Hoi, Eind van de middag werd ik ineens draaierig, voelde mn hart enorm bonken en moest echt even gaan zitten. Even zitten, rustig ademhalen en het werd weer normaal wat kan dit zijn? Tis geen hartritmestoornis denk ik maar net of ik ineens een adrenalinestoot krijg. Heb dit ook eens gehad na het zien van een ernstig ongeluk. Voel me de hele dag al druk en opgejaagd en kan absoluut niet tegen geluid (kan altijd heel slecht tegen geluid, met name hoge kinderstemmen, drukke muziek, ben hsp.) en dan ineens gebeurt er dit... schrok er best wel van. Heb het vroeger ook weleens gehad toen onze eerste geboren was. Ze huilde nogal veel en als ze dan eindelijk sliep en waar schreeuwend wakker werd gebeurde dit ook af en toe. Wat kan het zijn?
Kunnen hartkloppingen zijn. Kan je best de naar van zijn. Dichtgeknepen keel enzo. Ik krijg dat wel eens als ik erg vermoeid ben.
Paniekaanval....klassiek zelfs. Een paniekaanval kan zomaar zonder waarschuwing komen en soms voor je gevoel zo uit het niets. Ik heb het ook een keer gehad. Ik stapte uit de auto. Het leek wel of mijn benen pap werden...harslag omhoog en duizelig.
Een paniekaanval is niks anders dan te veel stress of angst. Je lichaam maakt veel adrenaline aan en hierdoor ga je hoger ademen waardoor je oa duizelig word, tintelingen krijgt, slappe benen, gevoel flauw te vallen, beetje buiten jezelf staan , hartkloppingen etc. Een paniekaanval is niet gevaarlijk en je kan er ook niet van flauwvallen (daar is bloeddruk daling voor nodig en bij een paniekaanval is bloeddruk stijging). Je hoeft er dus ook niet bang voor te zijn. Als je veel adrenaline aanmaakt ben je ook meer hyper alert en dus gevoelig voor prikkels. Waarschijnlijk heb je een zware periode achter de rug of veel gedaan waardoor je gehaast bent. Gewoon wat rust en het komt vanzelf goed. Het is een signaal van je lijf dat je te veel hooi op de vork neemt, dus neem die serieus.
Hoeft soms niet eens een oorzaak voor te zijn. Kan ook gewoon vermoiedheid zijn, verminderde weerstand, hormonen. Soms komen ze voor na een stresvolle periode....dus eigenlijk in de rust. Dan is er al geen stress meer maar reageert je lichaam nog wel op die periode. Ik heb een angst en paniekstoornis en bij mij zijn de paniekaanvallen na een periode van veel angst. Gelukkig inmiddels alweer 4 jaar geen aanval meer van beide gehad. Mijn hormonen lokken bij mij veel angsten uit. Ik ben soms labiel aan het eind van mijn periode. Dan ook het meest kwetsbaar,. Maak je in elk geval niet angstig om weer een paniekaanval te krijgen. Nu weet je wat het is en kun je dan ook heel bewust jezelf rustig maken.
Het klinkt zeer sterk als een paniekaanval, maar ik zou wel even overleggen met je huisarts (eventueel telefonisch) om mogelijke andere medische oorzaken uit te sluiten.
Of vitamine D tekort, schildklierproblemen, ijzertekort... kan veel meer oorzaken hebben hoor Ik zou de huisarts even bellen en vragen of je mag bloedprikken.
Vind het klinken als een paniekaanval. Ik kan dan buiten alles wat je beschrijft ook erg t gevoel hebben dat al mn bloed naar mn hoofd stroomt en t niet meer zakt zegt maar. Geeft een druk en als de aanval voorbij is hou ik er hoofdpijn aan over. En benauwd word ik er ook vaak bij. Ik herken t tegenwoordig al snel en focus dan meteen op mn buikademhaling zodat t niet zover komt dat t allemaal naar mn hoofd stijgt enzo. 1e keren schrok ik er ook erg van, is ook best even eng als je t nog niet eerder meegemaakt hebt.
Ik zou het niet direct aanduiden als 'een paniekaanval' Voor het zelfde geld is het iets anders, voor hetzelfde geld is het wel een paniekaanval, maar zou dit wel even uit gaan sluiten . Even naar de huisarts.. Bloedprikken etc.. Succes ermee!!
Zoals hierboven ook al aangegeven kan het van alles zijn en ook ik zou het niet direct aanduiden als een paniekaanval. Vermoeidheid, een beginnende griep, een suikerdip, vitamine tekort of een lage bloeddruk kunnen ook de veroorzaker zijn van dit soort klachten. Dus even een bezoekje aan de huisarts als het aanhoud.
Hoi, Bedankt voor de reacties! Mocht het nog een keer voorkomen dan bel ik de huisarts. Moet zeggen dat het meten hielp om bewust aan mn ademhaling te denken dus wie weet toch paniekaanval, beetje hyperventilatie oid... ik ga maar lekker naar bed nu, wat extra slaap kan vast geen kwaad
Dacht gelijk paniekaanval. Zeker als je het eerder hebt gevoeld. Maar mocht het nog een keer gebeuren zou je opties als bloed bekijken etc eerst laten testen
@Annemeis: Hoe weet je zo zeker dat het geen hart ritme stoornis is? Heb je dit eerdere laten testen? Ik heb wel een lichte hartritme stoornis en mijn symptomen klinken heel erg hetzelfde. Ik heb het gelukkig maar zelden, maar als het gebeurt, gebeurt het meestal niet lang na flinke inspanning of als ik net flink heb gegeten.Ik voel me dan heel duizelig (alsof ik elk moment kan flauvallen), krijg soms vlekken voor mn ogen, heb admennood en wordt soms ook misselijk. Verder voel ik mn hart dan ook heel duidelijk bonken in mn borst.
Kan ook een dip zijn van je bloeddruk of in je bloedsuiker. Ik had dat toen ik zwanger was, heb sowieso al een lage bloeddruk maar toen nog meer. Ik ben ook een keer flauwgevallen op straat.
Ben geen dokter en kan niet vaststellen wat het bij jou is, maar ik herken het wel heel erg! Ik had dat 2 jaar geleden precies zo, ik bleef er een tijd mee rondlopen en het kwam steeds vaker terug, op een gegeven moment zelfs meerdere keren per dag. Het maakte niet uit waar ik was of wat ik aan het doen was. Toch maar naar de huisarts gegaan en ook onderzoeken in het ziekenhuis gehad, niks medisch gevonden.. Uiteindelijk diagnose huisarts: Burn-out! Ik moest verplicht rust nemen thuis en ook niet gaan werken. Wat een onzin vond ik dat! De emotionele klap kwam pas bij de 2e week verplicht thuiszitten, er bleek me toch meer dwars te zitten dan ik mezelf daarvoor had toegelaten. Te lang met de gedachte rondgelopen van "niet zeuren, gewoon de schouders eronder en geen flauwekul".
Oei! Dat was een flinke klap! Moet zeggen dat ik ook nogal van ‘niet lullen maar poetsen’ ben. Vandaag een gesprek met teamleider dat toch al gepland stond; toch maar aangegeven dat ik mezelf een beetje beter in de gaten ga houden. Ik werk in het onderwijs en er kunnen gewoon geen 3 mensen voor 1 klas en ik heb dus geen keus, probeer al 3 jaar om minder te werken maar krijg het niet voor elkaar. Ik werk niet eens zoveel maar de laatste jaren is de uitdaging weg en geeft het me niet zoveel positieve energie meer...