Ik heb eerst een jaar xanax geslikt en daarna 7 jaar lang efexor. De efexor heeft mij er goed doorheen geholpen en nu ben ik hier sinds 6 maanden vanaf. Ik heb wel altijd gewoon geprobeert te werken, als ik ergens langere tijd werk voel ik me daar ook veilig, dus dan heb ik er niet zoveel last van. Ik werk in de zorg.
Ja op 1 of andere manier schaam ik me altijd een beetje omdat ik nog zo jong ben en dan al moet zeggen...ja ik werk niet, net of ik heel lui ben... Maar reuma is toch ook een zware baan, hihi Achja dadelijk heb ik de mooiste baan op aarde, MAMA, hihi
We hebben alle onderzoeken gehad maar we mankeerde allebei niks Maar volgens de gyn worden 9 van de 10 vrouwen snel zwanger na de HSG scan omdat dan je eileiders mooi doorgespoeld zijn van allerlei oneffenheden. Moet zeggen dat ze bij ons wel gelijk had.
Wat erg dat een hoop mensen hier last van hebben zeg! Ik heb er zelf ook last van! Het begon toen ik 15 jaar was, en ging samenwonen met mijn vriend. Mijn ouders hebben altijd erg "voorzichtig" met mij gedaan, zo mocht ik nooit naar schoolfeesten, mocht na het eten niet naar buiten, moest vaak opassen thuis,en was dan vooral savonds alleen thuis ( plus mn broertjes en zusje) In prinsipe was ik dus erg aan huis gekluisterd, maar vond ik het juist geweldig als ik er dus even tussenuit kon! Toen ik ging samenwonen, in een andere gemeente, waar ik niemand kende ( op schoonfamilie na) had ik ook niet de behoefte om naar buiten te gaan, wist immers de weg toch niet naar de supermarkt enz. Dus mijn vriend deet altijd de boodschappen. Ik merkte eerder al dat ik moeite had om mijn schoonfamilie te leren kennen, en om daar te zitten. Was zo bang voor wat ze van me dachten! ( zat ik wel goed, zou ik nu een slok drinken nemen? wat als ik nou knoei over schoonmoeders mooie witte tapijt!) Verschrikkelijk! Ik probeerde dus de drankjes die ik aangeboden kreeg niet aan te nemen, dus zat ik de hele avond met een droge strot op de bank in een hoekje, af en toe te "lachen" als er wat gezegd werd.En dan nog niet te spreken over verjaardagen! Zijn familie is er close, en best groot, dus het was altijd superdruk! En ik als toen 16 jarig meisje zat ertussen, ik durfde echt niet een lekker chippie te pakken of mn glas drinken te drinken, wat als ik iets liet vallen? Of wat als ze die vlek in mn broek zagen (die ik verborg door mn benen over mekaar heen te houden) Ze zouden allemaal naar me kijken en gaan lachen. Zat er de hele avond stil te wezen met mn jas aan ( dan voelde ik me veilig) met erge zwethanden en soms als iemand tegen me begon te praten kreeg ik een rood hoofd, en gaf een zo kort mogelijk antwoord ( ja, of nee als dat kon) Toen raakte ik zwanger op mn 16e, en moest dus nar een verloskundige! Ik heb zelf de afspraak niet gemaakt, want ik durfde zelfs niet eens een belletje te plegen. Mn vriend en mn moeder gingen de eerste tijd mee, en dat vond ik erg fijn! Als er iemand bij me is, voel ik me namelijk wat zekerder,en durf ik wel te praten met mensen ( die me aanspreken) Maar de zweethanden blijven mn lichaams favoriet! Ook de rode hoofd,wilt niet verdwijnen. Toen ben ik bevallen van een gezonde zoon,waar ik al gelijk heel erg van hield ( logish,leeftijd maakt niks uit ) Er werd gezegd, als hij er is, kan je lekker naar buiten de boel verkennen! Woonde er toen al bijna een jaar, dus zou eens tijd worden dat ik de weg wist naar de winkels. Maar nee hoor, alleen ging ik echt niet op pad! Toen mijn zoon een maand oud was, kwam er bij ons in huis een grote familie ruzie tussen mijn familie en mijn vriend zn familie, vanwege jaloezie over mn zoontje. ( hij zou meer daar zijn dan daar enz enz) Waardoor ik mezelf en mn zoontje nog meer opsloot omdat ik immers in dezelfde straat woonde als mn schoonzus ( die de ruzie bekokstoofd had) Die zou me echt wat aandoen als ze me zag lopen. Na een half jaar is de haat wat minder geworden, en