Lang verhaal kort: man en ik, 25 jaar samen, twee schatten van dochters, gevoelsmatig volledig uit elkaar gegroeid. Meerdere huwelijkscrisissen gehad sinds 2018, maar elkaar toch niet los kunnen laten. We hebben het goed samen, fijn huis, ons gezin, financieel goed voor elkaar. Alleen de liefde zoals die zou moeten zijn in een huwelijk ontbreekt. Ik heb iedere keer gevochten tegen dit gevoel, want ik wil niet uit elkaar. De gedachte dat ik mijn meiden voor 50% zou zien.....niet te doen gewoon. En het voelt zo comfortabel en veilig om bij elkaar te zijn. Alleen de intimiteit wordt/werd een spelbreker voor mij. Tot voor kort wel altijd gedaan (op vaste momenten) om de 'patronen' maar in stand te laten en met name in zijn behoefte te voorzien. Maar dit hebben we een paar maanden geleden losgelaten omdat ook zijn behoefte afnam. Moet erbij zeggen dat ons gevoel naar elkaar uiten iets is wat we nooit hebben gedaan. Of überhaupt met elkaar praten...verbinding maken. Blijft altijd oppervlakkig eigenlijk. Ik heb steeds gedacht dat het mij niet zou verbazen als een van ons verliefd zou worden op een ander....omdat er nog maar zo weinig is tussen ons. En dat is nu dus gebeurd. Mijn man is verliefd geworden op een collega en het gevoel is wederzijds. Gedragsverandering, geheimzinnig met zijn telefoon, vaker weg. Na 25 jaar leer je iemand goed kennen en alle signalen waren duidelijk . Paar weken geleden mee geconfronteerd en toen kwam het hoge woord eruit. Pijnlijk om te horen, maar het verbaasde me niet. En hoe ik ermee om kan gaan, bevestigt ook mijn (gebrek aan) gevoel richting hem. Ik wil hem de ruimte geven om te kijken waar dit toe leidt, mits het geen stress geeft thuis, en prioriteit geeft aan onze dochters. Het is raar...laat dat duidelijk zijn . Verdriet, boos, teleurstelling...komt allemaal aan me voorbij. Maar ergens voelt het alsof dit moest gebeuren. Zoals het was, kan echt niet meer. Beiden durfden we geen knopen door te hakken denk ik, omdat we beiden ons gezin niet kwijt willen. Sinds de openheid, is er meer rust in huis, minder stress, fijne sfeer, en met ons gezin al veel gezellige dingen ondernomen. Onze jongste dochter is hooggevoelig en hangt heel erg aan mij (lopen nu bij een praktijkondersteuner). Een scheiding is altijd verschrikkelijk voor kinderen, maar voor haar zou het echt traumatisch zijn volgens mij . Brengt mij bij de volgende vraag: zouden jullie je een scenario kunnen voorstellen waarbij we voor de kinderen bij elkaar blijven? Als gezin zijnde? Zolang zij nog opgroeien bedoel ik dan, en afhankelijk van ons zijn. Wat voor voorbeeld geef je de kinderen dan mee? Geen affectie van ouders naar elkaar toe, maar wel een liefdevol gezin.... Is dit genoeg in jullie ogen? Mochten we uit elkaar gaan, dan op basis van co-ouderschap. Toch nog best een lang verhaal, maar eigenlijk te kort om het hele plaatje te schetsen. Maar toch benieuwd naar jullie visies/meningen . Graag respectvol....
Is er veel ruzie in huis? Spanning? Zo neen, dan denk ik dat het op zich zou kunnen. Als jullie nu in staat zijn gezellige dingen te ondernemen en allebei liefdevol om te gaan met de dochters dan denk ik dat het kan werken.
Hier sluit ik mij bij aan. En heel veel mensen kunnen hier een mening over hebben, maar het gaat erom wat voor jullie werkt. Als jullie beide tevreden zijn en de kinderen hebben het fijn… dan is het toch prima?
Als jullie er beide voor openstaan kan dat natuurlijk best werken. Ik persoonlijk zou er niet aan moeten denken. Ik ben zelf gescheiden en heb een dochter die hoogsensitief is. Zij had het er in eerste instantie heel moeilijk mee. Wat bij haar mee speelde was vooral het feit dat zij ontzettend onzeker is. Wij zijn verhuisd en het enige wat ik wekenlang heb gehoord is: ik krijg vast geen nieuwe vriendinnen, ik durf niet naar mijn nieuwe school, wat nou als niemand me aardig vind?, en me bestie dan? Die raak ik ook kwijt. Puntje bij paaltje: madam had de eerste dag al tig vriendinnen, is de hele dag de hort op en der bestie is nog steeds der bestie wat ik me wel afvraag is hoe dat dan gaat als je man of jij een andere relatie krijg? Dan word het een best lastig verhaal natuurlijk. Zeker omdat die andere persoon hier ook voor open moet staan.
