angstzweet en duizeligheid tijdens een uitvaartdienst in de kerk; ik kon daar echt niet weg, en daar werd ik nog angstiger van...). Je ademt dan 1 keer heeeeel diep in (niet rood aanlopen, hoor!), en het uitademen doe je niet in 1 keer, maar smeer je uit over 4 of 5 van die "pufjes", heel langzaam. Als je dat een paar keer hebt gedaan, merk je zelf al dat je hartslag wat vertraagt. Buiten deze 2 hulpmiddelen heb ik verder nergens gebruik van gemaakt; geen pillen, geen therapie, niks. Het is dus niet geheel onmogelijk om er in je uppie vanaf te komen, maar verwacht niet dat dat met een weekje is gebeurd. Neem echt de tijd voor jezelf en forceer niks. Van de huisarts kreeg ik nog als tip mee om voor regelmaat te zorgen, dat is ook heel belangrijk! Doe geen dingen waar je geen zin in hebt of tegenop ziet (in jouw geval bv. die reunie; TOP dat je aan jezelf denkt en niet gaat! ik weet hoeveel moed dit kost, hoor!) en luister goed naar je lichaam. Ik weet nog dat in "mijn tijd" een bezoekje van een uur van vrienden al errug vermoeiend voor mij kon zijn; dan ging ik daarna ook gewoon even op bed liggen. Gun je lichaam dus ook wat rust op zijn tijd; misschien een idee om dit te bespreken met je omgeving. Je mag best eens overdag aan jezelf denken, hoor! Pfffffffffffffff... whatelse? Veel geduld hebben... engelengeduld.... Ik merkte op een gegeven moment dat mijn lichaam niet meer zo strak stond, en dat alles wat rustiger voelde. Dus dan is het inderdaad een zaak van stapje voor stapje weer ergens heen gaan. Nogmaals; niks forceren; gaat het vandaag niet, probeer het morgen nog eens. Ik wens je heel veel succes hoor, want het is echt niet niks en nee, je bent niet gek! Voor vragen etc. mag je me altijd pb-en... P.S.: Toppunt in mijn paniek-periode was dit: op vakantie slik ik al altijd speciale reistabletten voor reisziekte, en ben vaak dan van tevoren ook al zenuwachtig. Een jaar of 2,3 geleden zouden we op maandagochtend naar Tenerife vertrekken, toen mijn zus ons 's morgens wakker belde; er ging een tropische storm richting Tenerife (misschien kun je het je nog herinneren uit het nieuws? De storm heette Delta)..... Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaargh! En toen moesten we nog vliegen! Het was lange tijd onzeker of we zouden vertrekken ( ik zag intussen lijkbleek), maar uiteindelijk hebben we het gered. Vreemd genoeg in het vliegtuig toen nergens last van gehad; daar voelde ik me heel veilig Zo, dat was een lang verhaal.... Wie overtreft mij?
Das een lang verhaal ja! Maar erg fijn die punten van herkenning en de adviezen! Bij 1 vd boeken die ik heb horen ook ademhalinsoefeningen, mediteren enz. Ik ga dat echt serieus proberen..Ben benieuwd of het iets voor me kan betekenen!
amilah: http://nl.wikipedia.org/wiki/Bach_bloesemtherapie en: http://www.reflex-praktijk.nl/Bach-bloe ... h-alle.htm
De rescuespray van Bach heb ik ook in mijn tas zitten. Het werkt best snel.. na ongeveer 15 min. voel ik me rustiger worden. Het smaakt niet lekker (je proeft zelfs wat alcohol) maar dat is te verwaarlozen.
Ja sorry, ik edoel er zijn meerdere bachbloesems, dacht dat je die had, maar idd van rescuespray is er maar 1 (Judith eerst goed lezen!)
Oh ja dat kende ik dus wel haha Alleen noemde wij het altijd bachremedie.. Ik gooi het maar even op de zwangerschapsdementie hahahaa
Hier nog een "lotgenoot" Bij mij is het 5 jaar geleden ineens begonnen. Kreeg verkeerde medicatie van de neuroloog waardoor ik psychoses kreeg.. Durfde gewoon de straat niet meer op.. hyperventilatie.. het hele pakketje. Heb destijds 2 keer per week ademtherpie gehad en 1 keer per week naar de psycholoog. Daarnaast aan de anti-depressiva. Al met al heeft het bij mij anderhalf jaar geduurd voor ik er mee om kon gaan. Nu door mijn zwangerschap ben ik gestopt met medicatie en merk nu, na 7 maanden dat ik het toch wel moeilijk krijg soms in de supermarkt, of in de wachtkamer van de VK. Dat ik ineens naar buiten wil.. gelukkig heb ik mezelf nog in de hand, maar lastig blijft het! Twee en een halve week geleden is mijn schoonmoeder onverwachts overleden en ben nu dus ook weer bang dat mensen me aanspreken op straat hoe het nu gaat dat ik weer begin te zweten en zo.. tis zo belachelijk.. maar ja.. denk dat het onderhand de aard van het beestje is en je moet leren er mee om te gaan.. al moet ik zeggen dat het met medicijnen me erg goed af ging!
Hmm ook heel herkenbaar. Wat je sowieso niet moet nemen is koffie/cola. En zo weinig mogelijk suiker. Verder ben ik ook gaan neuzen op internet en kwam op deze pagina terecht: http://www.agorafobie.be/index.php Ik hoop zelf hier veel aan te hebben en wie weet jullie ook wel. Vooral luisteren naar die inleidende sessie, erg herkenbaar.
Wat wel met medicijnen is, is dat het niet je agorafobie wegneemt he, je voelt je mischien beter, maar als je stopt dan blijf je het houden, het neemt niet de oorzaak weg. Zelf ben ik echt tegen die zooi... maar dat is ook 1 van mijn angsten..
"Wat je sowieso niet moet nemen is koffie/cola" Inderdaad, dat heb ik destijds wel gemerkt, ja! Stuiterdestuiter, zeg! ik ben gewend om 's ochtends de krant te lezen met een bakkie erbij... Nou, pf.... Dat heb ik geweten; dan sloeg mijn hart helemaal op hol! Ik heb van de huisarts toen ook nog bètablokkers meegekregen; daar heb ik er maar eentje van gehad; het hielp totaal niet en ik werd er alleen maar kotsmisselijk van! Vandaar ook dat ik zoiets heb van : aan mijn lijf geen medicijnen, zo lang dat echt niet nodig is.
Ja door caffeine wordt het erger dat kun je beter niet doen. Van die energiedrankjes dus ook niet daar wordt je ook zo stuiterig van
Ik drink sowieso nooit koffie en/of cola.. Mijn medicijnen die ik ik slikte: Zoloft (1/4 p/dag) En weet wel dat de medicijnen je gedrag onderdrukken, maar het is voor mij wel dé manier om mijn gedrag aan te passen. Zonder kwam ik er niet uit, mét voelde ik me beter en kan ik mijn vertrouwen herwinnen..