gewoon gaan slijten omdat mn vriend dus wel gewoon bij zn familie kwam, en mn zoontje ook vaak meenam ernaartoe. Dus ik kwam weer bij mn schoonzus, maar verder ook niet. Ik durfde nog stees niet verder dan mn straat te komen. Mn zoontje is een jaar en nog steeds ben ik opgesloten. Ik woonde in een flat,dus dan blijf je nog makkelijker binnen, je zou maar van de trap vallen terwijl iemand langs loopt in de boetiek! Of de buurman loopt tegelijk de deur uit, en spreekt je aan.Ik werd helemaal gek van mezelf en ook vond ik het verschrikkelijk voor mijn zoontje,dat hij zo weinig buiten kwam. Gelukkig stond er achter de flat een klein speeltuintje, dus daar ging ik soms met hem heen, sloop letterlijk achter de flat langs zodat de turkse buurman ( die overigens altijd zeer vriendelijk is,en een dochter heeft die 1 jaar ouder is als mijn zoontje) mij niet aan zou spreken, of dat dat kind niet naar mn zoontje zou gaan om te spelen. Na een kwartiertje snel weer naar binnen. Onze flat zou worden neergehaald dus we moesten verhuizen. Ik dacht eindelijk weg hier! Nu gaat alles goed komen! Huis met een tuin, andere gemeente ( 1 waar ik vroeger veel kwam ) en andere mensen, weg bij mn schoonfamilie, gewoon een hele nieuwe start! Nu woon ik hier bijna 2 maanden, en nog durf ik niet alleen weg. Ik vind het erg moeilijk om nieuwe mensen te leren kennen. Gelukkig hebben we een hele grote tuin dus mn zoontje komt kwa buitenlucht niks te kort, maar ik wel. Ik durf nog steeds niet te bellen naar instanties,of iets. Ik ben al 2 jaar depressief, soms gaat het beter soms niet. Heb zelfmoordneigingen gehad,en voelde me totaal waardeloos! Ben erg prikkelbaar en wil graag de controle hebben over alles. Zodra ik die verlies raak ik uit mn slof. Ik wil heel graag ervanaf komen en een "normaal" leven lijden! Maar ik durf de dokter niet eens te bellen! Ik weet zeker als ik daar ben, dat ik niet eens uit kan leggen wat ik voel, omdat ik in huilen uitbarst. Ben gewoon vreselijk bang voor alles en iedereen.Heb een hekel aan verjaardagen,visites en drukte! Het liefst zit ik de hele dag binnen. mn zoontje is nu 2 jaar, en ben zwanger van de tweede. Ik wil dat het nu wel eens afgelopen moet zijn! Ik wil straks met mn 2 kinderen fijn naar buiten kunnen gaan. Maar zoals het er nu uit ziet.. zit ik de rest van mn leven binnen.
ik ben jonger als jij en werk ook niet... ik vind het altijd vervelend dat ik het idee heb dat ik het moet uitleggen.. en als je reuma hebt, dan begripen mensen het misschein nog wel, maar als je geestelijk niet meer aankan.. ik vond (vind) dat altijd erg moeilijk
Ja dat kan ik me voorstellen Ik heb nooit gewerkt. Ik was 17 toen ik de reuma kreeg en zat nog op school. Vaak begrijpen mensen dat niet hoor, dat ik op mijn leeftijd echt RA heb, hun denken dat het allemaal wel mee zal vallen want die reuma hoort ten slotte bij oma's Maar ondertussen heb ik wel 2 kunst polsen
denise19, ik heb je verhaal gelezen, wat erg voor je. ik begrijp je wel. ik heb hetzelfde gehad. ik kom nog steeds niet graag buiten. maar weetje, als je bij de dokter zit, en je gaat huilen, is helemaal niet erg. ik heb dat ook gehad. dan moet dat maar. het is zop vreselijk om je zo alleen te voelen. en als je met iemand praat, voel je je zo vrij en ontladen. meis ik leef met je mee..! zouden er in jou woonplaats niet meer van dat soort meisjes wonen?
Rach; Het probleem is dat de angst groter is dan mijn verstand en wil. Ik weet dat het eens tijd word om hulp te zoeken, en ik wil het ook, maar ik durf die stap niet te zetten. Mn beste vriend heeft hetzelfde en die steunt me door dik en dun,en die wilt wel mee, maar zelfs dan durf ik niet. Denk dat het ook schaamte is wat me tegenhoud. Ik zou me doodschamen als ik daar een natte plek op het bureauw zie liggen van de dokter van mn handen, of van mn tranen. Wat zal die van me denken? Dat ik gestoord ben? snap je.. dat houd me tegen.