Voor mij zou bij elkaar blijven geen optie zijn. Liefdevol uit elkaar gaan wel. Juist nu het nog liefdevol kan. Zonder verwijten. Met het belang van de kinderen met stip op nummer 1. Je hebt namelijk geen idee wat er in de toekomst gaat gebeuren. En dan zou het zomaar eens alsnog op een hele nare vechtscheiding kunnen uitdraaien. En dat zou ik kost wat kost willen voorkomen. Heel veel sterkte.
Als jullie er beiden hetzelfde in staan en je allebei er geen problemen mee hebben om het romantische stukje buitenshuis te zoeken, waarom niet? Het klinkt alsof jullie wel nog goede vrienden zijn en waarom zou je als goede vrienden niet in hetzelfde huis kunnen wonen en je kinderen samen kunnen opvoeden? Als 1 van de 2 een serieuze relatie krijgt, kun je dan kijken of dit nog blijft werken. Het is dan wel belangrijk om daarover eerlijke gesprekken te hebben (het klinkt alsof dat niet jullie sterkste punt is, dat zou in mijn ogen de grootste valkuil kunnen zijn).
Als jullie niet steeds ruzie hebben lijkt mij dat wel kunnen. Maar als mijn man verliefd wordt op een ander en met haar verder wilt gaan, zou het voor mij stoppen. Wij zijn ook voor de kinderen nog bij elkaar. Ik twijfel er ook wel aan of wij ze een slecht voorbeeld geven, ouders zonder liefde voor elkaar. Maar een scheiding is misschien nog heftiger.
Ik vraag het me af en ik denk het eigenlijk niet. Daarnaast heb je de derde partij ook nog en eventueel straks de vierde partij, mocht jij ook verliefd worden / een andere relatie krijgen. Hoe ga je dat praktisch allemaal doen? Je krijgt hoe dan ook te maken met de partner van die ander; die kun je niet zomaar even meeschrijven in je plan. Als je de intentie hebt om bij elkaar te blijven en je hebt, zoals je schrijft, nooit leren praten met elkaar, dan zou ik daar eerst iets aan gaan doen. Want als je iets moet doen met elkaar in een dergelijke situatie, is het praten en het hebben over je gevoelens.
Een van mijn vriendinnen zit in deze situatie. Het werkt voor hun beide. Het enige waar ik moeite mee heb, is het feit dat de kinderen opgroeien met ouders die geen enkele vorm van affectie naar elkaar tonen. Het is allemaal redelijk in harmonie maar er wordt niet meer gezoend, geknuffeld. Geen avondje weg met zn tweeën. Ik vraag me wel eens af wat dat doet mbt de kinderen en hun idee over hoe een liefdevol relatie er uit ziet. En bovenstaande werkt denk ik alleen als beide ouders geen nieuwe liefde hebben.
Mijn ouders zijn bij elkaar gebleven voor mijn zusje en mij, maar ik voelde al jaren aan dat ze uit elkaar zouden gaan. Er waren veel spanningen en ruzies en uiteindelijk is de bom gebarsten. Mijn vader heeft later gezegd dat hij al jaren eerder wilde scheiden maar dit dus niet wilde omdat wij pubers waren. Ik vond het vreselijk om te weten dat mijn ouders niet meer samen wilden blijven en dat er een scheiding op de loer lag. Ik wist niet wanneer het ging komen maar wel dat het ging komen. Ik heb het zelf als iets traumatisch ervaren, eerlijk gezegd. Stel dat jullie wel in harmonie met elkaar kunnen blijven omgaan zou het misschien wel kunnen werken, maar ik zou me wel afvragen voor wie je dit doet. De kinderen krijgen er (onbewust) toch veel van mee.
Dit. Vriendin van mij komt ook uit zo'n situatie en die is daardoor zelf ook niet goed in het tonen van affectie in relaties. En zij ziet dat niet als positief.
Precies dit... Ex en ik zaten ook al een hele tijd aan te modderen... Tot hij ook verliefd werd op een collega en we uiteindelijk uit elkaar gegaan zijn. Kinderen hebben me erna vaak genoeg gezegd dat ze merken dat ik nu veel gelukkiger ben, ook al zeiden ze niks in de periode toen we nog samenwoonden... En nee het is niet hoe we het ons in het begin allemaal voorgesteld hadden (gelukkig gezinnetje met 4) , we hebben nu een andere vorm van samenzijn gevonden en deze werkt ook prima.
Kinderen krijgen altijd meer mee dan je denkt en aan toneel spelen heeft niemand iets. En zelfs als de kinderen ouder zijn zet je hun leven op hun kop. Dus nu niet scheiden om hun is uitstel van executie. Ik ben gescheiden (onverwachts, niet mijn initiatief) en dat heeft zeker effect gehad, en heeft het nog op onze zoon. Maar als ik zie wat hij ongemerkt aanvoelde in de periode dat mijn ex man het bijltje erbij neer gooide wil ik niet weten wat een kind ervaard bij jaren lang deze situatie. Uiteindelijk is wat telt dat jullie liefdevol naar de kinderen blijven samen en elkaar blijven respecteren. Succes met deze keuze.
Fijn om ervaringen en jullie meningen te lezen! Het is nog vers.... we hebben de zomervakantie nog staan. Geeft ons in elk geval nog even de tijd om te zien hoe het loopt en geen overhaaste beslissingen te nemen. Het voorbeeld van gelukkige ouders hebben we beiden niet meegekregen vanuit huis. Met name schoonouders zijn al 30 jaar ongelukkig met elkaar, maar toch nog bij elkaar. Zo wil ik nooit eindigen! Alleen maar wrok en verbitterdheid naar elkaar toe. Mijn ouders gelukkig iets beter, maar ook daar een voorbeeld van mijn moeder die zichzelf nog regelmatig wegcijfert. Ook geen echte communicatie tussen hen. De keuze zou zoveel makkelijker zijn als er geen kinderen in beeld waren geweest.... Die gedachte, de helft van de tijd.....niet te doen gewoon . De (komende) tijd zal het leren!
Zo lang er geen relatie is met iemand kan het misschien wel werken. En misschien zelfs ook als er een relatie komt zou het nog kunnen in jouw ogen. Maar stel je dan eens in de plaats van die nieuwe partner . Of die ziet het van in het begin niet zitten dat partner nog samen is met de de vorige partner ook al is het maar voor de kinderen. Of die kan het in het begin wel ok vinden maar er na verloop van tijd heel wat moeite mee krijgen. Dan komt er alsnog een scheiding of de relatie eindigt. Loopt het uit op een scheiding dan zal die waarschijnlijk een wrangere bijsmaak hebben dan als je nu zou scheiden. Eindigt die nieuwe relatie dan zal dat zeer waarschijnlijk ook wel gevolgen hebben voor hoe jullie met elkaar omgaan. Ik zou zoiets niet zien zitten.
Affectie naar elkaar hadden jullie al niet, daar gaan de kinderen niks op inleveren. Je kunt beter liefdevol met elkaar leven en beide weten waar je aan toe bent dan leven met spanning en ruzies.
Ik denk dat voor je kinderen zoiets wel zou kunnen werken. Maar wil je het voor jezelf wel? Je leeft maar 1 keer, de tijd van nu krijg je niet meer terug, wil je die niet echt gelukkig besteden?
Ik bedacht nog of het eventueel een optie zou zijn open kaart te spelen? Dus open te gooien dat jullie samen blijven om een gezin te vormen naar zowel je kinderen als de buitenwereld toe. Ik denk dat er tegenwoordig allerlei vormen van samenzijn mogelijk is. Geen liefdesrelatie meer samen maar wel een ouderrelatie bijvoorbeeld (het klinkt eigenlijk alsof jullie dat al een beetje hebben). Jullie zijn niet meer verliefd op elkaar maar houden wel veel van het gezin en zien dat graag zo blijven. Het is natuurlijk wel de vraag hoe (eventueel) nieuwe partners daarover denken maar dan ook direct de vraag hoe belangrijk dat voor jullie is. Ook ouders die ‘uit elkaar’ zijn kunnen onder 1 dak blijven wonen (gedeeltelijk, fulltime). Er kan denk ik veel. De vraag is wat jullie willen.
Weet je, de helft van de tijd gaat echt wel wennen… In het begin is het heel lastig… je mist ze en je wil ze bij je hebben. Maar na verloop van tijd is dit gewoon hoe het is en wen je daaraan… En uiteindelijk na een paar jaar is het zelfs fijn een paar dagen even tijd voor jezelf te hebben, vind ik dan