ik snap het. maar zometeen moet je kindje naar school, en is hij geen goede motivatie om hier doorheen te gaan? en een dokter denkkt echt niet dat je gestoord bent! die krijgt zo vaak mensen met 'dingen' over de vloer. ben je wel eens in een inrichting geweest? nou als je ziet hoe die mensen daar eraan toe zijn, dan denk je echt: ik wil dit niet. ik wil wat van mijn leven maken, ik wil gelukkig zijn. en die mensen zijn ooit ook naar de dokter geweest. die hebben ervoor geleerd. ik ben naar de dokter gegaan en heb gezegd: ik voel me niet goed, ik wil met een psycholoog praten. we hebben kort gepraat (wel afstandelijk) en ben doorverwezen. zo is het balletje gaan rollen. en ohoh wat ben ik blij dat ik dat 4 jaar geleden heb gedaan! want het hele proces heeft bij mij 3 jaar geduurd!
Hallo denise wat een verhaal zeg, maar probeer erover te praten met mensen en je zult dan zien dat er veel meer zijn. Ik wens je veel sterkte en hopelijk durf je snel die stap naar de dokter toe te zetten, ik weet nog wel dat ik ook doodsbang was schaamde mij heel erg maar de dokter krijgt genoeg van deze mensen te zien Moet vaak aan deze gezegde denken: een mens vreesd het meest voor het vrezen dat hij vreesd, dat nimmer op komt dagen. groetjes sjolie
He Denise, wat erg voor je dat je je zo beroerd voelt. Mij helpt het soms om alles in een ruimer perspectief te zien: Moet je je eens voorstellen hoe klein en nietig wij zijn vanuit het universum gezien. Een soort drukke mierenhoop. En als ik er aan denk, dat mieren ook zulke gevoelens zouden hebben, dan moet ik daarom lachen, en denk ik 'wat maken jullie je belachelijk druk, jullie zijn zo klein, en allemaal zo bezig met jullie eigen kleine dingetjes'. Er zijn zoveel leuke en mooie dingen te doen, de wereld is van jou hoor! Maar ik begrijp je heel goed, bij mij is het alleen wel veel minder geworden door de jaren heen. Ik heb zo'n beetje besloten om dan maar compleet voor lul te staan bij de kassa en in het openbaar vervoer enzo. Ik klets er op los tegen mijn zoontje als ik in een lange rij sta. En het gekke is, dat ik dus eigenlijk nooit voor lul sta, want als je dat zelf niet vindt, dan is dat ook niet zo. Voorheen vond ik mezelf al te kijk staan als ik moest niezen ofzo. Maar dat is dus helemaal geen reëel beeld van de werkelijkheid. Mensen zijn namelijk helemaal niet zo met jou bezig als dat jij denkt. We maken onszelf vaak te belangrijk, denken dat alle ogen op ons gericht zijn. Maar dat is ECHT niet zo. En mensen vergeten je veeeeeeeel sneller dan je denkt als je iets geks hebt gedaan. Maar ik heb het nog wel eens hoor, sta ik in een rij, heb ik toevallig oogcontact met iemand (met mannen heb ik het het ergst, want ojeeeee als ik maar niet rood word, want dan denkt hij natuurlijk dat ik een oogje op hem heb hahahaha) en dan denk ik dat diegene vanalles over mij aan het denken is. Ik heb dus altijd het gevoel (nu minder dan vroeger) dat iedereen superzelfverzekerd is, behalve ik. En dat kan gewoon niet waar zijn, echt niet.
@denise.meis wat een verhaal,je wilt gewoon lekker doen wat een andere ook doet he,lekker stadten lekker met de kids naar het park gaa.zonder dat jij je klote voeld,hir netzo hoor, ik wil ook gewoon naar de stad zonder mij zorgen te hoeven maken of etc ik heb het ook al een tijd ,en durf er ook niet mee naar de dokter,omdat ik dan bang ben als ik daar zit dat het zo druk is etc en mij dan niet goed ga voelen,
Jee Denise wat een verhaal joh... Sterkte meid! Hier ook medicijnen Heb 3x per dag Alprazolam (Xanax) en 1x per dag Sertraline (Zoloft). En ofcourse sinds een week de bach remedie die me wel wat schijnt te helpen Heb niet continu een zenuwachtig gevoel meer en heb iets meer zelfvertrouwen. (Behalve dan met naar buiten gaan en deur open doen )
Bedankt voor de tip! Kan ik die op bol.com vinden denk je? Heel bekend dit. Heb voor mezelf dit ook besloten... werkt best wel moet ik zeggen... Vooral dat laatste heb ik nog weleens en dan ook met mannen en bekenden. Als ik op mijn werk achter de kassa sta en er is een rij en er staat ergens in die rij een bekende, dan denk ik al, oh nee ga niet tegen me lullen, want dan wordt ik dus echt knalrood! verschrikkelijk!